คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เมียเก็บของปราบดา 3/3
‘แม่ว่าหนูอันนาเพียบพร้อมเหมาะับปราบมานะลู’
‘เหรอรับ’
‘ใ่สิ ถ้าลูแ่านับน้อ รอบรัวเราะอันเหนียวแน่น ิูนะปราบ เทวภิรมย์ับวษ์ทวีป วามน่าเื่อถือ ื่อเสียและวามมั่ั่อสอรอบรัว รวมันะยิ่ให่แ่ไหน’
‘ไม่มีเทวภิรมย์เรา็ยิ่ให่อยู่แล้วนี่รับ’
‘แหมลู แ่ารมีพันธะมิรที่ี ็่วยส่เสริมเรานี่้ะ น้ออันนา็ทั้สวย หุ่น็ี ารศึษา็ไม่น้อยหน้าลูเลย เป็นนาแบบเล่นๆ แ่็โ่ันไปเินแบบที่ปารีสแฟันวีสอปีิแล้ว’
‘รับ’
ปราบาไ้แ่รับำไปที้วยน้ำเสียเนือยอย่าเอือมระอา นี่ไม่ใ่รั้แรที่มาราพยายามับู่ให้ แ่รั้นีู้เหมือนุหิพิาะริัมาว่าทุที เป็นเพราะอัิาเป็นลูสาวอเพื่อนเออมาย์ เลยหมายมั่นปั้นมือว่ารั้นี้ะล่อมปราบาไ้สำเร็
‘ูทำเสียเ้า นี่แม่วนน้อให้ไปูานเปิัวโรแรมอเราที่ี่ปุ่น้วยนะ บอไว้่อนปราบะไ้ไม่เอร์ไพรส์ แม่อเรื่อบินส่วนัวให้ปราบไปับน้อแล้ว้วย ส่วนพ่อับแม่แล้ว็พี่ๆอแะบินามไปทีหลั’
‘แม่รับ บินไพรเวทมันปล่อยาร์บอนเยอะนะแม่ ไม่รัโลเลย’
‘ไม่รัโล แ่แม่รัลูนะปราบ อยาให้ปราบลเอยับผู้หิทีู่่วร’
ปราบานึถึบทสนทนาระหว่าัวเอับมาราในรถ พลาทอสายาแสนอ่อนโยน มอูใบหน้าอ่อนหวานาวีราวับแผ่นระาษอมธุริน ึ่นอนัวลมอุ๊านฟูสีมพูแปร๋นอยู่บนโฟาัวยาวลาห้อรับแ
“็บอแล้วว่าไม่้อรอ”
ปราบาบ่นนัวเล็ที่นอนหลับไม่รู้เรื่อ แล้วโน้มัวลสอท่อนแนล้ามแน่น อุ้มร่าบอบบาึ้นมาาโฟา ระับเธอไว้แนบอ ่อนะพาเินเ้าไปในห้อนอน อย่า่ายายราวับเาำลัอุ้มุ๊าเพราะหิสาวัวเบานล้ามอเาแทบไม่ไ้ออแร
ายหนุ่มวามธุรินลบนฟูนอน ไล่สายาพราวระยิบมอูหิสาว เห็นเธอสวมุเรสัวสั้นที่เพิ่ื้อมาใหม่ ใบหน้าแ่แ้มเรื่อสำอาสวยัว่าปิ ราวับว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ แ่เานึไม่ออว่าวันนี้เป็นวันสำัอะไรันแน่
รู้เพียว่าเรือนร่าแสนยวนใอมธุรินำลัปลุเร้าวาม้อารทาายเาอย่าหนั นวามเหนื่อยล้าที่แบรับมาทั้วันพลันปลิปลิวหายวับ ิถึแ่ผิวายเนียนนุ่มวนสัมผัสอนรหน้า
ปราบาถอเสื้อผ้าัวเออออย่ารวเร็ว โถมายลบนที่นอนนฟูยุบยวบามแราน้ำหนัายที่มาว่านัวเล็เป็นสอเท่า ยันายึ้นร่อมเธอไว้นร่าเล็แทบมหาย แล้ว่อยๆ เลื่อนสายเล็บาอุเรสออาไหล่มน
“ุปราบเหรอะ” นัวเล็พึมพำถามออไปายัไม่ลืมแ่เริ่มรู้สึัว โยเพาะบริเวเนินอึ่ำลัมีมือุนอใรนหนึ่ลูบลำยำบีบอย่ามันมือ
แทนำอบปราบาลับทาบริมฝีปาอุ่นัเือแอลอฮอล์าๆ ลบนลีบปาอิ่มแสนนุ่ม ่อยๆ เล็มละเลียรสาิหอมหวานแสนุ้นเยอมธุริน รสาิที่เาลิ้มลอเท่าไร็ไม่มีวันเบื่อ ้ำยัโหยหาหนัหนาในวันที่้ออยู่ห่าเธอเพื่อไปทำาน่าประเทศนานๆ
“อื้อ”
มธุรินส่เสียประท้วเมื่อลมหายใทุห้วัหวะถูายหนุ่มโมยปล้นไปนหม เสียร้อประท้วทำให้ปราบายอมผละใบหน้าออห่าเล็น้อย เพื่อให้นัวเล็ไ้โยอาหาศเ้าปอ ระหว่านั้นเา็เปลี่ยนไปูบส่วนอื่นบนใบหน้าหิสาวแทน
“ุปราบา”
มธุรินปรือาึ้นมอ แววาหวานเื่อมอย่าน่วึมเือวามปรารถนาทาายอย่าเร่าร้อนไม่แพ้นัวให่ที่ร่อมทับเธออยู่ เรียื่อเา แล้ววัสอแนโอบรอบลำอหนา ึเาเ้ามาใล้ินแทบไม่เหลือ่อว่าระหว่าัน
“ื่นแล้วเหรอ นี้เา” ปราบาอบเรียมธุริน้วยอีหนึ่ายาที่เาั้ให้
“รินะนอน่อ่ะ” เสียหวานบอระเ้าระอ้วยวามน้อยใที่สั่สมมาหลายั่วโม
“นี้เา ื่นมาให้ผมเอาีว่านะ” เสียทุ้มระิบยั่ว้าใบหูาว
“ุปราบ!”
มธุรินเรียื่อเาทั้ใระนเินอายในำแสนห้าวระ้าอไฮโหนุ่ม ทีนี้เธอื่นเ็มาึ้นมาริๆ รวมทั้ร่าายเธอเอ็ื่นาแรปลุเร้าอฝ่ามือหนาที่ลูบไล้อยู่บบ้นาอ่อน้านในอเธอ
“วันนี้รินสวยั หอม้วย น้ำหอมลิ่นที่ผมเพิ่ื้อให้ใ่ไหม”
“่ะ รินรอุ”
“เ็ีอผม”
ปราบาไม่รอ้าเลื่อนายระโปรึ้นสูนมันมาอพันอยู่รอบเอวอ เี่ยวแพนี้ัวิ๋วไปให้พ้นทา พาร่าายัวเอึ้นทาบทับประสานุื่นัวเ้าับส่วนลาายแสน่ำหวานพร้อมรัอหิสาว สอมือสอประสานเ้าับมือนิ่ม รึเธอไว้แน่นับที่นอนหนา
แล้วถาโถมวามแ็แร่เ้าใส่เ็มแรปรารถนา ร่วมบรรเลเพลรัสุเร่าร้อนไปพร้อมับนัวเล็ ึ่พร้อมะโยยับามทุัหวะทุท่วทำนอที่เาันำ เพื่ออบสนอวาม้อารอเาอย่าเ็มใ
ั่วะปราบาหลลืมัวนอยู่ในอ้อมแนแสนอบอุ่นอมธุริน พร่ำเรียื่อมธุรินทุลมหายใเ้าออ ึเธอมาอเอาไว้อย่าห่วแหน ยามร่าายสุสมอิ่มเอมและผล็อยหลับลไปพร้อมัน
มธุรินอยู่ไลาุสมบัิผู้หิผู้เพียบพร้อมเหมาะสมู่วรับเา ามำนิยามอุหิพิา แ่เธอเป็นผู้หิเพียนเียวที่ทำให้ปราบาสามารถหลับลึหลับสนิท แม้ในหัวเาะเ็มไป้วยปัหาและภาระหน้าที่ารานมามาย
น้ำริน ผู้เปรียบเสมือนน้ำทิพย์เย็นุ่ม่ำให้เาไ้ื่นใอยู่เสมอ เธอปลอบประโลมและให้วามสุแสนสบายใแ่เาไ้อย่าที่ไม่เยมีผู้หินไหนในีวิวัยสามสิบห้าปีเยพบเอมา่อน เสียายเหลือเินที่เาให้เธอเป็นไ้เพีย ‘เมียเ็บ’
ความคิดเห็น