ลิขิตรัก ลิขิตแค้น [yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : บทแรก : ปีศาจ..

" เอาล่ะลูกรัก อัญเชิญทวยเทพลงมาประทับร่างของเจ้าสิ " ชายวัยกลางคนเอ่ย แม้วัยจะล่วงเลยไปมากแต่เค้าหน้ากลับดูอ่อนเยาว์ไม่แพ้ชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลยังคงจริงจังและน่าเกรงขามเช่นเคย เจ้าเมืองริวงูเคนแย้มยิ้มให้เหล่าข้าราชบริพาร

 

เด็กหนุ่มตัวเล็กในชุดกิโมโนยาวจนรุ่มร่ามพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลันแสงสว่างสีขาวนวลก็สาดส่องไปทั่วท้องพระโรง ข้าราชการน้อยใหญ่ต่างตกใจส่งเสียงเซ็งแซ่ในความสามารถของเด็กหนุ่ม ก่อนจะน้อมคำนับแทบจะติดแผ่นดิน เป็นการเคารพผู้ที่กำลังอยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม

 

" ขอองค์เทพเทวาได้โปรดกรุณาอวยพร ให้พวกเราประสบชัยในศึกนี้ด้วยขอรับ " เซเรียว เจ้าเมืองริวงูเคนเอ่ยอย่างนอบน้อม และก้มทำความเคารพเช่นผู้อื่น เด็กหนุ่มปรายตามองชั่วครู่ก่อนจะสะบัดชายเสื้อเล็กน้อยสายลมแผ่วเบาก็พัดมา น้ำเสียงก้องกังวานไปทั่วท้องพระโรง ทำให้ดูน่าอัศจรรย์ใจ

" เจ้าจะสมหวังเซเรียว..แต่การศึกครั้งนี้เจ้าจะเสียของรักของเจ้าไปเช่นกัน.." ถ้อยคำอวยพรที่แตกต่างไป ทำให้ในท้องพระโรงเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่มากมายของเหล่าข้าราชบิรพาร เซเรียวนั้นพอจะตั้งสติได้และเอ่ยถามองค์เทพอย่างนอบน้อมไปว่ามันเป็นสิ่งใด องค์เทพไม่ตอบผละออกจากร่างของเด็กหนุ่มไปทันที

 

" .....ท่านพ่อ.." เด็กหนุ่มครางออกมาเบาๆ เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าตอนนี้ตนเป็นใคร เซเรียวโผเข้ากอดลูกชายก่อนจะเอ่ยปลอบประโลมชมเชยในความสามารถเด็กหนุ่มยิ้มรับคำชมเชย แม้ว่าในดวงตาสีมรกตจะว่างปล่าว

 

" ริวยะคงจะเหนื่อยสินะ..ไปพักผ่อนได้แล้ว..แม่นม " เซเรียวส่งลูกชายให้หญิงแก่อันเป็นแม่นมผู้เลี้ยงดู บุตรชายเพียงคนเดียวของเขามาตลอดนับตั้งแต่มเหสีซากุระโกะ มารดาของริวยะเสียไป ก่อนจะหันไปปลุกกำลังใจเหล่าข้าราชบริพารอีกครั้ง

 

" ตอนนี้พวกเราได้รับพรจากทวยเทพแล้ว เราจะต้องได้ชัยชนะในครั้งนี้!! "

 

 

" แม่นม..ข้ารู้สึกไม่ดีเลย.." ริวยะเอ่ยกับแม่นมของเขา ใบหน้างามกำลังกังวลอะไรอยู่ในใจ เขาเห็น..เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อท่านพ่อได้รับพรและออกไปทำศึกสงคราม ผู้คนมากมายถูกสังหาร แม่น้ำถูกย้อมด้วยโลหิตความแค้นของผู้คนเหล่านั้นมันทำให้เขาหายใจไม่ออก..

 

" ไม่เอาน่ะเจ้าคะ ไม่ต้องคิดมากนะคนดีของนม ท่านไม่ได้ทำอะไรผิด..นอนพักเถอะเจ้าค่ะ เมื่อท่านตื่นมาจะต้องสดชื่นแน่นอน " แม่นมปลอบโยน หลังจากส่งองค์ชายเข้านอนแล้ว นางก็ไปจัดแจงเตรียมอาหารเย็นซึ่งต้องสะอาดและบริสุทธิ์ไม่ต่างกับพระที่วัดทาน

 

" ...เราไม่อยากเห็นใครต้องตายเลย.." ริวยะพูดกับตัวเองเบาๆ พลันตำหนักของเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเขาขยับตัวไม่ได้ ส่งเสียงก็ไม่ได้ ริวยะได้แต่ตกใจและหวาดกลัว ม่านที่ปิดบังทัศนียภาพภายนอกตำหนัก ในส่วนตรงที่เป็นสวนก็ถูกเลิกขึ้น เขาหันไปมองเองทั้งๆเขาไม่อยากจะมองมัน

 

เงาสีดำทะมึนอยู่ตรงสวน ลมพายุรอบๆตัวมันพัดเอาไอเย็นเยียบมากระทบผิวกาย เงานั้นแปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างของคน เป็นชายหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีดำยาวสลวย ดวงตาสีแดงสดเฉกเช่นเดียวกับโลหิต อยู่ในชุดที่แปลกตาสีน้ำสนิท ร่างสูงแค่นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ

 

" เจ้าร่างทรง..สักวันเจ้าจะต้องมาเป็นของๆข้า..สักวันเจ้าจะร้องขอในพลังแห่งความมืดมิด.." น้ำเสียงเย็นเฉียบที่แฝงไปด้วยความกระหายต้องการ ทำให้ริวยะหวาดกลัวมากเข้าไปอีก ร่างสูงลอบมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวนั้นอย่างหลงใหล

" จงจำไว้..เมื่อใดที่เจ้าต้องการข้า..ต้องการพลังแห่งความมืด..จงเอ่ยชื่อข้า....ข้ามีชื่อว่า......"

 

" องค์ชายเพค่ะ! " เสียงของแม่นมปลุกเขาจากภวังค์ เมื่อกี้นี้..ข้าฝันไปหรือไร? เขาไม่ทราบ..เพียงแค่รู้สึกหวาดกลัวในขณะเดียวกันก็กลับรู้สึกอุ่นใจ..หารู้ไม่ว่า..ปีศาจร้ายตนนั้นจะทำให้ชีวิตเขา แปรเปลี่ยนไปจากตอนนี้ไปตลอดกาล...

 




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แอบแง้มๆ อิซาโยะไม่ใช่นางเอกประจำเรื่องหรอกนะ -3-