Fic LSK : ตะวันสองดวง

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่ : เกรเซียสไม่ใช่เกรเซียส

ข้าไอซอท..หลายอาทิตย์มานี้ ข้าได้ทำขนมหวานจัดสุดๆอย่างที่ใครคนหนึ่งชื่นชอบมันนักหนา เพียงเพราะหวังให้ใครคนนั้นลุกขึ้นมาทานมันเสียที ประมุขของพวกเราเหล่าเทพอัศวิน ครีอุสอาจจะไม่เอาไหนในเรื่องดาบ ค่อนข้างชั่วร้าย เป็นจอมเจ้าเล่ห์จอมวางแผนจัดการทุกๆคนที่คิดจะหาเรื่องเขาด้วยวิธีที่ข้าเห็นแล้วรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆอย่างบอกไม่ถูก และบางทีก็ก่อเรื่องขนาดที่แทบเอาเทอร์มิสวีนแตก



....แต่ว่าเขาก็ยิ่งใหญ่ในใจของพวกเราเสมอ คนที่วิ่งเข้าไปรับดาบที่จะฟาดฟันมายังเหล่าเทพอัศวินก่อนใครเพื่อนก็คือเขา ข้าไม่มีวันยกโทษให้กับคนที่ทำร้ายเขาแน่นอน ลอเรน..ทั้งๆที่ข้าคิดว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่เขาก็พิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าแท้จริงแล้วเสแสร้งและไร้หัวใจ เจ้าชายปีศาจผู้เป็นประมุขแห่งความตายงั้นหรือ..



นี่ข้ากำลังทำอะไรอยู่นะ ถ้าหากในวันนั้นไม่ได้พบกับเทพอัศวินไอซอทรุ่นที่ 37 ข้าก็คงจะทำกิจการร้านขนมของตัวเองต่อไป อา..ข้ากำลังพร่ำเพ้ออะไรอยู่นะ ยังไงก็ตามข้าก็คิดว่าปัจจุบันนี้ข้าพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่..ยกเว้นความตายของครีอุส ข้าไม่พอใจมันเอาเสียเลยและไม่เคยคิดจะพอใจด้วย!

 

 

ปัง! เสียงเปิดประตูดังลั่น ทำให้ข้าเบือนสายตาจากเค้กบลูเบอร์รี่ก้อนโต ที่ข้าทำมันเพื่อเอาไปให้ครีอุสทานหลังจากที่นอนหลับไปเกือบครึ่งเดือน และข้าก็ต้องแปลกใจในเมื่อคนที่เปิดเข้ามาคือครีอุส เส้นผมสีขาวปลอดของเขายังไม่ถูกปลอมด้วยลำแสงแห่งเทพ ดวงตาสีฟ้าเข้มเรียบเฉยจนดูน่ากลัว บางทีที่เคเรสป่าวประกาศอาจจะเป็นเรื่องจริง



" ไอซอท..เทอร์มิสไม่รักข้าแล้ว! " เขาโผเข้ากอดข้าอย่างรวดเร็ว ตัวของเขาสั่นน้อยๆ " ทำไมเจ้าถึงลุกขึ้นมาครีอุส แล้วทำไมถึงมีกลิ่นคาวเลือดติดตัวเจ้า? " หรือจะมีบาดแผล!? ข้าดึงร่างบางออกจากตัวแล้วสำรวจดูแต่ก็ไม่มีบาดแผลแสดงว่ามันไม่ใช่ของตัวครีอุส " เทอร์มิสไม่รักข้าแล้ว ดังนั้นข้าจะรักเจ้าแทนตกลงนะไอซอท "


ยังไม่ทันที่ข้าจะได้โต้ตอบอะไรไป ข้าก็รู้สึกตัวได้ว่าความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่สมอง ข้าล้มลงไป มือทั้งสองของข้าถูกปักตรึงกับพื้นด้วยมีดสั้นสีดำสนิทที่เจือไปด้วยพลังมืด แสดงว่าครีอุสซัดมันอย่างแรงจนทะลุมือของข้าลงไปปักที่พื้น ไม่เข้าใจ..ข้าไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ หรือเขาจะเสียสติไปแล้วกัน!?



" ทำไมเจ้าถึง.."



ฉับพลันสายฟ้าจากมือของเขาก็ผ่าลงมาที่ร่างของข้า ทำให้ชาจนขยับไม่ไหว อีกทั้งยังไฟสีดำสนิทที่มาพันธนาการเอาไว้เหมือนรังไหม ร้อนและแสบสติเหมือนจะหลุดลอยแต่เมื่อใดที่รู้สึกอย่างนั้น ก็จะมีหนามแหลมสีดำผุดออกมาจากโซ่ไฟสีดำ ทิ่มแทงให้รู้สึกตัวเสียทุกที



" เพราะเทอร์มิสไม่รักข้าแล้วยังไงล่ะ ข้าเลยมารักเจ้าแทน ข้ารักทุกๆคนนะ แต่เทอร์มิสไม่รักข้า ข้าเลยฟันเขาแล้วปล่อยให้น้ำเกลือท่วมเขาให้ตาย ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งนี้ทำให้ข้าตะหนักได้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่เกรเซียส ครีอุสประมุขแห่งเทพอัศวินทั้งสิบสององค์


" นี่ๆบอกรักข้าหน่อยสิ " สายฟ้าผ่าลงมาที่ร่างของข้าอีกครั้ง ไม่ได้เจ็บปวดมากอะไรนักแต่ข้าไม่เข้าใจ " เจ้าเป็นใครกันแน่ เจ้าไม่ใช่ครีอุสของพวกเรา " ครีอุสที่ไม่ใช่ครีอุส เขาโกรธจนตัวสั่นดวงตาสีฟ้านั้นคลอด้วยน้ำตา " ข้าก็คือเกรเซียส ครีอุส ทำไมทั้งเจ้าทั้งเทอร์มิสถึงได้บอกว่าข้าเป็นตัวปลอม ทำไมพวกเจ้าไม่รักข้าอย่างที่ข้ารักพวกเจ้า!! " สายฟ้าอีกนับสิบๆสายผ่าลงมาอย่างไร้ปราณี เจ็บ..



" ระ..รักของเจ้านั้น หมายถึงอะไรกันแน่ครีอุส " ครีอุสสะดุ้งและเงียบไป " ข้าไม่รู้.." เขาเดินจากไปปล่อยให้ข้าจมอยู่กับกองเลือดโซ่ไฟสีดำหายไปจนหมดสิ้น แต่ข้าก็ไม่อาจลุกขึ้นมาหรือเดินไปหาพระสังฆราชได้  " จะทำยังไงกับเค้กดีล่ะ..ในเมื่อเกรเซียสไม่ใช่เกรเซียสอีกแล้ว " บางทีถ้าข้านอนพักสักหน่อยอาจจะพอนึกออกว่าควรทำยังไง..





 

 

 

 

หงุดหงิด..ใช่ตอนนี้ข้ากำลังหงุดหงิดมากๆเลย ทั้งเทอร์มิสทั้งไอซอทพวกเขาไม่รักข้าเลยสักคน พอกันทีพวกเทพอัศวินคงจะไม่ได้เรื่องแบบนี้ทุกคนแน่ๆ ข้าควรจะไปจัดการกับลอเรน บางทีลอเรนอาจจะยอมรักข้าก็ได้ แต่ลอเรนก็คือคนทรยศที่ปล่อยไว้ไม่ได้..ถ้าอย่างนั้นก็รักลอเรนให้มากๆแล้วค่อยฆ่าทิ้งทีหลังก็ได้นี่นา " แบบนั้นต้องสนุกแน่ๆเลยใช่มั้ยเรดดี้ "



" ฆ่ามันให้ตายเลยอย่าปล่อยมันเอาไว้~ เกรเซียสข้าชอบเจ้าที่แบบนี้จัง " ดีจังเลยที่ยังมีคนรักข้า เรดดี้รักข้าแม้ข้าจะไม่สนใจความรักของนางเท่าไหร่นัก แต่นางจะเป็นมือเท้าให้ข้าได้ " ก่อนจะไปก็ขอไปรักทุกๆคนดีกว่าเจ้าเห็นว่าไงเรดดี้? " ข้าเพียงต้องการคนเห็นด้วยเท่านั้น " ใช่แล้วทำแบบนั้นแหละ! " ข้ายิ้มหวานเมื่อนางพูดได้ถูกใจข้า เหยื่อรายต่อไปคือเทมเพส..