คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4.กลิ่นร่าน
ตอนที่ 4.กลิ่นร่าน
"เฮ้ย มึงได้กลิ่นเด็กใหม่รึเปล่าวะ" เสียงของพนักงานรุ่นพี่สองคนเอ่ยขึ้น แม้จะบอกว่าเป็นรุ่นพี่แต่ก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับอนล ที่เรียกว่ารุ่นพี่เพราะทั้งสองคนทำงานที่นี่มาก่อน อนลที่กำลังหยิบชุดพนักงานจากล็อกเกอร์เพื่อเข้าไปเปลี่ยนในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องชะงักมือและพยายามนึกถึงคำพี่หลงเอาไว้ ทำงานที่นี่ดีสุดแล้วเงินเดือนดีมีสวัสดิการ ถ้าทำไปนาน ๆ อนลก็มีโอกาสที่จะก้าวขึ้นเป็นหัวหน้า ดีไม่ดีอาจได้เป็นผู้จัดการแผนกเลยก็ได้ แต่แค่มาทำงานวันแรกก็เหมือนจะถูกหมายหัวไว้แล้วว่าพวกเขาไม่ชอบอนล
"กลิ่นอะไรวะ" พนักงานอีกคนถามขึ้น พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล็อกเกอร์โดยไม่เข้าไปเปลี่ยนในห้องแยก เพราะคิดว่าเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่มีอะไรต้องปิดบังเสียหาย
"แกคิดว่ากลิ่นอะไรล่ะวะที่พวกผู้ชายแบบนั้นเขามีกัน" พนักงานคนแรกหัวเราะคิกคักก่อนที่ทั้งสองจะพูดออกมาพร้อมกัน
"กลิ่นร่าน"
ปัง
เสียงปิดประตูกระแทกจากห้องที่อนลเข้าไป เขาไม่เคยทำอะไรให้ใคร นี่ก็เพิ่งเข้ามาทำงานวันแรกด้วยซ้ำ แต่คนพวกนั้นก็คอยหาเรื่องเขาเสียแล้ว อนลใช้มือป้ายน้ำตาที่ไหลออกจากสองแก้มก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาต้องไปถึงห้องอาหารที่ต้องไปรายงานตัวก่อนเริ่มงานสิบห้านาที มัวแต่มาสนใจคำพูดไร้สาระของคนพวกนี้ไม่ได้หรอก
"มึงกระแทกประตูใส่พวกกู" เมื่ออนลเปิดประตูออกมา ก็เจอเข้ากับสองคนยืนขวางประตูห้องที่เขาเข้าไปเปลี่ยนชุด อนลพยายามจะเบี่ยงตัวผ่านพวกนั้นไป แต่ก็ถูกทั้งสองคนผลักเข้าไปในห้องอีกครั้ง
"ล็อกด้วยมึง" อีกคนหนึ่งจับอนลไว้ ส่วนอีกคนก็หันไปล็อกประตู
"ปล่อย" อนลพยายามจะดิ้นรนออกจากตรงนี้ เขาไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน
"มึงจะรีบไปไหนเล่า ปล่อยกลิ่นออกมาขนาดนี้ก็คงจะอยากอยู่ใช่ไหมล่ะ" พนักงานที่จับอนลไว้ตั้งแต่แรกมองสำรวจร่างกายของอนล แม้จะตัวเล็กน่ารัก กลิ่นเย้ายวนชวนหลงใหล แต่เขาก็ไม่ได้ชอบกลิ่นกายของอนลนัก เพราะเขาเคยถูกแฟนแบบอนลทิ้งไปแต่งงานกับคนอื่น ผู้ชายที่มีกลิ่นกายยั่วยวนและท้องได้
"ไอ้นัสเร็วหน่อยมึงเดี๋ยวมีคนมา" เพื่อนอีกคนบอก มนัสนันท์แสยะยิ้มก่อนจะประกบปากเข้าหาคนตัวเล็กกว่า อนลทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามจะผลักมนัสนันท์ออก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงตัวเล็กนัก แถมเรี่ยวแรงก็มีน้อยกว่าคนปกติทั่วไปอีกด้วย
"เฮ้ยพวกมึงทำอะไรกัน" เสียงเคาะประตูทำให้มนัสนันท์ผละออกจากอนล ก่อนทำท่าเลิ่กลั่กหันไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่ติดประตู
"พี่ภีม" พัชรเป็นคนเอ่ยขึ้นเบา ๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ภีมคือหัวหน้างานของพวกเขา ที่มีสิทธิ์สั่งทำโทษพวกเขาพอ ๆ กับผู้จัดการแผนก
"เฮ้ย ได้ยินกูพูดไหม ถ้าไม่เปิดประตูกูฟ้องผู้จัดการแน่" ภีมยังคงเคาะประตูอยู่ เขาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่อนลปิดประตูเสียงดังใส่พวกนั้นและพวกนั้นคอยให้อนลออกมา เขาไม่รู้ว่าก่อนหน้าปะทะคารมอะไรกันบ้างหรือเปล่า
"เอ่อ พี่ภีมพวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนี้นะครับ มันยั่วพวกเราก่อน"
"ไปทำงานก่อนกูจะสั่งใบเตือนให้พวกมึง" ภีมดุทั้งสองคนก่อนจะไล่ให้ไปทำงาน เขาเหลือบมองอนลที่ยืนตัวซีดตัวสั่นอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องน้ำ ภีมถอนหายใจเบา ๆ คิดถึงคำของหลงที่เคยพูดกับเขา
'ไฟมันเป็นเด็กพิเศษ แม้มันจะท้องไม่ได้แต่กลิ่นกายมันก็ยั่วยวนลูกค้าจนเกินไป ที่ที่กูทำงานมีแต่แขกที่ต้องการมาปลดปล่อย กูไม่อยากให้มันโดนลูกค้าขืนใจในห้อง VIP'
ไม่โดนลูกค้าในผับขืนใจ แต่จะมาโดนเพื่อนร่วมงานขืนใจ เพราะกลิ่นกายแบบนี้สินะ
"ผม" อนลไม่รู้จะแก้ตัวกับสถานการณ์นี้อย่างไร เขาไม่คิดจะยั่วยวนใคร แต่พวกนั้นเข้ามาทำร้ายเขาเอง
"ไม่ต้องพูดอะไรหรอก กูเห็นทุกอย่างแล้ว กูเชื่อสายตาของตัวเอง มึงคอยกูแป๊บ เดี๋ยวขึ้นไปพร้อมกู" ภีมเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองออกมาเปลี่ยนตรงนั้นเลย มีแค่อนลที่ต้องหันหนีไปทางอื่น แม้จะผู้ชายด้วยกันแต่เขาก็ไม่ชินกับการที่จะมองผู้ชายเปลือยกายต่อหน้า
ภีมเป็นเพื่อนกับหลง ทำงานที่นี่นานพอ ๆ กับที่หลงทำงานในผับ แต่เพราะสวัสดิการอะไรต่าง ๆ ดีกว่าในผับ แม้ตำแหน่งงานจะน้อยกว่าหลง แต่เงินเดือนและค่าคอมมิสชันต่าง ๆ ในแต่ละเดือนก็ได้เยอะกว่า นั่นคือสาเหตุที่หลงอยากให้อนลมาทำงานที่นี่ ถ้าอดทนอดกลั้นทำงานที่นี่ได้ เงินเดือนก็จะขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าทำงานดี ตำแหน่งก็จะถูกปรับขึ้นตามความสามารถ แต่ภีมกลัวแค่ว่า อนลจะไม่สามารถอดทนอดกลั้นกับเพื่อนร่วมงานได้ แค่วันแรกก็โดนแล้ว อีกหน่อยเขาคงต้องระวังให้มากกว่านี้
"งานของมึงคือห้องนี้ ถ้าอึดอัดที่จะทำงานกับสองคนนั่น ก็พยายามทำให้ดีที่สุด เป็นงานให้เร็วที่สุดจนกูสามารถย้ายมึงไปห้องอาหารอื่นได้ ที่นี่จะรับลูกค้าตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงเที่ยงคืน มึงมีหน้าที่มาตอนเที่ยงมาเตรียมเปิดร้าน ก่อนเข้ามาก็แวะกินข้าวที่แคนทีนก่อนค่อยมา" ภีมแนะนำอนลเกี่ยวกับงาน พัชรกับมนัสนันท์ก็เข้างานเวลาเดียวกับอนลและภีม แม้จะห่วงอนลแค่ไหน เพราะเป็นเด็กที่เพื่อนฝากไว้ แต่เขาก็ออกหน้าให้อนลตลอดเวลาไม่ได้ เพราะคำว่าหัวหน้างาน ต้องดูเนื้องานเป็นหลัก ถ้าทะเลาะกันเขาก็สั่งทำทัณฑ์บนทั้งสองฝ่าย แต่ถ้าเป็นข้างนอก เขาก็สามารถปกป้องอนลได้
"แหมเป็นเด็กฝากมันดีแบบนี้เองสินะ หัวหน้างานมาสอนเองกับมือ" มนัสนันท์เอ่ยแซวขึ้น ทำให้ภีมมองเขาตาขวาง เพราะไม่ชอบคำว่าเด็กฝาก เพราะเขาแค่รับปากหลงว่าจะดูแลอนลให้ถ้าอนลสามารถผ่านเกณฑ์ของโรงแรมและเข้าทำงานที่นี่ได้
"มึงคิดว่าโรงแรมนี้จะรับเด็กฝากโดยไม่สนใจความสามารถอย่างนั้นรึไอ้นัส" ภีมถามมนัสนันท์ ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ากำลังพลาด จึงเดินหนีไป ที่นี่เขาเองกว่าจะผ่านการสอบสัมภาษณ์ได้ ก็ต้องมาตั้งสองครั้ง ทั้งที่มีคนคอยสนับสนุนอยู่ แสดงว่าอนลเก่งกว่าเขาอย่างนั้นสิ มนัสนันท์มองอนลที่เริ่มงานที่ถูกสอน ความคล่องแคล่วของอนลทำให้มนัสนันท์อิจฉา ทำงานทุกอย่างเหมือนเคยทำมาก่อน ทั้งที่ได้ข่าวว่าเรียนไม่จบปริญญาตรีด้วยซ้ำ เหอะ อย่าพลาดมานะ เขาจะเขี่ยให้กระเด็นเลย
"เป็นไรวะ" พัชรที่เห็นท่าทางหงุดหงิดของเพื่อนจึงเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
"เหม็นกลิ่นร่านว่ะ"
⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
ใครยังไม่เปิดใจยอมรับอนล ลองเปิดใจอีกนิดนะคะ
ความคิดเห็น