คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
ทางด้านของวองโกเล่ สึนะพยายามสงบจิตสงบใจของโกคุเดระไว้ เพราะเลือดร้อนของผู้พิทักษ์วายุคนนี้ เลือดร้อนรุนแรงเป็นพายุจริงๆ
"อ่าครับ รุ่นที่สิบ"
ฟิ้ว รอดตัวไป สึนะโล่งอก
แต่....
"น้อง เพื่อนพี่ขอเบอร์น่ะ" จิ๊กโก๋ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวน้อยแห่งสายหมอก พร้อมกระโชกโฮกฮากใส่ "ไม่ต้องรู้จักหรอกว่าใคร"
"เอ่อ" กำลังจะบอกว่า หนูโคลมไม่มีโทรศัพท์ เวลานั้นเอง โกคุเดระก็ไฟลุกโชก
"เฮ้ย เจ้าพวกสารเลว เอานี่ไปกินไป" ฮายาโตะ ชักระเบิดแล้ว
"โกคุเดระคุ้ง เดี๋ยววววววววววว" สึนะห้ามไม่ทันแล้ว
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหวอ!!!!!!!!!!!!!!!! ผู้คนต่างอลหม่าน หนีกันวงแตกขวัญกระเจิงใจกระจาย หายลับเพียงพริบตา ย่านตลาด
"ตายโหงแล้ว" สึนะโยชิหน้าซีด และเพิ่งนึกได้ว่า โคลมหาย "แล้ว...แล้วโคลมล่ะ"
"แค่กๆ" เสียงใสๆ ไอขับควันออก ทุกคนรีบหันไปหาต้นเสียงนั้นทันที
พอควันฝุ่นละอองต่างๆ หายไปแล้ว แทนที่จะมีโคลมคนเดียว กลับมีผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างๆ ด้วย ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว น่าจะราวๆ สิบเก้า ยี่สิบ ต่ำสุดก็น่าจะสิบแปด และข้างๆ คนนั้นก็มีชายหนุ่มโอบกอดแน่น
"ข...ขอโทษค่ะ"
"ขอโทษค่ะ" ลูเซียสน้ำตาเล็ดจากควันเข้าตา
"ตัวเล็ก ไม่เป็นไรนะ" เซรุถาม
"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงค่อยๆ ออกจากอ้อมกอดนั้น เวลานั้นเองก็หันมาดูคนใกล้ตัว ที่เธอดึงตัวออกมาให้พ้นวิถีแรงระเบิด
หือ? ทั้งสองคนจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ
"คุณเป็นใครเหรอคะ?"
"ฉันลูเซียสค่ะ" หญิงสาวพยายามลุกขึ้นมา แล้วยื่นมือพยุงโคลมให้ลุกขึ้น "ไม่นึกเลยว่า ที่นี่จะมีการเล่นระเบิด"
"ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ" โคลมพยายามตั้งสติ จากนั้นก็ถามไถ่ข้อมูล
"ที่นี่เชียงใหม่ค่ะ และส่วนนี้ก็เป็นตลาดประจำหมู่บ้านที่นี่" ลูเซียสอธิบาย "โคลมจังใช่มั้ยคะ ฉันเคยได้ยินเรื่องโกคุโยมาก่อนน่ะค่ะ"
"อ๊ะค่ะ" เธอแปลกใจที่มีคนรู้จัก
"เธอคงเป็นคนที่นี่สินะ" โกคุเดระก้าวเข้ามา "(ที่นี่บ้านนอกชะมัดเลย) แล้วคุณดีโน่อยู่ที่ไหน"
โกคุเดระ แบบนี้มันยังไงๆ อยู่นะ ทุกคนมองหนุ่มผมสีเงินเป็นตาเดียว
"ดีโน่?" ลูเซียสอุทาน "ฉันไม่แน่ใจหรอกค่ะ ที่แน่ๆ คุณดีโน่คงจะอยู่ที่คอนโดของเพื่อนฉัน แล้วเพื่อนฉันตอนนี้ก็หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน ฉัน...."
"หายตัวไปงั้นเหรอ" ยามาโมโตะทวนคำ
"ตอนนี้ ฉันติดต่อกับ ปาล์ม ยูกิจัง และก็มิซึจังไม่ได้เลย" หญิงสาวกล่าว
"แล้วเธอติดต่อทางคอนโดเพื่อนเธอไม่ได้เหรอ" สึนะโยชิพยายามใจเย็นเจรจา ซึ่งหวังว่า อย่างน้อยคงจะเจอดีโน่
"ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ ฉันเพิ่งรู้เรื่องคอนโดไม่นาน"
แล้วกัน
"เอ่อ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ" สึนะโยชิหันมาหาเซรุ
"..." ชายหนุ่มผู้ราวกับเจ้าชายหันมาด้วยอารมณ์นิ่งเฉย ทว่า ดูเครียดขรึม น่าเกรงขาม
"ดูจากหน่วยก้านนายคนนี้แล้ว คงจะเป็นผู้ดูแลนอกแฟมิลี่ได้ยอดเยี่ยมเชียวละ" เด็กผู้ต้องสาปจุกสีเหลืองกระโดดเข้ามากลางวง
"ร...รีบอร์น" มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย สึนะตกใจ
"นายชื่ออะไรน่ะ" รีบอร์นถาม"
"เซรุ" คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ และดูประกาศกร้าวทางอำนาจ
"สนใจเป็นมาเฟียมั้ยล่ะ ไม่สนใจที่จะมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในโลกใบนี้เหรอ เป็นมาเฟียน่ะ"
"ไม่" เขาเดินไปหาหญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะหันมาหารีบอร์นอย่างไม่สบอารมณ์
อา.... พี่ฟ้าตรงมากค่ะ ลูเซียสนึกในใจ
"น่าเสียดาย กลับไปคิดอีกทีก็ได้นะ ฉันมั่นใจว่านายเป็นหัวหน้าแฟลิมี่ที่ยิ่งใหญ่ได้แน่ เพียงมาอยู่เป็นผู้ดูแลแฟลิมี่ และออกไปตั้งกลุ่มพันธมิตรกับวองโกเล่น่ะ" รีบอร์นว่า "แถมพวกเราเองก็มาตามล่าเบียคุรันกับพาดีโน่กลับไป เธอน่ะไม่คิดอยากได้เพื่อนกลับมาเร็วๆ เหรอ"
"ฉัน?" ลูเซียสชี้มาที่ตัวเอง
"จะใครอีกล่ะ" รีบอร์นว่า "แค่สืบหาคนทั่วไปน่ะ สำหรับวองโกเล่เป็นเรื่องง่ายมากเลยนะ"
"จะให้ฉันทำอะไรเหรอคะ"
"ตัวเล็ก!?" เซรุตกตะลึง
"แค่เล่าเรื่องเพื่อนเธอให้ฟัง" รีบอร์นยิ้ม
"จะดีเหรอตัวเล็ก" หลังจากที่เสร็จธุระแล้ว เซรุก็เดินตามาข้างๆ ประคองร่างหญิงสาวระหว่างเดินกลับไปที่รถ
"ลำพังเราตามหา มันก็ลำบากเกินไปค่ะ"
"ตัวเล็กไม่เห็นต้องทำอะไรขนาดนี้เลย"
"ไม่ว่าคนที่หายไป จะเป็นพี่ฟ้า หรือเพื่อนหนู หรือว่าคนสำคัญของหนูคนไหน หนูต้องปกป้องให้ถึงที่สุดทั้งนั้น"
"เด็กบ้า" เขาต่อว่าเบาๆ
หลังจากที่แยกจากรีบอร์น เดินทางไปย่านละแวกเขตเทศบาล ทั้งสองคนมาหยุดที่ริมทางตั้งใจจะซื้อของ แต่ว่า เวลาค่ำนั้นเอง เป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยมีคนแล้ว ลูเซียสเห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนกักคุรัน ทว่า เสื้อนอกสีดำสวมคลุมไหล่เฉยๆ ยืนอยู่บริเวณถนน ดวงตาหงส์หรี่มองมาทางทั้งคู่ เฮ้ยอย่าบอกนะว่า ลูเซียสคิดในใจ
"นามี้โมริ เขียวขจี...." นกตัวจิ๋วบินมาเกาะไล่
ช...ใช่จริงๆด้วย
"พวกนาย"
ลูเซียสหันไปหาเซรุทันที แน่นอนว่าเธอคิดถึงทฤษฎีอันหนึ่งที่เคยเอาไปพูดอยู่ได้
ตามทฤษฎี ถ้ามีคนตั้งแต่สองคนขึ้น อยู่ใกล้ๆ กันในรัศมีไม่เกินสิบเมตร หรืออยู่กระจุกตัวรวมกัน เท่ากับ การสุมหัว และการสุมหัวคือ.... อะไรที่เจ้าสัตว์กินเนื้อหน้าตาดีนี่ไม่ปลื้มอย่างแรง
"พวกนายสุมหัวกัน"
เอาแล้วไง คาดโทษแล้ว หญิงสาวตกใจ
ความคิดเห็น