forbidden mansion ปริศนาคฤหาสน์ต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ผมฝันเห็น..คืนวันที่ฝนตก..เลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่ที่พื้น มันน่ากลัวมาก..ผมฝันว่าตัวเองยืมมองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างเธอดูหวาดกลัวมาก..แล้วเธอก็สะดุ้งล้มลงไปกองกับพื้น เจ้าฆาตกรในชุดโค้ทตามเธอมาทันแล้วกระหน่ำแทงจนเลือดสีชาดสาดกระเซ็นไปทั่ว ฝนตกลงมาอย่างหนักจนเลือดเริ่มเจือจางไปกับสายฝน ผมไม่มีทางลืมไม่อาจลืมดวงตาเขียวสีมรกต ของคนที่ฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้นได้เลย..

 เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแล้วทบทวนความทรงจำเรื่องฝันที่แปลกประหลาด.." รอบที่ 4 แล้วสินะ.."

 

" ช่าย~ ฉันซักผ้ามารอบที่ 4 แล้วเนี่ย ทำตกก่อนเอาไปตากทุกทีเลยอ่ะว่าแต่นายรู้ได้ไง? " เสียงนุ่มๆที่ฟังให้รู้สึกสงบใจของรูมเมทร่วมห้องดังขึ้น เด็กหนุ่มเงยหน้ามองหน้าตาโง่ๆของรูมเมทแล้วทำเหมือนว่าหงุดหงิดให้อีกฝ่ายเลิกทำตาหมาละห้อยที่ส่งมาเป็นคำถาม เพื่อที่อย่างน้อยหมามันจะได้ไม่มาเลียหน้าเอา..

 

" ฉันไม่ได้หมายถึงแก วันนี้ทำงานบ้านไม่เสร็จ อย่าหวังจะได้ไปเกียวโตเลย " โฮคุโจ มิซากิ คือชื่อของผม ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยปี 2 แล้ว ในระหว่างปิดเทอมแสนสุขของนักศึกษาที่ตรากตรำเรียนมานาน พวกผมก็เตรียมตัวไปเที่ยวเล่นตามประสาวัยรุ่นฮาเฮ แต่จู่ๆก็มีการ์ดเชิญสีดำสนิทก็ถูกส่งมาถึงผมอันที่จริงมาส่งมาถึงประธานบริษัทเครื่องเพชร ซึ่งเป็นคุณพ่อของผมเอง แต่คุณพ่อไม่อยู่ที่ญี่ปุ่นพ่อบ้านจึงส่งมันมาให้ผมแทน

 

บัตรเชิญนี้มาในนามของตระกูลลึกลับผู้นำเศรษฐกิจของโลก..

 

ใจความจดหมาย คือ การเชิญไปยังคฤหาสน์ในเกียวโต เพื่อพบปะสังสรรค์กัน..ถึงจะบอกเช่นนั้น แต่มันเป็นการประมูลทรัพย์สมบัติที่ตะกูลนั้นเก็บไว้ที่คฤหาสน์ ผมไม่ชอบไปงานที่มีความโลภของคน ส่งกลิ่นกระจายไปทั่วแบบนั้น แต่การจะหักหาญน้ำใจคนเชิญ คุณพ่อคงไม่ยอมเป็นแน่..

 

เหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต้องฝันเห็นความฝันสุดสยองแบบนั้นซ้ำๆเล่นเอาผมประสาทจะกินกบาลวันละสามเวลา เพราะไม่ว่าจะหลับตาลงครั้งใดก็จะฝันเห็นมันอยู่ร่ำไป มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนอย่างไม่ทราบสาเหตุแต่ว่าตัวผมเองก็มองเห็นวิญญาณมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ก็เลยพอจะทำใจให้ชินไปได้บ้าง

 

" มิซากิ นายดูเหนื่อยๆนะ ไม่นอนพักหน่อยเหรอ? " อุเมมิยะ โซจิโยะ คือชื่อของรูมเมทสุดติ๊งต๊องของผม เขาเป็นคนซื่อมากถึงมากที่สุดอาจจะถึงขั้นบื้อด้วยซ้ำ จนแทบไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนที่สืบทอดสำนักคาราเต้ชื่อดัง โลกเรามันเพี้ยนขึ้นทุกวันสินะ(หมายความว่าไงฟร้า!!!! / โซจิ)

 

" ไม่ล่ะ นอนนานๆมันเมื่อย.. " ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจก่อนจะล้มลงไปนอนอีกครั้ง อันที่จริงถ้าผมไม่ได้หลับครบ 8 ชม.แล้วล่ะก็ผมจะไม่มีแรงและจะง่วงมากด้วย การฝืนสังขารถือเป็นสิ่งท้ายๆในโลกถ้าผมคิดจะทำ ถ้าอย่างนั้นราตรีสวัสดิ์(แม้จะเป็นเที่ยงวันก็ตาม)นะครับทุกๆท่าน..

 


" กริ๊ดดดด!!! "

 

เอาอีกแล้ว..ฝันอีกแล้ว ทำไมมันถึงต้องเป็นคฤหาสน์นี้..ห้องโถงนี่ทำไมต้องย้อมไปด้วยเลือดทุกครั้งด้วยล่ะ!? เจ้าฆาตกรคนนั้น..ทำไมถึงมองไม่เห็นหน้ามันทุกทีล่ะ!!! มันเหมือนวิดิโอที่เล่นต่อกันไปเหมือนกับหนังเรื่องเดียวกัน เจ้าฆาตกรยังคงกระหน่ำแทง เหล่าผู้คนในชุดหรูหราที่ขยับไปไหนไม่ได้ เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำในชุดสีแดงกำลังวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ เจ้าฆาตกรยังคงไล่ล่าไม่หยุด ก่อนที่จะจบลง..ด้วยร่างไร้ชีวิตของเด็กสาวผมยาวสีดำสลวย พร้อมกองเลือดที่ไหลรินรวมกับน้ำฝนที่เจิ่งนองบนพื้น ร่างของเธอถูกอาบด้วยเลือดเหมือนกับชุด....ทำไม ทำไมเธอต้องตาย!!

 

" ที่นี่เป็นแค่ความฝัน ไม่ต้องรู้สึกเสียใจที่ช่วยเธอไม่ได้.. " เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกให้ผมกลับมามีสติเหมือนเดิม แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมสติแตก ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา ผมกับเด็กคนนั้นยืนอยู่บนพื้นที่เลือดสีชาดไหลนอง แต่กลับไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย ทุกๆครั้งผมจะยืนมองเด็กผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ไม่มีใครสัมผัสได้ถึงตัวผม แต่แล้วทำไมเด็กคนนั้นถึงได้มองเห็นผม!!

 


" ทำไมเธอถึงได้!! "

 


" ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆพวกเราควรจะอยู่.. " พริบตาที่เด็กคนนั้นพูดจบแสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นมาจนต้องหลับตา เมื่อรู้สึกตัวผมก็สะดุ้งตื่นในทันที ความฝันเมื่อกี้มันคืออะไร ทำไมความฝันนี้ถึงแปลกไปจากทุกๆที และเด็กผู้ชายในชุดนอนยาวสีขาวบริสุทธิ์ ในอ้อมแขนมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเอาไว้ ผมสีเหลืองเหมือนคนต่างชาติ กับดวงตาสองสี..เด็กคนนั้นเป็นใครและมองเห็นผมได้ยังไง!?

 

" มิซากิ~ ฉันทำเสร็จแล้วไปเกียวโตกันเต๊อะ! " โซจิมองผมด้วยสายตาแบ๊วจนน่าถีบ ผมเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วลุกขึ้นมาจากเตียงนอน " อืม..ไปกันเถอะ " ผมแบกระเป๋าเป้ขึ้นหลังก่อนจะเดินออกมาจากห้อง เพื่อมุ่งหน้าสู่เกียวโตตามบัตรเชิญแสนลึกลับนั่น..