ลิขิตรัก ลิขิตแค้น [yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่สี่ : การตัดสินใจ..

" ริวยะ กินอะไรมั่งรึยังลูก " เซเรียวเอ่ยถามริวยะที่ตอนอยู่กลางห้อง " ข้าไม่อยากกิน ขอข้าอยู่คนเดียวได้มั้ย " เซเรียวยิ้มขืนแล้วปิดประตูห้องเดินจากไป เรื่องอิซาโยอิถูกตัดสินว่าเป็นการปล้นฆ่าเจ้าเมืองสึเนจิมะรีบเร่งกลับไป โดยไม่พูดถึงเรื่องแต่งงานเลยสักนิด นี่ก็ผ่านมาได้สามวันแล้ว ริวยะก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมกินข้าวกินปลา เอาแต่นอนเหม่อลอยไปวันๆ คิิดแล้วหนักใจจริงๆ



ริวยะค่อยๆดัน ตัวขึ้นนั่ง กิโมโนสีขาวบริสุทธิ์เหมือนหิมะที่สวมอยู่หลุดรุ่ย แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจที่จะจัดมันให้เข้าที่เหมือนเดิม เส้นผมสีนิลก็ปล่อยให้ยาวสลายอยู่ต่างจากทุกทีจะมัดให้เรียบร้อย ดวงตาสีมรกตที่ไร้แววจับจ้องไปยังสวนสวยที่อดีตตนเคยได้เดินกับอิซาโยะ



เงาดำที่มักจะมาพร้อมกับความรู้สึกที่น่าหวาดหวั่น สายลมบ้าคลั่งหมุนวนก่อร่างชายหนุ่มคนเดิม ดวงตาสีแดงฉานจดจ่อมายังริวยะ ไร้ซึ่งความหวาดกลัว ความเฉยชาไม่เ้ข้ากันนั้นทำให้คิ้วเรียวของจอมปีศาจขมวดเข้าหากัน แม้จะเดินเข้าไปหาก็ยังไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับ


" มนุษย์นี่ช่างเปราะบางเหลือเกิน จิตใจของเจ้าคงจะใกล้แตกร้าวเต็มที่แล้วล่ะสินะ " มือที่ลูบไล้อยู่อย่างแผ่วเบานั้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้ถึงความสำคัญของร่างนี้ต่อปีศาจร้าย " ถึงข้าจะเป็นปีศาจก็ตาม ข้าจะไม่ฉวยโอกาสเร่งรัดเอาคำตอบจากเจ้าที่อยู่ในสภาพที่น่าเวชนานี้ "








" เดียรอส.."



เจ้าของนามหันกลับมา ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างเมื่อริวยะลุกขึ้นยืน



" ข้าต้องการพลังที่จะแก้แค้นให้กับอิซาโยะ..เสียงของนางดังก้องไม่หยุดภายในหัวของข้า นางต้องการให้ข้าแก้แค้นคนที่ฆ่านาง! " เดียรอสถอดเสื้อคลุมสีดำสนิทมาคลุมร่างริวยะ คว้ามือขวาขึ้นมาจุมพิต " ถ้าเช่นนั้นก็ไปกันเถอะ ไปล้างแค้นให้นางอันเป็นที่รักของเจ้า "



..........................

" ท่านเซเรียว! องค์ชายริวยะหายตัวไปพะยะค่ะ " วินาทีที่ได้ยินหัวใจก็เหมือนถูกคว้านออกไป เซเรียววิ่งไปที่ห้องของบุตรชายอย่างร้อนใจ ไม่มี..ที่ไหนๆก็มีเจ้าอยู่ คนเป็นพ่อวิ่งออกไปที่สวนตามหาลูกชายอย่างบ้าคลั่ง



" ริวยะ!!!! "