คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
EPISODE 4
ผมเินลมาที่ห้อโถ่อนะเห็นว่าพ่อ แม่และพี่มัฟฟินนั่อยู่ “เินท์” ผมหันไปามเสียที่พี่มัฟฟินเรีย “เย็นนี้ะไปานเลี้ย้วยันมั้ย?” ผมส่ายหน้าอย่าเยเมย่อนะเินไปที่สวนหลับ้านทันที ผมเินมาที่สวนหลับ้าน่อนะเินไปที่ศาลาประำอผม ผมนั่ลที่เ้าอี้่อนะวาiPadลบนัอนเอ ผมมอไปรอบๆ ็รู้สึสบายเนื้อสบายัวึ้นมา รอบ้าศาลาเ็มไป้วยอไม้ที่ปลูไว้อย่าเป็นระเบียบแลูสวยาน และยัมีอ่าปลานาให่รายล้อมศาลาอยู่ ผมหันลับมา่อนะรีบออแบบโ๊ะอราเล่อ ือึ่!… ผมหยุะัเมื่อเสียโทรศัพท์อผมัึ้นมา “ใรวะ!?" ผมระแทเสีย้วยวามรำา ใรมันทัมาอนนี้!? ผมเปิโทรศัพท์ู่อนะพบว่าเป็นพี่มาร์ินที่ทัเ้ามา
มาร์ิน :: ไอ้ินท์?
Me :: มีอะไร?
มาร์ิน :: เย็นนี้ลอเรียะลับบ้านแล้ว
Me :: ริเหรอ?!
มาร์ิน :: อืม ฝาบอแม่ให้เรียมอาหารให้้วย
Me :: ไ้ๆ
ผมว่ำหน้าอโทรศัพท์่อนะยิ้มออมา้วยวามีใ “รีบออแบบโ๊ะีว่า” ผมพู้วยน้ำเสียที่ื่นเ้น่อนะเริ่มออแบบโ๊ะ่อ
เวลา13.29น.
ผมนั่อยู่ที่ศาลาเป็นเวลาเือบสามั่วโม “นายน้อยรับ!” ผมเยหน้าึ้นเมื่อไ้ยินเสียพี่เน “อยู่นี่รับ!” พี่เนหันมาที่ศาลา่อนะรีบเินเ้ามาหาผม “มีอะไรเหรอรับ?” ผมมอหน้าพี่เน่อนะถาม้วยน้ำเสียที่สสัย “ุหิให้มาามรับ” ผมปิหน้าอiPad่อนะลุยืัวลุึ้น “ไปรับ” พี่เนพยัหน้า่อนะเินามผมลับไปที่ฤหาสน์ ผมเินเ้ามาในฤหาสน์่อนะเินรไปที่โฟาลาห้อโถทันที “มาแล้วเหรอ?” แม่หันมา่อนะถาม “เรียผมทำไมรับ?” ผมนั่ลที่โฟา่อนะวาiPadลบนั “แม่ให้นไปามแมาิน้าวเที่ย แ่็ไม่เห็น” แม่พู่อนะยน้ำาึ้นมาิบ “ผมอยู่ที่สวนหลับ้านไ” ผมบอ่อนะยน้ำึ้นมาื่ม “ไปทำอะไร?” พี่มัฟฟินถาม้วยวามสสัย “ออแบบโ๊ะให้ราเล” ผมพู่อนะโว์รูปที่วาใหู้ “สวยีนะ” พี่มัฟฟินพู่อนะยิ้มออมา “แ่ผมว่ามันยัไม่สมบูร์แบบ" ผมหันหน้าอลับมา่อนะพิารารูปที่ออแบบ “เินท์ ลูไปิน้าว่อนไป” แม่พู่อนะมอผม้วยสายาที่เป็นห่ว “อ๋อใ่ พี่ินบอว่าวันนี้พี่สะใภ้ะไ้ออาโร'บาลแล้ว” แม่ทำท่าใ่อนะถาม “ทำไมเร็วัล่ะ?!” ผมส่ายหัว่อนะลุึ้นเินไปที่ห้อรัวทันที
หลัาที่ผมิน้าวเสร็็ลับึ้นมาบนห้อเพื่อที่ะออแบบโ๊ะ่อ “เี๋ยวอนเย็นราเละมาแล้ว ้อรีบหน่อย” ผมพู้วยวามระือรือร้น่อนะลับเ้าสู่โลแห่ารออแบบ่อ ผมใ้เวลาหลายั่วโมในารออแบบเพราะ้อารให้โ๊ะอราเลหลานรัอผมูีที่สุ
เวลา16.20น.
หลัาที่ผมเอาแ่อยู่ในห้อมาหลายั่วโมเพื่อออแบบโ๊ะอราเล ผม้อหยุะัเมื่อมีเสียเาะประูัึ้นมา “นายน้อยรับ” พี่เนเปิประูเ้ามา่อนะมอผม “เพื่อนายน้อยมารับ” ผมพยัหน้า่อนะถือiPadเินออาห้อไป ผมเินลมา้าล่า็เห็นไอู้เปอร์ ไอ้เทร์แลน และ็ไอ้เอร์เวย์นั่อยู่ที่โฟา “มาทำไรัน?” พวมันหันมา่อนะลุึ้นเินมาหาผม “มัน้อมีเหุผล้วยเหรอวะ?” ไอู้เปอร์พู้วยน้ำเสียทีุ่น “ไปสวนหลับ้านเถอะ” ผมพู่อนะเินนำพวมันไป ผมพาพวมันมาที่ศาลา่อนะนั่ล “ไ้่าวว่าูโน่บาเ็บเหรอ?” เอร์เวย์นั่ล่อนะถามผม “โนทำร้าย” ผมพู้วยน้ำเสียที่เย็นานิหน่อย “ุายสอ?” ผมมอหน้าไอ้เทร์แลน่อนะพยัหน้าเบาๆ “แล้วนี่มึทำอะไร? เอาแ่วารูป” ไอู้เปอร์ถามพลายื่นหน้ามาู “ูำลัออแบบโ๊ะให้ราเล” ผมพู่อนะหันให้พวมันู “พวมึว่าโอเยัวะ?” พวมันมอหน้า่อนะเียบไป “อะไร? ไม่สวยเหรอวะ?” ผมมอหน้าพวมันสามัว้วยวามสสัย “มึวรถามว่า? รไหนไม่โอเบ้า?” ไอ้เทร์แลนพู่อนะ้อหน้าผม “แล้วรไหน?" ไอ้เทร์แลนถอนหายใเฮือหนึ่่อนะเอ่ย “มันโอเทุร!” ผมหันหน้าอลับมา่อนะพยัหน้าเบาๆ “ั้นเอาอันนี้แหละ” ผมพู่อนะส่รูปให้มีสเอร์เบเอร์
Me :: เอาแบบนี้รับ
Mr.เบเอร์ :: โห สวยมาเลยรับนายน้อย
Me :: ี่วันไ้เหรอรับ?
Mr.เบเอร์ :: ประมาสี่วันรับ
Me :: เอาามนี้เลยรับ
Mr.เบอเอร์ :: ไ้เลยรับ
ผมผิiPad่อนะยน้ำที่นใ้นำมาเิร์ฟ “เออ วันนี้มิลินมาถามพวูว่าทำไมมึไม่ไปโรเรียน้วย” ผมหันไปมอหน้าพวมัน่อนะเอ่ยถาม “พวมึอบ?” ผมยืัวลุึ้นยืน่อนะเินไปที่ระถาอไม้ “ไม่ไ้อบอะไร” ผมพยัหน้าเบาๆ พลาเ็อไม้ออมา “นายน้อยรับ!” พี่เนเินมาที่ศาลา่อนะพู “ุายสามำลัะลับมาแล้วรับ” เมื่อผมไ้ยินอย่านั้นึเบิาว้า “ริเหรอ?!" ผมพู่อนะหยิบiPadแล้วรีบวิ่ออไปทันที “อะไรวะ?”
ผมวิ่ลับเ้ามาในฤหาสน์่อนะเินไปนั่ที่โฟา “แม่ พี่มาร์ินะลับมาแล้วเหรอ?” พี่มัฟฟินพยัหน้าแทนเพราะแม่มั่วแ่วุ่นวายับาร้อนรับราเลเ้าบ้าน “เรียมอาหารสำหรับลอเรีย้วย!” ผมมอแม่ที่วุ่นวายอย่ามา่อนะหัวเราะออมา ผมเินออไปหน้าฤหาสน์่อนะมอพ่อที่ำลัรน้ำ้นไม้ใหุ้่มื้นึ้น “พ่อวรเ็บระเ้พ่อ้วยนะ” พ่อหยุะั่อนะรีบทิ้สายยาแล้วไปพาระเ้ลบ่อ้วยวามรวเร็ว “อะไระนานี้วะ?" ไอู้เปอร์เินมายืน้าผม่อนะยิ้มออมา “็นะ หลานนแรอบ้าน” ผมพู่อนะยิ้มออมา้วยวามีใ “ุายสามลับมาแล้ว!” บอี้าร์ะโนเ้ามา่อนะรีบไปยืนให้เป็นระเบียบ ทุนเินออมาหน้าฤหาสน์เพื่อ้อนรับพี่ลอเรีย “อะไรันรับ?” พี่ินเินลมาารถ่อนะเียบไป พี่ลอเรีย่อยๆ้าวเท้าลมาารถพลาหันไปอุ้มราเลมา “่อยๆ นะ" แม่เินเ้าไป่อนะ่วยพี่ลอเรียอุ้มหลาน “น่าเลียน่าัริๆ" แม่บ้านและนใ้่าเอ็นูราเลอย่ามา “เ้าไป้าในันเถอะ” พ่อบอ่อนะเินนำไป
ทุนลับเ้ามาในฤหาสน์่อนะนั่อยู่ที่โฟาลาห้อโถ “เป็นยัไบ้า?” แม่นั่ล้าๆ พี่สะใภ้่อนะถาม้วยน้ำเสียที่เป็นห่ว “ีึ้นมาแล้ว่ะ” แม่พยัหน้าอย่าโล่อ่อนะบอให้นใ้ยน้ำิมา “ินน้ำิเนี่ยะ่วยฟื้นฟูร่าาย แถมน้ำนมไหลีึ้นอี้วย” พี่ลอเรียยิ้มอบุ่อนะิบน้ำิที่แม่เรียมให้ “อผมอุ้มหลานบ้าสิ?” ผมหันไปมอพ่อที่เอาแ่อุ้มราเลอยู่นเียว “อุ้มแบบนี้” พ่ออุ้มราเลมาให้ผม่อนะบอว่า้ออุ้มยัไ ผมอุ้มราเล่อนะโยเบาๆ ราเลหลานรัออาเินท์ “ไปอาบน้ำัน่อนนะ ะไ้ลมาทาน้าว” พี่ลอเรียพยัหน้า่อนะลุึ้นยืน “ไปประอบเปลอราเล้วย” แม่บ้านพยัหน้า่อนะเินามพี่ินและพี่ลอเรียึ้นห้อ ส่วนราเล็อยู่ับผม “ั้นพวผมลับแล้วนะรับ” พวมันลุึ้นยืน่อนะหันไปที่ประู “ะลับแล้วเหรอ?” แม่ถามแทร่อนะลุึ้นยืน “พรุ่นี้ยั้อไปโรเรียนรับ เลย้อรีบลับ” พวมันยพูบ็เินออไปทันที “เินท์ พรุ่นี้แ็้อไปโรเรียน้วย” ผมพยัหน้าอบรับพลาเล่นับราเล
ความคิดเห็น