คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หน้าแรก : หญิงสาวผู้บ้าคลั่ง
อะไรคืออิสรภาพ ตัวชั้นในทุกวันนี้ไม่แต่เฝ้าคิด หากการทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังแล้วหนีไปคืออิสรภาพแล้วล่ะก็..ฉันก็อยากจะมีอิสรภาพเหมือนกัน
ทุกวันมีแต่ความคาดหวังที่ถาโถมเข้ามา ความรับผิดชอบต่องานชิ้นนี้มันหนักอึ้งจนชั้นแทบจะทานทนไว้ไม่ไหว หนังสั้น นั่นเป็นสิ่งที่ตอนแรกเราคิดว่ามันน่าสนุกมากๆ เเม้ตอนแรกจะขรุขระเพราะเรื่องเวลาที่ไม่ตรงกันก็เถอะนะ
" ซาโอริฝากเรื่องบทด้วยนะ "
" วางใจชั้นได้เลย! "
ในความภาคภูมิใจของชั้นในฐานะของคนแต่งนิยายมีอยู่สูงมาก ตอนที่สั่งแก้งานของชั้น ชั้นถึงได้ช็อคมากตามไปด้วย ชั้นกล้ำกลืนคำพูดลงไปแล้วแก้งานจนทุกคนในกลุ่มพึงพอใจ
แต่สุดท้ายหนังที่ทุกคนถ่ายทำออกมามันก็ดีละนะ
" ช่วยทำต่อทีนะซาโอริ เธอเป็นคนเขียนบทไม่ใช่เหรอ " แม้ในใจจะเถียงออกมาว่า บทละครที่พวกเธอสั่งแก้จนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมมันเรียกไม่ได้ว่าเป็นผลงานของตัวชั้นก็เถอะนะ แต่สุดท้ายก็ตอบออกไปแบบเดิมๆว่า
" อืม จะพยายามจ๊ะ "
แล้วเรื่องแย่ๆก็ถาโถมเข้ามา ไฟล์วิดิโอบางส่วนหายไปที่สำรองไว้นั้นติดไวรัส
" แย่จริงๆเลยนะ มีไฟล์เหลือแค่นี้เอง เพราะคอมฯยัยบ้าซากุระแท้ๆเลย " นานะจังมักจะบ่นเสมอ เธอแก่ความรู้โดยเฉพาะพวกความรู้รอบตัว แต่เธอก็เป็นคนสั่งแก้งานของชั้น..ลึกๆแล้วชั้นก็ไม่ได้ชอบนานะจังมากนัก
" สู้ๆ ซาโอริทำได้อยู่แล้วล่ะ " ส่วนซึบาสะจังก็จะเอาแต่พูดให้กำลังใจอย่างโน้นอย่างนี้ แต่กลับไม่ช่วยงานตัดต่อหนังเลยสักนิดอยู่ดีนั่นแหละ ปากบอกอีกอย่างกลับทำอีกอย่าง นอกจากนั้นก็ชอบโกรธชั้นอย่างไร้เหตุผลอยู่เรื่อยเลย
" ขอโทษนะซาโอริ แต่แค่นั้นก็งานง่ายๆสำหรับเธอใช่มั้ยละ " ซากุระจังเอาแต่กดดันชั้น เธอดีแต่ปากไม่เคยทำได้อย่างที่พูดเลยสักครั้ง ซ้ำยังปากไม่ดีเอาแต่นินทาและชอบเอาแต่ใจตัวเอง
" จะพยายามจ๊ะ "
งานวิดิโอที่อดหลับอดนอนทำไม่สามารถไรท์ลงแผ่นได้ ชั้นไม่อาจหลับตาลงได้เลยในตอนนี้ พวกเขาจะต้องติด 0 ไม่ผ่านแน่ๆ พวกเขาจะต้องรุมด่าว่าชั้นต้องโทษชั้นว่าชั้นทำให้พวกเขาเดือดร้อน แล้วชั้นจะทำยังไงดี จะทำยังดีละ!
" เจ้าตัวเลขนั่นสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอพี่สาว " ชั้นสะดุ้งเฮือก เด็กชายในชุดคลุมสีดำแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีดำเนกไทสีแดงกับกางเกงขาสั้นสีดำสนิทยืนแหยะยิ้มอยู่ข้างๆโต๊ะคอมฯ
" เธอเป็นใครน่ะ แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง " เด็กคนนั้นฉีกยิ้มกว้าง
" ผมมองเห็นความว้าวุ่นในใจพี่สาว อา..มันมากมายจนน่าแปลกใจเลยละ " ชั้นรู้สึกหวาดระแวงและตื่นกลัว ราวกับกวางที่เผชิญหน้ากับราชสีร์ เขาเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ควรจะมีอยู่บนโลก แต่สักพักความกลัวนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าเด็กคนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตัวชั้นมาตั้งแต่แรก
" ชั้นอยากฆ่ายัยพวกนั้นจริงๆ เอาแต่สั่งชั้นอยู่ได้ทั้งๆที่ไม่สนจะช่วยกันเลยสักนิด " ปากของชั้นขยับไปเองแต่มันก็พูดทุกเรื่องที่ชั้นอยากจะพูดออกมา
" เห~ อยากฆ่าเหรอ " รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าเด็กคนนั้น
" คนแบบนั้นให้มันหายๆไปจากโลกนี้ซะได้ก็ดีหรอก! " ในที่สุดชั้นก็ระเบิดอารมณ์ออกมาจนหมดสิ้นจนเหนื่อยหอบแต่เด็กคนนั้นก็ทำแค่จ้องมองชั้นด้วยความสนใจเท่านั้นเอง
" แล้วจะทำยังไงต่อละ พี่สาวคิดว่าทำได้เหรอ "
คราวนี้เป็นชั้นเองที่แหยะยิ้มออกมา ในเมื่อแผนการร้ายมันถูกวางขึ้นมาในหัวแล้วเรียบร้อย เหลือแค่ตัวแสดงนำในคราวนี้เท่านั้นเอง ชั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่งโดยที่มีดวงตาสีดำขุ่นคอยจ้องมองอยู่ด้วยความสนใจ..
แล้วหลังเลิกเรียนชั้นก็นัดยัยพวกนั้นมาที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา..
" ซาโอริ เรียกพวกเรามาในที่แบบนี้คิดจะทำอะไรเหรอ "
" ก็นิดหน่อยจ๊ะ " ฉันยิ้มแล้วเอาคัตเตอร์แทงเข้าที่ท้องของยัยซากุระจนมันกรีดร้องดิ้นพล่านอยู่ที่พื้นอย่างน่าสมเพช นานะกับซึบาสะกรีดร้องพยายามจะหนีแต่ชั้นก็ไม่ปล่อยพวกเธอไปหรอกนะ ชั้นใช้ขวานจามนานะจากด้านหลังจนแน่นิ่งลงไป
" เหลือเธอคนเดียวสินะซึบาสะจัง~ รอเดี๋ยวนะจะทำให้เธอน่ารักสุดๆไปเลย "
" อย่า! ได้โปรดซาโอริ เราเป็นเพื่อนกันนะ " เสียงกรีดร้องของซึบาสะทำให้ชั้นหนวกหูมาก แค่ชั้นเอาน้ำกรดมาราดใส่เธอแค่นั้นเองนะ ชั้นเลยตัดสินใจเอาขวานจามคอเธอขาดนั่นทำให้เธอหยุดทำเสียงหนวกหูได้ดีชะงัก
" หืม..ซากุระจังยังไม่ตายอีกเหรอ? "
" โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน ช่วยด้วย "
" จะช่วยให้ไปสบายเดี๋ยวนี้แหละจ๊ะ "
วันนี้เหนื่อยจังเลยนะ ถึงจะอาบน้ำล้างตัวไปแล้วรอบหนึ่งก็เถอะแต่ว่าคราบเลือดของยัยพวกนั้นก็ยังเหม็นติดจมูกอยู่เลย ทำยังไงก็ไม่หายเหม็นเลยสักที ชั้นนั่งยิ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข วันนี้แหละที่ชั้นจะได้หลับสบายเสียที
" ทำลงไปแล้วเหรอพี่สาว? " เด็กคนนั้นปรากฏตัวออกมาอีกแล้ว
" ..ชั้นฆ่าพวกเธอ.." จู่ๆความรู้สึกผิดก็พุ่งขึ้นมา นี่ชั้นทำอะไรลงไปฆ่าพวกเพื่อนๆที่มีความทรงจำดีๆให้กันมากมายเพราะเหตุผลเล็กน้อยแค่นั้นเนี่ยนะ
" พี่สาวโล่งอกขึ้นมาเยอะเลยล่ะสิ "
" ไม่..ชั้นไม่ได้ทำนะ! " ใช่แล้ว..ชั้นไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่ชั้นคนนี้จะทำแบบนั้น
" พี่สาวเป็นคนฆ่าพวกนั้นเองนะ ใช้ขวานจามเอย เอาน้ำกรดราดเอย.."
" แกล่ะสินะคนที่ฆ่าพวกเพื่อนๆของชั้น! " ใช่แล้วๆ คนที่ฆ่าเพื่อนๆของชั้นคือเด็กคนนี้ต่างหากล่ะ ชั้นจะต้องแก้แค้นให้กับทุกคน ชั้นหยิบมีดบนหัวเตียงออกมาแล้วฟันเด็กคนนั้น นั่งคร่อมตัวเด็กคนนั้นแล้วรุมแทงไม่หยุด
" แก้แค้น! แก้แค้น! แก้แค้น! แก้แค้น! " ชั้นแทงจนเด็กคนนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด เลือดเจิ่งนองไปทั่วพื้นห้อง
" ฮะ..ฮ่าๆ นานะจังซึบาสะจังซากุระจัง ชั้นแก้แค้นให้พวกเธอแล้วนะ! "
" มนุษย์ที่น่าสมเพช " แค่ชั่วพริบตาเดียวชั้นกลับไปนอนอยู่บนพื้นแทนที่เด็กคนนั้น เลือดที่เจิ่งนองอยู่บนพื้นกลายเป็นโซ่สีดำมัดชั้นติดกับพื้นไว้
" กริ๊ด! "
" นามของผมคือ ควอเลีย ขอขอบคุณที่มีพลังงานด้านลบที่แสนอร่อยให้ผมได้กิน " หญิงสาวที่นอนอยู่ที่พื้นหลังสั่นสะท้านด้วยความกลัว มัจจุราชน้อยแหยะยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
" ได้เวลาตอบแทนแล้ว " เคียวสีดำผุดขึ้นมาจากที่พื้นลอยเข้าสู่มือของควอเลีย เขาตวัดมันทีหนึ่งแขนขวาของหญิงสาวก็ขาดกระเด็น เสียงกรีดร้องทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้ม
" ไม่ต้องห่วงหรอกพี่สาว รับรองว่าพี่สาวได้สนุกจนหยดสุดท้ายก่อนจะไปนรกแน่ "
....
" มนุษย์นี่ช่างน่าสนใจจริงๆเลยนะ " ควอเลียยิ้มหวานให้กับหญิงสาวผู้บ้าคลั่ง แขนขาที่ถูกตัดขาดไปถูกนำมาเย็บติดที่เดิมของมัน ปากของเธอถูกเย็บด้วยด้ายสีขาวที่ย้อมด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดง ยามที่เธอขยับตัวก็จะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แทบขาดใจแต่ไม่ยอมพรากเอาชีวิตของเธอไป
ควอเลียกัดนิ้วของตัวเองจนเลือดไหล แล้วค่อยๆบรรจงใช้นิ้วเขียนตัวอักษรชื่อของหญิงสาวผู้นี้ลงไปในสมุดบันทึกเล่มเล็กๆสีดำอย่างอารมณ์ดี และเมื่อเขียนเสร็จมันก็ปรากฏภาพเขียนหญิงสาวออกมาให้ได้ชม
" วันนี้ผมสนุกมากเลย แต่พี่สาวก็ได้เวลาไปแล้วละ " เคียวสีเลือดถูกยกขึ้นเหนือหัวก่อนจะฟันฉับลงมาเพื่อพาหญิงสาวผู้น่าสมเพชไปสู่แดนนรก..
" แล้วจะไปเล่นกับของเล่นชิ้นไหนอีกดีนะ? "
ความคิดเห็น