Fic LSK : ตะวันสองดวง

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สาม : คนรักที่ไม่ใช่คนรัก

" แลนซ์ เทอร์มิส สมเป็นเจ้าเลยน๊า แค่ข้าเปลี่ยนไปนิดเดียวเจ้าก็รู้สึกได้..ข้ารักเจ้าจังเลยนะแลนซ์ " เขาพูดเหมือนการบอกรักข้าเป็นเรื่องปกติ ท่าทางที่แปลกไปทำให้ข้าไม่ดีใจกับคำพูดนั้นเลย แม้จะออกมาจากปากของเกรเซียส ครีอุสก็ตาม " เจ้าเป็นใครกันแน่! "



" ข้าก็คือเทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 38 เกรเซียส ครีอุสไง แค่ไม่เหมือนคนเดิมที่เจ้ารู้จักเท่านั้นเอง "



" นี่เจ้าเป็นอะไรไปเกรเซียส! " ข้าเขย่าตัวเขาหวังให้เขารู้สึกตัวเสียที ว่ากำลังพูดอะไรออกมา รอยยิ้มเย็นเยียบจากเพื่อนสนิทที่ไม่ใช่เพื่อนของข้า ฉับพลันข้าก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่ขา และความหยาบของโซ่เหล็กที่พันธนาการข้อมือขึ้นเหนือหัว ตั้งฉากกับพื้นโลกทั้งๆที่มันไม่ได้ติดอยู่กับอะไร



" นี่เจ้า!! "



เกรเซียสเอาผลไม้ในตระกล้าข้างๆหัวเตียงยัดใส่ปากข้า ไม่ให้ข้าหลุดเสียงใดๆออกไป " นี่แลนซ์จะตอบข้าได้มั้ยนะ ว่าทำไมในหัวข้าถึงได้มีเสียงที่บอกให้ยกโทษให้ลอเรน ทำไมข้าต้องให้อภัยคนทรยศกันล่ะ~ "

เกรเซียสทำหน้าเหมือนเจ็บปวดกับคำพูดนั้นก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่อ่อนโยน " หากเป็นตัวข้าเมื่อก่อนคงจะยกโทษให้ไปแล้ว แต่ว่านะ... " ข้าขยับดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่เกรเซียสรู้ทันสั่งให้โซ่รัดตัวข้าแน่นมากขึ้น

สีหน้าอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความบ้าคลั่ง " ข้าจะฆ่ามัน จะทรมานมัน! แล้วลากกลับมาเป็นขี้ข้าในนามฮาเดสเหมือนเดิม คิดว่าไงล่ะแลนซ์ของข้า หึหึ.. " เขาบ้าคลั่งไปแล้ว..เกรเซียสจะไม่มีทางพูดว่าเทพอัศวินนั้นเป็นขี้ข้า แม้นั่นจะเป็นคนทรยศที่ข้าไม่มีวันให้อภัยอย่างลอเรนก็ตาม แม้ข้าไม่เคยคิดจะยกโทษให้ลอเรนก็ตาม



แต่ข้ากลับรู้ดีว่าคนอย่างเจ้าที่ทั้งชั่ว รั่ว เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการจะยกโทษให้กับคนทรยศนั้น ราวกับเทพเจ้าแห่งแสงสว่างที่อภัยให้ทุกๆคน ข้าไม่ได้เกลียดที่เจ้าเป็นแบบนั้น แต่อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เจ้าเปลี่ยนไปกัน อะไรที่ทำให้ดวงอาทิตย์ไม่อบอุ่นเช่นเคย " เจ้ารู้มั้ย? ข้าน่ะรัก..รักเจ้ามากๆเลย ในหัวข้าบอกให้ข้ารักเจ้า เพราะฉะนั้นข้าจะรักเจ้าให้มากๆเลยดีมั้ยล่ะ " เกรเซียสหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กๆ ก่อนจะเอาดาบเทพครีอุสมาแทงข้า!


 

 

ข้าบรรจงแทงแลนซ์ เทอร์มิสอย่างช้าๆ เริ่มจากต้นขาข้าไม่อยากจะแทงลงไปลึกนักเพราะกลัวแลนซ์จะตายเสียก่อน ก็ข้ารักเขานี่นา หึหึ.. " รักมากๆเลย ข้ารักเจ้าที่สุด อา..เลือดของเจ้าข้าชอบจัง " ข้าปล่อยให้เลือดสีแดงฉานไหลออกมาไม่หยุด เปลี่ยนตำแหน่งมาแทงที่หัวไหล่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด อยากเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานแบบนี้ของแลนซ์อีกจังเลย ข้าทิ้งดาบเทพลงพิ้นเพราะมันใหญ่เกินไปที่จะถือไปถือมา มันทำให้ข้าเมื่อยมือ ไร้ประโยชน์เสียจริง ข้าสบถด่าดาบเทพครีอุส 



พลังมืดหลอมรวมกันเป็นมีดสั้นเล่มเล็กๆแล้วกรีดเรียกเลือดที่แก้มของแลนซ์ปล่อยให้พลังมืดแทรกซึมเข้าไปในร่างของเขา ให้เจ็บปวดราวกับถูกไฟลน แล้วเสียบมันที่สีข้างอีกแผลหนึ่ง " นี่แลนซ์เจ้าก็รักข้าใช่มั้ย? อันที่จริงข้าก็รักทุกๆคนนะ แต่กับเจ้าเป็นพิเศษเลยล่ะ " ข้าดึงผลไม้ออกจากปากแลนซ์ " นี่บอกรักข้าหน่อยสิแลนซ์ ข้ารักเจ้านะมากเลยด้วย " แล้วข้าก็แทงเข้าที่ท้องของเขาจนมิดด้าม แม้จะเจ็บจนแทบทนไม่ไหวแต่แลนซ์ก็ไม่ปริปากร้องเลยสักนิด เขาแค่หลับตาลงแล้วสะกดความเจ็บปวดเอาไว้เท่านั้นเอง



" นี่แลนซ์เจ้าไม่รักข้าเหรอ ทำไมเจ้าไม่บอกรักข้าเลยล่ะ ข้าเสียใจนะ " ข้าหลอมรวมเวทหลายๆชนิดปนๆกันจนได้น้ำเกลือ แล้วซัดมันทั่วร่างหวังให้แลนซ์ครวญคราง " อึก! " ทำไมถึงได้ใจแข็งอย่างนี้นะ ข้ากรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ร่างกายของเทพอัศวินเทอร์มิส อาจจะได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี จนทำให้แค่นี้ไม่คณามือเขา


อืม..บางทีถ้าหากเล่นกับเคเรสอาจจะสนุกกว่านี้ ข้าหัวเราะกับความคิดตัวเอง " ข้า..จะบอกเจ้า หะ หากเจ้า..คือเกรเซียสของข้า! " ทำไมชายคนนี้ถึงได้ทำให้ข้ารู้สึกไม่ชอบใจและใจสั่นไปพร้อมๆกันได้นะ น่าแปลกใจจริงๆ " งั้นเหรอเจ้านี่มันน่าเบื่อชะมัด..หากข้าไปเล่นกับเคเรสแบบที่เล่นกับเจ้า คงจะสนุกเน๊อะ~ เขาจะบอกว่ารักข้าเหมือนที่ข้ารักเขารึเปล่าน๊า.."



" อย่าได้แตะต้องพี่น้องเทพอัศวิน!! " ว้าว~ เขาไม่พอใจแล้ว ดูเหมือนเขาจะหึงข้าล่ะมั้ง หรือบางทีอาจจะหึงเคเรส อืม..ข้ารู้สึกอยากจะฆ่าเคเรสซะแล้วสิ " เป็นผู้ชายขี้หึงไม่ดีนะแลนซ์ รึว่าเจ้าเป็นห่วงเคเรสกัน นี่เจ้าไม่ได้รักข้าเหรอแลนซ์ " ถ้าเจ้าไม่รักข้า ข้าก็จะไม่ดึงดันมอบความรักให้เจ้า ข้าไปรักคนอื่นดีกว่า จะรักให้มากๆกว่าแลนซ์ ให้เลือดสีแดงฉานไหลรินเป็นตัวแทนความรักของข้า ข้าแหยะยิ้ม " ข้า..ข้ารักเกรเซียส..แต่ไม่ใช่เจ้าเพราะเจ้าไม่ใช่คนที่ข้ารัก ดังนั้นข้ามะ..ไม่อาจพูดว่ารักกับเจ้าได้ "



" นี่เจ้าจะบอกว่าข้าเป็นตัวปลอมอย่างนั้นเหรอแลนซ์ เทอร์มิส!! " เขาทำให้ข้าโมโหแล้วนะ ข้าจะไม่รักเขาอีกแล้ว!! ข้าหุนหันเดินออกจากห้อง ตวัดมือให้หน้าต่างกับประตูปิดสนิท น้ำเกลือสีใสก็เริ่มผุดขึ้นมาจากพื้น ไหล่ท่วมภายในห้องอย่างอัศจรรย์ ข้าจะปล่อยให้เขาตายๆไปซะอย่างช้าๆและเจ็บปวด ทั้งๆที่ข้าคิดว่าจะปล่อยให้เขาเลือดไหลจนเกือบหมดตัวแล้วค่อยรักษาแท้ๆ!!

 

 

อย่าทำร้ายแลนซ์ เทอร์มิสนะ!! เสียงนี้ดังก้องกังวาลอยู่ในหัวของข้าไม่หยุดตั้งแต่เดินจากมา น่าเบื่อๆๆ ทำไมถึงน่าเบื่ออย่างนี้ ข้าเกลียดเสียงนี้ เสียงของข้าแต่ก็ไม่ใช่ของตัวข้า " หุบปากเสียที! " แล้วพลันเสียงนั้นก็เงียบสงบลงไป การควบคุมจึงกลับมาเหมือนเดิม ข้าเดินวนหาเคเรสแต่ก็ไม่พบเสียที จนเริ่มหงุดหงิดอยากระบายเร็วๆ พลันสายตาก็เลือบไปเห็นห้องของไอซอท


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
' โหดร้ายและต่ำทราม! ' โอ้องค์เทพเจ้าแห่งแสงสว่าง ท่านต้องตำหนิติเตียนตัวข้าเป็นแน่แท้ ที่บังอาจทำให้เทพอัสวินครีอุสแปดเปื้อนและมัวหมองไปด้วยความดำมืด ข้าทำให้จิตใจอันดีงามของเทพอัศวินครีอุสจมดิ่งลงสู่ความมืดดำที่ยิ่งกว่าอนธกาล ข้ามิหวังให้ท่านอภัยให้ข้าซ้ำสาม เพราะข้าจะทำให้เทพอัศวินครีอุสดำดิ่งลงสู่ความมืดมิดอันน่ากลัวฉกเช่นตัวข้าไปอีกเรื่อยๆ เพราะพระองค์ช่างโหดร้ายเหลือคณา กลั่นแกล้งข้ารับใช้ผู้เป็นที่รักให้ได้รับความลำบากยิ่ง!
^
^
^
ถอดความ : พระองค์ต้องด่าข้าแน่ๆที่เอาครีอุสไปแต่งแบบจิตๆ แต่ก็ช่างมันเพราะพระองค์ทำเรื่องโหดร้ายกับครีอุสมากกว่า ดังนั้นข้าจะทำให้ครีอุสจิตเหมือนข้าให้มันสนุกไปเลย~!