Fic LSK : ตะวันสองดวง

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง : ดวงตะวันที่เย็นเยือก

ข้าคือพระสังฆราชแอ็บแบ๊วที่น่ารักที่สุดในสามโลก..ตอนนี้กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมายังห้องพักของเทพอัศวินครีอุส ที่ข้าต้องรีบวิ่งแจ้นอย่างรีบร้อนราวครีอุสลุกมาถล่มตำหนักเทพอัศวินก็ไม่ปานแบบนี้ เพราะว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว..ขณะที่ข้ากำลังลิ้มรสขนมของไอซอท  เคเรสวิ่งตาลีตาเหลือกยิ่งกว่าหนีปอบเข้ามาให้ห้องโดยไม่ขออนุญาต อีกทั้งยามหน้าประตูห้องของข้าก็ลอยละลิ่วติดข้างกำแพง ยังไม่พอประตูหรูหราราคาแพงของข้าก็พังไปเรียบร้อย นี่เคเรสเจ้าเป็นคนดีนะ อย่าลืมว่าเจ้าเป็นคนดี! เขาตะโกนลั่นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเคเรสรายงานว่า ครีอุสฟื้นแล้วแต่ดูแปลกๆไป

 

 

 

 

" สวรรค์ได้โปรดเมตตาข้า อย่าให้ครีอุสมีอวัยวะที่สามสิบสองหายไปหรือมีอวัยวะที่สามสิบสี่ขึ้นมาด้วยเถิด~ ! " เขาหวังว่าการเป็นพระสังฆราชจะช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นไม่ตายคาดาบนีโอให้บ้างไม่มากก็น้อย หากคำขอของเขาไม่เป็นจริง หากครีอุสแตกต่างไปจากคนเดิมที่นีโอรู้จักและสั่งสอนมา อา..เขามองเห็นหายนะรำไร หายนะที่จะเกิดจากอดีตเทพอัศวินครีอุสรุ่นที่ 37 เจ้าของฉายาเทพอัศวินครีอุสที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์!!

 

 

 

 

 

 " ครีอุส!! " เขาเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป ก็พบว่า..ครีอุสนั่งอยู่บนเตียงใบหน้าหวานมีรอยยิ้มบางๆประดับอยู่ ดวงตาสีฟ้าดูปรือๆเหมือนคนตื่นนอน เส้นผมสีขาวปลอดดูยุ่งเหยิงและสยายอยู่รอบๆ เขาวิ่งไปลูบคลำสำรวจจนแน่ใจดีว่าไม่มีส่วนไหนสึกหรอขาดหายหรือเพิ่มขึ้น โล่งอกไปทีไม่โดนนีโอฆ่าแล้ว " เป็นยังไงบ้างล่ะ รู้สึกผิดปกติตรงไหนมั้ย ข้าไม่แน่ใจเวทฟื้นคืนชีพของตัวเองสักเท่าไหร่ " เขาบ่นอุบอิบนี่เป็นครั้งแรกด้วยที่เขาใช้เวทฟื้นคืนชีพ แต่อีกฝ่ายก็แค่ยิ้มบางๆตอบกลับมาเท่านั้น " ครีอุสรึว่า..เจ้าเสียปากไปงั้นเรอะ! " " ไม่ใช่! ข้าหิวจนจะกินคนได้ทั้งคนแล้ว เจ้ามาช้ามาก! " ต้องอย่างนี้สิ พระสังฆราชอมยิ้มแล้วพยายามตีสีหน้าแอ็บๆให้ เรียกความหงุดหงิดจากร่างบางบนเตียงในอย่างดี

 

 

 

" งั้นข้าจะไปหาอะไรให้เจ้ากินก่อนแล้วค่อยคุยกัน "

 

 

 

เขาออกจากห้องไป หากเขาเฉลียวใจหันกลับมามองร่างบางบนเตียงแล้วล่ะก็ เขาจะได้เห็นรอยยิ้มแบบเดียวกับที่เคเรสเห็น รอยยิ้มที่เย็นชาและน่ากลัว แค่มองก็หนาวเหน็บและหวาดกลัว ที่เรียกพระสังฆราชมาเพื่อให้เป็นพยายานยืนยันว่าตัวเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ แผนการนี้ทำให้ร่างบางบนเตียงลอบยิ้ม

 

 

ครีอุสในยามนี้กำลังยิ้มให้กับภาพในความคิดที่ตนกำลังส่งเวทย์แห่งเอลฟ์เล่นงานประมุขแห่งความตายที่เป็นเจ้าชายปีศาจ ร่างของลอเรนในร่างมนุษย์ที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้น พิงกี้ที่ลนลานทำอะไรไม่ถูก สะใจ..แต่มันยังไม่เพียงพอ…มากกว่านี้ จงทรมานมากกว่านี้อีก ทรมานยิ่งกว่าข้าเป็นสิบยี่สิบเท่า " หึ..นี่ยังไม่ถึงเวลา อย่าเพิ่งด่วนสำนึกผิดฆ่าตัวตายไปเสียก่อนล่ะ " เกรเซียสเอ่ยเบาๆกับตนเอง ข้ากลับมาไม่ใช่เพื่อถามหามิตรภาพในอดีตที่เจ้าปัดทิ้งไป ข้าต้องการให้เจ้าแหลกสลายคามือของข้า ไม่ให้เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของวิญญาณ!

 

 

 

" ฟื้นแล้วเหรอครีอุส.." เสียงทุ้มแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงของเทอร์มิสดังขึ้น เมื่อเห็นร่างบอบบางของประมุขแห่งเทพอัศวินนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง " เจ้าควรจะพักให้มากกว่านี้อีกหน่อย เจ้าน่ะเพิ่งจะ.." เทอร์มิสชะงักเสียงไปชั่วครู่ ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดและขมขื่น ทั้งๆที่เมื่อก่อนข้าล่ะเกลียดใบหน้าแบบนั้นเอามากๆ ข้าไม่ชอบให้ใครมาเจ็บปวดไปกับข้า แต่ตอนนี้ข้ากลับชอบมัน..ชอบเอาเสียมากๆและอยากเห็นใบหน้าคมคายนั่น บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดมากกว่านี้

 

 

" ข้าสบายดีแต่ตอนนี้ข้าหิวมากๆจนจะกินเทพอัศวินได้ทั้งคนแล้ว! "

 

 

เทอร์มิสหัวเราะในลำคอดูน่ากลัวแล้วยิ้มแบบฝืนๆให้ข้า นั่นทำให้ข้ารู้สึกอยากทำลายรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั่นมากๆ " พระสังฆราชให้เคเรสปรุงข้าวต้มให้เจ้าแล้วอีกสักพักคงจะเอามาให้.." สิ้นคำเคเรสก็เข้ามาจริงๆ เขาส่งถ้วยข้าวต้มให้ข้าแล้ววิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไร เหมือนว่าเคเรสหวาดกลัวข้าแล้ว..

 

 

นั่นทำให้เทอร์มิสสงสัย ..ครีอุสฟื้นแล้วแต่เขาดูแปลกไป เขาดูน่ากลัวมากๆเหมือนเขาไม่ใช่คนเดิมเลย..เคเรสป่าวประกาศไปทั่วและข้าต้องมาพิสูจน์ ภายนอกนั้นเหมือนเดิม..แต่ความรู้สึกนั้นแปรเปลี่ยน หนาวเหน็บและเย็นชา ไม่อบอุ่นไม่อ่อนโยนไม่เหมือนเกรเซียสคนเดิมที่อบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์

 

 

" เจ้าเหมือนไม่ใช่เกรเซียสคนเดิมที่ข้ารู้จัก "

 

 

 

ข้าลองพูดหยั่งเชิงไป เกรเซียสคนนี้ไม่สะดุ้งไม่รู้สึกกลัวหรือลนลาน หากเป็นคนก่อนแม้จะเป็นแค่ช่วงพริบตาแต่จะมีความหวาดกลัวอยู่ด้วย " พูดบ้าอะไรเจ้ากันน่ะ!! " เขาตะคอกใส่ข้าเสียงดัง

 

 

 

" ข้าก็คือข้าไม่มีทางเป็นอื่น! หรือเจ้าจะบอกว่าข้าคืออดีตเทพอัศวิน ครีอุส นีโอ ครีอุสกันล่ะ!! " ข้ายิ้มรับหลับตาลงนึกภาพเกรเซียสคนเดิมที่ข้าเคยรู้จัก แค่คำถามเดียวก็สามารถจับโกหกได้แล้ว ข้าคงเป็นพยาธิของเจ้าจริงๆนั่นแหละ " อย่างน้อยๆเกรเซียสของข้าจะไม่แทนอาจารย์ของตนด้วยชื่อ เกรเซียสไม่กล้าพอจะเรียกอาจารย์ตนว่านีโอ!! " คราวนี้เป็นฝ่ายข้าที่ตะคอกกลับ เกรเซียสนิ่งเงียบไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเย็น



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหอะๆ บ้าพลังลงทีเดียวสองตอนรวด ลงมาดูเรตติ้งก่อนกลัวไม่สนุกไม่มีใครอยากอ่าน เฮ้อ~

" นี่มันช่างโหดร้ายเหลือประมาณ ข้าผู้ต้อยต่ำผู้อาศัยเงาบารมีองค์เทพแห่งแสงสว่าง กลับทำเรื่องเสื่อมเสียแก่พี่น้องเทพอัศวินทั้งสิบสอง อันเป็นข้ารับใช้ของอค์เทพแห่งแสงสว่างเสียได้ ขอองค์เทพเจ้าแห่งแสงสว่างโปรดอภัยให้กับความคิดต่ำช้าของข้า และโปรดชี้ทางให้ดวงตาอันมืดบอดของข้า พบหนทางที่ถูกต้องและแท้จริงด้วยเทอญ.."
^
^
^
บ่นไรล่ะนั่น?