คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7.น้องชายข้าใครอย่าแตะ
ตอนที่ 7.น้องชายข้าใครอย่าแตะ
"เกิดอะไรขึ้น" จิตติพัฒน์ที่เพิ่งเข้ามาในห้อง เขาไม่เห็นเหตุการณ์เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นในครัว เมื่อเขาไม่เห็นใคร แต่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงรีบเข้ามาดู จิตติพัฒน์เข้าไปพยุงอนลให้ลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
"ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น" สีหน้าของจิตติพัฒน์เรียบเฉยมองพี่ชายของคนรักอย่างหาเรื่อง ทำไมต้องมาทำร้ายคนของเขาด้วย
"มึงหาคนมาดูแลน้องกูได้แค่นี้หรือวะ มันทำอาหารที่แม่บ้านทำไว้ให้เสีย ทำไข่เจียวที่มีแต่น้ำมันให้กิน แถมมันบอกว่าน้องกูเล่นชู้ และที่มึงจ้างมันเพราะมึงต้องการให้มันทำให้น้องกูทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ เป็นความจริงรึเปล่า" คิมหันต์ตะคอกใส่จิตติพัฒน์ด้วยความฉุนเฉียว เขายังไม่เชื่อใจจิตติพัฒน์สักนิดในเรื่องที่ผ่านมา แต่เพราะแม่กับน้องของเขายอมเขาจึงพยายามจะตามใจน้อง
"คุณทำอะไรน่ะนล" จิตติพัฒน์ปล่อยมือจากอนล แต่อีกคนกลับคว้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ผมทำเพื่อคุณนะคุณพัฒน์ คุณไม่ได้อยากได้ผู้ชายจน ๆ คนนี้เป็นภรรยาไม่ใช่รึไง" อนลเอ่ยขึ้น เพราะคิดว่าความคิดของตัวเองถูกต้อง แม้ว่าเรื่องที่คิมหันต์บอกว่าเป็นพี่ชายของคิรากรเขาจะคิดผิดก็ตาม
"ผู้ชายจน ๆ หรือ มึงรู้ไหมตึกนี้เป็นของใคร ของน้องกูไง แม้มันจะเป็นทรัพย์สมบัติของครอบครัว แต่มันก็เป็นส่วนที่น้องกูควรได้ รายได้ทั้งหมดจากตึกนี้มันเป็นของน้องชายกู คอนโดแห่งนี้ คอนโดอัศวภัทรกุล เป็นของ คิรากร อัศวภัทรกุล น้องชายกู" คิมหันต์ตะคอกใส่อนลอีกครั้ง อยากจะจับอีกคนโยนลงทางหน้าต่าง ที่มาคิดร้ายกับน้องชายของเขา จิตติพัฒน์สะบัดมือออกจากอนลที่พยายามดึงรั้งเขาไว้ แล้วถอยไปอยู่ข้างกายคิรากร โอบกอดคนตัวเล็กที่ยืนด้วยตัวสั่นเทา สะอื้นไห้อยู่
"พี่ขอโทษครับ ที่พาคนแบบนี้เข้ามาดูแลกร" จิตติพัฒน์โอบกอดคิรากรพาออกไปห้องรับแขก ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวขาออกจากห้องครัว คิรากรก็หันไปหาพี่ชายของตนเอง
"ผมท้องอยู่ ไม่อยากจะทำบาป พี่คิมช่วยจัดการทีนะครับ" คิรากรเอ่ยกับคิมหันต์แล้วตามจิตติพัฒน์ออกไปที่ห้องรับแขกที่มีเขมิกายืนอุ้มเจ้าคุโระรออยู่ คิมหันต์เข้ามาบีบแขนของอนลแน่น เขาจะต้องทำให้เด็กหนุ่มคนนี้หลาบจำ ว่าไม่ควรมายุ่งกับน้องชายของเขา
"มานี่" คิมหันต์กึ่งลากกึงจูงอนลออกจากห้องไป ทิ้งให้น้องชายได้อยู่กับจิตติพัฒน์ แม้ตอนนี้อยากจะจัดการกับตัวตนเรื่องอย่างจิตติพัฒน์ แต่เขาเชื่อว่าจิตติพัฒน์เองก็ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้แน่ เขามั่นใจจากการที่อนลคิดว่าน้องของเขาเป็นแค่ผู้ชายจน ๆ คนหนึ่ง
"โอ๊ย ผมเจ็บนะครับ" อนลโอดโอยเมื่อถูกมือหนา ๆ ลากออกจาคอนโด คิมหันต์เหวี่ยงคนตัวเล็กเข้าไปในรถแล้วดึงเข็มขัดมาคาดให้ โดยไม่สนใจว่ามันจะครูดบาดเนื้อของอีกคนรึเปล่า
"อย่าคิดว่าจะลงมาและหนีฉันพ้น ถ้าคิดจะหนีฉันจะแจ้งตำรวจที่นายพยายามจะทำร้ายน้องชายของฉัน" คิมหันต์ชี้หน้าขู่อีกคน ก่อนจะปิดประตูรถ แล้วเดินไปฝั่งคนขับ อนลทำได้แค่กำหมัดแน่น เพราะความเข้าใจผิดของตัวเอง ถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ทำไมพอเขาเจอคนดี ๆ จะต้องมีเจ้าของแล้วนะ ทำไมชีวิตของเขาจะเจอคนดี ๆ แบบจิตติพัฒน์บ้างไม่ได้
"คุณจะพาผมไปไหน" อนลเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถเคลื่อนออกจากคอนโด คิมหันต์กดเบอร์หาเพื่อนสนิท แม้จะรู้ว่าเช้าขนาดนี้เพื่อนของเขาคงยังไม่ตื่น แต่เขาก็อยากจะกวน เพราะไม่อยากจะไปโรงแรม หรือคอนโดของตัวเอง อย่างน้อยตอนนี้มีที่ให้ได้จัดการเด็กหนุ่มที่นั่งมาด้วยกันเสียก่อน
"อื้อ ว่าไงวะคุณเพื่อน กูเพิ่งได้หลับแต่มึงโทรมาปลุกกูตอนเก้าโมงเนี้ยนะ" วรเมธเอ่ยถามเสียงงัวเงีย เพราะคิมหันต์เปิดสปีกเกอร์โฟน จึงทำให้อนลได้ยินเสียงอีกฝั่งด้วย เขาคุ้น ๆ ว่าเหมือนเคยได้ยินเสียงของอีกคนที่ไหน
"ห้องวีมึงว่างป่ะ" คิมหันต์เสมองหน้าคนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้าง ๆ ถ้าเด็กนี่อยากได้คนรวย ๆ เลี้ยง จะจิตติพัฒน์หรือเขามันก็ไม่น่าจะต่างกัน
"ถามทำไมมึงจะเรียกเอวาหรือวะ เมื่อวานเอวาเพิ่งบินไปต่างประเทศกับลูกค้า" วรเมธลุกขึ้นนั่ง แม้จะงัวเงียแต่ก็จำได้ว่ามีลูกค้ามารับเอวาไปเที่ยวสองอาทิตย์เพิ่งเดินทางกันเมื่อคืน
"เอวา คุณเมธ" อนลเอ่ยขึ้นเบา ๆ ใช่แน่ ๆ นั่นเสียงวรเมธเจ้านายเก่าของเขา
"มึงรู้จักไอ้เมธด้วยหรือวะ หรือว่ามึงเป็นเด็กขายที่ร้านมันมาก่อน" คิมหันต์เอ่ยถามอนลขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของสองคนออกจากปากเขา แต่อนลส่ายหน้าปฏิเสธ
"เปล่าครับ ผมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟที่นั่น" อนลตอบเบา ๆ แต่วรเมธคิดว่าตัวเองได้ยิน
"ใครวะ เด็กมึงหรือ ทำไมไม่พาไปคอนโด ใช้ร้านกูทำไม" วรเมธเอ่ยถามคิมหันต์รู้ทันทีว่า 'ห้องวี' ที่คิมหันต์เอ่ยถึงหมายถึงห้องอะไร
"กูอยากใช้ที่นั่น มึงรู้จักคนชื่ออนลไหม" คิมหันต์ถามเพื่อน วรเมธถอนหายใจเบา ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดเหวี่ยงคนสองคนมาเจอกันอีก
"เด็กที่มึงจูบในห้องวีจนไม่มีอารมณ์กับเอวาไง เอวาอาละวาดจนกูต้องไล่เด็กนั่นออก แล้วไปไงมาไงวะมึงถึงไปตามเจอ" วรเมธไม่คิดว่าเพื่อนจะติดใจเด็กคนนี้ถึงขั้นตามหาเพื่อได้มาครอบครอง ทั้งที่ดูท่าแล้วน่าจะชอบเอวาขนาดนั้นแท้ ๆ
"เรื่องมันยาวเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง" คิมหันต์เองก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง วันนั้นเขาเมา เขาจึงจำแทบไม่ได้ว่าจูบใครไป รู้แค่ว่ากลิ่นกายหอมยั่วยวนจนอดใจไม่ไหว แต่มันก็ทำให้เขาติดใจไม่น้อย จนไม่มีอารมณ์กับเอวา ก็ดีเหมือนกัน จะได้จัดการทั้งความต้องการที่คั่งค้างของตัวเอง และของเด็กคนนี้ทีเดียวไปเลย
"ห้องน่ะไม่ว่าง กูปิดปรับปรุงมาหลายวันแล้ว มีลูกค้าต่างชาติเหมา แล้วแม่งทำห้องเละเทะหมดเลย" วรเมธนึกถึงสภาพห้องหลังลูกค้าจ่ายเงินค่าห้อง ก็นึกอยู่ว่าทำไมใจป้ำจ่ายเยอะ ก็เพราะใช้ห้องยังกับสยามรบ มิน่าถึงไม่ยอมไปโรงแรม เพราะถ้าไปโรงแรมใช้ห้องสภาพนี้คงมีเคลียร์กันยาว เขาก็เลยถือโอกาสปิดปรับปรุงเสียเลย
"ห่าเอ้ย ไม่บอกแต่แรกวะ ปล่อยให้กูขับรถจะถึงร้านมึงแล้วนี่" คิมหันต์สบถก่นด่าเพื่อนสนิทไม่คิดว่าอีกคนจะปิดปรับปรุง เขาจอดรถเข้าข้างทาง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ตัดสายไปโดยไม่บอกลาเพื่อน คิมหันต์เคาะนิ้วกับพวงมาลัยอย่างใช้ความคิด ม่านรูด ผุดขึ้นมาในหัว เขามองอนลที่ยังนั่งหน้าจ๋อยอยู่ข้าง ๆ คิดว่าคนอย่างอนลเหมาะกับที่นั่นที่สุดแล้ว
"บ้านมึงอยู่ไหน"
⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
คิดถึงม่านรูดแต่ทำไมถามหาบ้านล่ะคิม
ความคิดเห็น