คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
ไม่นานเหล่าวองโกเล่ ก็มารวมตัวกันในเครื่องบิน สึนะไม่ชอบใจนักที่ต้องมาทำอะไรที่ไม่ใช่เขาเอาซะเลย ก็บอกแล้วไง ไม่อยากเป็นมาเฟีย แต่เอ๊ะ นึกไปนึกมา มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า หากเขาไม่เป็น แล้วจะใครล่ะที่จะช่วยเพื่อนๆ เขาได้ นึกไปแล้ว สึนะโยชิมันซวยอับโชคตลอดกาลชัดๆ
" สึนะซังเป็นอะไรรึเปล่าคะ" ยูนิยิ้มละไมถาม
"เอ่อ ไม่มีอะไร" เจ้าตัวเกาหัวแกรกๆ จะว่าไปขนาดที่ญี่ปุ่นยังร้อนแทบตับแตก นี่เมืองไทยขึ้นชื่อว่าเขตเมืองร้อนร้อนชื้น เราจะอยู่ไหวมั้ยเนี่ย
ด้านเชียงใหม่...
ลูเซียสลงมาจากรถ เพื่อมองหากลุ่มเพื่อนๆ ที่มาเยือนใหม่ ขณะที่ชายหนุ่มค่อยเดินตามมาภายหลัง ในที่สุด ก็เห็นสาวน้อยสาวคนกำลังนั่งรอที่ม้านั่งยาวอยู่
"ปาล์มจังรึเปล่าคะ ลูเซียสเองค่ะ"
เด็กสาวทรงบ๊อบที่มีปอยผมเป็นหางยาวถึงหลัง ในชุดลุยๆ แอบเปรี้ยวเล็กๆ น่ารักสดใส หันมา พอเจอหน้าตาคุ้นเคย ก็ยิ้มกว้าง ร้องด้วยความดีใจ
"พี่ลู!!!!" ทั้งสามคนร้องพร้อมกัน ก่อนวิ่งเข้าไปหาห้อมล้อม ต่างคนต่างทักทาย ดีใจที่ได้เจออีกฝ่าย
"ว้าย ไม่นึกเลยจะได้เจอพี่ลูตัวจริง ว้ายๆ ดูเหมือนที่เคยเห็นในรูปเลย แต่ดูหุ่นดีกว่าเยอะเลยค่า"
"แฮะ ลูเซียสเป็นคนเลือกกินหน่อยนะค่ะ" เจ้าตัวยิ้มๆ นึกสงสัยว่า คำพูดที่ว่าแปลว่าอะไรนะ
เด็กสาวผมสีน้ำเงินยาวถึงเอว จ้องมองคนที่อยู่ด้านหลังหญิงสาวด้วยความแปลกใจ ยูกิไม่แน่ใจว่าจะทักดีหรือไม่ แต่ว่า ภาพของคนๆนั้นช่างน่าชื่มชมเสียนี่กระไกร ดวงตาสีทองอำพัน ผมยาวปรกกึ่งแผ่นหลัง รูปลักษณ์ราวเทพยดามาเกิดอย่างไรอย่างนั้น
"อ๊ะ พี่ลู พาพี่สาวมาด้วยเหรอคะ" สาวน้อยที่ดูห้าวที่สุดทัก ตาดำๆ ผมหยักศกเล็กน้อย แลดูแกร่งเข้มแข็ง มิซึกวักมือเรียกเป็นการใหญ่ "พี่ค้า พวกเราไม่กัดค่า มาใกล้ๆ ก็ได้"
เอ่อ หญิงสาวทำหน้าแหย ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววเหมือนกริ่นเกรง
"พี่ลูเป็นอะไรเหรอคะ หน้าตาซีดๆ" ปาล์มจังถาม
"พี่ลูเซียสจัง ไม่สบายเหรอคะ" ในที่สุดยูกิจังก็ถามออกมา
"ทุกคน คือว่า..." ลูเซียสหันไปหาคนนอกกลุ่ม ก่อนจะอธิบายว่า "พี่เซรุซังค่ะ"
เห!!!!!!!!!!!!!!!!???
เซรุทำสีหน้าเรียบเฉย ทว่า ดวงตาแสดงท่าทีไม่พอใจนัก ออกไปในทางหงุดหงิด หัวเสีย โกรธๆ เคืองๆ ด้วยซ้ำ ติดแค่เขาไม่พูดกล่าวอะไร ซึ่งหากพูดออกไป ทั้งสามคนที่มาใหม่ต้องถอยรูดออกมาเป็นแน่
"ตัวเล็ก มาทางนี้..." เขาสั่งเสียงนุ่ม ซึ่งคนถูกเรียกก็ต้องเข้าไปหา ชายหนุ่มเดินขึ้นรถ ลูเซียสจึงบอกทุกคนยกสัมภาระขึ้น ส่วนเธอก็ช่วยขนของ โดยที่ฝ่ายชายนิ่งเฉยในรถ และเริ่มเดินทางกลับ พอมาถึงที้บานสวน สามสาวต่างตื่นเต้นเป็นการใหญ่ บ้านสวนแต่ออกไปในทางรีสอร์ทด้วย แบบนี้ น่าอยู่สุดจะบรรยาย
"กรี๊ด มีสวนดอกไม้ด้วย" มิซึกระโดดตัวลอย
"ส...สวนสวยจัง" อาซากุระ ยูกิคงจ้องตะลึง
"ว้าย สวยจังเลยค่ะพี่ลู หนูชอบดอกไม้มากๆเลยค่ะ"
"เอ่อ พี่ฟ้าเขาทำน่ะค่ะ" ไม่กล้าบอกอะไรไปมากกว่านี้ เพราะเกรงใจเจ้าของสวน จึงหันมาเกริ่นเรื่องโปรแกรมกิจกรรมแทน "วันนี้ เราคงพักที่นี่นะคะ และก็ พรุ่งนี้ เราจะไปเที่ยวบนดอยค่ะ"
"ดอยเหรอคะ พี่ลู" มิซึฟังด้วยความสนใจ
"ฤดูหนาว ก็คงต้องขึ้นไปชมดอกไม้ฤดูหนาวจริงมั้ยคะ" หญิงสาวยิ้ม "เลยตั้งโปรแกรมว่าไปเที่ยวดอยอ่างขางค่ะ"
"เอ่อ แล้วพี่ฟ้าล่ะค่ะ" ปาล์มมี่ถาม
"ไม่แน่ใจค่ะ อาจจะไม่ไปด้วย" ลูเซียสยิ้ม
"แต่จะว่าไป พี่ฟ้าเค้าสวยนะ" สวยจนผู้หญิงอย่างเราๆ อายไปข้าง ยูกิไม่กล้าพูดความในใจขึ้นมา เลยเหลือแค่ที่เอ่ยออกมา "สวยมากๆ ด้วย"
"ล...แล้ว พี่จูนเน่ล่ะคะ" มิซึเพิ่งนึกได้ว่า ปกตินอกจากชายหนุ่มแล้วที่ใกล้ชิดสนิทชิดเชื้อด้วยก็มีเพื่อนของนักเขียนฝึกหัด
"อ่า จูนเน่จังติดโปรเจคส่งอาจารย์ค่ะ"
"นึกว่าจะได้เจอพี่จูนเน่จังซะแล้ว" ยูกิทำท่าเสียดาย และถามขึ้นมาบ้าง "พี่ลูคะ มีอะไรจะถามนิดหนึ่งค่ะ"
"อ่อ ค่ะ" หญิงสาวตาโตแปลกใจ
"เวลาเซรุซัง กับลูเซียสจังอยู่ด้วยกัน บรรยายกาศเป็นประมาณนี้รึเปล่าคะ?"
"ประมาณนี้?" ลูเซียสยังไม่เข้าใจ ทำท่างงๆ
"คือ ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองรึเปล่านะคะ คือว่า ยูกิคิดว่า พี่ฟ้า....ดูดุมากๆค่ะ"
"ปกติของเขาค่ะ เวลาอยู่กับคนเยอะๆ" ลูเซียสยิ้มบางๆ "ถ้าเขาหงุดหงิด แล้วไม่อยากจะสุงสิงกับใคร ก็อารมณ์ประมาณนี้ ท่าทีอย่างนี้ค่ะ" หญิงสาวอธิบาย
"งั้น เวลาพี่ฟ้ากับพี่ลูอยู่กันสองคน ใครเสะใครเคะค้า?" มิซึถาม
... คนตอบอึ้งไปพักใหญ่
คนที่เหลือเงียบไป....
ก๊า.....ก๊า..... ลูเซียสรู้สึกเหมือนมีนกกาบินผ่าน แล้วตัวเองก็รับรู้ถึงเหงื่อกาฬผุดขึ้นเม็ดเป้งย้อยลงมา
"เราไปตลาดกันดีกว่าค่ะ" ลูเซียสเดินไปเอาตะกร้าสานจะออกไปข้างนอก
"อ๊ะ หนูไปด้วยค่าพี่ลู" ปาล์มมี่วิ่งเข้าไปหา
"มิซึอยากไปด้วยค่ะ" มิซึเดินไปพร้อมจูงยูกิติดมาด้วย
"ที่นี่ อาจจะไม่ค่อยมีที่เที่ยวเท่าไหร่นะคะ เพราะในเขตเทศบาลมันก็มีแต่แถวละแวกบ้านคน แต่ตลาดที่นี่คึกคักมากน้า ของก็ราคาถูก" ลูเซียสยิ้ม "ถึงที่นี่อาจจะไม่มีขนมหลากหลายอะไร แต่ว่าก็มีของหวานอร่อยๆ เหมือนกันนะคะ"
บางทื การไปเที่ยวตลาดกันสี่คนน่าจะเป็นเรื่องที่ดี ลูเซียสคิด ปกติแล้ว เธอเป็นคนที่ชอบคิด อ่านเขียน และฟังมากกว่าจะเอ่ยพูดแสดงความคิดเห็น เลยไม่แน่ใจว่าจะเอาเรื่องอะไรมาพูดดีนะ แต่ว่าบรรยากาศของตลาดดูเนืองแน่นไปด้วยผู้คน อีกทั้งลูเซียสต้องพยายามตระเวนหาของดีราคาถูกไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลายครั้งแม่ค้าก็ถามไถ่ เนื่องจากหญิงสาวก็เป็นที่รู้จักในตลาดบ้างในฐานะลูกสาวเจ้าของร้านค้าที่ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อ และเป็นชุมชนที่ค่อนข้างจะรู้จักมักคุ้นกับเพื่อนบ้านเสมือนญาติคนหนึ่ง ส่วนสามสาวก็ตระเวนหาขนม ของกินเล่นไปตามความสนใจ
"ที่นี่ สงบ แต่ก็ดูเป็นหมูบ้านที่สนิทกันดีนะค้า" ยูกิสังเกต
"อ๊ะ พี่ปาล์มมี่ ได้ยินว่ามีเพื่อนทางเมล์ด้วย เห็นว่าจะนัดกันแถวนี้ ไม่ใช่เหรอคะ" มิซึเพิ่งนึกได้
"อ้อ ค่า เห็นว่าชื่อ....เจล"
"เจลลาโต้?" หญิงสาวพยายามเดาชื่อ เพราะเธอเหมือนเคยได้ยินมาก่อน
"เจลลาโร่ค่ะ พี่ลู" ปาล์มมี่ตาเป็นประกาย "ชื่อเหมือนไอติมอย่างที่พี่ลูเรียกผิดๆ ถูกๆ เลย"
"แฮ่ ลูเซียสจำคนไม่เก่งค่ะ" เรื่องความจำ หญิงสาวยอมรับว่าไม่ถนัด แต่ว่า ดวงตาสีน้ำตาลได้ไปสะดุดกับชายหนุ่มชุดโค้ทสีทึมๆ มองซ้ายมองขวา ดูเซ่อๆ บื้อ ไม่นานเขาก็สะดุดทางฟุตบาธล้มหน้าจูบพื้น หญิงสาวไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเจ้าคนต่างชาติผู้นี้ เป็นใครมาจากไหน แต่ว่ารู้สึกคุ้นๆ อย่างน่าประหลาด เอ๊ะ... หรือว่า
คุณดีโน่?
"พ....พี่โน่" สาวน้อยสีน้ำเงินตาค้าง
"พี่โน่รึเปล่าคะ แล้วมาทำอะไรแถวนี้คะเนี่ย" ปาล์มมี่ถาม
"พี่ม้านี่หน่า" มิซึอุทาน
"โอย..." เขาพยายามชันตัวลุกขึ้น ทว่า สะดุดขาตัวเองล้มไปอีกรอบ ก่อนลุกขึ้นมายืน มองหญิงสาวทั้งโซซักโซเซ "ขอโทษครับ ที่นี่เชียงรายรึเปล่าครับ"
"ที่นี่ เชียงใหม่ค่ะ" หญิงสาวแก้ พลางนึกในใจว่า สงสัยนอกจากซุ่มซ่ามแล้วยังหลงทิศหลงทางอีกต่างหาก ก่อนหยิบใบรายการขึ้นมาอ่านอีกครั้ง พบว่าเหลืออีกรายการเดียวที่จะต้องซื้อ เธอหันมาหาสามสาวที่เหลือ "เดี๋ยวขอไปซื้อของต่ออีกนิดนึงนะคะ เดี๋ยวมาค่ะ"
แปลก ปกติ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน ถ้าเจอคนหล่อๆ หน้าตาดีๆ ก็ต้องสนใจกันหน่อยสิ แต่พี่ลูกลับเฉยซะเหมือนพี่โน่เป็นแค่คนเดินผ่านมาผ่านไปงั้นล่ะ อาซากุระ ยูกิ เดินเข้าไปหา ก่อนหยิบกระดาษเช็ดหน้ายื่นให้เขาเช็ดหน้าเช็ดตา แต่ว่าดีโน่ดูท่าทางเงอะๆ งะๆ ทำให้เธอเปลี่ยนมาเช็ดให้ดีกว่า
ความคิดเห็น