คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [บทพิเศษ : อาวุธอลเวง 1 ]
บทนี้เอามาคั่นกลางจะไม่ได้ลืมไรเตอร์นะจ๊ะ T^T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แสงจันทร์สีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วนภาที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดของรัตติกาล ดวงจันทร์เผยให้เห็นความผิดแปลกของดาบคู่กายเทพอัศวินครีอุส..มันถูกประดับอยู่ตรงข้างฝาและประโยชน์ใช้สอยของมัน สำหรับเทพอัศวินวินรุ่นที่สามสิบแปด ผู้ที่ใครต่างก็รู้ดีว่าฝีมือดาบเขา แย่มาก! มันจึงเป็นแค่สิ่งของที่เอาไว้รวบรวมพลังสว่างกับปอกเปลือกผลไม้และกวนแป้งพอก..ดาบเทพสั่นระริกเบาๆมากพอที่จะไม่เกิดเสียงใดๆ ที่จะรบกวนการหลับใหลของเจ้าของห้อง สักพักก็จางหายไปราวอากาศธาตุปรากฏร่างชายหนุ่มผู้หนึ่งขึ้นมาแทน..
เขาเป็นบุรุษผมยาวสีทองประกายปล่อยสยายอย่างไม่รู้สึกเกะกะรำคาญ ดวงหน้าหวานรับกับดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มดุจมหาสมุทรที่ดูท้าทายและมีอำนาจ ผิวกายขาวผุดผ่องราวกับหิมะตัดกับความมืดมิดของรัตติกาล ริมฝีปากบางเอ่ยบ่นรำพึงเบาๆด้วยน้ำเสียงหวานที่เหนื่อยหน่าย " เฮ้อ~ ไม่ได้ปรากฏตัวซะตั้งนาน.." ชายหนุ่มเอ่ยบ่นเล็กน้อยบิดขี้เกียจอย่างเบื่อหน่าย ตวัดนิ้วร่ายเวทย์มัดเรือนผมสีทองไว้เป็นทรงสูง ก่อนจะหันไปทางผู้ที่นอนหลับอยู่บนเตียง เทพอัศวินครีอุสรุ่นที่สามสิบแปด เกรเซียส ครีอุส นายแห่งดาบเทพครีอุสองค์ปัจจุบัน ชายหนุ่มแหยะยิ้มชั่วร้ายในมือถือแท่งสีต่างๆ ก่อนจะละเลงมันบนใบหน้าขาวเนียนจากการพอกตัว
" เจ้าบังอาจมาก เจ้าใช้ข้าไม่เป็น เอาข้าไปเป็นที่รวบรวมพลังสว่างไม่ต่างจากคทาข้อนี้ข้ารับได้..เอาข้าไปกวนแป้งพอกข้อนี้ข้าก็รับได้ แต่..เจ้ากลับเอาข้าไปปอกเปลือกทุเรียน! เจ้ารู้มั้ยว่าข้าเกลียดมันมากที่สุด เกรเซียส ครีอุสเจ้าไม่ได้ตายดีแน่!! " ชายหนุ่มก็คือดาบเทพอัศวินครีอุสนั่นเอง เขาดึงแก้มผู้เป็นนายยืดไปยืดมาอย่างแรงและไม่สนด้วย ว่าเกรเซียสจะตื่นมาหรือไม่
ยังไม่พอเขายังเสกชุดนอนสีฟ้าของเกรเซียสให้กลายเป็นชุดปกกะลาสีเรือกระโปรงมินิสเกิร์ตสีฟ้า อีกทั้งยังจัดแต่งทรงผมให้คนขี้เซาเป็นทรงทวินเทลมัดด้วยริบบิ้นสีฟ้าอ่อน พอแก้แค้นจนหนำใจแล้วดาบเทพร่างมนุษย์ก็ค่อยๆก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ..
สวัสดีข้าคือดาบเทพครีอุส พวกเจ้าจะเรียกข้าว่าครีอุสหรือดาบเทพหรือบลาๆ ใดๆก็แล้วแต่เจ้าเถอะ ตอนนี้ข้ากำลังเดินเรื่อยๆเฉื่อยๆอย่างไม่รีบนัก หาห้องภาวนาสักห้องที่พี่น้องของข้ากำลังรอข้าอยู่ เหล่าพี่น้องของข้านั้นไม่ใช่เทพอัศวินหากแต่เป็นเหล่าอาวุธประจำกายของเทพอัศวินทั้งสิบสองต่างหากล่ะ เพราะคงมีใครตื่นขึ้นมาก่อนข้าแน่ๆ และข้ามักจะสายประจำในที่ประชุมของเหล่าอาวุธเสมอ อนึ่งเหล่าอาวุธจะตื่นขึ้นได้นั้นต้องมาจากความนึกคิดอันแรงกล้า ไม่ก็ต้องเป็นบัญชาจากข้าเท่านั้น ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงทำได้แต่มันก็สะดวกดีและสนุกด้วยอย่างน้อย ข้าก็ทำมาตั้งแต่สมัยครีอุสรุ่นแรกแล้ว
" ใครน่ะ! "
เฮือก! ข้าสะดุ้งสุดตัวแต่ก็ยังรักษาสติได้ข้ารีบกระโจนไปหลบหลังเสาต้นยักษ์ของวิหารเทพอัศวินทันที เทพอัศวินคนหนึ่งวิ่งมายังบริเวณที่ข้าอยู่เมื่อกี้นี้อย่างรวดเร็ว นั่นมัน..อาเดร์? รองหัวหน้าหน่วยของนายข้า เขาคงมาลาดตะเวนล่ะมั้ง ช่างเป็นรองหัวหน้าที่ดียิ่งนักแตกต่างกับตัวหัวหน้าโดยสิ้นเชิง ข้านินทานายของตนสักสองสามประโยค แล้วครุ่นคิด ถ้าเขาหาข้าไม่เจอก็แล้วไปแต่ถ้าเจอ..ข้าควรจะหักกระดูกปาดคอหอยสอยม้ามจามศพรองหัวหน้าคนสำคัญของนายข้าดีหรือจะทำฟอร์มเป็นนายข้า แล้วล่อลวงไปกระทำชำเราหรือจะวิ่งหนีไปเลย พวกเจ้าว่าอย่างไหนดีกว่ากัน?
" แกเป็นใคร!? อ่ะ..ท่านหัวหน้า "
เขาเห็นข้าแล้วไม่แปลกเท่าไหร่ที่เขาจะเข้าใจผิดว่าข้าเป็นหัวหน้าหน่วยของเขา ใบหน้าข้านั้นคล้ายเทพอัศวินครีอุสรุ่นแรก และเหมือนนายของเขามากจนดูราวกับฝาแฝดต่างกันตรงที่ข้ามีดวงตาสีน้ำเงิน และค่อนข้างสูงกว่านายข้าเล็กน้อย " ขอโทษนะแต่ข้าไม่ใช่เทพอัศวินครีอุส " ข้าตอบตามตรง อาเดร์ชักดาบออกมาแม้ในแววตาของเขาจะยังลังเล " ข้าไม่ว่างจะเล่นกับเจ้าหรอกนะ " ข้าถอนหายใจก่อนจะใช้ความเร็วที่ยิ่งกว่านายข้าเวลาใช้อาภรณ์มังกรหายไปอยู่ข้างหลัง ฝ่ามือสับลงบนต้นคออีกฝ่ายโดยไม่ให้ตั้งตัว
ฝีมือข้ามันช่างเทพอะไรเยี่ยงนี้ ข้าหลงตัวเองไปสองสามนาที และข้าหวังว่าอย่างน้อยนายข้าจะทำแบบข้าได้บ้าง..แม้เสี้ยวหนึ่งก็ยังดีนะ..อาเดร์ทรุดลงกับพื้นข้าจึงแบกเขาไว้บนไหล่ ก่อนจะนำไปส่งที่หน้าห้องของเวดรองหัวหน้าหน่วยเทอร์มิส แม้ข้าจะเป็นดาบที่เทพอัศวินครีอุสเหน็บไว้ข้างเอวไปไหนมาไหนก็ตาม แต่ข้าก็ได้รับฉายาเจ้ากรมข่าวลือจากบรรดาพี่น้องทั้งหลายเหมือนกัน!
ข้าได้ข่าวลือมาว่าเวดมีใจให้อาเดร์แต่ดูเหมือนเจ้าอาเดร์จะไม่รู้สึกตัวเอาเสียเลย ก๊อกๆ ข้าเคาะประตูแล้วรีบจากไปในทันที ได้เป็นพ่อสื่อแล้วดีใจจัง อะไรเมื่อกี้มีใครว่าข้าชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน! ข้าแค่รู้มากไปต่างหาก ไม่ได้อยากรู้หรืออยากยุ่งนะ! หยุดเถียงกับพวกเจ้าดีกว่าข้าสัมผัสได้ถึงพลังของดาบเทพไอซอท เขาอยู่ในนี้นี่เองในนี้ยังมีดาบเทพเฮฟเฟตัส กริชเอกอน แส้อาเทมิส ธนูเทพเคเรส พวกเขามาก่อนข้าอีกแล้ว
แอ๊ด..
" ครีอุสเจ้ามาช้า! " เสียงของดาบเทพเฮฟเฟตัสดังมาก่อนตัวเสมอ เขามักจะโมโหเวลาข้ามาสายอันที่จริงเขาควรจะชินได้แล้ว เพราะข้าก็มาสายทุกครั้ง.. " เผอิญข้าเจอเข้ากับปัญหานิดหน่อยน่ะ แล้วตื่นกันครบแล้วรึยัง? " ข้าถามธนูเทพเคเรส เขาตอบข้าอย่างใสซื่อว่า " เทมเพสเนเฟลไทรอนอาร์เมลตื่นกันแล้ว แต่ฮาเดสบอกว่าจะไม่ตื่น แน่นอนว่าเทอร์มิสก็ยังไม่ตื่น ข้าทำถูกต้องตามคำสั่งมั้ย? " ข้ายิ้มกว้างให้กับเขา เขานี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ
ใช่..ข้ายกเว้นการตื่นขึ้นมาของดาบเทพเทอร์มิส พร้อมกำชับกับทุกๆคนหากใครปลุกเขาโดยไม่บอกข้า ข้าจะทำให้พวกเขาขึ้นสนิมทั้งตัว! ทั้งหมดนี้เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาขัดขวางข้าเวลาทำเรื่องชั่ว แค่กๆ ข้าหมายถึงเวลาพักผ่อนของข้าน่ะ " พวกเจ้ามาเร็วกันจริงๆนะ กว่านายของข้าจะนอนหลับได้เล่นเอาข้าแทบแย่แน่ะ ครีอุสเจ้าควรจะบอกนายเจ้าให้เลิกเอาเอกสาร มาสุมที่โต๊ะของนายข้าสักทีสิ " ดาบเทพเทมเพสบ่นไม่หยุดตั้งแต่เจอหน้าข้า ข้างๆเขามีดาบเทพอาร์เมลยืนทำหน้าสนับสนุนอยู่ด้วย " แล้วเนเฟลล่ะ " " ข้าอยู่นี่~ครีอุส.." เฮือก! ข้าตกใจเป็นรอบที่สองของวัน เนเฟลเอ๋ยเจ้าจะเหมือนนายของเจ้าไปถึงไหนกัน..ทำไมทั้งนายข้าทั้งข้าต้องมาตกใจกับอะไรๆ ที่มีคำว่าเนเฟลห้อยอยู่ด้วยนะ?
" แล้วเจ้าไทรอนล่ะ "
ข้าถาม เทมเพสส่ายหัวทำหน้าระอา " เทพอัศวินไทรอนเกิดรู้สึกตัวเห็นเขาขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังพยายามสลัดให้หลุดอยู่.. " ข้าพยักหน้ารับรู้ ถึงนายข้ากับนายของไทรอนจะเขม่นกันแต่ข้ากลับคิดว่าดาบเทพไทรอนน่าแกล้งรองจากธนูเทพเคเรสเป็นที่สุด ข้าควรจะรีบไปพบกับของเล่นที่ยากจะหาสิ่งใดเปรียบเร็วๆ เพื่อเป็นการแก้เซ็ง " ข้าไปดูเขาหน่อยดีกว่า..ข้ารู้น่า ข้าจะไม่ทำเสียงดังแน่ๆ จะไม่ก่อเรื่องด้วยข้าสัญญา อย่ามองข้าแบบนั้นสิ " เพราะข้าไม่ปลุกเทอร์มิสทำให้เจ้าพวกนั้นไม่ค่อยไว้ใจให้ข้าทำอะไรมากนัก ข้าก็ไม่คิดจะก่อเรื่องอะไรแน่ๆ..ล่ะมั้ง?
ข้าเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังทางที่ข้าสัมผัสได้ถึงไทรอน ดาบเทพไทรอนพี่น้องของข้าตอนนี้กำลังทำหน้าหวาดกลัว จากการสโตกเกอร์ของนายตนเอง เทพอัศวินไทรอนที่คอยเดินตามเขาไม่ห่างเลย ดูเหมือนเขาจะติดใจที่มีคนหน้าตาคล้ายๆเขาเดินไปเดินมา ข้าต้องรีบช่วยเขาซะแล้วโอ๊ะ!ไอ้นั่นกำลังดีเลย หึหึ
ข้าคือดาบเทพไทรอน ข้าเซ่อซ่าเล็กน้อยทำให้นายของข้าตื่น และเขาแอบเดินตามข้าไม่หยุดมาตั้งแต่ตะกี้แล้ว เมื่อข้าหันไปเขาก็จะทำเนียนหลบไปอยู่ข้างๆเสา เอ่อ..นายข้าท่านคิดว่าท่านตัวเล็ก? ข้าเห็นท่านชัดเต็มสองลูกกะตาเลยล่ะขอรับ เมื่อไหร่ข้าจะสลัดเขาพ้นสักทีนะ ฮือ..ใครก็ได้ช่วยข้าที " ตกลงแล้วเจ้าเป็นใคร ทำไมถึงหน้าตาเหมือนข้า! " ในที่สุดนายข้าก็เลิกแอบตามข้าเสียที เขายืนประจันหน้ากับข้า ข้าไม่รู้จะอธิบายยังไงสองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากตอบไปให้หมดแต่ก็กลัวนายข้าพุ่งมาเล่นงานข้า โทษฐานละเมอเพ้อพกและโยนออกจากตำหนักเทพอัศวิน อีกใจข้าก็กลัวว่าถ้าเล่าไปดาบเทพครีอุสเสกข้าให้กลายเป็นดาบผุๆขึ้นสนิม จนนายข้าทิ้งข้าลงถังขยะ อย่างไหนร้ายแรงกว่ากันนะ..ข้าจะเลือกได้มั้ย? ข้าจะเลือกไม่เอาทั้งคู่ได้รึเปล่า!?
ฟิ้ววววปึก!
โอ้วๆๆ นายข้าโดนแจกันขนาดเหมาะมือกระแทกเข้าที่หัวลงไปกลิ้งตัวของเขาหมุนเหมือนลูกข่าง 4 ตลบ! คนที่จะทำแบบนี้ได้มีแค่.. " ดาบเทพไทรอนใยเจ้าถึงมัวแต่ชักช้าเล่า ทุกคนรอเจ้าอยู่นะ " เฮือก! ปรากฏตัวแล้วฆาตกรโหดเหี้ยมผู้มีรอยยิ้มพริ้มพราย ข้าตัวสั่นกึกๆเพราะการฆาตกรรมนี้ฆาตกรไม่รู้สึกผิดเลย " ดาบเทพครีอุส นั่น..นายของข้านะ " เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นแต่กลับส่งรอยยิ้มสว่างไสวมากกว่าเดิมให้ข้า
ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยอะไร นายข้าลุกขึ้นมาแล้วเขากุมศีรษะไว้อย่างมึนๆ ดาบเทพครีอุสยิ้มสว่างไสวราวกับเทพอัศวินครีอุสตัวจริงก็ไม่ปาน คราวนี้ดาบเทพครีอุสชกเข้าที่ต้นคอของนายข้าอย่างรวดเร็ว นายข้าทรุดลงไปอีกครั้ง เทพอัศวินไทรอนสิ้นชีพเพราะดาบเทพครีอุส..หัวข้อข่าวนี้คงขำไม่ออกไปอีกยาวนานแน่ๆ ข้ารู้สึกหวาดกลัวเขาขึ้นมาแล้วจริงๆนะ! " นายข้าเองก็ไม่ชอบนายเจ้าเหมือนกัน แน่นอนว่าข้าก็ด้วย เขาทำให้ข้าอิจฉา! แค่กๆ ทำให้เสียความรู้สึกเล็กน้อยเรื่องผู้หญิงของเขาน่ะ.."
" ..... "
ข้าอึ้งเล็กน้อย ระหว่างที่เรากำลังจะเดินจากไปนั้นนายของข้าก็ลุกขึ้นมาอีกรอบ..ท่านจะลุกขึ้นมาทำม้ายย!!!??? ท่านกำลังปล่อยโอกาสที่จะรอดชีวิตหลุดลอยไปนะขอรับ!! " คราวนี้จะไม่ทำเป็นเล่นล่ะ ข้าจะใช้ท่ารัดคอดับลมหายใจเขาซะ!! " ดาบเทพครีอุสเอ่ยเสียงเหี้ยมข้ารีบกระโจนไปดึงแขนเขาไว้ แม้ว่าเขาจะทำการล็อกคอนายข้าไปแล้ว " ไม่ได้นะ!! " ข้าพยายามดึงแขนครีอุสไว้ อย่างสุดความสามารถ แง้ๆเจ้ามันบ้าเลือด เจ้ามันปีศาจโฉดชั่ว เจ้ากำลังจะฆ่านายของข้า! ใครก็ได้ช่วยทีข้าห้ามเขาไว้ไม่ไหว T[]T
" พวกเจ้าคิดจะทำอะไรไทรอนน่ะ! "
เฮือก..นั่นมันเทพอัศวินครีอุส! เอิ่ม..ตอนนี้เขากำลังอยู่ในสภาพที่..ไม่อาจจะบรรยายความรู้สึกของข้าออกมาได้ ถึงเขาจะดูน่ารักมากเมื่ออยู่ในชุดปกกระลาสีเรือสีฟ้ามินิสเกิร์ต แต่ท่านอย่าลืมนะว่าเทพอัศวินครีอุสเป็นตัวผู้! เอ๊ย ข้าหมายถึงผู้ชายน่ะ เขาตื่นขึ้นมาแล้วแบบนี้พวกเทพอัศวินก็จะต้องตื่นตามแน่ๆ อา..การเป็นสนิมของข้าอยู่อีกไม่ไกลสินะ " ข้าคือดาบของเจ้าเกรเซียส ดาบเทพครีอุสที่เจ้าเอาไปปอกเปลือกทุเรียน! " นี่ตกลงเจ้าเรียกพวกเรามาเพื่อจะมาแก้แค้นเทพอัศวินครีอุส เพราะเขาเอาเจ้าไปปอกเปลือกทุเรียนใช่มั้ย! เจ้ามันเป็นประมุขที่บ้าและไม่ได้ความที่สุดเลย!! ข้าจะฟ้องดาบเทพเทอร์มิสให้ได้ แต่ข้าไม่อยากเป็นสนิมอ่าT[]T
" ดาบของข้า? จะยังไงก็ช่างปล่อยมือออกจากไทรอนซะ ข้านี่แหละที่จะจัดการฆ่า แค่กๆ อบรมเขาเอง " ดาบเทพครีอุสยอมปล่อยมือแต่โดยดี นายของข้าร่วงลงไปกองที่พื้นราวกับเศษผ้าขี้ริ้วเน่าๆผืนหนึ่ง สองครีอุสที่อีกคนเป็นมนุษย์อีกคนเป็นดาบส่งยิ้มสว่างไสวให้กันราวกับคู่แฝด โอวววว สองปีศาจโคจรมาเจอกันแล้ว ไม่ต้องใช้แสตนด์อินไม่ต้องใช่สตันย์ ไม่ต้องพึ่งหมอลักษณ์ไม่ต้องฟังหมอกฤษณ์ ข้าก็เห็นลางหายนะอยู่ร่ำไรแล้ว! ดาบเทพเทอร์มิสท่านไปอยู่ที่ไหนกัน ตอนนี้ตำหนักเทพอัศวินอาจจะโดนบอมด้วยฝีมือสองปีศาจนั่นแล้ว!! ฮือออ เทพเจ้าแห่งแสงสว่างช่วยเอาทั้งสองคน(?) ไปเก็บที่ไหนก็ได้ทีเถอะ ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว!
ข้าคือเทพอัศวินครีอุส
กลางดึกคืนหนึ่ง ในขณะที่ข้ากำลังพักผ่อนนอนหลับเพื่อบำรุงผิวของข้าให้งดงาม ข้าหลับเป็นตาย..จนกระทั่งรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่บนใบหน้าของข้านั่นแหละ ข้านิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกรำคาญแต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่มากพอที่ข้าจะต้องตื่นขึ้นมา อุ!ข้ารู้สึกเจ็บแก้มนิดๆด้วยแฮะแต่ก็เอาเถอะ..ข้าหลับไปอีกสักพักก็รู้สึกเหมือนมันโล่งๆ ต้นขาของข้ารู้สึกเย็นๆอย่างบอกไม่ถูก บางทีข้าอาจจะถีบผ้าห่มตกเตียงไปก็เป็นได้..และข้าก็นอนต่อไปอีก...ไม่ไหวแล้วนี่มันเย็นแล้วก็โล่งแบบแปลกๆ!!
ข้าตัดสินใจตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียดวงตายังไม่เปิดดีนัก แต่ถึงจะเปิดรึปิดก็มีค่าเท่ากับเพราะข้าตาบอด เอาเป็นข้าเวลานี้ข้าไม่มีอารมณ์จะแผ่พลังสัมผัสออกมาดูว่าเกิดอะไรกับข้าก็แล้วกัน ข้าใช้มือคลำๆดูที่ต้นขา..เย็นๆแฮะแต่ข้าจำได้ว่าใช้ชุดนอนที่เป็นกางเกงขายาวเสื้อแขนสั้นนะ? เอ๊ะ..รูปร่างแบบนี้มัน..ข้าตัดสินใจใช้พลังสัมผัสเพราะกลัวความสงสัยจะจุกอกตายไปก่อน สิ่งที่ข้าสวมอยู่คือเครื่องแบบนักเรียนสตรีล่ะมั้ง?
มันเป็นชุดปกกะลาสีที่กระโปรงค่อนข้างจะสั้น หรือที่เรียกๆกันว่ามินิสเกิร์ตนั่นแหละนะ ผมของข้าถูกมัดเป็นทรงทวินเทลมัดด้วยริบบิ้น แล้วข้ามาอยู่ในชุดปลุกใจชาวโอตาคุนี้ได้ยังไงกัน!? ถึงจะดูสภาพโดยรวมแล้วก็ไม่น่าเกลียดนักก็เถอะ..ไว้คราวหลังข้าลองแต่งแบบนี้ไปให้แลนซ์ เทอร์มิสดูก็แล้วกันเขาคงจะตกใจจนตกเก้าอี้แน่ๆ เอ๊ะ..เดียวสิเหมือนมันจะขาดอะไรไปสักอย่างนะ ข้าแผ่พลังสัมผัสออกไปให้ครอบคลุมทั้งห้อง..ดาบ!? ดาบของข้ามันหายไปแล้วพี่น้อง!! ข้าอยากจะกรีดร้องเป็นภาษาไทย!
" กรี๊ดดดดดดด!! " ไม่ต้องงงเพราะที่พวกเจ้าอ่านอยู่ก็ภาษาไทยไงล่ะ! T[]T!! และด้วยความคิดบันเจิดอะไรไม่รู้ในหัวข้าทำให้ข้าตัดสินใจออกจากห้องทั้งๆที่อยู่ในสภาพแบบนี้ บางทีข้าควรจะไปปลุกแลนซ์เรื่องดาบนะแต่ข้าไม่คิดจะเข้าไปหาเขาด้วยชุดที่สุดแสนจะล่อตะเข้นี้หรอก ข้าเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆเผื่อจะเจอเทพอัศวินคนไหนบ้าง
แล้วข้าก็พบจนได้..แต่เป็นไทรอนสองคนกับคนที่ดูคล้ายๆตัวข้าอีกคนหนึ่ง...ข้าจำได้ว่าไม่มีพี่น้องที่ไหนนะ นี่มันอะไรกันเนี่ยองค์เทพ!! คนที่คล้ายตัวข้ากำลังทำสิ่งที่ข้าอยากจะทำมาตลอด..ฆาตกรรมไทรอน!
ความคิดเห็น