คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7
EPISODE 7
เวลา08.02น.
ผมและเพื่อนอีสามนนั่อ่านหนัสืออยู่ที่ห้อสมุนเวลาผ่านไปเือบสอั่วโม ไอู้เปอร์มอไปรอบห้อ่อนะพูึ้นมา "นัเรียนเริ่มมาแล้วว่ะ" ผมเยหน้าึ้น่อนะมอไปรอบๆ “เออว่ะ" ผมปิหนัสือ่อนะเ็บใส่ระเป๋า “ไปเหอะ” ผมยืัวลุึ้นยืนแล้วเินออไปทันที “ไปิ นั่ทำเหี้ยไร!” ไอ้เอร์เวย์พู่อนะรีบามผมออมา ผมเินออมาหน้าห้อสมุ่อนะยืนรอพวมันสามัวที่ำลัเินามออมา “แล้วะไปนั่รไหนีวะ?” เทย์แลนเินมายืน้าผมพลาะถาม “ไปนั่ใ้้นไม้็ไ้” ผมบอ่อนะเินนำพวมันไปที่ม้าหินอ่อนใ้้นไม้ให่ (ที่ประำอพวผม) “เฮ้ยๆ มึูนนั้นิ” ผมมอเพื่อนัวเอที่ำลัมอผู้หิอยู่ “ถ้าพวมึไม่เียบ ูะเอารอเท้ายัปา” ผมพูอย่าเยา่อนะมอหน้าพวมัน “เพราะมึเลย…" ไอ้เอร์เวย์ี้หน้าูเปอร์พลาหันหน้าไปทาอื่น “เินท์!” ผมและเพื่อนอีสามนหันไปามเสียที่ะโนมา “มิลิน?” ผมมอหิสาวที่เรียนห้อเียวัน่อนะ้มหน้าอ่านหนัสือ่อ “ันอนั่้วยนสิ” มิลินถามพลามอมาที่ผม “เอ่อ…” พวมันสามัวไม่พูอะไร่อนะสะิาผม “ในโรเรียนมีรนี้ที่นั่ไ้เหรอ?” ผมปิหนัสือ่อนะพูออไป
“พ…พอีเพื่อนันยัไม่มา…ล…เลยอยามานั่ับพวนาย่อน”
“เฮ้อ…ำเิมๆ”
ผมพูแบบนี้เพราะทุรั้ที่เธอะมานั่้วย เธออบพูว่าเพื่อนยัไม่มา…เพื่อนยัไม่มา “นั่นไ เพื่อนเธอมาแล้ว” ไอ้เทย์แลนพู่อนะี้ไปที่แ๊อมิลิน “ไม่! ันะนั่ับนาย!” มิลินพูบ็นั่ล้าผมทันที “ออไป” ผมพูพลาหันไปทาอื่น "นาย็รู้ว่าันอบนาย ทำไมไม่เปิใให้ันบ้า?" มิลินถามพลาอแนอผมแน่น “ออไป” พวมันสามัวมอหน้าันประมาว่ามึพู่อน “ันรันายนะเินท์ หรือว่านายมีนที่อบอยู่แล้ว?” ผมถอนหายใ้วยวามโมโห่อนะผลัมิลินเ้าอี้ “อร๊าย!” เพื่อนผมสามนลุึ้นยืน้วยวามใ “ูบอว่ารำา! และอีอย่า…ูมีนที่อบแล้ว!” ผมระแทเสียใส่่อนะหยิบระเป๋าึ้นมาสะพาย “ถ้าใร่วยมัน!…ู่าทิ้หม” ผมพู้วยน้ำเสียที่เย็นยะเยือ่อนะเินออไปทันที
No one Talks
เพื่อนทั้สามนอเินท์ มอเ้าัวเินออไป้วยวามอึ้และใ “พวมึเห็นมั้ย?” เอร์เวย์หันไปมอหน้าูเปอร์และเทย์แลน่อนะพู “็อยู่้วยันนี่ไ!” ระหว่าที่สามหนุ่มำลัอึ้ับพฤิรรมอเินท์อยู่นั้น แ๊อมิลิน็เ้ามา่วยมิลิน้วยวามรวเร็ว “เินท์ทำอะไรเพื่อนันเนี่ย?!” สามหนุ่มหันไปมอแ๊สาวๆ ที่ำลัปัฝุ่นให้มิลิน “ในที่สุ็เผยธาุแท้…ฮ่าฮ่าฮ่า!” ูเปอร์หัวเราะออมา้วยวามสะใ่อนะมอมิลิน้วยสายาที่รัเีย “มึเ็บสายาไว้มอนที่ใ่ีว่า” เทย์แลนพูบ็พาูเปอร์และเอร์เวย์เินออไปทันที “อร๊าย!” มิลินรี๊ออมา้วยวามโมโหอย่ามา “อะไรัน?! ไหนบอว่าเินท์อบผู้หิน่ารัไ?!” มิลินถามเพื่อนัวเอ้วยวามไม่พอใ
“ันะรู้เหรอ? เินท์ไม่เ้าใล้ผู้หิเลย”
“แอย่าไปโมโหยัยบินลี่เลย พวเราทุนไม่รู้นิสัยอเินท์แม้แ่นิเียว”
Techin Talks
ผมเินออมาาม้าหินอ่อนประำอัวเอ้วยวามรำาใ “เฮ้อ…น่ารำาิบหาย” ผมบ่นออมา้วยน้ำเสียที่เย็นา่อนะเินไปนั่้าๆ สระน้ำพุุศูนย์ลาอโรเรียน “ราเละเป็นยัไบ้านะ?” ผมพูพลาหยิบโทรศัพท์ออมา ผมโทรศัพท์หาพี่มาร์ิน่อนะนำมาแนบที่หู “ฮัลโหล?” เสียทีุ่้นเยัมาาในโทรศัพท์ “ราเลื่นยัพี่?” ผมถามโยใ้น้ำเสียปิ
“มึโทรมาถามเรื่อราเล?”
“ะให้ผมโทรมาถามเรื่ออะไร? แล้วราเลื่นหรือยัรับ?”
“ื่นไ้สัพัแล้ว ลอเรียำลัป้อน้าวอยู่”
“โอเ ั้นแ่นี้แหละ”
ผมพูบ็วาสายทันที ผมยิ้มออมาอย่ามีวามสุ่อนะเปิรูปราเลที่ถ่ายอนอยู่โร'บาล “ไอ้เินท์!” ูเปอร์ะโนเรียผมพลาวิ่มาหา้วยวามรวเร็ว “มึยิ้มอะไรวะ?” ผมึสิลับมาเมื่อไอ้เอร์เวย์ยื่นหน้ามาูหน้าอโทรศัพท์อผม “ยุ่!” ผมปิหน้าอโทรศัพท์่อนะยัโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเ้วยวามรวเร็ว “อะไรวะ? เมื่อี้มึยัโมโหอยู่เลย?” ไอู้เปอร์พู้วยน้ำเสียที่วย่อนะนั่ล้าๆ ผมเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่เย็นา่อนะมอหน้าเพื่อนัวเอ “แล้วทำไมมึ้อโมโห้วยวะ? มิลิน็ออะสวย?” ไอ้เอร์เวย์ถามผม้วยวามสสัย “็ูไม่อบ” ผมพูอย่าเย็นา่อนะหันไปมอปลาที่ว่ายอยู่ในสระน้ำพุ “ทำไมมึไม่ลอหาแฟนสันวะ?” เทย์แลนถามผม่อนะนั่ประบ้า้าย “นั่นิ มึลอูใ่อน็ไ้” พวมันพยายามพูโน้มน้าวให้ผมลอเปิใมีแฟน “พวมึหยุ!” พวมันสามัวเียบเมื่อผมพูแทร้วยน้ำเสียที่เย็นา “ูบอไม่…็ือไม่” ผมมอหน้าพวมัน่อนะลุึ้นยืน “ไปห้อ!” ผมบอ่อนะเินนำพวมันไป
เวลา08.49น.
ผมเินเ้ามาในห้อเรียน่อนะเินไปนั่ที่ประำ ผมหยุอยู่หน้าโ๊ะ่อนะมอระาษสีาวและลูอมที่วาอยู่ “อะไรวะ?” ไอู้เปอร์้มมอพลาถามออมา้วยวามสสัย “เอาไปอ่านเอ” ผมบออย่าเยเมย่อนะหยิบระาษและลูอมไปวาที่โ๊ะอูเปอร์ “มึเปิิ” เทย์แลนบอ้วยน้ำเสียที่อยารู้ ‘นายอบใร? ันะามไปบให้หม!’ พวมันทำหน้าใ่อนะมอมาที่ผม “อ่านมา ูะฟั” ผมบอ่อนะหมุนเ้าอี้ไปทาพวมัน “นายอบใร? ันะามไปบให้หม…มิลิน” เมื่อผมไ้ยินอย่านั้น็ถอนหายใออมาเฮือหนึ่ “มึะบไ้ไ? นทีู่อบ็หลานูเอ…” ผมพูเบาๆ พลาหันไปหน้าไปทาอื่น “อะไรวะ?” ไอู้เปอร์มอผม่อนะถาม “ไม่มีไร” ผมอบลับไป่อนะหันไปที่ประูห้อเพราะไ้ยินเสียฝีเท้าที่ำลัเินมา “มาแล้ว” เอร์เวย์พูเหมือนรู้ว่านที่เินเ้ามาือ… “มิลินมาแล้วแ!” ผมมอแ๊สาวๆ ที่ำลัเินเ้ามา้วยสายาที่เย็นาอย่ามา “เมื่อไหร่อาารย์ะมา?” ผมถามพลาหมุนเ้าอี้ับมาที่โ๊ะ “เอ่อ…อีสิบนาทีมั้?” ูเปอร์มอนาฬิา่อนะอบ “บออาารย์ ว่าู้อารเรียนเี๋ยวนี้” ผมพูบ พวมัน็ใันอย่ามา “มึบ้าเหรอวะ?!” ผมหันไปมอาพวมัน่อนะหันลับมา “…เี๋ยวูบอให้” เอร์เวย์พู้วยน้ำเสียที่สั่น่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาส่้อวามหาอาารย์วิาแร
เวลาผ่านไปไม่นาน อาารย์วิาแร็รีบวิ่เ้ามาในห้อทันที
“เฮ้ย! ทำไมอาารย์มาเร็วั?!”
“นั่นน่ะสิ?!”
“แรู้ปะ?”
“ัน็ไม่รู้!”
ผมมออาารย์ที่วิ่มา้วยวามเหนื่อย่อนะหยิบสมุและปาาึ้นมา “เริ่มสอน่ะ ท้ายั่วโมะเ็บารบ้านที่สั่ไปเมื่อวันอัาร!” อาารย์พูบ็เริ่มสอนทันที “หรือเป็นเพราะเินท์?” นัเรียนหลัระิบันพลามอมาที่ผม “อาารย์รับ!” ผมยมือึ้นพลาะโนเรียอาารย์ “มีอะไรเหรอะ?!” อาารย์หันมา้วยวามรวเร็ว่อนะถามผม้วยน้ำเสียที่ื่นระหน “ผมไ้ยินเสียนุยันรับ” ผมบอ่อนะมอ้อนใส่นัเรียนหลัห้อ “พวเธอสี่น! ไปยืนหน้าห้อแล้วำว่าเียบมาให้ันห้าร้อยำ!” อาารย์บอ่อนะยแนึ้นี้ไปที่ประู “…่ะ!” ผมมอนัเรียนสี่นที่เินออไปหน้าห้อ่อนะยมุมปาึ้นมา “ถ้าใรุยัน! ็ะโนแบบนั้น!" เมื่ออาารย์พูบ นัเรียนทุน็เียบทันที แม้แ่เสียุย็ไม่มี ะปรึษาัน็ไม่ไ้
…่วยไม่ไ้ วันนี้ผมอารม์ไม่ี…
ความคิดเห็น