คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5.แลกกัน
ตอนที่ 5.แลกกัน
"มีอะไร" เสียงทุ้ม ๆ ดุ ๆ ของอีตาลุงยักษ์ส่งมาหาผมโดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่จอสี่เหลี่ยมในมือ วันนี้วันหยุดแท้ ๆ แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ลูกเมียก็ไม่มีไม่รู้จะขยันหาเงินไปให้ใคร
"ผมเอากาแฟกับคุกกี้มาให้ครับ" ผมถือถาดที่มีถ้วยกาแฟกับจานคุกกี้ที่ผมทำเองไปวางไว้บนโต๊ะทำงาน แม้สมัยนี้เขาจะสื่อสารส่งงานกันด้วยเครื่องมือดิจิตอล แต่เอกสารที่เป็นกระดาษพวกเขาก็ยังคงใช้กันอยู่ บนโต๊ะของลุงยักษ์จึงมีแต่แฟ้มเอกสารของงานเต็มไปหมด
"ฉันไม่กินขนม โดยเฉพาะขนมหวาน" เขาเงยหน้ามองผมสายตาดุที่ส่งมามันทำให้ผมรู้สึกกลัวนิด ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่แสดงออกให้เขากลัวหรอก คุณครูฝ่ายปกครองน่ากลัวกว่าเขาเยอะ
"คุกกี้ทำจากธัญพืช ใส่น้ำตาลหญ้าหวานสำหรับคนไม่ชอบกินหวาน ดีต่อสุขภาพ แถมอร่อยด้วย ลุงลองชิมดูสิ" ลุงยักษ์วางเจ้าจอสี่เหลี่ยมลงบนโต๊ะทำงาน เขาเหลือบมองเจ้าคุกกี้หน้าตาประหลาดก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุ ๆ เช่นเดิม
"เรียกฉันว่าอา ฉันอายุน้อยกว่าพ่อกับแม่ของนาย นายควรเรียกฉันว่าอาเพื่อให้เกียรติพวกเขา" ก็อยากจะเรียกลุงนี่นา เหมือนที่ลุงชอบแทนตัวเองว่าฉัน แทนผมว่านายนั่นแหละ ผมก็ไม่ชอบ ฟังดูห่างเหินกันชะมัด
"ก็ผมนึกว่าเรียกลุงได้ เห็นคุณลุงชอบทำตัวเหมือนคนแก่ ๆ ถ้าคุณลุง เอ่อ คุณอาอยากให้ผมเรียกอา ก็แทนตัวเองว่าอาด้วยสิ ไม่ใช่แทนตัวเองว่าฉัน แล้วแทนตัวผมว่านายแบบนั้น" ผมนั่งลงบนโซฟา นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาอยู่ในห้องทำงานของลุงยักษ์ โซฟาดูใหญ่ผิดปกติ คงมีเอาไว้งีบเผื่อเหนื่อยขึ้นมา ผมจะแอบมางีบเวลาลุงยักษ์ทำงานได้ไหมนะ จะโดนกล่าวหาว่ามารบกวนเวลางานรึเปล่า
"ฉันถนัดของฉันแบบนี้ ช่วยไม่ได้ที่นายจะไม่ชอบใจ" ลุงยักษ์หยิบคุกกี้ที่ผมทำมาให้เข้าปาก ผมนี่ลุ้นแทบตาย แต่ไม่มีคำชมใด ๆ ออกจากปากหนา ๆ นั่นเลย เขายกกาแฟที่ผมชงมาให้ขึ้นดื่ม เขาพยักหน้าเหมือนพึงพอใจกับมัน ผมแอบยิ้ม เพราะคิดว่าลุงยักษ์คงจะชอบคุกกี้ของผม สมัยอยู่ที่โรงเรียน เสาร์อาทิตย์ไหนไม่กลับบ้านเพราะไม่มีผู้ปกครองไปรับ ผมก็จะไปฝึกทำขนมกับครูที่ดูแลหอพัก คุณครูเขาอุตส่าห์ใจดีสอนมาตั้งหลายอย่าง
"ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเรียกลุง เพราะผมถนัดแบบนี้เช่นกัน" ผมแกล้งมองไปรอบ ๆ ห้อง มีชั้นหนังสือด้วย มองจากสายตาที่เห็นตรงสันปก น่าจะเป็นหนังสือต่างประเทศเพราะเป็นภาษาอังกฤษเสียส่วนมาก
"เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็แลกกัน ฉัน เอ่อ อาจะแทนตัวเองว่าอา นาย เฮ้อ ปูก็เรียกอาว่าอาด้วย แบบนี้ตกลงไหม" กว่าจะยอมเรียกผมว่าปู และแทนตัวเองว่าอา ก็ถอนหายใจไปสองสามที มันน่าลำบากใจขนาดนั้นเชียวหรือ
"ถ้ามันลำบากไม่ต้องก็ได้นะครับ แค่ให้ผมมาอาศัยอยู่ด้วยก็สร้างความลำบากให้ลุง เอ่อ คุณอาจะแย่อยู่แล้ว" ผมกับลุงยักษ์แทบจะไม่รู้จักกัน พ่อบอกแค่ว่าเขาเป็นน้องชายของน้าจิดาภา ผมอาจจำเขาไม่ได้ แต่เราเคยเจอกันแล้ว ในงานศพของแม่ ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก ทั้งที่ตอนนั้นผมแปดขวบแล้ว น่าจะจำลุงแกได้บ้าง แต่ก็นึกไม่ออก
"ปู อาแค่ยังไม่ชิน ไม่เคยต้องมาดูแลเด็กมาก่อน อาจะพยายามพูดให้ชินปาก ให้เวลาอาหน่อยได้ไหม" ลุงยักษ์พูดช้า ๆ เนิบ ๆ เพื่อให้ตัวเองพูดออกมาไม่มีคำที่ผิด ผมยกยิ้มก่อนจะพยักหน้าตอบรับสิ่งที่เขาขอ
"ครับ ผมก็จะพยายามเหมือนกัน" จะพยายามไม่เรียกลุงว่าลุงต่อหน้า แต่ถ้าลับหลังก็คงจะเรียกลุงต่อไป ก็คนมันชินแบบนี้แล้ว เรียกลุงยักษ์ตั้งแต่โดนหิ้วเข้าบ้านในวันที่มาถึงที่นี่ครั้งแรก เห็นหน้าปุ๊บ ชื่อลุงยักษ์ลอยมาปั๊บทันที
"แล้วเข้ามาหาอามีธุระอะไรอีกรึเปล่า นอกจากเอากาแฟกับคุกกี้มาให้" ลุงยักษ์หันไปสนใจเจ้าจอสี่เหลี่ยมอีกครั้ง ผมอยากให้เขาพาไปเที่ยวข้างนอกบ้าง ไม่ใช่เพื่อตัวผม แต่เป็นตัวเขาเอง จะได้ไม่ต้องทำงานสักวัน
"ช่วงนี้ยังไม่เปิดเทอม ผมอยู่แต่ในบ้าน เลยเบื่อ ๆ น่ะครับ อยากออกไปเจอเพื่อนบ้าง ไม่ก็ไปเที่ยวบ้าง อะไรบ้าง ลุง เอ๊ย คุณอาเองก็เอาแต่ทำงาน ผมว่าเราออกไปข้างนอกกันดีไหมครับ หยุดงานสักวันบ้างเถอะ" ลุงยักษ์วางเจ้าจอสี่เหลี่ยมนั่นลงบนโต๊ะอีกครั้ง ก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาผม สายตาดุดันจับจ้องใบหน้าของผม แม้จะดุ แต่มันก็สะกดสายตาของผม ไม่ให้เสมองไปทางอื่น ผมจึงจำต้องจ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั่น
จะบ้าตาย ทำไมผมถึงคิดว่าลุงยักษ์หล่อนะ นี่แอบชมลุงไป ถ้าลุงรู้เข้าคงดีใจจนเนื้อเต้น
"ปูกำลังชวนอาออกเดตอย่างนั้นหรือ" ลุงยักษ์เอ่ยถาม ผมไม่คิดว่าเขาจะถามแบบนี้ แปลเจตนาของผมจากที่อยากให้เขาพักบ้างเป็นออกเดตได้ยังไงวะ
"ปะ เปล่านะครับ ผมแค่เห็นอายุทำงานหนัก ผมเลยอยากให้คุณอาได้พักผ่อนบ้าง ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ผมก็พลอยได้ติดรถไปเที่ยวด้วยแค่นั้นเอง" ผมรีบปฏิเสธ ใครเขาอยากไปออกเดตกับลุงกันล่ะ ถึงจะหล่อมากก็เถอะ เอาอีกแล้วไอ้ปู แกชมลุงว่าหล่อถึงสองครั้งสองคราในเวลาไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ แต่จะว่าไป ลุงแกก็โคตรหล่อจริง ๆ
"พรุ่งนี้อาจะไปธุระต่างจังหวัดพอดี ค้างอีกสองสามคืน กลับไปเตรียมตัวก่อนไป บอกคุณพิมให้เตรียมตัวไปด้วยกัน ส่วนอ้อยเขามีภาระที่ต้องดูแลครอบครัว คงไม่ได้ไปด้วย บุญสมก็ต้องอยู่ดูแลบ้านในตอนกลางคืน ก็คงไปด้วยไม่ได้ เราไปกันสามคนก็พอ" ลุงยักษ์บอก ออกต่างจังหวัดอีกแล้วหรือ ออกบ่อยจัง ทั้งที่งานในกรุงเทพฯก็ล้นมือแท้ ๆ
"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมไปบอกป้าพิมให้เตรียมตัวก่อนนะครับ ส่วนกาแฟกับขนมที่ไม่หวานมากนั่น ถ้าอยากได้เพิ่มก็บอกนะครับ เดี๋ยวผมเอามาให้" ผมลุกขึ้นเพื่อเตรียมจะไปบอกเรื่องนี้กับป้าพิม แต่โดนลุงยักษ์ดึงให้กลับไปนั่งเหมือนเดิม ไม่สิ ไม่เหมือนเดิม ลุงแกดึงผมไปนั่งบนตักแกต่างหากล่ะ
"ลุง!"
"นึกแล้วเชียวว่าปูทำไม่ได้หรอก เพราะลับหลังอา ปูคงจะเรียกอาว่าลุงจนติดปากสินะ พอตกใจนิดหน่อย ก็เลยเผลอเรียกอาว่าลุง" ขี้โกงชะมัดเลยใครจะรู้ล่ะว่าลุงจะทำแบบนี้ ก็เผลอนิดเดียวเอง เผลอเรียกลุงเฉย ๆ ไม่ได้เรียกลุงยักษ์เหมือนตอนเรียกลับหลังสักนิดเลย
"เอ่อ ขอโทษครับ ต่อไปปูจะไม่เผลออีกแล้ว" ผมยกมือไหว้ขอโทษลุงแก พยายามลุกออกจากตักของแก แต่กลับถูกกอดเอวไว้แน่น
"ปูใช้น้ำหอมอะไรหรือ ทำไมตัวหอมจัง" ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อจู่ ๆ ลุงแกก็ก้มลงมาดมกลิ่นผมที่ซอกคอ
"ลุง!"
❤❤❤❤❤❤❤
ความคิดเห็น