Fic LSK : ตะวันสองดวง

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่เก้า : ตะวันสีเลือด..

ข้ารู้สึกไม่สบายใจ..ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 1 ทำให้ข้ามีความสุขม๊ากมาก (ประชด) เขาฝึกให้ข้าเป็นเทพอัศวินครีอุสที่สมบูรณ์แบบซะจนบทเรียนของท่านอาจารย์ยังเทียบไม่ติด องค์มหาเทพที่เคารพรักที่สรรหาอะไรมากลั่นแกล้งข้าไม่หยุดไม่หย่อน ถึงกระนั้นก็ยังมีความสุข..



แต่ความรู้สึกเจ็บปวดข้างในใจมันคืออะไร?



อึดอัดอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก รู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งตัว ทั้งๆที่คิดเอาไว้ว่าจะไม่คิดถึงอะไรอีกทั้งนั้น อยากกลับไปแต่ก็ไม่อยากไป กลัวต้องไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะหาทางออกกับปัญหานี้ได้อย่างไรดี ความรู้สึกที่ผุดวาบขึ้นมาและจางหายไป มันต้องสุข เศร้า เหงา เจ็บปวด ข้ากลัว..



" แลนซ์.." หากเป็นเจ้าคงรู้ดีว่าข้าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกที่สับสนนี้ดี เขารู้เกี่ยวกับข้าไปเสียทุกอย่าง สมฉายาพยาธิจริงๆนั่นแหละ..เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่กับเขาในตอนนี้ไม่ใช่ตัวจริง เจ้าตัวปลอมนั่นจะทำอะไรทุกคนรึเปล่า? ยังไงเสียร่างกายนั่นก็เป็นของตัวข้า ถ้าเกิดมันถูกแลนซ์ที่ร๊ากฟันขาดเป็นสองส่วน ข้ามิต้องรับกรรมรับใช้องค์มหาเทพต่อรึไร!?



" เทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 38... "  เสียงหวานหยดย้อยผู้เป็นต้นแบบของความลำบากนานาของเทพอัศวินครีอุสรุ่นหลังๆ เรียกเข้าเพื่อไปฝึกฝนครั้งที่สามของวัน  ข้าขอภาวนา..เอาเป็นว่าขอภาวนากับตัวข้าเองให้ข้ากลับไปอยู่กับทุกๆคนได้อย่างเร็ววันเทอญ..ข้าจะรีบกลับไปหาเจ้า แลนซ์ เทอร์มิส..













 

 

ข้าต้องการความรักจากทุกคน นั่นเพราะข้ารักทุกๆคน และข้าก็ควรได้ความรักของทุกคนตอบแทนข้า ภายในความมืดที่หนาวเหน็บไร้แสงเดือนแสงตะวัน แม้แต่แสงจันทราก็ยังส่งไปไม่ถึงที่ๆข้าอยู่ การลืมตาตื่นในแต่ละครั้งช่างยากเย็น แต่ถึงลืมตาก็ไม่ต่างอะไรกับหลับตา เพราะสิ่งที่ได้เห็นและรับรู้ได้คือความมืดมิดอันว่างเปล่าเท่านั้น



แล้ววันหนึ่ง..ข้าก็มองเห็นบางอย่างมันคือ ความอบอุ่นและความรัก ข้ามองเห็นมันและรู้สึกถึงมัน และไม่อาจรับมันได้ ไม่ใช่ข้าแต่เป็นตัวข้าอีกคนหนึ่ง ตัวข้าที่สว่างไหวและงดงาม โดดเด่นอยู่เสมอ ตัวข้าอีกคนคือดวงอาทิตย์อันอบอุ่นและสาดส่องไปทั่ว



แต่ข้าไม่ใช่ดวงจันทร์ เพราะข้าทำไม่ได้แม้จะรับแสงจากตัวข้าอีกคนหนึ่งเพื่อส่องประกาย เป็นไม่ได้แม้กระทั่งดาวเพราะแค่แสงริบรี่ก็ไม่มี ตัวข้าคือรัตติกาล รัตติกาลอันอ้างว้างและโดดเดี่ยว ข้าถึงอยากได้ความรักจากทุกคนบ้าง..



และทางเดียวที่จะได้คือต้องเป็นดวงตะวันมิใช่จันทรามิใช่รัตติกาล แต่ต้องเป็นดวงตะวัน และการจะเป็นตะวันได้นั้นจำต้องลืม..ลืมให้หมดว่าตัวข้าอีกคนหนึ่งต่างหากที่เป็นตะวันที่แท้จริง ลืมให้หมดว่าข้ามีตัวตนเพื่ออะไร ลืมให้หมดเสียทุกอย่างแม้กระทั่วตัวข้าเอง คงเอาไว้แค่ความรู้สึกที่ต้องการความรักก็เพียงพอแล้ว จากนั้นก็ลบเลือนตะวันดวงเดิมนั่นเสีย เพราะท้องฟ้านั้นไม่ต้องการตะวันสองดวงในนภาเดียวกัน


 

 

  ดวงตะวันของข้านั้นหนาวเหน็บ เป็นสีเลือด และโหยหาซึ่งความรัก..