ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คู่โรน-โซล ชั้นคืออะไรสำหรับนาย [100%]
" โซล..นี่โซล!! โซลจ๋ามองกันหน่อยดิ " เสียงโรนลี่ คิตเทนต์ ไอ้หนูผู้เคยถูกเตะออกนอกโลก ดังขึ้นตลอดคืนวันนี้ที่ผ่านมา
ทำเอาบุคคลในห้องกลางของ รร.Prince School ชักสติแตก!! ด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่งและติดต่อกัน ส่งผลให้ใครบางคน ในนี้เริ่มโรคจิต!! และตบะแตกง่ายขึ้นถึง 4 เท่าตัว!!
แต่สำหรับอาเจ๊โซ สาวเถื่อนเธอคงไม่เคยมีคำว่า อดทน อยู่ในสารบบอยู่แล้วนั่น
" อ๊ากกกไอ้คู่นี้นี่อะไรกัน นักหนาฟร้าาา!!! " " นั่นดิ..เกิดไรขึ้นโรน..เจ๊ใจเย็นๆหน่อย " ท่านผู้ที่ (น่า) จะมีสติดีที่สุด อย่างเรฟ ฟรอเซน คาซาร์ เมะเหนือเมะ(ที่หน้า+หุ่นไม่ให้)ถาม
" โซลงอนผม " T^T โรนตอบอย่างเศร้าๆ ไม่ต้องรอให้โรนบอกสาเหตุ คุณน้องห่วงพี่ (บุญธรรม) ก็เดินดุ่มๆ เอาดาบเล่นใหญ่พาดคอโรนทันที ดวงตาสีฟ้าใสที่มักจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เวลาโมโหถึงมันจะสวยดี แต่ในเวลานี้เขาไม่คิดเช่นนั้น
" ไอ้ชั่ว..บังอาจทำให้พี่ตูเสียใจ ต้องลงทัณฑ์คว้านท้องตัวเองซะ!! " เสียงหวานตะคอกใส่ อย่างไม่ไว้หน้า แน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะช่วยเขาเลยซักคน -* -
" วินใจเย็นๆ " อ.ยูริสปลอบคนตัวเล็กให้สงบลง " แง่ง " กว่ายูริสจะลากเจ้าตัวเล็กออกมาได้ก็แทบแย่ เมื่อวินชักคลั่งหนัก จนในที่สุดยูริสจึงใช้ท่าไม้ตาย จูบแบบดูดดื่มให้หมดแรง!!
O_O หน้าเรนที่กำลังมันส์กับหนังฆาตกรรม
^O^ หน้าวินที่สะใจกับการกระทำของเจ๊
- - หน้าของคนอื่นๆในห้อง ที่ไม่รู้สึกยินดียินร้ายใดๆ
#_O หน้าโรนที่ขอบตาเขียวช้ำมีรอยบาทาติด
- -" หน้าเรฟที่เห็นการล่มสลายของทีวีเครื่องที่แปด
มโนภาพคืนวานฉายกลับมาในหัวของโรนอีกครั้ง มหากรรมเมาลั่นสนั่นโรงเรียน ที่เขาดื่มเกินความจำเป็นไปนิดหนึ่ง (แค่ 4 ลังเอง)
" โรนพอได้แล้ว.." โซลที่เริ่มสร่างเมา หันไปเตือนโรนที่คิดจะต่อลังที่ 5 ทั้งๆที่เมาแทบแย่แล้ว
" ม่ายยยอ้าวววเค้าาายางงงม่ายยยมาววว "
" นายน่ะเมาแล้ว กลับไปนอนได้แล้ว " เสียงของโซลในตอนนั้นเขากลับคิดว่า มันน่ารำคาญยิ่งนัก
" หนวกกหูน่า!! นายไม่ใช่แม่ชั้นซะหน่อย!! อย่ามาทำเป็นเจ้าของชั้นนะ!! แค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนชั้น!! "
เขารู้ตัวว่าอาจจะพูดแรงเกินไปหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
" ชั้นเป็นอะไรสำหรับนายกัน!! " เสียงของโซลในตอนนั้น..พอกลับมาคิดๆดู มันสั่นจนน่าแปลกใจ ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัวกันนะ..ว่าตอนนั้นโซลกำลังร้องไห้อยู่
" เพื่อนไง " เขาจำได้แค่นั้นแหละ..หลังจากนั้นก็พบว่าตัวเอง นอนอยู่บนโซฟาในห้องกลางตลอดทั้งคืน ท่ามกลางขวดเหล้ามากมายมหาศาล
" สมควรโดนโกรธว่ะ.." เจ๊โซกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
" หมายความว่าไง? " เขาก็ยังไม่เก็ทอยู่ดี
แต่ถึงจะถามงั้นก็ยังไม่มีใครที่คิดจะให้คำตอบเขาเลย เมื่อทั้งหมดหันไปทำกิจกรรมของตัวเอง อย่างไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ ไอ้พวกนี้หนิ!!
เขาส่งสายตาอ้อนๆไปหาลูฟที่กำลังนอน อยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง.." zZzZ " พี่แกก็ดันฟอร์มหลับ
หันไปหาเรฟ " ชั้นว่าวันนี้วันนั้นวันโน้นควรจะอย่างงั้นอย่างงี้อย่างนู้น " แล้วไอ้อย่างนั้นอย่างนี้ ของนายคืออะไรเล่าฟะ!!
หันไปหาเจ๊โซ " ไม่ๆต้องใส่ลูกกะตาตะขาบสิ ปีกนกยูงใช่ๆ " เจ๊แกก็เนียนทำยาไสยศาสตร์
หันไปหาอ.ยูริสพี่แกก็กำลังดูแลวินที่กำลังนั่งหลับบนตักของเขาอยู่อย่างมีความสุข แต่งกันไปเลยไป๊!! ไอ้คู่นี้หนิ!!
หันไปหาเอเดน " หึๆ " นั่งลับมีดอยู่มุมห้องพร้อมปล่อยรังสีโรคจิตออกมาเพียบ ชาติก่อนเธอเป็นมีดรึไง ลับมีดอยู่นั้น
หันไปหาพอร์ต " ง่ำๆ " พี่แกก็นั่งกินขนมปังอยู่ที่หน้าต่างปล่อยรังสีสยองๆ ไม่ให้ใครเข้าใกล้ ขอให้ตกหน้าต่างเถอะ..เพี้ยง!!
หันไปหาเรน ก็พบว่ากำลังซ่อมทีวีด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ถ้าไปกวนโดนฆ่าแน่!! เมื่อไม่มีใครช่วย เขาจึงตัดสินใจลุยเอง
" โซล..คือชั้นขอโทษนะ " บุคคลที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ค่ะ บลาๆๆๆๆ
" โซล..ชั้นขอโทษ ตอนนั้นชั้นเมา ชั้นไม่คิดว่ามันจะทำให้นาย..
" ตึง!! เสียงนิ้วกระแทกกับแป้นของเปียโนดังลั่น โซลลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจะห้องไปเงียบๆ แต่ก่อนที่เท้าจะพ้นธรณีประตู เสียงของโรนก็ทำให้เขาชะงัก
" ชั้นไม่เคยคิดว่านายเป็นเพื่อน..เพราะชั้นคิดว่านายคือแฟนชั้น!! ชั้นรักนายนะโซล!! " ไม่ต้องดูโลเกชั่น ไม่ต้องสนว่า มีคนนั่งหน้าสลอนอยู่เต็มไปหมด โซลอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
งั้นนายก็ง้อชั้นต่อไปแล้วกัน..ฮิฮิ 
ระหว่างเพื่อนกับแฟน//ขนมจีน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อแล้ว ทวงกันจัง -*-
ทำเอาบุคคลในห้องกลางของ รร.Prince School ชักสติแตก!! ด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่งและติดต่อกัน ส่งผลให้ใครบางคน ในนี้เริ่มโรคจิต!! และตบะแตกง่ายขึ้นถึง 4 เท่าตัว!!
แต่สำหรับอาเจ๊โซ สาวเถื่อนเธอคงไม่เคยมีคำว่า อดทน อยู่ในสารบบอยู่แล้วนั่น
" อ๊ากกกไอ้คู่นี้นี่อะไรกัน นักหนาฟร้าาา!!! " " นั่นดิ..เกิดไรขึ้นโรน..เจ๊ใจเย็นๆหน่อย " ท่านผู้ที่ (น่า) จะมีสติดีที่สุด อย่างเรฟ ฟรอเซน คาซาร์ เมะเหนือเมะ(ที่หน้า+หุ่นไม่ให้)ถาม
" โซลงอนผม " T^T โรนตอบอย่างเศร้าๆ ไม่ต้องรอให้โรนบอกสาเหตุ คุณน้องห่วงพี่ (บุญธรรม) ก็เดินดุ่มๆ เอาดาบเล่นใหญ่พาดคอโรนทันที ดวงตาสีฟ้าใสที่มักจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เวลาโมโหถึงมันจะสวยดี แต่ในเวลานี้เขาไม่คิดเช่นนั้น
" ไอ้ชั่ว..บังอาจทำให้พี่ตูเสียใจ ต้องลงทัณฑ์คว้านท้องตัวเองซะ!! " เสียงหวานตะคอกใส่ อย่างไม่ไว้หน้า แน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะช่วยเขาเลยซักคน -* -
" วินใจเย็นๆ " อ.ยูริสปลอบคนตัวเล็กให้สงบลง " แง่ง " กว่ายูริสจะลากเจ้าตัวเล็กออกมาได้ก็แทบแย่ เมื่อวินชักคลั่งหนัก จนในที่สุดยูริสจึงใช้ท่าไม้ตาย จูบแบบดูดดื่มให้หมดแรง!!
ส่วนคนที่โรนกำลังตามง้อสุดชีวิตจะหาไม่ (เวอร์ละๆ) โซเมท เกรย์คอส ยังคงนั่งเล่นเปียโนเพลงรักสุดซึ้ง แต่ฟังจากจังหวะนิ้วก็พอทราบได้ว่า ตอนนี้เจ้าตัวกำลังอารมณ์บูดถึงขีดสุด ถ้าไม่ปัญญาอ่อนล่ะก็นะ...
" โซล.." -*- พอร์ตเวย์ คาโรมิโอด์ คิ้วขมวดเมื่อจังหวะเพลงชักแปรปรวนง่ายเกินไปหน่อย..ถึงเช่นนั้นเขาก็ยังมีกะใจสีไวโอลินตามให้ทันอยู่ดี ให้ตายเดะเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง
" โรนนายไปทำอะไรให้เขาโกรธล่ะ " เจ๊โซถามอย่างสงบสติอารมณ์สุดชีวิต ถึงจะถามเช่นนั้น..เขาก็ตอบไม่ได้อยู่ดี ว่าเขาทำอะไรให้โซลโกรธมากขนาดนี้
" นึกดูดีๆสิ!! " มาล่ะ..อาการโรคจิตเพราะคนฝนคนแรก..ท่านเรฟของพวกเรานี่เอง
" หึๆ " โรคจิตคนที่ 2 เอเดน มาดิเกอร์ ควักมีดมาลับที่มุมห้อง หัวเราะอย่างคนโรคจิต ก่อนจะปาใส่โรนทดสอบความคม
" เรื่องอะไรหว่า? " คิดๆๆๆหมากฝรั่งคิดๆๆ จอมโจรคิดๆๆ
' ชั้นเป็นอะไรสำหรับนายกัน!! '
ประโยคนี้ฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวน้อยๆของเขา นึกออกแค่เนี้ย..ที่เหลือล่ะ..อืมมคิดๆๆๆจอมโจรคิดๆๆๆ
" มาเจ๊ช่วย " ไม่ต้องการคำตอบรับจากอีกฝ่าย โซก็กระโดดถีบเจ้าหนูโรนปลิวติดทีวีทันที
" โซล.." -*- พอร์ตเวย์ คาโรมิโอด์ คิ้วขมวดเมื่อจังหวะเพลงชักแปรปรวนง่ายเกินไปหน่อย..ถึงเช่นนั้นเขาก็ยังมีกะใจสีไวโอลินตามให้ทันอยู่ดี ให้ตายเดะเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง
" โรนนายไปทำอะไรให้เขาโกรธล่ะ " เจ๊โซถามอย่างสงบสติอารมณ์สุดชีวิต ถึงจะถามเช่นนั้น..เขาก็ตอบไม่ได้อยู่ดี ว่าเขาทำอะไรให้โซลโกรธมากขนาดนี้
" นึกดูดีๆสิ!! " มาล่ะ..อาการโรคจิตเพราะคนฝนคนแรก..ท่านเรฟของพวกเรานี่เอง
" หึๆ " โรคจิตคนที่ 2 เอเดน มาดิเกอร์ ควักมีดมาลับที่มุมห้อง หัวเราะอย่างคนโรคจิต ก่อนจะปาใส่โรนทดสอบความคม
" เรื่องอะไรหว่า? " คิดๆๆๆหมากฝรั่งคิดๆๆ จอมโจรคิดๆๆ
' ชั้นเป็นอะไรสำหรับนายกัน!! '
ประโยคนี้ฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวน้อยๆของเขา นึกออกแค่เนี้ย..ที่เหลือล่ะ..อืมมคิดๆๆๆจอมโจรคิดๆๆๆ
" มาเจ๊ช่วย " ไม่ต้องการคำตอบรับจากอีกฝ่าย โซก็กระโดดถีบเจ้าหนูโรนปลิวติดทีวีทันที
O_O หน้าเรนที่กำลังมันส์กับหนังฆาตกรรม
^O^ หน้าวินที่สะใจกับการกระทำของเจ๊
- - หน้าของคนอื่นๆในห้อง ที่ไม่รู้สึกยินดียินร้ายใดๆ
#_O หน้าโรนที่ขอบตาเขียวช้ำมีรอยบาทาติด
- -" หน้าเรฟที่เห็นการล่มสลายของทีวีเครื่องที่แปด
มโนภาพคืนวานฉายกลับมาในหัวของโรนอีกครั้ง มหากรรมเมาลั่นสนั่นโรงเรียน ที่เขาดื่มเกินความจำเป็นไปนิดหนึ่ง (แค่ 4 ลังเอง)
" โรนพอได้แล้ว.." โซลที่เริ่มสร่างเมา หันไปเตือนโรนที่คิดจะต่อลังที่ 5 ทั้งๆที่เมาแทบแย่แล้ว
" ม่ายยยอ้าวววเค้าาายางงงม่ายยยมาววว "
" นายน่ะเมาแล้ว กลับไปนอนได้แล้ว " เสียงของโซลในตอนนั้นเขากลับคิดว่า มันน่ารำคาญยิ่งนัก
" หนวกกหูน่า!! นายไม่ใช่แม่ชั้นซะหน่อย!! อย่ามาทำเป็นเจ้าของชั้นนะ!! แค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนชั้น!! "
เขารู้ตัวว่าอาจจะพูดแรงเกินไปหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
" ชั้นเป็นอะไรสำหรับนายกัน!! " เสียงของโซลในตอนนั้น..พอกลับมาคิดๆดู มันสั่นจนน่าแปลกใจ ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัวกันนะ..ว่าตอนนั้นโซลกำลังร้องไห้อยู่
" เพื่อนไง " เขาจำได้แค่นั้นแหละ..หลังจากนั้นก็พบว่าตัวเอง นอนอยู่บนโซฟาในห้องกลางตลอดทั้งคืน ท่ามกลางขวดเหล้ามากมายมหาศาล
" สมควรโดนโกรธว่ะ.." เจ๊โซกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
" หมายความว่าไง? " เขาก็ยังไม่เก็ทอยู่ดี
แต่ถึงจะถามงั้นก็ยังไม่มีใครที่คิดจะให้คำตอบเขาเลย เมื่อทั้งหมดหันไปทำกิจกรรมของตัวเอง อย่างไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ ไอ้พวกนี้หนิ!!
เขาส่งสายตาอ้อนๆไปหาลูฟที่กำลังนอน อยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง.." zZzZ " พี่แกก็ดันฟอร์มหลับ
หันไปหาเรฟ " ชั้นว่าวันนี้วันนั้นวันโน้นควรจะอย่างงั้นอย่างงี้อย่างนู้น " แล้วไอ้อย่างนั้นอย่างนี้ ของนายคืออะไรเล่าฟะ!!
หันไปหาเจ๊โซ " ไม่ๆต้องใส่ลูกกะตาตะขาบสิ ปีกนกยูงใช่ๆ " เจ๊แกก็เนียนทำยาไสยศาสตร์
หันไปหาอ.ยูริสพี่แกก็กำลังดูแลวินที่กำลังนั่งหลับบนตักของเขาอยู่อย่างมีความสุข แต่งกันไปเลยไป๊!! ไอ้คู่นี้หนิ!!
หันไปหาเอเดน " หึๆ " นั่งลับมีดอยู่มุมห้องพร้อมปล่อยรังสีโรคจิตออกมาเพียบ ชาติก่อนเธอเป็นมีดรึไง ลับมีดอยู่นั้น
หันไปหาพอร์ต " ง่ำๆ " พี่แกก็นั่งกินขนมปังอยู่ที่หน้าต่างปล่อยรังสีสยองๆ ไม่ให้ใครเข้าใกล้ ขอให้ตกหน้าต่างเถอะ..เพี้ยง!!
หันไปหาเรน ก็พบว่ากำลังซ่อมทีวีด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ถ้าไปกวนโดนฆ่าแน่!! เมื่อไม่มีใครช่วย เขาจึงตัดสินใจลุยเอง
" โซล..คือชั้นขอโทษนะ " บุคคลที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ค่ะ บลาๆๆๆๆ
" โซล..ชั้นขอโทษ ตอนนั้นชั้นเมา ชั้นไม่คิดว่ามันจะทำให้นาย..
" ตึง!! เสียงนิ้วกระแทกกับแป้นของเปียโนดังลั่น โซลลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจะห้องไปเงียบๆ แต่ก่อนที่เท้าจะพ้นธรณีประตู เสียงของโรนก็ทำให้เขาชะงัก
" ชั้นไม่เคยคิดว่านายเป็นเพื่อน..เพราะชั้นคิดว่านายคือแฟนชั้น!! ชั้นรักนายนะโซล!! " ไม่ต้องดูโลเกชั่น ไม่ต้องสนว่า มีคนนั่งหน้าสลอนอยู่เต็มไปหมด โซลอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
งั้นนายก็ง้อชั้นต่อไปแล้วกัน..ฮิฮิ
ระหว่างเพื่อนกับแฟน//ขนมจีน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อแล้ว ทวงกันจัง -*-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น