{ Fic Pokemon } New Life With Clover

เด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ด้านหลังของเธอ มีพ่อแม่ และพี่สาวยืนมองอยู่ใกล้ๆ มือเรียวเล็กสั่นเทาของเด็กสาวสิบหกปี พิมพ์ข้อมูลระบบของโรงเรียน เพื่อดูคะแนน และเกรดของตัวเองในเทอมนี้ 

ในหน้าน่ารักของเธอซีดเผือด เมื่อเจอว่า เธอได้ที่1 ด้วยเกรดเฉลี่ย4.00 แต่คะแนนรวมของวิชาหนึ่ง ได้98.00 คะแนน 

มือหยาบเหี่ยวของแม่ผู้ให้กำเนิดแท้ๆ จิกลงไปที่ผมสีน้ำตาลของเด็กสาวอย่างรุนแรง ด้วยความไม่พอใจ

" แก!! นังหยง แกมันไม่เอาไหนจริงๆ วันๆแกก็เล่นแต่เกม!! หัดดูพี่แกเป็นตัวอย่างบ้างสิ! "

มือหยาบๆ บังคับให้หัวมล หันหลังไปดูพี่สาวผู้ที่เป็นที่น่าภาคภูมิใจต่างจากตัวเธอ แต่ตอนนี้ พี่สาวที่ว่ากำลังมองด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดและหวาดกลัวกับสิ่งที่แม่ทำกับน้องสาวตัวเล็ก 

ถัดไปข้างๆ พี่สาวมีคุณพ่อร่างท้วม มองมาที่เธอด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย และสายตาสมเพชก่อนจะหันหลังกลับไปนั่งที่โซฟา และเปิดรายการทีวีดู เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

" ตุบ! "

คุณแม่เขวี้ยงลูกสาวคนเล็กของเธอลงไปกับพื้นกระเบื้องอย่าเดือดดาลโดยไม่สนใจถึงความหนาแน่น ความแข็งของกระเบื้องจะมาทำร้ายลูกสาวตัวน้อยเลย

" หยง! "

เมื่อเห็นแบบนั้น พี่สาวของเธอก็รีบลงมาดูอาการน้องคนเล็ก และหวังจะจับดูตัวน้อง

" ผินอย่าไปแตะตัวมัน! "

แม่จับตัวของพี่สาวแล้วตึงให้ออกห่างจากเธอ พี่สาวมีสีหน้าที่หวาดกลัวและแฝงด้วยความรังเกียจเล็กน้อยกับสัมผัสของแม่แต่ทำอะไรไม่ได้เลย 

" จะเสียงดังอะไรนักหนา น่ารำคาญ ส่วนแก หยง ไสหัวขึ้นห้องได้แล้ว แล้วกลับไปทำตัวให้ดีขึ้นด้วยล่ะ "

ในที่สุดผู้เป็นพ่อก็ยอมเปิดปากพูด แต่ก็กลับไปที่หน้าจอทีวีตามเดิม เหมือนไม่อยากจะเห็นภาพเบื้องหลัง

หยงรีบวิ่งขึ้นไปห้องส่วนตัวของเธอที่อยู่ชั้นสองของบ้านอย่างรวดเร็วโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง

บนชั้นสองของบ้านมีเพียงเธอแค่คนเดียวที่อยู่ข้างบน ชั้นนี้ทั้งชั้นทำมาจากไม้ มีรูทะลุเล็กๆ ตามกำแพงเต็มไปหมด เป็นชั้นที่ร้อนก็ร้อนที่สุด หวาน ก็หนาวที่สุดในบ้านเนื่องจากไม่มีฝ่ารองเพดานไว้กันความร้อนอากาศจากข้างบน

ร่างเล็กของหยงทรุดกอดเข่าใกล้ๆกับเตียง ความเครียด ความไม่เข้าใจ ความเจ็บที่หนังหัว ความรู้สึกไม่ยุติธรรม หลากหลายอย่างตีอยู่ในต่างล้วนแต่เป็นความรู้สึกแย่ๆ กลั่นออกมา เป็นน้ำตาแห่งความรู้สึก ที่อัดแน่นเต็มไปด้วยฮอร์โมนและความรู้สึกมากมายในน้ำใสๆ เหลือเพียงหยดแล้วหยดเล่า 

มือเล็กเรียวขยุมเส้นผมที่สั้นแสน จากการบันดานโทสะของผู้เป็นแม่เมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว เพียงเพราะเธอป่วยจนไม่สามารถไปเรียนได้ 

ความเจ็บปวดเดิมบนหนังศีรษะที่ถูกกระตุ้นด้วยการขยุมเส้นผม ทำให้หยงค่อยๆ คุมความรู้สึกและสติของตัวเองให้ค่อยๆ ปรับการหายใจช้าๆ และเลิกที่จะร้องไห้ในที่สุด 

เธอคว้าเอา เครื่องนินเทนโดสวิทช์ราคามือสองที่เธอทำงานเล็กๆ น้อยไป เพื่อซื้อมันมา ใส่ตลับเกมโปเกมอนเข้าไป เธอเข้าเกมที่เธอเล่นไว้ และเปิดดูโปเกมอนแสนน่ารักที่เธอจับเอาไว้ในทีม

หยงมองโปเกมอนพวกนั้นผ่านหน้าจอเกมด้วยสายตาเอ็นดู 

น้ำตาสีใสไหลอาบแก้มช้าๆอีกครั้ง 

" ถ้าพวกเธอไม่ได้มีแค่ในจอ..ก็คงดีสิ " 

ความเจ็บปวดแบ่นเข้ามากลางใจ ลึกในส่วนใดส่วนหนึ่งของจิตใจดวงน้อย ที่สิ่งเดียวที่น่ารักสำหรับเธอบนโลก ดันเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง 

ตั้งแต่เธอเกิดมา ก็ถูกกระทำเหมือนส่วนเกินตลอด เหมือนเป็นแค่ของแถมที่ไม่มีประโยชน์และไม่ได้ต้องการจากการหลับนอน สู้พี่สาวที่อายุห่างกันแค่สองปีก็ไม่ได้ซักอย่าง 

เธอแม่งเหมือนกับ..ข้อผิดพลาดของพ่อแม่ในยุคสมัยที่การทำแท้งผิดกฎหมาย

มีเพียงแค่สัตว์ และเกมที่ใจดีกับเธอ เพราะอย่างน้อย พวกสัตว์ก็ไม่มีเกรดการเรียนมาตัดสินชีวิต และเกมถึงคำคะแนนได้98/100คะแนน ก็ยังคงได้สามดาวเต็มอยู่ดี ไม่เหมือนกับ..ชีวิตนี่ 

เพราะถ้าเธอไม่เฟอร์เฟค..ทุกความรุนแรงจะปะทุอยู่ที่เธอเหมือนการถูกมัดไว้บนปากปล่องภูเขาไฟ 

" อุตส่าห์ชนะ39ล้านกว่าคน แต่กลับเจอครอบครัวเฮงซวย สูญเปล่าจริงๆ ฮ่าๆ "

ปากซีดพึมพำเบาๆ กับตัว ในคืนนี้...คงมีแค่เกมที่ปลอบเธอ 

_________________________________

ในช่วงแรกอาจจะยังไม่เกี่ยวกับโปเกมอนมากนะตะเอง เค้าอยากเล่าชีวิตน้อง หยง ต่ออีกนิ้ดดด