คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3/1
“นี่หนู ถึแล้ว รถหมระยะเท่านี้นะ” เสียห้าววาเรียัแทแ้วหูเ้ามาในโสประสาท ปลุแพรมพูให้ื่นาห้วนิทรา
หิสาวนอนหลับเพลินลอระยะเวลาารเินทาสี่ั่วโมว่า ัวเียื่นยี้ามอูรอบัว ึรู้ว่ารถทัวร์ถึสถานทีนส่แล้ว ผู้โยสาร่าทยอยันลารถไปนเือบหม เธอเลยรีบุลีุอว้าระเป๋าเป้ึ้นมาสะพายเินออไปเป็นนสุท้าย
หิสาวเินลารถ ุลีุอามหาระเป๋าเสื้อผ้า เธอหันหน้าามเสียเรียานับรถสวมเสื้อสีฟ้าึ่ะโนมาาท้ายรถ ึพบระเป๋าเินทาใบย่อมอัวเอถูวาทิ้ไว้ใบสุท้ายอยู่รนั้น
ท้อฟ้ายามเย็นมี้อนเมสีำ้อนให่ลอยมาอยู่เหนือศีรษะ สายลมเย็นพัโยมาับไล่อาาร่วัวเียในัวาหายไป สถานีนส่ลาล่ำไป้วยรถโยสารสาธาระ ทั้รถมอเอร์ไ์รับ้า และรถสอแถว มีเสียร้อโหวเหวเรียหาลู้ามาึ้นรถเป็นาหลั
หิสาวยืนุนอยู่รู่หนึ่ ่อนะหยิบโทรศัพท์ออมาโทรเบอร์อฟาร์ม
“สวัสี่ะ หนูแพรมพูนะะ นัศึษาฝึาน ที่โทริ่อับุประเทือไว้่ะ หนูมาถึที่ท่ารถแล้ว ือ พี่ประเทือบอว่าะมีรถาฟาร์มเ้ามารับ่ะ”
หิสาวอธิบายยืยาวเพราะนที่มารับสายไม่ใ่เ้าหน้าที่ฝ่ายบุลนที่เธอเยิ่อ้วย่อนหน้านี้ เสียทุ้มที่อบรับเพีย ‘อืม เออ’ ทำให้เธอเาว่าเาน่าะเป็นผู้าย
“ือให้หนูเ้าไปเอหรือว่าทาฟาร์มะออมารับะ”
[รอรนั้น เี๋ยวไป]
ู้...
แพรมพูลอาให้ับวามไร้มารยาทอผู้ายนที่รับโทรศัพท์ เาไม่แม้แ่ะสอบถาม้วย้ำว่าเธอรออยู่รไหน ไม่บอว่าะมารับี่โม้วย นึอยาะวาสาย็วาไปื้อ ๆ
อนแรหิสาวิอยาะโทรลับไปสอบถามรายละเอียให้ัเน แ่็นึเรใไม่อยารบเร้าถามมานน่ารำา ัสินใหาที่นั่พัรอนาฟาร์มที่ะมารับ
แพรมพูเลยเินลาระเป๋าไปยัร้านาย้าวหมูแที่อยู่ไม่ไลาสถานีนส่ ในเวลาใล้หโมเย็นและท้อฟ้ามืรึ้มแบบนี้ ผู้นเริ่มทยอยึ้นรถสอแถวไป่อหรือไม่็มีนในรอบรัวมารับไปแทบหม
“ป้าะ เอา้าวหมูแหมูรอบานนึ่ะ”
“ไปนั่เลย เี๋ยวเอาไปเสิร์ฟ”
“เอ่อ... ป้าะ ฟาร์มภิรมย์อยู่ไลานี่มาไหมะ”
“อืม ็ไลนะ ึ้นไปทาเาลูโน้นน่ะ านี่็สัั่วโม รถสอแถวไม่ผ่านนะ ถ้าะไป้อเหมารถ เอาไหมเี๋ยวป้าเรียรถเหมาให้”
แม่้าวัยลานสวมเสื้อลายาราับผ้าถุทับ้วยผ้าันเปื้อนสีแแปะัวหนัสือบอยี่ห้ออีอิ๊วาวื่อั ให้้อมูลเพิ่มเิม ท่าทาว่อไวเหมือนเป็นนรู้ันมา หล่อนเินเอาานอาหารมาให้พร้อมับน้ำแ็ใส่ในแ้วพลาสิสีมพู
“เหมาเท่าไระ”
“น่าะสัพันนึมั้ ไปไหมล่ะ ป้าเรียให้”
“ไม่เป็นไร่ะ อบุ่ะป้า” แ่ไ้ฟัราาที่้อ่าย็ใฝ่ออหแล้ว เินพันนึนั่นือทั้หมที่เธอมีิัวมาเลยนะ ถ้า่าย่ารถไปหมแล้ว เธอะเอาที่ไหนใ้่ายระหว่ารอเินเือนออล่ะ
แพรมพูรับประทานอาหารเสร็แล้วเินลับมานั่รอที่ม้านั่หน้าสถานีนส่ สายาสอส่ายหารถและนับรถาฟาร์ม สายลมเย็นื้นหอบละออน้ำมาปะทะใบหน้านเส้นผมปลิวสยาย หิสาวรีบรวบผมมามัเป็นเปียอยู่้านหลั
มือเล็วานในระเป๋าหยิบเอาร่มที่พมาออมาารอฝนที่เริ่มลเม็ลมาเปาะแปะ ศาลารอรถมีเพียหลัาไม้หน้าั่ว มีเพียเ้าอี้ม้านั่แบบ่อปูนแถวยาว ไม่มีผนัั้นสายฝนที่ะสาเ้ามา
แพรมพูสอิสอใ อยาะย้ายไปอยู่ในอาาร แ่็ลัวว่าะไม่เห็นนรถที่มารับ นั่รออยู่ไม่ถึรึ่ั่วโม้วยใุ้ม่อม ๆ นแล้วนรอเธอ็เห็นรถระบะสีแมีัวอัษรนาให่แปะ้าัวรถว่า ‘ฟาร์มภิรมย์’ ับรมาาถนนให่้าหน้า
รถเ่าอม่อีไฟะพริบเลี้ยวเ้ามาในสถานีนส่ หิสาวีใรีบลุาเ้าอี้ โบมือร้อเรียลัวว่านับรถะไม่เห็นว่าเธอนั่รออยู่ในศาลา
“ทานี้่ะ ทานี้”
ธวิมอเห็นหิสาวร่าเล็สวมเสื้อยืสีาวลุมทับ้วยเสื้อแ็เ็ยีน เรียวาาวสวยที่เาิใถู่อนอย่ามิิใ้าเายาว สาวน้อยนัศึษาอ้อนแอ้นบอบบาแลูทะมัทะแมึ้นมา
มือบาโบไม้โบมือเรียอยู่ในศาลารอรถหน้าสถานีนส่ สายฝนโปรยปรายลมาหนัึ้นนระหน้ารถพร่ามัว แ่ภาพเลือนลาอหิสาวที่เห็นผ่านหน้าระ็ยัระ่าัว่าเป็น ‘แพรมพู’
ายหนุ่มอเทียบรถับฟุบาทริมทา ปุ่มเลื่อนระฝั่ผู้โยสารลแ่พอให้ไ้ยินเสียะโนสั่อน แล้วเอื้อมมือึเปิประูรถให้
“ึ้นมา” เสียทุ้มวาะโนสั่ัแ่ับเสียสายฝนที่สาใส่ลมา
“เอ่อ...”
แพรมพูะัลัเลไม่ล้าเปิประูึ้นนั่ ่อให้เห็นเพียแ่ศีรษะับวาใ้แว่นันแสีำ เธอ็ำไ้ว่าายที่ับรถมารับเธอนั้นเป็นถึเ้าอภิรมย์ฟาร์ม
ทำไมันนะ ฟาร์มออให่โไม่มีนับรถรับส่หรือไ แล้วุประเทือนที่เธอิ่อ้วยหายไปไหน
ความคิดเห็น