"ขอบคุณครับ" ดีโน่ คาวัลโลโน่พูดตะกุกตะกัก ผมสีทอง ดวงตาสดใส ทำให้เขาดูเหมือนหนุ่มชาวตะวันตกที่ร่าเริงมีสเน่ห์มากกว่าจะเป็นมาเฟีย
"เราเข้าไปผสมโรงกับยูกิจัง หรือไปหาพี่ลูดีคะ พี่ปาล์ม" มิซึถาม
"พี่ว่า อย่าไปเป็นเอบีซีดีกว่ามั้งคะ ไปหาพี่ลูดีกว่านะค้า อิอิ" ว่าแล้วก็ตามหญิงสาวกันไป แต่ปรากฏว่าลูเซียสกลับมาแล้ว
"เอ่อ พี่ลูคะ เรื่องพี่โน่จะเอาไงดีคะ" มิซึจัดเสื้อยืด และกางเกงสามส่วนสีดำให้เข้าที่แก้เขิน
"ลูเซียสไม่แน่ใจค่ะ แต่คิดว่า คงให้เข้ามาบ้านพี่เซรุไม่ได้แน่ค่ะ" เธอกลืนของแข็งๆ ที่ขึ้นมาจุกลงไปอย่างฝืดคอ เมื่อนึกภาพชายหนุ่มเจ้าของบ้านจะเกรี้ยวกราดยังไง ถ้ามีผู้ชายเพิ่มขึ้นมา เมื่อพวกเธอปรากฏตัว
ด้านของยูกิเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือน เธอมองไปหาลูเซียสซึ่งก็เห็นใจไม่น้อย ทว่า ครั้นจะเมินเฉย ทั้งที่มาขนาดนี้ก็กระไกรอยู่ แต่ว่าก็นึกขึ้นได้ว่า ยังมีตัวช่วย จึงตัดสินใจโทรศัพท์บอกพ่อบ้านทันที
"ครับ คุณหนู" เสียงหล่อนุ่มที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์มือถือรุ่นน่ารักหวานแหววไฮเทค ทำให้ทุกคน ถึงกับตกตะลึง โยเฉพาะลูเซียส เพราะชีวิตไม่ค่อยได้เจออะไรที่เป็นหรูหราฟู่ฟ่านัก เธอมีนิสัยห้าวๆ ชอบแต่งตัวแบบมิซึคือ ลุยๆ สปอร์ต ขณะที่ยูกิเหมือนสาวน้อยอ่อนหวาน เรียบร้อย ดูน่าทนุถนอม ชุดเครสดลูกไม้รับกับรองเท้าสีเท้าหนังมีส้น เข้ากับผิวขาวของผู้สวมพอดี ไม่นานนัก ก็มีรถลิมูซีนสีดำ ออกมา พร้อมพ่อบ้านโน้มตัวทำความเคารพอย่างสุภาพถ่อมตัว
"ขอเชิญด้วยครับ คุณท่าน" เขาหมายถึงดีโน่
"เอ๋? อ๋า?" หนุ่มอิตาลีทำหน้าเหรอหรา แต่สุดท้ายก็ไปด้วยอยู่ดี ส่วนเพื่อนๆ ทีเหลือ พากันตกตะลึงอีกรอบ เว้นแต่ลูเซียสซึ่งรู้สึกว่าตัวเองแย่ยิ่งกว่าระดับ "สามัญชน" เสียนี่กระไกร
"แบบนี้ก็คงเรียบร้อยแล้วมั้งคะ" มิซึถาม "เอ่อ แล้วยูกิจัง มีบ้านพักแถวนี้เหรอคะ"
"มีคอนโดค่ะ" ยูกิตอบ
"กลับกันได้แล้วมั้งคะ" ลูเซียสยิ้ม "มาทำอาหารเย็นกันดีกว่านะค้า"
ทั้งสี่คนกลับมาถึงบ้านเวลาโพล้เพล้พอดี เมื่อลูเซียสก้าวข้ามธรณีประตูก็เห็นว่า เซรุทำหน้าถมึงทึงอยู่ตรงหน้าแล้ว
"ไปไหนมา" ชายหนุ่มถาม
"ขอโทษค่ะที่มาช้า คือ พอดีของมันขาด เลยไปหาซื้อที่อื่นค่ะ" ลูเซียสโกหกหน้าเฉย เธอเตรียมข้ออ้างมาเรียบร้อย
"โกหก" น้ำเสียงนุ่มต่ำนั้นแฝงไปด้วยอำนาจอย่างน่ากลัว
เฮือก!!!!!!!!!!!!!!!! สามสาวหน้าซีด เหมือนชายหนุ่มรู้ดีว่า เมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้น
"บอกมา ทำไมถึงมาช้า" ดวงตาสีทองมองด้วยความเจ็บปวด "เป็นอะไรรึเปล่า?"
"ไม่มีอะไรค่ะ"
ยูกิเริ่มเข้าใจแล้วว่า จริงๆ เซรุซังก็แกล้งทำเป็นหงุดหงิดปลีกตัวเองไปอยู่คนเดียวเพื่อลูเซียสจะจะได้ไม่ต้องอึดอัดเวลาอยู่กับเพื่อนๆ ช่วงเวลาที่ไปตลาดกัน คงจะเป็นห่วงลูเซียสตลอด จนทำอะไรไม่ลงแน่ๆ
"ยูกิขอใช้ห้องครัวหน่อยนะคะ" เด็กสาวสีน้ำเงินถือข้าวของเข้าไปในครัว ส่วนปาล์มมี่กับมิซึสบโอกาสเลยตามไปด้วย ทิ้งเหลือแต่เจ้าบ้านกับนักเขียนฝึกหัดอยู่กันตามลำพัง ในห้องครัว ก็เริ่มเป็นบรรยายกาศคึกคัก
"ให้ปาล์มช่วยอะไรมั้ยคะ แฮะ แต่ปาล์มทำกับข้าวไม่เป็นน้า"
"มิซึก็เหมือนกัน" ทั้งคู่ยิ้มเหะหะ
"ช่วยจัดของ จัดมุมที่ยูกิทำไว้ทีนะคะ" ยูกิยิ้มน้อยๆ
"จะว่าไป คู่นี้ก็น่ารักนะคะ" ยูกิแสดงความเห็น "ลูเซียสซังกับเซรุซังน่ะค่ะ"
"แต่ดูท่าทางพี่ฟ้าจะไม่ชอบพวกเรายังไงไม่รู้" ปาล์มมี่เสนอความเห็น
"พี่เซรุจะเค้นพี่ลูมั้ยว่า ไปข้องแวะพี่โน่มา..."
ชี่ว์~~~~~ จุๆๆ ทั้งสองคนทำท่าเหมือนจะเอ็ดใส่
"พี่ลูเคยบอกไว้นะคะว่าพี่ลูไม่ค่อยทานเนื้อ เนื้อหมู ไก่ แต่จะกินแค่ผักผลไม้เยอะๆ"
"มิซึไม่กินผัก" ยูกิบอก
"เอ่อ นี่คือปัญหาใช่มั้ยคะ" สาวห้าวหน้าเบ้
"งั้น ก็ทำกับข้าวที่เป็นผักเยอะๆ ให้พี่ลู และก็กุ้งชุบแป้งทอดละกัน"
"ขอบคุณค่า"
"ขอช่วยด้วยนะค้า"
"อ๊ะ พี่ลู" ปาล์มมี่ยิ้มกว้าง
ลูเซียสเดินเข้ามาพร้มสวมผ้ากันเปื้อนเรียบๆ สีส้มอ่อน ล้างมือเรียบร้อยก่อนเริ่มลงมือทำอาหารด้วย สาวน้อยแก่นแก้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ดูท่าที ก่อนตัดสินใจถาม
"พี่ลูคะ พี่ลูคุยอะไรกับพี่ฟ้าเหรอคะ"
"เราแค่อธิบายเรื่องที่พวกเรากลับช้ากันตรงๆ น่ะค่ะ"
"แต่ดูท่าทางพี่ฟ้าอยากจะเคลียร์มากกว่านั้นนะคะ" ปาล์มมี่ว่า
"ความจริงแล้ว เซรุซังก็ไม่ได้โกรธพี่ลูเซียสไม่ใช่มั้ยคะ" ยูกิยิ้มละไม "ถึงจะท่าทีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ความจริงคงเป็นห่วงใช่มั้ยคะ"
"นั่นสินะค้า หนูคิดมาตลอดเลยนะคะ ว่าพี่ฟ้าชอบใช้โหมดหึงหวงกับพี่ลูเรื่อยเลย เท่าที่สังเกตน่ะค่ะ"
ลูเซียสยิ้มๆ ไม่ตอบว่าอะไร หันมาสนใจเจ้าแครอทที่กำลังลงมือล้างแล้วหั่นอย่างตั้งใจ เวลาต่อมา ทุกคนก็นั่งทานอาหารร่วมกัน ปาล์มแอบสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเซรุยังคงเป็นสีหน้าไม่พอใจนัก เหมือนเขาพยายามข่มอารมณ์ที่มีอยู่ลึกๆ ยังไงยังนั้น
"ว่าแต่ มิซึจะไปเซเว่นเหรอ?" ปาล์มถาม
"อ้อ ว่าจะไปซื้อสเหล่อปี้ค่ะ พี่ปาล์ม" มิซึตอบ
"ว้าย ปาล์มก็พึ่งนึกได้ค่ะว่า ต้องซื้อขนมเตรียมล่วงหน้าไว้"
"ยูกิไปด้วยค่ะ" สาวน้อยสีน้ำเงินกล่าว "พี่ลูเซียสฝากซื้ออะไรมั้ยคะ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค้า" หญิงสาวกล่าว "เอ่อ แต่ว่า ดึกขนาดนี้ ไว้ไปพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ลู พวกเราดูแลกันเองได้" ปาล์มคงท่าทีสดใสร่าเริง
"พวกเรามีใบหน้าเป็นอาวุธค่ะ" มิซึตอบ
มีใบหน้าเป็นอาวุธที่ว่า ให้โจรหลง หรือโจรเผ่นกันนะ ลูเซียสนึกในใจ
ติ๊ด-----ติก เสียงกริ่งประจำร้านสะดวกซื้อที่มีชื่อส่งเสียงร้องทุกครั้งที่มีคนเข้าออกเป็นนระยะ แทบไม่ขาดสาย สามสาวนั่งเรียงกันที่หน้าร้าน ปาล์มซื้อขนมจีบ ยูกิทานซาลาเปา และมิซึถือเครื่องดื่มปั่นเย็น
"ดูท่าทางพี่ฟ้าจะไม่ค่อยพอใจที่พี่ลูต้องมาเทคแคร์พวกเรายังไงไม่รู้"
"นั่นสินะคะ" ยูกิเห็นด้วยกับปาล์ม นักศึกษาสาวน้องใหม่
"หรือว่าพี่เซรุจะโกรธที่มิซึว่าเขาเป็นผู้หญิงตอนเจอครั้งแรกนะ"
"อันนั้น ก็น่าจะมีส่วนนะ ก็พี่ฟ้าไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาเป็นผู้หญิงนี่นา" นั่นเป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่ชาติชายชาตรีอกสามศอกอยู่แล้ว
"พรุ่งนี้ หลังเที่ยวเสร็จ พวกเราย้ายไปบ้านยูกิมั้ยคะ" ยูกิเสนอ "จะได้ไม่ต้องทำให้เซรุซังอึกอัด แล้วเราก็ถือโอกาสพาพี่ลูออกไปเปิดหูเปิดตากันด้วย"
"ติดที่พี่ฟ้านี่แหละค่ะ ดูท่าทางพี่ฟ้าจะไม่ยอมปล่อยพี่ลูมาง่ายๆ เลยนะ" ปาล์มบ่นอุบอิบ "เว้นว่าจะให้พี่ฟ้ารู้สึกสนใจจะไปด้วย ก็ไม่แน่นะคะ"
บรรยากาศเงียบไปสักพัก เพราะคำพูดของปาล์มนั้น มันเป็นเรื่องจริง
เวลานั้นเอง ก็มีหนุ่มผมสีเงิน ในชุดแฟชั่นเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ พร้อมมาร์ชเมลลโล่ เขาหรี่มองดูเด็กสาวทั้งสามคน ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเร้นเล่ห์ เดินเข้ามาหา
"ดึกๆ แบบนี้ มาอยู่ข้างนอกกันตามลำพังอันตรายนะครับ"
ปาล์มเป็นคนแรกที่เงยหน้าขึ้นมาหาคนพูด เธอพบว่า เขามีดวงตาสีม่วงอ่อนๆ มีรอยสักใต้ตาข้างหนึ่ง ผมสีเงินรับกับร่างสูงแบบนายแบบและชุดเสื้อโค้ดกันหนาวตามแฟชั่นที่ใส่หลายๆ ชั้น กับผ้าพันคอ แต่ว่า รูปร่างหน้าตาแบบนี้
เบีย....เบียคุรัน!?
"หือ? เรารู้จักกันมาก่อนรึเปล่าครับ"
"ม....ไม่ค่ะ" ยูกิเป็นคนที่สุขุมรอบคอบที่สุดในกลุ่มรีบบอกปัดออกนอกหน้า
"อย่างนั้นเหรอครับ"
!!!!!!!!!!!!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป๋าปรากฏตัวแล้ว!!!!
แปะๆ
ติดตามต่อตอนหน้านะค้า
ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่ะ
ความคิดเห็น