คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
สามสาวพากันวิ่งไม่คิดชีวิต แม้ว่าท่าทีของอีกฝ่ายจะคงปกตินิ่งเฉยก็ตาม แต่ใครจะรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้คิดอะไรอยู่ เบียคุรันยิ้มแย้ม หัวเราะในลำคอ
มิซึนำเพื่อนๆ เพื่อจะออกไปจากพื้นที่แล้วอ้อมมาทางด้านหลังของตรอกซอย ทั้งสามคนต่างเหนื่อยหอบอ่อนล้าอย่างบอกไม่ถูก แต่แล้ว
"ให้ผมไปส่งมั้ย?"
เฮือก!!!!!!!!!!! ร่างทั้งสามสะดุ้งโหยงจากเสียงที่คุ้นเคยเมื่อครู่
ด้านของวองโกเล่ ซึ่งพึ่งลงจากสนามบินเชียงใหม่ไม่นาน ทั้งหมด ไปบ้านพักที่วองโกเล่ได้ซื้อก่อนหน้าแล้ว โคลมได้ขนสัมภาระขึ้นไปชั้นบนสุด ขณะที่สึนะอยู่ชั้นสอง ที่มีห้องของเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ในละแวกเดียวกัน สึนะโยชิอดรู้สึกเป็นห่วงพรรคพวกที่มาล่วงหน้าก่อนไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่น มันคงไม่ใช่ที่ๆอยู่แบบสะดวกสบาย หรือว่าคุ้นเคย มีพื้นเพอะไร และที่สำคัญ หากไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้า มาเฟียที่เป็นเจ้าถิ่นที่นี่อาจจะไม่พอใจไล่สอยเก็ยไปก็ได้ ถึงจะรู้อยู่ว่าแต่ละคนเก่งทั้งนั้นก็เหอะ (เว้นพี่โน่หากขาดลูกน้องน่ะนะ)
"ทั้งคุณดีโน่ คุณฟง เจลลาโล่ และก็คุณฮิบาริ ป่านนี้จะเป็นยังไงมั่งนะ"
ชั้นบนสุด ที่ห้องนอนเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มวองโกเล่ โคลมกำลังนอนหลับลึก ในห้วงความฝัน เธอกำลังพยายามติดต่อชายคนนั้นที่เธอซื่อสัตย์ภักดี ดูเหมือนว่า ยังไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะตอบมาเลย
"ท่านมุคุโร่..." เธอเดินวนไปเวียนมาใต้ต้นไม้
"โคลมที่น่ารักของผม...." ในที่สุดก็มีเสียงเขา
"ท่านมุคุโร่คะ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ไทยนะคะ"
"ครับ ผมเองก็มีเรื่องจะบอก...." ละอองเกสรดอกไม้ปลิวเป็นกลุ่มควันค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นมา กลายเป็นรูปตลาดแห่งหนึ่งขึ้นมา "มีคนจะรอโคลมที่น่ารักของผมอยู่ตรงนี้นะครับ"
"เอ๊ะ?"
โคลมตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เมื่อหันซ้ายแลขวาพบว่า ทุกอย่างเป็นความฝัน สาวน้อยแห่งสายหมอกจดจำคำพูดในความฝันและภาพสถานที่นั้นอย่างขึ้นใจ ก่อนที่ตัดสินใจไปที่แห่งนั้นในตอนเช้าตรู่
"โคลมจะไปไหนแต่เช้าน่ะ"
"อ๊ะ บอส" เด็กสาวยืนกอดกระเป๋า เดินเข้ามาหา "ฉันคิดว่าฉันจะไปที่ไหนสักที่น่ะ"
"พอบอกได้มั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"เอ่อ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันที่ไหนน่ะค่ะ"
คิดอะไรของเค้าอยู่นะ? สึนะเหวอ เหงื่อผุดขึ้นเป้ง
แต่จะว่าไป ออกไปข้างนอกแก้เบื่อแก้เซ็ง ไปเปิดหูเปิดตาหน่อยก็ดี สึนะโยชิคิดขึ้นมาก็ตกลงที่จะไปด้วย "ฉันไปด้วยละกันนะโคลม จะได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก"
"ขอบคุณค่ะ บอส"
"รุ่นที่สิบ อรุณสวัสดิ์ครับ จะไปไหนเหรอครับ" โกคุเดระวิ่งมาแต่ไกล
"จะออกไปข้างนอกน่ะ โกคุเดระคุงจะไปด้วยมั้ย"
"อ๊ะ ไปครับ" หนุ่มผมสีเงนตอบอย่างไม่ลังเล นี่เป็นโอกาสสำคัญแล้วที่จะได้ออกงาน ไปกับรุ่นที่สิบ ทีนี้ ตำแหน่งมือขวารุ่นที่สิบก็ไม่ไกลเกินเอื้อมชัวร์ป้าด
"โย่ สึนะ เราไปซื้อของกินกันมั้ย"
"อ๊ะ พอดี ฉันจะไปข้างนอกกับโคลมกับโกคุฌดระน่ะ" สึนะยิชิตอบ
"น่าสนุกนะ งั้นฉันไปคนสิ"
เออ ไม่กลัวว่าได้ไปกลุ่มน้อยๆ แต่นี่มันไปเป็นโขยงโขลงฝูงแบบนี้ คนไม่มองก็ไม่แปลกแล้วล่ะ
"นายไปข้างนอกหน่อยก็ดีนะ" อัลโกบาเรโน่ธาตุอรุณในชุดสูทเดินออกมา
"รีบอร์น"
"ตอนนี้ ฉันติดต่อเจอพวกฟงแล้ว ดูเหมือนพวกเราจะติดต่อได้ครบกันหมด ทุกคน แต่ขาดดีโน่ไปคนหนึ่ง"
"คุณดีโน่น่ะเหรอครับ?"
"ไม่รู้ หายไปไหน เราติดต่ออะไรไม่ได้เลย" รีบอร์นขรึมจริงจัง
มาถึงก็งานงอกเลยแฮะ
ดังนั้น สึนะ โคลม โกคุเดระ และยามาโมโตะ ก็มายืนอยู่ที่ๆ จุดที่เขาได้กล่าวว่ามีคนเห็นดีโน่ครั้งสุดท้ายที่นั่น ทันทีที่มาถึง สาวน้อยแห่งสายหมอกก็ตกใจอุทานขึ้นมาเบาๆ
"มีอะไรเหรอโคลม"
"ที่นี่ คือที่ๆฉันฝันเห็นและตั้งใจจะมาค่ะ บอส"
"ฝันเห็น?" โกคุเดระแปลกใจ
"ที่นี่ท่าทางคึกคักสนุกดีนะ" ยามะว่า
"นี่ เรากำลังจริงจังอย฿นะ เจ้าบ้านเบสบอล"
"แหม โกคุเดระ จะซีเรียสไปไหนนั่น"
"ก็เรากำลังตามหาคุณดีโน่ไม่ใช่เหรอ นี่ไม่แน่นะ อาจเป็นกับดักหลอกล่อรุ่นที่สิบอยู่เป็นได้"
"เดี๊ยว โกคุเดระคุง ใจเย็นๆก่อน" อย่าเพิ่งรีบชักระเบิดมาปาสิ ที่นี่ตลาดนะ แถมไม่ใช่ญี่ปุ่นด้วย ขืนเอะอะตรงนี้ ได้จบเห่กันพอดีเด่ะ
ทางด้านของ มิซึ ปาล์ม และยูกิ ทั้งสามรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าอยู่ในคฤหาสน์แห่งหนึ่งเสียแล้ว เป็นห้องโล่งๆ กว้างๆ ซึ่งน่าจะเป็นห้องไหนสักห้องในตัวบ้าน ไม่มีมัดหรือล่ามโซ่อะไรไว้แต่อย่างใด ซึ่งยูกิก็คิดว่า...
"ห้องนี้ล็อคค่ะ" ปาล์มลองบิดลูกบิดประตูดู
กะแล้วเชียว
"ดูท่าทางไม่ได้ล็อกจากตัวลูกบิดหรอกค่ะ ก็ตัวกดล็อกมันอยู่ในห้อง ซึ่งทีล็อกจริงๆ น่าจะเป็นพวกลูกกลอนไม่ก็อะไรสักอย่างที่เข้ามาติดตั้งทีหลัง" มิซึวิเคราะห์
ไม่นานนัก ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ทั้งสามคนก็ถอยติดมุมห้องเกาะกลุ่มกัน ปาล์มกางแขนป้องเพื่อนๆ ไว้
"อรุณสวัสดิ์ครับ สาวน้อย" เบียคุรันยิ้มละไม
ไอ้ยิ้มละไมนั่นน่ากลัวสุดๆ มิซึนึกในใจ
"ขอโทษนะครับที่รุนแรง" เขาหยิบมาร์ชเมลโล่ ก่อนยื่นให้ "ขนมหน่อยมั้ย"
เงียบ.... ไม่มีใครกล้าหยิบ
"แหม เล่นมาอิมเมจนี้ ใครจะกล้ามากรายใกล้ป๋าล่ะคะ" ปาล์มมี่เถียงในใจ
"ไม่ทราบว่า ป๋า.....เอ่อ คุณเบียคุรันมีอะไรกับพวกเราเหรอคะ" ยูกิยิ้มใจดีสู้เสือ ขณะข่มตัวเองไม่ให้แผ่รังสีดาร์กไปมากนัก
"ดูท่าทางเด็ดเดี่ยว กว่าที่ผมคิดนะ" เขาปรายมองพลางกินขนมพลาง "ผมคิดว่าเริ่มสนใจนะ"
ส...สนใจ? สนใจอะไรฟระ มิซึเริ่มเหงื่อแตก
สนใจทำฮาเร็มรึไงค้า ปาล์มนึกในใจ
"เอ่อ คุณเบียคุรัน... " ยูกิถาม
"สาวๆ ที่เมืองไทยก็น่ารักใช่ย่อยนะ" เบียคุรันยิ้ม "ผมขอเก็บไว้ได้มั้ย"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พี่เบียจะเก็บพวกหนูไว้ทำอะไรค้า!!!!!!!!??????
ความคิดเห็น