คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
บารั มีเมมา อุหภูมิเลี่ย ๓๑ อศา วามื้นสัมพันธ์ร้อยละ ๗๑
ในเ้าวันที่ภรรยาอผมอหย่า เป็นวันที่เปลือหอยลมาาฟ้าราวับฝน มีรายานว่าพบผู้บาเ็บำนวนหนึ่ร้อยับอีสิบเ็นในทม. ส่วนัวเลใน่าัหวันั้นถูละเลย ผมไม่ไ้เป็นหนึ่ในผู้ประสบสัภัยัล่าว
ะนั้น ผมำลัวิ่ออำลัายาบ้านไปยับารั รอเท้าผ้าใบเ่ามือสอ มันเยเป็นสีาวมา่อนผมำไ้ า ปะุน แ่ผมยัไม่พร้อมที่ะทิ้มันไป เหื่อายผุพลั่แ่็พลันหายไปเมื่อแรลมวิ่ปะทะร่า ลิ่นถนนหลัฝนใหม่ื้นแะวนสะอิสะเอียน
ผมวิ่ผ่านแอ่น้ำสีำ ผ่านทาเท้าุรระทุลัทุเลเสมือนเป็นเรื่อท้าทายอนัวิ่รีา ราบสีเทาระเ็นเปรอะ้นาและหยเป็นวที่รอเท้า พอระโ้ามแผ่นระเบื้อำรุ ผม็เลี้ยวผ่านท่อน้ำทิ้ไร้ฝา ผมรัเลียพวมัน แ่นั้น ทำให้ผมรู้สึว่ายัมีีวิอยู่ นาฬิาแ้เือนว่าอีสิบห้านาทีะแปโม
ผมหยุพนมมือไหว้หน้าวัหัวลำโพ แล้วเลี้ยวลับทาเิม เวลานี้ถนนสอเลนยัไม่ลาล่ำไป้วยรถยน์ อทานยมือไหว้ปล ๆ พลาูแ้วพลาสิมีเศษเหรียัรุ๊ริ๊ึ้นเหนือหัว ผมว้านหาในระเป๋า แล้วหย่อนมันลไป เสียระทบันอโลหะัึ้นพร้อมำอวยพร “อให้เป็นวันที่ีนะพ่อหนุ่ม-” ไม่ทันสิ้นำ เสียัุบ็ระแทเ้าับหลัาสัะสี มันทะลุผ่านลมาแระาย ผมสะุ้ ส่วนอทานผะ เราทั้สอ่านไ้ไม่นาน วัถุปริศนา็าวระายลมาาฝาฟ้า
ผมรีบสาวเท้าเ้าฟุบาท้ายมือ หลบใ้อาารสูสอั้นโบรา ป้ายห้ามเ้าถูแวนไว้ วิ่เหยาะ ๆ ะลอ หอบหายใเหนื่อย วัถุปริศนายัมาเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าะหยุ ทีแรผมิว่าเป็นลูเห็บ หามอให้ีมันมีรูปร่าเหมือนพันูนสูแ่เล็ว่า บ้าลม บ้าเบี้ยว บ้าบิเป็นว พอระทบับพื้นถนนแล้วแเป็นละออาวระายฟุ้ในอาาศ
ผมยืนมอหอยาบ หอยแร หอยนารม และอีหลายหอยที่ผมไม่สามารถะระบุไ้ลมา ฝาแล้วฝาเล่า วินาทีแล้ววินาทีเล่า นาทีแล้วนาทีเล่า เนิบ้าหน่วหน่าย ผมรอ วามเบื่อหน่ายทำให้สายาเหลือบมอไปโยรอบ ้าน้าอผมเป็นหน้าสำนัเฯ ผมเยหน้ามอและิถึวันที่มาทะเบียน น่าันับัวเอที่เลือมาบารัในวันวาเลนไทน์ เธอะยั้นะยอว่าอยามี่วเวลาประทับใอย่านอื่นเาบ้า “นะทิย์ รั้เียวเอ ไม่ใ่ว่าเราะไ้ันบ่อย ๆ ะหน่อย” เธอว่า ผมพยัหน้าว่าามโย่าย ้าวใหม่ปลามัน็อย่านี้
แล้วเรา็พบับหายนะอเ้าวันันทร์ในวันแห่วามรั ู่รันับสิบู่ออันอยู่หน้าสำนัาน ทุนมาเพื่อเป้าหมายเียวัน เรายืนรออยู่ว่าสามั่วโมถึไ้เ้าไปในห้อแอร์ หา้าว่านี้เพียวินาทีเียว เราทั้สออาหวิปะทะารมันอีรอบ
เสียบีบแรอรถระบะสีเียวึผมลับมาอยู่ับปัุบัน หอยหยุลมาแล้ว เปลือเหล่านั้นระัระายเ็มพื้น ผมะโัวึ้นไปมอท้อฟ้า เมื่อรู้สึปลอภัย ผมึวิ่้ามถนน ึแถวหลัเ่าบริเวนั้นถูทุบเลี้ยาารว้านื้อที่ินเพื่อทำที่อยู่อาศัยราาแพ ผมสะุเสียหลัาเปลือหอยที่ปลายเท้า ้มลเ็บมันึ้นส่อับแสอาทิย์ ‘หอยนารม’ รึ่ี ถ้ามีไ่มุมา้วย็ี-ผมิ
ผมบ่ายหน้าไปามถนนเส้นหลัแล้วเลี้ยวอีรั้ผ่านห้อสมุสาธาระ ทำนอพิศวอไวโอลินัึ้นในัหวะเวลาเหมาะสม ท่อน Molto allegro ยอนิยมาิมโฟนีหมายเล 40 อโมสาร์ทูะเป็นเพลประอบอาหลัอันประหลานี้ไ้เป็นอย่าี โน้เพียสอัวสามารถลายเป็นเพลอมะในโลนี้ไ้อย่าน่าอัศรรย์ โมสาร์ทเียนมันึ้นใน่วท้าย ๆ อีวิแล้ว เวลาทำให้โมสาร์ทรัสรร์สิ่นี้ึ้นมาไ้ และเวลา็พราโมสาร์ทไปามันเ่นัน
โ้าเริ่ม้นึ้นพร้อมับเรือ้ามฝามาถึฝั่ ผมิบน้ำาระบออภรรยา ผมรีบเินไปึหยิบมาผิ-หวัว่าเธอะไม่โรธ
สายน้ำเือนสิหามเริ่มเี่ยวรา เรือโรไปามแรระแทอลื่นน้ำ ลอไปับัหวะเนิบ้าในท่อนที่สออิมโฟนี ผม้อมอสีเียวล้ำอผิวน้ำ บาส่วนำทมิฬาราบน้ำมันเรือ ฟอาวสปรแฟ่อระเ็นใส่ เอนหลัลับพนัพิ สำหรับผม เวลาอยู่บนเรือนั้นเสมือนเวลาหยุนิ่ เราปล่อยัวไปับแรัอลื่น บารั้ผม็ิถึวามสัมพันธ์อน หมุนเลียวไร้ทิศทา เราเห็นมันเพียที่มันะเผยให้เห็น หาเราไม่รู้อะไร้าใ้นั้นเลยเหมือนัวโน้มามายบนบรรทัห้าเส้นที่ประอบึ้นเป็นเพลหนึ่เพล
แสแส่อสาลมาในทาเินอับแส ผมสัมผัสเปลือหอยผ่านระเป๋าาเ มันนูนสูึ้นเป็นเนินรุระ เสียลิแว่วในวามเียบเมื่อุแห้อถูไเปิ แล้วเธอ็ยืนอยู่รนั้น ุพร้อมออเินทา “เราาันรนี้เถอะนะทิย์” ประโยำวมาปาอเธอทำผมสับสน
“อืม...” ผม้อารประโยแวล้อมมาว่านั้นเพื่อประมวลผล ลิ่นเหื่อและวามล้าทำให้ผมหุหิ
“เธอรู้เหุผลี ว่าทำไมเราถึไป...” เธอถือระเป๋า-ใ่ ผมวรสัเั้แ่เ้ามา
“...” ผมวรพูอะไรออไปหรือเปล่า
“ไปเถอะ” นานั่วัลป์ที่เอ่ยำนั้นออไป ผมหลีทา เธอาไป แ่นั้น ไม่มีารโวยวายหรือรอยน้ำา
“วี” เสียแผ่วเบาราวับระิบอผมสะิเธอให้หยุะัหน้าประู หวัเพียว่าเธอะหันลับมา แ่ไม่ เธอัสินใแล้ว
เสียโทรศัพท์ัึ้นรั้ที่หนึ่ รั้ที่สอ และรั้ที่สาม ผมไม่สนใ ถอเสื้อ และลุอยู่ในห้อน้ำว่าสามั่วโม ปราศาน้ำา มีเพียน้ำเย็นไหลผ่านหลัอ ผ่านหน้าอและ่ามา ทะเลสบนิ่่อนพายุะถาโถม ทะเลสบนิ่่อนพายุะถาโถม-ผมพร่ำบอัวเอ
โทรศัพท์ยัั่อไปเมื่อผม้าวผ่านประู พร้อมเสียเาะประู ผมไม่สนใ โยนผ้าเ็ัวไปทา ทิ้ัวไปทา เียนุ่มแ่หัวใระ้า ปล่อยให้ร่าเปลือยเปล่าสัมผัสับอาาศ มอออนอหน้า่า เปลือหอยยัลมาไม่าสาย ล้มัวลบนเียึ่บันี้ให่เินไปสำหรับัวนเียว ลิ่นอเธอยัไม่าหายไปไหน สายยามบ่ายเริ่มลับเลือน ะ่ำืนล้ำราย ผมอนุาให้เสียทุ้ม่ำอ Leonard Cohen ในเพล Dance Me to the End of Love ล่อมนหลับไป
*
หานับ เป็นเวลาสามปีับอีสามสิบสามวันที่ผมและวีแ่านัน และเป็นเวลาไม่ถึสิบสามั่วโมที่ผมลับมาอยู่ในห้อัวนเียว ะวันลาลับไปแล้ว เสียเพลวนลับมา้ำ ผมไม่ิะลุึ้นไปปิ ห้อสลัว ผมไม่ิลุึ้นไปเปิ ผมพลิัวในวามมื มอไปยัฝ่ามือ นิ้ว มือ และ้อ่อที่ยึรั้มันไว้ รู้สึให่โึ้นผิวิสัย มอร่าบิเบี้ยวสะท้อนาหน้า่า ทิ้รอยประทับอบาสิ่อยู่ในวามทรำ ผมรู้เหุผลอยู่แล้วหายัทำใไม่ไ้ เราวรเรียนรู้าวามผิพลา เรามัหาเหุว่าเป็นวามผิอนอื่นเพื่อที่เราะไ้ไม่รู้สึผิับัวเอ ผมันร่าึ้น เ่า่อปลายานั่นิ่เนิ่นนาน
เสียโทรศัพท์ัึ้นอีรั้ ผมเยหน้ามอนาฬิาหัวเีย เ็มนาฬิาี้บอเวลาีสอ-ใรันนะที่โทรมาเวลานี้ ผมมอหน้าอสว่าหลัสายโทรับล สิบสามสายาเบอร์ไมุ่้นเย ผมน่าะเลิทำอาีพนี้เสียทีวรหาอย่าอื่นทำ เียนหนัสือสัเล่ม ส่สำนัพิมพ์ เี๋ยวนี้หนัสือสืบสวนน่าะยัไ้รับวามนิยมี เปลี่ยนบทบาท เปลี่ยนวามั้ใ เปลี่ยนเป้าหมายในีวิเสียใหม่...ไม่ล่ะ ไม่ีว่าผมหัวเราะับวามิอัวเอ ใรันะอ่านานเียนล้าหลัไม่เท่าทันสถานาร์โล าโรแมนิืื และโลในหนัสือที่หมอหม่นอ่าน่าวในทวิเอร์ยัสนุว่า
ไม่ถึสามนาที เบอร์นั้นโทรมาอีรั้ ผมรับ เสียปลายสายแหบพร่าเสมือนสูบบุหรี่วันละสามอ ไมุ่้นเย-อาเป็นลู้าสันหนึ่ หาุ้นหูนประหลา แล้วในเวลาเ่นนี้ยิ่น่านนั “ุอาทิย์รับ” เสียนั้นล่าว แห้แล้ราวับเรื่อัร “โปรรอสัรู่-” ไม่ทันที่ผมะไ้ล่าวอะไรไปมาว่านั้น ปลายสาย็สวนึ้นมาว่า “อ่านอีเมลเรา้วยรับ” แล้วสาย็ัไป
หนึ่ำับสอประโย็ถือว่ามาเินไปแล้วสำหรับสถานาร์นี้
ผมเปิอีเมลอ่านผ่านโทรศัพท์
/สวัสี, ุอาทิย์ ส. ผม, ปราบา ย., เป็นบรราธิารบริหารอสำนัพิมพ์ินเียวัน. ผม้อารให้
ามหาอนุสร์ . เาหายัวไปเป็นเวลาสี่ปี, หลัาถูออหมายับาะรัประหาร. เาิ่อมาเมื่อสอวัน่อน, เรื่อภาพวาุสุท้ายอเา, Portrait of a lost time. ทาเราไม่อาเสี่ย, ในรีที่เป็นัั, ุ้อรับผิอบแ่เพียผู้เียว. ผมึ้าวานุ, อาทิย์ ส., เินทาไปบาลว, ที่ทีุ่ะพบเา. ั๋วรถไฟ, และที่พั, อยู่ในอหมาย, ัส่เมื่อลาวัน. ถ้าทุอย่าเป็นวามริ, รุานำภาพเหล่านั้นลับมา./
ผมนึถึเสียเาะประูเมื่อ่วสาย พอหันลับไปที่ประูหน้า มีเาออหมายเสียบอยู่ใ้บานประู ผมถอนหายใ “อเวลาผมิสัหน่อย...” ผมรำพึับัวเอ
*
หาเวลาเป็นสิ่อ ผมปล่อยให้มันลิ้ลอบโ๊ะ เสียแัเพล่ไม่ไ้มาาารร่วหล่นอเวลา แ่เป็นิใ้สำนึอผม หรือไม่ใ่ มีเสียระแทอสิ่อหลัม่านหน้า่า มันั่อไปเป็นัหวะ มือเอื้อมเปิม่าน นัวหนึ่ำลัาบเปลือหอยแล้วโยนมาที่หน้า่า ระสั่นไหวแ่ไม่แ ผมนึถึหอยที่ลมาแทนฝน มอพระอาทิย์ที่ลอยึ้นเหนือท้อฟ้า ผมอยาย่อยส่วนแล้วหมุเ้าไปในเปลือหอยเหล่านั้น ในเวลาแบบนี้ผมอยา่อนัวอยู่ในนั้น เป็นเลียวใน่อว่าเล็ิ๋ว ลายเป็นหอยที่หยุนิ่ั่วราว เพียั่วราวเท่านั้นที่ผม้อาร นัวนั้นบินาไปแล้วเมื่อแสสีส้มาบทับที่อบฟ้า พระันทร์รึ่ีทอัวอยู่ในำแหน่้าป้ายไฟนีออน ผมาหายไปาารวิ่ประำวัน าาเฟอีนาร้านโปร แ่ไม่าแอลอฮอล์บน้อนน้ำแ็ ผมเลือวามเมามายเป็นทาออเหมือนับนทั่ว ๆ ไป-เยั้ำถามับัวเอว่าเหุในเราถึ้อมอยู่ในวามเมามายเวลาพบเอทุ์ ผมเยถามเธอแบบนั้นเหมือนัน... ผมสลัวามทรำนั้นทิ้อย่าเร็ว่อนลุไปี่ น้ำวน และเสียโรราอัโรึผมำิ่ลไปพร้อมับอเสียสีอัมพัน
วัน้ำเย็นลูบหน้า มอสภาพนเอในระ “น่าสมเพ” ผมหยิบรีมโนหนวในมือวาและมีโนทื่อในมือ้าย เพ่พินิิับัวเอ แล้วลมี เส้นนยาวเหยียเหลือเพียอ วัน้ำล้าราบโฟมแล้วเปิฝับัวรหัวนเอ สูหายใเ้าแล้วปล่อยออ บอับัวเอว่าเราโพอแล้ว่อสถานาร์เ่นนี้
โทรศัพท์ัึ้น ผมาว่าะเป็นบรราธิาร แ่ไม่ เป็นเสียอันุ้นเยที่ผมาว่าะไ้ยิน
“ทิย์ วินะ” ผมมีวามหวัึ้นในเสี้ยววินาที “เราส่เอสารให้ทาไปรษีย์แล้ว ถ้าเธอโอเ เราไปบเรื่อที่เันนะ บมัน้วยีนะทิย์...”
“อืม” ไม่มีำใเปล่ออมาาลำอนอานั้น
“อบุนะทิย์...” เธอถือว่าวามเียบอผมเป็นำอบ ผมเอ็ิว่านั้นือำอบ “แล้วเอันนะ”
*
ผมเพิ่รู้ว่ามันเป็นวามริ็อนนั่อยู่ในแท็ี่แล้ว ผมเลือไปเ็นใบหย่าแทนารไปสถานีรถไฟ รถำลัมุ่หน้าไปยัสำนัานเฯ้วยวามเร่ที่ โเฟอร์วนุยเรื่อารเมือแ่ผมบ่ายเบี่ย ไม่อยู่ในอารม์ที่สามารถเ้าร่วมวไ้ พอรถผ่านสี่แยมาไ้็ิหนัับถนนสอเลน ผมมอนาฬิา วามลุมเรือในใผมเริ่มำเริบ เหื่อนาฬแพลั่ “่วยเพิ่มแอร์หน่อยไ้ไหม” ผมอ้อนวอน “นี้็เย็นสุ ๆ แล้วนะุ” นับหันมาบอ สีหน้าอเาหุหิับสภาพารราร ผมมอนาฬิา-ผมยัไม่พร้อม
ผมส่้อวาม “ผมะไปบาลว” แล้วบอให้นับเปลี่ยนเส้นทา.
ความคิดเห็น