เด็กเฮียใหญ่

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2.เฮียใหญ่

ตอนที่ 2.เฮียใหญ่

"มึงอายุเท่าไหร่" เฮียใหญ่เอ่ยถามเด็กหนุ่มที่มาขอพบเขาในบ่ายวันนี้ บอกอยากมาขอกู้ยืมเงินเขาสักล้าน เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้ผิวจะกร้าน คล้ำ เหมือนคนสู้งานมาหนัก แต่มองยังไงก็ยังเด็กอยู่

"ยี่สิบสามครับเฮีย" เขาเรียกใหญ่ว่าเฮีย เพราะคนในตลาดเรียกเฮีย แถมเฮียชัยก็บอกว่าให้เขาเรียกเฮียใหญ่ว่าเฮียอีกด้วย

"กูไม่ปล่อยเงินกู้ให้เด็ก" เฮียใหญ่เอ่ยขึ้น เขาดูแล้ว เด็กคนนี้ไม่น่าจะมีปัญญาหาเงินมาคืนเขา และอีกอย่างเขาไม่เคยปล่อยกู้ให้คนในตลาดเยอะขนาดนี้มาก่อน อย่างมากก็แค่แสนเดียว 

"แต่ผมมีโฉนดมาค้ำนะเฮีย" ก้องภพวางซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะ เฮียใหญ่หยิบมันขึ้นมาดู ถ้าเขาจำไม่ผิด ตรงนี้แทบจะไม่มีราคาอะไรสำหรับเขา มันอยู่กลางชุมชนเลยก็ว่าได้ เขาได้ไปก็ไม่มีประโยชน์

"มึงทำงานอะไร" เฮียใหญ่ถามก้องภพถึงอาชีพที่ทำ แม้จะพอเดาได้ก็ตามที

"เข็นผักในตลาดครับ แล้วก็เป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารด้วยครับ" พอก้องภพพูดจบ ก็มีเสียงหัวเราะของลูกน้องเฮียใหญ่ดังขึ้น เฮียหันหน้าไปมองพวกเขาก็หยุดทันที

"อาชีพมึงไม่มั่นคง แถมไม่รู้ด้วยว่าจะคืนเงินกูได้เมื่อไหร่ โฉนดบ้านของมึง แม้จะตีราคาได้พอสมควร แต่มันก็ไม่มีประโยชน์สำหรับกู ไอ้วันส่งแขก" พูดจบเฮียใหญ่ก็สั่งลูกน้องให้ส่งแขกทันที เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคุยธุรกิจที่มีค่าเท่ากับศูนย์

"เฮีย ผมขอร้องเถอะนะ ผมไม่มีทางเลือกแล้วนะเฮีย เฮียชัยบอกว่าเฮียใหญ่ใจดี ถ้าผมไปกู้คนอื่น คงไม่ได้ แต่เฮียใหญ่ให้แน่นอน" เพราะเฮียชัยแนะนำมา เขาจึงจำเป็นต้องมาขอกู้ยืมเงิน เฮียชัยเอง แม้จะพอมีอยู่บ้าง แต่ภาระก็เยอะพอสมควร นี่จึงเป็นทางเลือกเดียวที่ก้องมี

"เฮียชัยเขียงหมู" เฮียใหญ่เอ่ยขึ้น เพราะถ้าชื่อนี้เขารู้แค่คนนี้คนเดียว

"ครับเฮีย เฮียชัยแนะนำผมมา ได้โปรดเถอะนะเฮีย น้องสาวของผมต้องผ่าตัดด่วน ถ้าเฮียไม่ให้ยืม น้องของผมคงไม่รอดแน่" เฮียใหญ่มองหน้าเด็กหนุ่มแล้วถอนหายใจเบา ๆ

"กูไม่ใช่มูลนิธิ ไอ้วันพามันออกไป" เฮียใหญ่ให้ลูกน้องพาเด็กหนุ่มออกไป ก่อนจะกดสายหาเพื่อนสนิท ที่แนะนำก้องภพมาหาเขา

"มึงส่งเด็กนั่นมาหากู" ใหญ่ถามทันทีที่เฮียชัยรับสาย ทางนั้นก็คงคอยโทรศัพท์เพื่อนอยู่เช่นกัน

"กูรู้ว่ามันไม่ใช่สเป็กมึงเท่าไหร่ แต่กูสงสารมัน มันมีน้องสาวแค่คนเดียว บ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก็หลังเท่ารูหนู ขายไปก็ไม่เกินห้าแสน แถมทำอะไรมากไม่ได้ด้วย กูเลยส่งไปให้มึงยังไงล่ะ" เฮียชัยตอบกลับมา ใหญ่รู้ดีว่า ถ้าเอ่ยชื่อเฮียชัยแบบนั้น ไม่ได้มากู้ยืมเงินแน่ พวกเขาทั้งสองคนรู้กันดี

"มึงก็รู้กูมีเมียแล้ว" เฮียใหญ่แต่งงานมาสามปีแล้ว ตั้งแต่แต่งงาน เฮียชัยก็ไม่เคยส่งเด็กให้เฮียใหญ่อีกเลย จนมาถึงคนนี้

"แต่งงานมาสามปีแล้ว งานแต่งรู้กันทั้งจังหวัด ผู้ว่าราชการยังมาร่วมงานเฮียใหญ่ แต่กูถามหน่อยเถอะ มึงแต่งงานมาสามปีแล้ว มึงนอนกับเมียมึงแล้วกี่ครั้ง" ใหญ่ชะงักกับคำถามของเพื่อนสนิททันที เขาแต่งงานเพื่อธุรกิจ ทางนั้นได้สิ่งที่ต้องการ เขาเองก็เช่นกัน เมื่อตกลงกันได้ก็แต่งงานบังหน้า ทำไมเขาจะต้องนอนกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก ในเมื่อตัวเขาเอง ไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วยซ้ำ

"แค่กูช่วยมันก็จบใช่ไหม" ใหญ่เอ่ยถามขึ้นเพราะคนนี้คงสำคัญกับชัยด้วยเช่นกัน ทั้งที่ไม่ส่งเด็กให้เขานานแล้ว แต่ที่จู่ ๆ ส่งมาอีก นั่นแสดงว่า เด็กคนนั้นมีความสำคัญกับชัยพอควร

"พ่อแม่มันเคยช่วยชีวิตกูไว้ กูเลยอยากช่วยชีวิตน้องของมันเช่นกัน เดี๋ยวกูส่งข้อมูลมันให้ ที่เหลือมึงสืบเองละกัน" ชัยบอก ก่อนจะวางสายไป จะช่วยหรือไม่เขาบังคับใหญ่ไม่ได้ เพราะมันคือเงินของใหญ่ พอวางสายก็ส่งรูปของก้องภพกับน้องสาว พร้อมชื่อที่อยู่ และโรงพยาบาลที่รักษากานดามาให้ ใหญ่ขมวดคิ้วกับข้อมูลที่ได้มา พ่อแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว แต่ก็อยู่ด้วยกันมาได้แค่สองคน นับว่าเป็นเด็กสู้ชีวิตจริง ๆ

"ไปสืบเรื่องเด็กคนนั้นมา นี่ข้อมูลเบื้องต้น" เฮียใหญ่ส่งต่อข้อมูลให้ลูกน้อง ถึงไม่ใช่สเป็ก แต่เขาก็ไม่ได้นึกรังเกียจ เด็กที่มีความขยันขนาดนี้ เขาชอบเด็กที่สู้ชีวิต เพราะมันทำให้เขาคิดถึงตัวเองในวัยเด็ก

❌❌❌❌❌❌❌

วันนี้อัพให้สองตอนนะคะ เจอกันเย็นนี้ค่ะ  ฝากติดตามด้วยค่ะ