ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ห้า : คำว่าเทอร์มิสกับคำว่า....
ข้าลืมตาตื่นมาก็พบว่าข้ากำลังนอนอยู่ในท้องทุ่งหญ้าสีเขียวสด ที่อยู่ไกลอยู่ลิบๆนั่นก็เป็นวิหารที่สวยกว่าวิหารเทพเจ้าแห่งแสงสว่างไม่รู้กี่เท่า ท้องทุ่งเป็นสีเขียวสดใสจนแสบตา วิหารสีขาวก็ประดับประดาไปด้วยอัญมณีล้ำค่าหลากสี...
เดี๋ยวสิ ข้ามองเห็นสีได้ด้วยเหรอ? หรือตาของข้าจะหายดีแล้ว? แล้ว....ตาของข้าเคยบอดอย่างงั้นเหรอ? ข้าเคยที่จะมองไม่เห็นสีสันอย่างนั้นหรือ? ข้ายังงงไม่เลิกก่อนจะลุกขึ้นมาสำรวจรอบๆ บนท้องฟ้าไม่มีเมฆ.. ที่นี่มีอากาศบริสุทธิ์ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสและมีแสงแดดอ่อนๆ เป็นสถานที่ๆเหมือนกันสรวงสวรรค์..
ตัวของข้าก็รู้สึกเบาและสบายราวกับจะล่องลอยไปไหนมาไหนได้ไม่ต่างจากเนเฟล..ว่าแต่เนเฟลคือใครกันนะ? ขณะที่ข้ากำลังคิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่แสนคิดถึง เขาเอ่ยถามข้าด้วยเสียงที่ฟังดูน่ากลัวแต่ก็อ่อนโยน ว่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนจะเงียบลงจนข้าไม่ได้ยินอีก " นึกไม่ออก.. "
" นึกอะไรไม่ออกหรือเทพอัศวินของข้า "
ข้าหันไปข้างหลังด้วยความตกใจ บุรุษที่ยืนอยู่ข้างหลังข้านั้นดูสง่างามและสูงศักดิ์น่าเกรงขามแต่ก็อ่อนโยน..
" ท่านคือ!? " บุรุษผู้นั้นขยับยิ้มหวาน
" ข้าก็คือสิ่งที่เจ้าขนานนามมาครึ่งค่อนชีวิตของเจ้ายังไงล่ะ! "
ว่าแล้วเขาก็เยื้องย่างเข้ามาหยิกแก้มข้ายืดไปยืดมาแต่ถึงเขาจะทำเรื่องไร้สาระอย่างการยืดแก้มอันเนียนนุ่มจากการพอกหน้าด้วยสูตรลับของข้า เขาก็ยังดูศักดิ์สิทธ์สูงค่าเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ควรอยู่บนโลก
" เอ็บอ๊ะ!(เจ็บนะ) " เขายังดึงแก้มของข้าไม่เลิก ..โอ้ให้ตายสิ ถ้าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งแสงสว่างจริงขอให้ช่วยทำตัวให้มันดีๆได้มั้ยเนี่ย!
ห๊ะ!?
" เทพเจ้าแห่งแสงสว่าง..? " บุรุษผู้นั้นพยักหน้าแล้วปล่อยมือจากแก้มอันขาวนวลเนียนของข้า " แล้วที่นี่มันที่ไหน " ข้าตกใจจนลืมคำพูดยืดยาวที่ท่านอาจารย์สั่งสอนมาทั้งชีวิต ไม่อยากคิดว่าถ้าท่านอาจารย์รู้เข้า...ข้าศพไม่สวยแน่! เทพเจ้าแห่งแสงสว่างถอนหายใจ " ที่นี่คือสรวงสวรรค์ ท่ำพำนักของเหล่าเทพและผู้มีใจบริสุทธิ์ " หมายความว่าข้าตายแล้วเหรอ ทำไมข้าถึงตายล่ะ แล้วข้า..ข้ารู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง
" ยังไม่ถึงเวลาของเจ้าเทพอัศวินแห่งข้า เจ้าควรกลับไปที่ของเจ้า แต่ตอนนี้ก็มีเรื่องยุ่งๆอีกเยอะ ทำให้เจ้ายังกลับไปไม่ได้ " พอๆกับคำพูดสรรเสริญยืดยาวของข้าที่ทำให้ชาวบ้านทั่วไปไม่เข้าใจว่าข้ากำลังพูดอะไรอยู่ สาเหตุต้องมาจากที่เขาพูดเพียงไม่กี่ประโยคแต่ทำให้คนสงสัยต่อได้อีกร้อยแปดพันเก้าเรื่อง
" ข้าต้องกลับไปหาใคร..ข้าหมายถึงทำไมน่ะ " เทพเจ้าแห่งแสงสว่างยิ้มแย้มให้ข้าแล้วข้างๆตัวของเขา ก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งที่มีเรือนผมสีทองตาสีฟ้า ผิวขาวเหมือนเด็กน้อยน่ารักบุรุษผู้มาใหม่ยิ้มให้ข้า " เจ้าต้องกลับไปหาเหล่าเทพอัศวินของเจ้า เทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 38 " เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มสง่างาม " เพราะข้ากลัวเทพอัศวินเทอร์มิสจะฆ่าตัวตายตามเจ้ามา ข้าหมายถึงสามีของเจ้าน่ะ " เทพเจ้าแห่งแสงสว่างยิ้มให้ข้าอีกหน และคราวนี้ข้าก็นึกเรื่องทุกอย่างออก..ไม่ว่าจะเป็นเหล่าพี่น้องของข้า ฐานะของข้า วีรกรรมของข้า และสิ่งที่น่าอับอายและไม่ควรจำในหลายคืนที่ผ่านมา เพียงเพราะคำว่าเทอร์มิสและคำว่าสามี!
เดี๋ยวสิ ข้ามองเห็นสีได้ด้วยเหรอ? หรือตาของข้าจะหายดีแล้ว? แล้ว....ตาของข้าเคยบอดอย่างงั้นเหรอ? ข้าเคยที่จะมองไม่เห็นสีสันอย่างนั้นหรือ? ข้ายังงงไม่เลิกก่อนจะลุกขึ้นมาสำรวจรอบๆ บนท้องฟ้าไม่มีเมฆ.. ที่นี่มีอากาศบริสุทธิ์ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสและมีแสงแดดอ่อนๆ เป็นสถานที่ๆเหมือนกันสรวงสวรรค์..
ตัวของข้าก็รู้สึกเบาและสบายราวกับจะล่องลอยไปไหนมาไหนได้ไม่ต่างจากเนเฟล..ว่าแต่เนเฟลคือใครกันนะ? ขณะที่ข้ากำลังคิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่แสนคิดถึง เขาเอ่ยถามข้าด้วยเสียงที่ฟังดูน่ากลัวแต่ก็อ่อนโยน ว่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนจะเงียบลงจนข้าไม่ได้ยินอีก " นึกไม่ออก.. "
" นึกอะไรไม่ออกหรือเทพอัศวินของข้า "
ข้าหันไปข้างหลังด้วยความตกใจ บุรุษที่ยืนอยู่ข้างหลังข้านั้นดูสง่างามและสูงศักดิ์น่าเกรงขามแต่ก็อ่อนโยน..
" ท่านคือ!? " บุรุษผู้นั้นขยับยิ้มหวาน
" ข้าก็คือสิ่งที่เจ้าขนานนามมาครึ่งค่อนชีวิตของเจ้ายังไงล่ะ! "
ว่าแล้วเขาก็เยื้องย่างเข้ามาหยิกแก้มข้ายืดไปยืดมาแต่ถึงเขาจะทำเรื่องไร้สาระอย่างการยืดแก้มอันเนียนนุ่มจากการพอกหน้าด้วยสูตรลับของข้า เขาก็ยังดูศักดิ์สิทธ์สูงค่าเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ควรอยู่บนโลก
" เอ็บอ๊ะ!(เจ็บนะ) " เขายังดึงแก้มของข้าไม่เลิก ..โอ้ให้ตายสิ ถ้าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งแสงสว่างจริงขอให้ช่วยทำตัวให้มันดีๆได้มั้ยเนี่ย!
ห๊ะ!?
" เทพเจ้าแห่งแสงสว่าง..? " บุรุษผู้นั้นพยักหน้าแล้วปล่อยมือจากแก้มอันขาวนวลเนียนของข้า " แล้วที่นี่มันที่ไหน " ข้าตกใจจนลืมคำพูดยืดยาวที่ท่านอาจารย์สั่งสอนมาทั้งชีวิต ไม่อยากคิดว่าถ้าท่านอาจารย์รู้เข้า...ข้าศพไม่สวยแน่! เทพเจ้าแห่งแสงสว่างถอนหายใจ " ที่นี่คือสรวงสวรรค์ ท่ำพำนักของเหล่าเทพและผู้มีใจบริสุทธิ์ " หมายความว่าข้าตายแล้วเหรอ ทำไมข้าถึงตายล่ะ แล้วข้า..ข้ารู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง
" ยังไม่ถึงเวลาของเจ้าเทพอัศวินแห่งข้า เจ้าควรกลับไปที่ของเจ้า แต่ตอนนี้ก็มีเรื่องยุ่งๆอีกเยอะ ทำให้เจ้ายังกลับไปไม่ได้ " พอๆกับคำพูดสรรเสริญยืดยาวของข้าที่ทำให้ชาวบ้านทั่วไปไม่เข้าใจว่าข้ากำลังพูดอะไรอยู่ สาเหตุต้องมาจากที่เขาพูดเพียงไม่กี่ประโยคแต่ทำให้คนสงสัยต่อได้อีกร้อยแปดพันเก้าเรื่อง
" ข้าต้องกลับไปหาใคร..ข้าหมายถึงทำไมน่ะ " เทพเจ้าแห่งแสงสว่างยิ้มแย้มให้ข้าแล้วข้างๆตัวของเขา ก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งที่มีเรือนผมสีทองตาสีฟ้า ผิวขาวเหมือนเด็กน้อยน่ารักบุรุษผู้มาใหม่ยิ้มให้ข้า " เจ้าต้องกลับไปหาเหล่าเทพอัศวินของเจ้า เทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 38 " เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มสง่างาม " เพราะข้ากลัวเทพอัศวินเทอร์มิสจะฆ่าตัวตายตามเจ้ามา ข้าหมายถึงสามีของเจ้าน่ะ " เทพเจ้าแห่งแสงสว่างยิ้มให้ข้าอีกหน และคราวนี้ข้าก็นึกเรื่องทุกอย่างออก..ไม่ว่าจะเป็นเหล่าพี่น้องของข้า ฐานะของข้า วีรกรรมของข้า และสิ่งที่น่าอับอายและไม่ควรจำในหลายคืนที่ผ่านมา เพียงเพราะคำว่าเทอร์มิสและคำว่าสามี!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น