คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2.อนล ปุญญวัฒน์
ตอนที่ 2.อนล ปุญญวัฒน์
อนลเดินลงมายังชั้นล่าง แล้วรีบเข้าไปยังห้องพักพนักงาน ผู้จัดการร้านจับสังเกตได้จึงรีบตามเข้าไปดู เห็นอนลวักน้ำล้างปาก ก่อนจะใช้นิ้วดึงริมฝีปากของตัวเองออกมาดูผ่านกระจกที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นอนลก็เอียงคอดูมีรอยฟันที่ถูกลูกค้าคนนั้นกัด แม้จะไม่ลึกขนาดได้แผล แต่มันก็เจ็บมากพอสมควร
"เป็นหมารึไงวะ กัดเอากัดเอา" อนลบ่นอุบกับตัวเอง ไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครยืนมองอยู่
"โดนลูกค้ากัดมารึไง" ผู้จัดการหนุ่มเอ่ยถามขึ้น แม้จะอยากซ้ำเติมเพราะเคยห้ามแล้วว่าอย่ามาทำงานที่นี่ แต่อนลก็ดื้อไม่เชื่อฟังเขา แต่ความห่วงใยที่มีมันมากกว่า
"เฮ้อ ผมนึกว่าพี่หลงอยู่ที่เลานจ์เสียอีก" เลานจ์คือที่ต้อนรับลูกค้า VIP ที่เป็นสมาชิกของผับเท่านั้น ถ้าจะเข้าใช้บริการต้องจองล่วงหน้าอย่างน้อยสามวัน เพราะมีโต๊ะแยกเป็นส่วนตัวให้ได้นั่งดื่มกินสังสรรค์กัน
"พี่ออกมาดูดบุหรี่น่ะ เห็นไฟวิ่งเข้ามาหลังร้านเลยตามมาดู" หลงกับอนลรู้จักกันมานานเพราะบ้านอยู่ใกล้กันสมัยเด็ก แม้ตอนนี้อนลจะย้ายครอบครัวออกมาจากชุมชนแห่งนั้นแล้ว ก็ยังคอยช่วยเหลืออนลอยู่
อนลไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยจึงหางานยากหน่อย ตัวหลงเองก็ใช่ว่าจะได้เรียนเพราะฐานะทางบ้านยากจน หลงมาทำงานที่นี่ตั้งแต่อายุสิบแปด จนตอนนี้ยี่สิบแปดแล้ว เขาเป็นผู้จัดการร้านที่คุณวรเมธไว้ใจ และตอนที่อนลมาสมัครงานเขาก็ปฏิเสธไปแล้ว เพราะอนลต่างจากคนอื่น อาจทำให้อนลเดือดร้อนได้ และวันนี้ก็น่าจะโดนเหมือนที่เขาเคยคิดไว้
"เอาปลาสเตอร์ปิดหน่อย จะได้ไม่ติดเชื้อ" หลงล้วงปลาสเตอร์มาจากกระเป๋าแกะปิดให้ เพราะปลาสเตอร์เป็นสีเนื้อและไฟในร้านก็สลัว ๆ จึงมองไม่ค่อยเห็น
"ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะบอกคุณเมธให้ว่าไม่ให้ไฟเข้าไปเสิร์ฟในห้องพัก VIP อีก" หลงบอก แต่อนลไม่อยากเอาเปรียบคนอื่นเพียงเพราะตัวเองแตกต่างจากคนทั่วไป
"ไม่เป็นไรพี่ผมทำได้" อนลเดินออกจากห้องพักพนักงานเพื่อไปทำหน้าที่ต่อ หลงได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง คิดว่าคงได้เวลาที่จะต้องหางานใหม่ให้อนลแล้ว ขืนปล่อยไว้ที่นี่คงไม่แคล้วโดนลูกค้ารังแกอีกแน่
อนลทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีตามที่วรเมธต้องการ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ไม่เคยมีข้อผิดพลาด และไม่เคยมีปากเสียงกับใคร วรเมธเดินตรวจตราความเรียบร้อยทั่วร้านอีกครั้ง ก่อนจะเรียกหลงมาคุยเรื่องงานนิดหน่อย เพราะคิดว่าจะกลับแล้ว เขาไม่ได้รอเพื่อนเสร็จธุระ เพราะรู้ดีว่าคิมหันต์นั้นกระทิงดุ เข้าสังเวียนทีไร ไม่เช้าไม่ออกจากห้องแน่นอน แต่วรเมธคิดผิด ยังไม่ทันได้คุยกับหลงเสร็จคิมหันต์ก็ลงมาพร้อมเอวาที่หน้ามุ่ยบ่งบอกว่าอารมณ์เสีย วรเมธมองหน้าเพื่อนของตัวเองที่มองไปรอบ ๆ ร้าน
"กูกลับก่อนนะ ค่าห้องกับค่าเหล้ากูโอนเข้าบัญชีมึงแล้ว ขาดค่อยมาถาม เหลือก็ติปพนักงานละกัน" พูดเสร็จก็ก้มลงจุมพิตข้างแก้มเอวาหนึ่งฟอดก่อนจะเดินออกจากร้านไป
"เกิดอะไรขึ้น" วรเมธมองหน้าเอวาที่ดูท่าทางอารมณ์เสียมาก ๆ ในตอนนี้
"คนที่ชื่ออนลอยู่ไหน" เอวาเอ่ยถามขึ้น เขารู้ดีว่าหลงให้ท้ายอนล แต่คราวนี้เขาจะไม่ยอมให้อนลได้ลอยนวลอีกต่อไป แม้จะเป็นครั้งแรก แต่ถ้าขืนให้อนลอยู่ต่อ เขาคงได้เสียลูกค้าไปจริง ๆ แน่
"ไปตามอนลมา" วรเมธหันไปบอกผู้จัดการของตัวเอง เขารู้ว่าอนลไปเสิร์ฟเหล้าให้คิมหันต์ คงเกิดข้อผิดพลาดจนคิมหันต์หมดอารมณ์หนีกลับไป วรเมธเดินนำหน้าเอวาไปยังห้องพนักงาน เพราะไม่อยากจะเคลียร์กันต่อหน้าลูกค้า เขารู้ดีว่าเอวาใจร้อนขนาดไหน ไม่นานอนลก็เดินตามหลงเข้ามา
เพลี้ย
เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของอนล ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นหันไปตามแรงตบ พอหันกลับมาก็พบว่ามีเลือดกบริมฝีปากของเขาแล้ว
"กล้าดียังไงไปยั่วยวนลูกค้าของฉัน" เอวาตะคอกใส่อนล อีกฝ่ายพยายามประมวลผล เขาต่างหากที่ถูกลวนลาม ทำไมกลายเป็นว่าเขาไปยั่วยวนลูกค้าเสียได้ล่ะ
"ลูกค้าของคุณต่างหากที่…"
"อนล!" หลงร้องห้าม เพราะเอวาเป็นสินค้าเบอร์หนึ่งของที่นี่ การที่พนักงานระดับล่าง ๆ อย่างอนลจะไปต่อปากต่อคำก็มีแต่เสียเปรียบ เขายังไม่อยากให้อนลติดแบล็กลิสต์ เพราะจะหางานทำยากมากขึ้น
"เอวาใจเย็น ๆ บอกพี่ก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น" วรเมธเอ่ยถามขึ้น เขาคิดว่าเรื่องนี้อาจมีการเข้าใจผิดก็ได้ เขาจะต้องให้ความเป็นธรรมกับทั้งสองฝ่ายแม้จะรู้ดีว่า ถ้าต้องเลือกเขาจะต้องเลือกเอวาก็ตาม
"ผมเข้าไปในห้องก็เห็นมันกับคุณคิมกอดจูบกันอยู่ พอไล่มันออกจากห้อง คุณคิมก็ไม่ยอมแตะต้องผมเลย เอาแต่ดื่มเหล้า และพูดเรื่องไร้สาระ จากนั้นก็ขอตัวกลับ พอผมบอกจะไปด้วยก็ไม่ยอมบอกจะกลับบ้านไม่ใช่คอนโด" เอวาทำเสียงเล็กเสียงน้อยน่าสงสาร วรเมธหันมามองอนล แค่ฟังก็รู้แล้วว่ากลิ่นของอนลคงจะทำให้คิมหันต์ตบะแตกเข้า วรเมธเดินเข้าไปใกล้พนักงานของตัวเอง แล้วก้มสูดดมกลิ่นที่ควรจะมีบนตัวของอนล
"ทำไมไม่ฉีดน้ำหอม" วรเมธเอ่ยถาม เขาจำได้ว่าให้น้ำหอมอนลไป เพื่อฉีดกลบกลิ่นของอนล จะได้ไม่ไปรบกวนแขกที่มาเที่ยว เพราะกลิ่นของอนลมันยั่วยวนเกินไป
"ผะ ผมลืมครับ วันนี้ผมมาสายเลยลืมฉีด" อนลเป็นคนไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม เขาต้องทนฉีดน้ำหอมที่เจ้านายให้มาเพื่อกลบกลิ่นของตัวเอง แต่เพราะเขาเองกำลังหาช่องทางทำเงินเพิ่ม เขาจึงนั่งเสิร์ชหาข้อมูลต่าง ๆ ผ่านสมาร์ตโฟนเผื่อมีลู่ทางทำเงินเพิ่มขึ้นได้ เลยทำให้มาทำงานเกือบสาย
"พี่เมธต้องจัดการให้เอวานะครับ เห็น ๆ อยู่ว่ามันจงใจไม่ฉีดน้ำหอมที่พี่เมธให้ เพื่อจะได้ยั่วยวนลูกค้าของเอวา" วรเมธทำสีหน้าลำบากใจ เพราะถ้าจะไล่อนลออกเขาก็เสียดายเพราะหายากมากที่จะได้พนักงานดี ๆ มาสักคน
"แล้วคุณคิมหันต์เขาให้เงินเอวารึเปล่าครับ" ค่าตัวของเอวาแล้วแต่ลูกค้าจะตกลงกับเจ้าตัวเอง ส่วนของร้านมีเรตให้ลูกค้าจ่ายต่างหากอยู่แล้ว
"ให้ครับ แต่เอวากลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้บ่อย ๆ คุณคิมหรือลูกค้าคนอื่น ๆ จะไม่มาสนใจเอวาน่ะสิครับ" เอวาเข้าไปคล้องแขนของวรเมธออดอ้อนให้เจ้าของผับลงโทษพนักงานของตนให้ได้ เอวารู้ว่าเขาเป็นต่อในเรื่องนี้ เพราะยังขายดีและได้ราคาอยู่ ไม่มีทางที่วรเมธจะปฏิเสธ
"ถ้าอย่างนั้นก็พักงานหนึ่งอาทิตย์"
"ไล่ออก" ทั้งเอวาและหลงต่างพูดขึ้นมาพร้อมกัน พักงานมันน้อยไปในความรู้สึกของเอวา คนที่มีโอกาสทำให้อาชีพของเขาสั่นคลอนต้องไล่ออกเท่านั้น ส่วนหลงคิดว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะให้อนลไปทำงานอื่น ไล่ออกน่าจะดีกว่า
"อา คุณก็คิดเหมือนเอวาสินะครับ สองต่อหนึ่งเสียงนะครับพี่เมธ" เอวารู้สึกดีใจขึ้นมาที่หลงมีความคิดเห็นเหมือนตนเอง ยิ้มเยาะคนที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ตรงนี้อย่าสาแก่ใจ
"โอเค ไล่ออกก็ไล่ออก"
⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
อนลไม่ได้อ่อยคุณคิม เชื่อไรต์สิ
ความคิดเห็น