ลิขิตรัก ลิขิตแค้น [yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สอง : ถูกใจ..

ข้าหวาดกลัววิธีการของท่านพ่อ..ข้าหวาดกลัวความโหดร้ายของสนามรบ..ข้าหวาดกลัวความเคียดแค้นของเหล่าดวงวิญญาณ..แม้แต่ตัวข้าเองข้าก็หวาดกลัว..



" มันจะไม่เร็วไปหรือท่านซึเนชิมะ..ทั้งสองยังไม่เคยพบหน้ากัน ข้าเกรงว่ามันคงไม่เหมาะที่จะรวบรัดให้แต่งงาน.." เจ้าเมืองริวงูเคนเซเรียว เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล ท่าทีที่เกรงอกเกรงคนเบื้องหน้า ทำให้เหล่าขุนนางรู้สึกไม่ดี



" โอ๊ย..ไม่เป็นไรหรอก แต่งๆกันไปก็รักกันเองแหละท่าน บุตรชายท่านอายุ 16 แล้ว ข้าเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ได้ไกลตัวเกินไป จึงพูดออกมานะเนี่ย " ชายชรารูปร่างอวบอ้วนเอ่ย พลางซดสุราเมรัยอย่างอารมณ์ดี แต่เซเรียวไม่รู้สึกดีด้วย



ชายตรงหน้าเป็นถึงเจ้าเมืองไทซาคุเท็น เมืองใหญ่โตที่มีแหล่งอุตสาหกรรมแหล่งข้าวแหล่งน้ำที่สำคัญยิ่งต่อประเทส รวมทั้งสำคัญยิ่งต่อเมืองริวงูเคนด้วย อีกทั้ง ซึเนชิมะยังเป็นขุนนางยศสูงที่คอยรับใช้องค์จักรพรรดิเสียด้วย เซเรียวลอบกลืนน้ำลายอย่างลำบากใจ


" แต่ว่า.." ไม่ต้องการสูญเสียลูกชายคนสำคัญไป..



" เซเรียว! หรือเจ้าไม่พอใจในตัวลูกสาวข้ากัน ถึงได้ออกปากคัดค้านเช่นนี้!! " ชายชราตบโต๊ะ เซเรียวสะดุ้งเฮือกนึกโทษตนเองในใจที่พูดจาไม่เข้าหูผู้มีฐานะสูงศักดิ์เช่นนี้ แต่ไม่ว่าเช่นไรแล้วในฐานะของคนเป็นพ่อ เขาไม่ต้องการให้ลูกชายแต่งกับหญิงที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้าค่าตา 



สมองตีบตันคิดไม่ออกว่าจะระงับอารมณ์อีกฝ่ายอย่างไร ซึเนชิมะแลดูโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาก หรือเมืองริวงูเคนจะต้องจบสิ้นเพราะข้ากัน? ในระหว่างที่ความคิดตีกันยุ่งภายในหัวของชายวัยกลางคน ผู้เป็นคนในประเด็นการต่อเถียงนี้ก็ปรากฏตัวออกมา



" ข้าขออภัยท่านแทนท่านพ่อด้วยขอรับ..ท่านพ่อเพียงกลัวว่าข้าจะไม่เหมาะกับ ท่านหญิงของท่าน.." ริวยะก้มลงคุกเข่าก้มหัวให้แทนบิดา ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบดุจสายน้ำเย็น ทำให้อารมณ์ร้อนๆของซึเนชิมะหยุดลง 



ดวงตาสีรัตติกาลของชายชรากวาดตามองริวยะอย่างถี่ถ้วน สายตาที่มองมานั้นมีทั้งความหลงใหล ความชื่นชม พิจจารณาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้ในใจแล้วริวยะจะไม่ชอบแต่ก็ยังฝืนปั้นยิ้มส่งให้อย่างมีไมตรีจิต



" หึหึ..อย่างนั้นเองหรือเซเรียว เจ้านี่ช่างรอบคอบเสียจริงนะ ฮ่าๆ ไม่ต้องห่วงๆข้ามั่นใจว่าลูกชายของเจ้าเหมาะสมกับลูกสาวข้ามาก! " ซึเนชิมะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีแต่เซเรียวกลับทุกข์ใจ เขาหันไปมองลูกชายและส่งคำขอโทษไปทางสายตา ริวยะแย้มยิ้มให้กับบิดา หากทำเพื่อบ้านเมืองได้..เขายินดี















สามอาทิตย์หลังจากนั้นเอง เจ้าเมืองไทซาคุเท็นก็พาเจ้าหญิงอิซาโยอิมาพบกับเขา นางสวยและมีเมตตา เป็นความรู้สึกผ่อนคลายเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขารู้ตัวว่าเริ่มชอบอิซาโยอิเข้าเสียแล้ว..




" ข้าชอบการจัดดอกไม้และการชงชา ข้าชอบที่จะอยู่ในห้องมากกว่าออกไปข้างนอกน่ะค่ะ " พวกเขาสองคนเดินเคียงคู่กันไปเพียงลำพังชอบความงามของสวนสวยที่เขาไม่เคยคิดจะชื่นชมความงามของมันเลยสักหน




" ปกติข้าจะอยู่แต่ในห้องเช่นกัน คอยทำสมาธิคุยกับเหล่าเทพเจ้า แต่ข้าเองก็อยากออกไปข้างนอกบ้างเป็นบางหน " นางตอบกลับมาว่านางก็เช่นกัน แต่ด้วยความเป็นเจ้าหญิงจำกัดสิทธิของนางเอาไว้ พวกเขาคุยเล่นกันหลายอย่าง พอรู้ตัวก็ค่ำเสียแล้วนางเป็นคนที่คุยเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกเบื่อ เขารู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด..



นางหมั่นมาหาข้าบ่อยครั้ง และทุกครั้งที่มาหานางจะมีเรื่องเล่าสนุกๆที่ทำให้ข้าหัวเราะได้เสียทุกที นานวันเข้าความรู้สึกดีๆก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ข้ารู้สึกรักนางมาก เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับข้า เพราะข้าไม่ควรรักใคร หากข้ารักใครคนนั้นจะประสบแต่ความโชคดีจนแย่งเอาความโชคดีจากผู้อื่นมา ข้าไม่ควรลำเอียง..แต่ข้าก็รักนางเหลือเกิน



" ริวยะ..หากเจ้าไม่ชอบพอกับเจ้าหญิงอิซาโยอิ ขอให้บอกพ่อๆยอมเป็นศัตรูกับเจ้าเมืองไทซาคุเท็นหากนั่นทำให้ลูกมีความสุข " หลายต่อหลายครั้งที่บิดาคอยย้ำเตือนกับข้า นั่นทำให้ข้าดีใจ



" ข้าชอบอิซาโยะมากนางเป็นหญิงที่ดี ข้าอยากแต่งงานกับนางขอรับท่านพ่อ " 

 






ภายใต้ความมืดมิดอันแสนน่ากลัว บุรุษร่างสูงกำลังมองทุกเหตุการณ์ผ่านทางลูกแก้วสีใส ริมฝีปากเม้มแน่นสนิท รู้สึกหงุดหงิดและขวางหูขวางตา..ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในวันต่อไป งานวิวาร์ที่เต็มไปด้วยความสุขสมของคู่บ่าวสาว ร่างสูงแค่นเสียงหัวเราะสมเพช..สมเพชในความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง!