คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ถึงเวลา 1
ปรารถนาในุเสื้อเิ้แนุสีอ่อนับระโปรยาวพอีเ่าลายอไม้สีม่วัวโปร ประอถาใส่เหยือาแฟและ้าว้มุ้ร้อน ๆ วาโปะ้วยไ่ลวสอฟอเ้ามาในห้อนอน วหน้าสวยน่ารัลี่ยิ้มอ่อนโยนยามทอสายามอูนรั ที่ยันอนหลับสนิทนิ่อยู่บนเีย
“ุวีา” เธอเรียนี้เาเบา ๆ ทว่าเาไม่มีทีว่าะื่นเลย เธอึวาถาใส่อาหารเ้าไว้บนโ๊ะ้าหัวเีย
ใบหน้าหล่อยิ่ว่าาราื่อัเปื้อนรอยยิ้มอ่อนา ลิ่นหอมออาหารานโปรลอยมาเะมู วาู่มล้อม้วยแพนาหนาอนสีำลับปรือาึ้นมอ นัยน์าสีบรั่นีหวานเื่อมเือวาม่วุนมอสาวน้อยไม่วาา ับ้อนนสวยหน้าแระเรื่อสอแ้มแปลั่อย่าน่ารั
“หนูปลาะทิ้ผมไปไหนะ” เาึเอวเล็เ้ามาใล้ัว แรมหาศาลาท่อนแนทรพลั ทำเอาปรารถนาล้มัวลบนแผ่นอเาที่รอรับ แ่็ยอมปล่อยให้เาอฟัามวาม้อาร ปัป้อเท่าที่ทำไ้เมื่อสอมือุนนวเล้นเ้าอิ่มอย่านหื่นระหาย
“ปลาไปทำาน่ะ”
“ไม่เห็นะ้อทำ ผม็ให้เินปลารายเือนอยู่แล้ว วันนี้ผมอุส่าห์ไม่ไปทำารทำาน ะอยู่ห้อรอทำารบ้านับหนูอย่าเียว” เสียทุ้มพูอ้อนน้อยใที่แฟนสาวะทิ้ให้เาอยู่นเียว
“วันนี้ทำแ่รึ่วันเ้า่ะ เี๋ยวบ่าย ๆ ็ลับ วันนีุ้วีอยาทานอะไระ”
เธอยิ้มอย่าเ้าใ เินรายเือนที่เาโอนเ้าให้ประำ็หลายหมื่น แ่เธอยัอยาะทำานหาเิน้วยวามสามารถอัวเอ ไม่อยาไ้ื่อว่าเาะผู้ายรวยอยู่สวย ๆ ไปวัน ๆ
“อยาทานปลา” เาพูยั่วส่ยิ้มร้าย แล้วุปลายมูโ่ไ้ออเนียนนุ่ม สูเอาลิ่นายสาวหอมละมุนเ้าเ็มปอ ลิ่นนี้ที่ิใมเท่าไร็ไม่มีเบื่อ
“ไม่เอา่ะุวี ปล่อยหนูไ้แล้ว เี๋ยวไปทำานสาย”
“โอเรับ รีบลับมานะ ผมิถึ”
เาัริมฝีปาล่าสีสวยเบา ๆ เรียร้อหาำสัา นสาวน้อยพยัหน้ารับรัวเร็ว แถม้วยารหอมแ้มเาฟอให่นพึพอใ ึยอมลายวาแนล่ำสันที่โอบรัออ ปล่อยร่าบาเป็นอิสระลุออาเีย
“ุวีหลับ่อ็ไ้นะะ เี๋ยวหนูย้าว้มไปเ็บ”
“ผมทานเลยีว่ารับ ว่าะนั่ทำาน่อเลย ปลาไม่อยู่ผม็ไม่อยานอน่อแล้ว”
เาหยอำหวานอีรั้ อบมอนน่ารัรหน้ายิ้มเิน เห็นแล้วใละลายอยาะรวบเธอมาัไว้ในวแน ไม่อยาปล่อยไปให้ใรพบเห็นวามน่ารัอหิสาวเลย
“แฟนใรน่ารัที่สุ”
เธอยื่นหน้าเ้ามาใล้ ถูไล้ปลายมูเ้าับสันมูโ่อเา รู้ีว่าัวเอไม่ใ่นสวยราวับนาฟ้านาสวรร์ แ่เธอ็ะใ้วามน่ารัในัวที่มีมัใายหนุ่มนนี้ไปเรื่อย ๆ
“เมียใรน่ารัที่สุ” เาอบโ้ โบริมฝีปาโมยูบอ่อนหวานานัวเล็นเธอหน้าแ
“เมียุวี”
เธอว่าแล้วรีบวิ่ออาห้อนอนไป เพราะสายมาแล้วลัวะไปถึร้านอไม้ ที่ทำานพาร์ทไทม์อยู่มาหลายปีไม่ทัน มือเล็ว้าระเป๋าสะพายแล้ว ัใปิประูห้อพั ใหนึ่็อยาเเรไม่ไปทำาน เมื่อหูแว่วไ้ยินเสียหัวเราะทุ้ม่ำอนรััออมาาในห้อนอน
ร้านอไม้ Wonder Flowers ั้อยู่ไม่ไลามหาวิทยาลัยที่เธอเยฝาัวเป็นนิสิ สถานที่แห่วามทรำ ทำให้เธอไ้พบเอับวามรัรั้แรับายหนุ่มสุแสนเพอร์เฟอย่าวีวัธน์
อนนั้นเธอเพิ่เินทาา่าัหวัเ้ามาเรียนหนัสือไ้ไม่ี่เือน หลัาหาานมาหลายเือนนเินเ็บร่อยหรอลนเธอถอใะเลิเรียนลาันแล้วลับไปอยู่บ้าน่าัหวั
โีเหลือเินที่เธอพบับ น้านิยา เ้าอร้านอไม้ที่ิประาศรับน่วยาน เพราะลู้าประำลาออไปะทันหัน
วามทรำวนยิ้มทำให้อารม์หิสาวสใสไ้เสมอ มือเล็ผลับานประูระอร้านอไม้เ้าไปทันที โปรยยิ้มหวานทัทายเพื่อนร่วมานวัยเียวันอย่าแ่นันทร์ วาระเป๋าเ้าเ็บในลิ้นัโ๊ะทำานในห้อพัเล็ ๆ ้านหลัร้าน ว้าผ้าันเปื้อนมาสวมมัสายผูระับพร้อมทำาน
“สวัสี่ะน้านิยา ไม่ทราบว่าวันนี้มีานสั่อเยอะไหมะ”
ปิแล้วทุรั้ที่เปิร้านะ้อไล่เ็ว่ามีารสั่อไม้า่อทาออนไลน์มาหรือไม่ ่อนะเปิไลู่สมุรับานสำหรับลู้าที่สั่ทาทาศัพท์หรือแวะเ้ามาสั่ล่วหน้าที่ร้าน
“รวม ๆ ยี่สิบ่อนะ เป็นโรพยาบาลแถวนี้สิบ่อ แล้ว็พวหรีเี๋ยวลู้าแวะมารับเอสออัน ที่เหลือเป็นสั่ออนไลน์ น้าอิวนส่อไม้ไว้หมแล้ว”
ยิ่่วใล้เทศาลวันแห่วามรั ำนวนออเอร์็เพิ่มมาึ้นหลายเท่าัว รวมทั้หน้าร้าน็ยอายเพิ่มมา้วย นิยาเลย้อัสรรมอบหมายานให้ับปรารถนาและแ่นันทร์ สอสาวลู้าประำที่ทำานันมานานนรู้ใ
“่ะ”
สอสาวะมัเม้นทำานอย่าแ็ันให้ทันเวลา ส่วนลู้าหน้าร้านนิยาะเป็นนรับหน้าไป พร้อมับสลับเวียนไปัพวหรีอไม้ เพราะเป็นานไม่เร่รีบลู้าะมารับในเวลาห้าโมเย็น เวลาหลายั่วโมผ่านไปอย่ารวเร็ว นใล้ะถึเวลาเลิานรึ่วันอปรารถนา
“ลูปลา ่วยัอไม้่อนี้ให้หน่อย ลู้าเพิ่โทรมาสั่ เาส่้อวามมาให้เียนาร์ให้้วยนะ น้า้อวามไว้ในสมุให้แล้วนะ้ะ ที่อยู่เินทา่ายมา ไปรถไฟฟ้าไ้ ลูปลา่วยไปส่ให้หน่อยนะ”
นิยาเินเ้ามามอบหมายานิ้นสุท้ายให้ หล่อนเอ็อประหลาใไม่ไ้ เมื่อปลายสายที่โทรมาสั่ ใระบุให้พนัานที่ื่อปรารถนานำไปส่มอบที่อนโหรู
“ไ้่ะ”
ปรารถนารีบมัริบบิ้นสีแสอ่ออลิลลีแสนสวยที่ลมือั พอผลานสวยเป็นที่พอใแล้ว เธอ็เอามันไปวาในู้เ็บทำวามเย็น เพื่อรอลู้ามารับ
“นี่นะ” นิยายื่นสมุานไปให้
“ส่ใหุ้อมีนา... ให้เียนที่าร์ว่า อไม้สวย ๆ เหมาะับนสวยอผม ลื่อวีวัธน์ บุเียริมหาศาล”
เสียเธอแผ่วเบายามอ่านื่อผู้ส่ ล้ายแ่ริมฝีปายับแ่ไม่มีเสียพู ื่อนามสุลนั้นเธอำไ้ไม่ลืม นี่นรัอเธอ้อารส่อไม้ให้ผู้หิที่ื่อ อมีนา อย่านั้นเหรอ
ความคิดเห็น