คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [สถานะนางบำเรอ]
เธียรวิ์ยับเบีย่วลำัวส่วนล่าแนบเ้าับบั้นท้ายอนามอย่าไม่ลละ เธอับแน่นเหลือเิน เาทำไ้แ่เพียสัมผัสื้น ๆ ใน่อทา่ำื้นอหิสาว แรบีบรั่อ้านทำเอาเาแทบลั่ ระับวแนที่สอรอบเอวบาไว้แน่น
“ุเธียร... อื้อ... ฮือ... ะ... เ็บ” ุลยาร้อเสียหลระล่ำระลัพูไม่เป็นำ ทุารเปล่เสียร้อถ่ายทอวามเ็บแสบแสนทรมานในร่าายออมา
“เ็บอะไร ันยัไม่ไ้เ้าเลยนะ” เาำรามโ้อบ เสียราพร่า่ำราวับสัว์ป่าผู้หิวโหย รริมฝีปาลบนหลัอระห แยเี้ยวปล่อยมฟันรูับผิวสาวเบา ๆ ยั่วเย้าปั่นป่วนวามรู้สึ่านสยิวในายสาวในพลุ่พล่านหนัึ้นว่าเิม
“เยเ็บ...” เสียเล็สั่นเรือปนสะอื้นยัวิวอน สอมือเ้าับผนัรหน้า ิปลายเล็บลบนวอลเปเปอร์ราาแพอห้อพัสุหรู ระบายอารม์ที่เธอไม่เยรู้ัออมาับพื้นผิวรุลายสวย
“รู้หน้าที่เมียใ่ไหม ไม่ใ่แ่มานั่สวย ๆ ใ้เินอแม่ันหรอนะ านหลัอเธอือมีลูให้ัน”
“เย... เยไม่อยาทำแล้ว” ภาพในฝันับวามเป็นรินั้น่าแ่าันเหลือเิน
“เปลี่ยนใอนนี้มันสายไปแล้ว หรือเธอิะเบี้ยว”
“มะ... ไม่่ะ แ่ถ้าุเธียระเมาเย...” เสียสั่นเบาวิวอน ิว่าถ้าเาอ่อนโยน่อเธออีสันิ็ะี
“ไม่” เาแ่อยารีบทำให้เสร็ ๆ ไป แ่ส่น้ำเื้อเ้าไปในัวหิสาว หวัว่าเธอะท้อในรั้แรที่มีเพศสัมพันธ์ัน “เธอมีแฟนมาี่น ทำท่ายัับไม่เย หยุร้อไห้สัที ันเลียน้ำาผู้หิ”
“ไม่เย หมายถึอะไระ”
“็ไม่เยถูเอาน่ะสิ อย่าถามนะว่าเอาันืออะไร ไม่ไ้ื่อนโ่หรอใ่ไหม” เธียรวิ์ัฟันแน่นนรามเร็ึ้นสันนูน ปรับท่วท่าโยบั้นเอวเป็นวลม นวลึุบอบบาแสนอ่อนไหวอหิสาวให้เปิรับเามาึ้น
“็บอแล้วว่าเย... ไม่เย...”
“หืม... พู้ำหลายรอบนันเริ่มสสัยแล้วนะ เธอนี่มันแมวย้อมหรือเปล่า”
สาวไร้ประสบาร์เป็นสิ่ที่เาไม่อบเสมอมา ไม่อบวามอ่อนประสบาร์วามเปราะบาในารรับมือับอารม์ทาเพศอันหนัหน่วอเา ไม่อบน้ำาและเสียร้อไห้ระิหลัผ่านห้วเวลาแห่วามสุสมไป
“ั้น็ปล่อยเยสิะ”
“เธอทำให้ันรอยาพิสูน์้วยัวเอ” วามิอเาถูพูออมาั ๆ โยไม่ไ้ั้ใ
เพราะลิ่นายหอมหวานับผิวแสนละเอียนุ่ม รวมทั้ทรวอแสนหยุ่นมือู่นั้นอหิสาว ที่ทำทำลายสอ อยาลอ ยิ่ถ้าไ้เริ่มเล้าโลมนร่าายึัแ็ึถึระับนี้แล้ว ะให้หยุลลาัน็ยา
“อ๊า...” ุลยาสะุ้หวีเสียแหลมั เมื่อวามอวบให่ที่เล้าลึเสียสีอยู่ับ่อทาบอบบา ผลัันเ้ามาในัวเธอลึึ้นว่าในราแร ลึและเิมเ็มเธอนรู้สึเ็บและุ
“หวัว่าเธอะเป็นนหัวไวนะ สอนรอบเียว้อำให้ไ้ อะไรที่ันอบ หรือไม่อบ”
เธียรวิ์ยับบั้นท้ายสอบปล่อยให้ส่วนแ็ึเลื่อนผ่านเ้าออทีละน้อย สอมือโอบอรอบร่าเล็ไว้แน่น สัมผัสไ้ถึอาารสั่นสะท้านอนัวเล็ หัวใแ็ร้าวเย็นาเริ่มอ่อนยวบล ุบใบหน้าลอเลียอยู่ับออระห สร้าวามรู้สึวนวาบหวามนหิสาวผ่อนลาย
“อื้อ... อ๊ะ...”
ุลยาระุเร็ไปทั่วร่า ลื่นวามเสีย่านแผ่ลามาใน่อท้อยายไปทั่วทุอูาย นอ่อนอเธอลุัน นลุู่ ฝ่ามือเย็นเียบ แ่เลือในายเธอเือพล่าน เมื่อวามให่โนั้นสวบเสยเ้ามาในร่าาย แะสัมผัสส่วนลึสุใน่อทาวามเป็นหิ
“รับไ้อีไหม เหลืออีนิ” ายหนุ่มาาออย่อัวลเล็น้อย เพื่อให้ส่วนหน้าอร่าายแนบผนึนแทบไม่เหลือ่อว่าับร่าเล็ ันสะโพลมลึให้โ้สูึ้นเล็น้อยเพื่อเปิรับเาให้มาึ้นอี
เาพรูลมหายใระบายวามระสันเสียวที่เิับพลันออมา แทบยับยั้วาม้อารอร่าายัวเอไม่ไหว อยายับเสียสีแสวหาวามสุสม แ่็เป็นัวลว่าสาวน้อยอาะบอบ้ำสาหัส
“เ็บ...” เธออบพร้อมสะบัศีรษะไปมานมวยยุ่เหยิ เส้นผมระายบนหมอน ิ้นรนอยาหลุพ้นาวามทรมานที่ฝาฝัอยู่ในาย
“็แ่อนนี้แหละ อีหน่อยเธอะอบมัน”
เอวสอบเริ่มยับสอแทรายเ้าลึสุลำ แ่นิ่รอให้หิสาวปรับัวรับนาอวบให่ ่อนะถอถอนออมา ฝ่ามือหนาเลือนารอบเอวอมาเป็นโอบระับรอบสะโพลมลึแทน แล้วันร่าายเ้าไปใหม่้ำ ๆ ในัหวะถี่เร็วึ้น นเสียสะอื้นลายเป็นเสียหอบระเส่า
“ันไม่อยาเสร็เร็ว” เาระิบราเยแหบพร่า้าใบหูาว
ไม่รู้ว่าุลยาะไ้ยินำพูอนหรือไม่ แ่เาัสินใะยืห้วเวลาแห่วามสุออไปอีหน่อย ึำไ้ถอถอนแ่นายอออย่ารวเร็ว พลิเปลี่ยนท่าทาันหัวเ่าาวอนัวเล็ให้ยสูึ้น
ท่านี้ทำให้เาเห็น ราบสีแที่เปื้อนอยู่บริเว้นา้านในัับผิวาวผ่ออย่าเ่นั วามมอ้อุนั้นอเธอแทบไม่ะพริบ
บาที... สาวไร้ประสบาร์ ็่วยมอบสิ่น่าื่นเ้นให้เาไม่น้อย
เธียรวิ์ปล่อยให้วามระหายิบเถื่อนอเพศผู้เ้ารอบำ เรียวปาบายยิ้มอย่าพึพอใ โถมัวลทาบทับ ส่วนอร่าายที่โหยหาวามอบอุ่น่ำหวาน เ้าอรึในำแหน่เิม้ำแล้ว้ำเล่า ัวทุหยาหยาผู้หิที่เาำใ้อแ่าน้วย
ุลยายับพลิัวลายวามเมื่อยล้าาารนอนท่าเิมมานาน วามเ็บแปลบ้าในส่วนลาลายทำเธอรู้สึัวื่น วาู่สวย่อย ๆ ปรือมอสิ่แวล้อมรอบาย เห็นเพียเียนอนว่าเปล่า ผ้าปูเียแสนยับยู่ยี่ มีรอยราบเปื้อนสีน้ำาลอมแ บอให้รู้ว่าเหุาร์เมื่อืนไม่ใ่วามฝัน
เธอหลับนอนับผู้ายที่อ้าสิทธิ์วามเป็นสามี
และเาไม่ไ้ปราี่อวามไร้ประสบาร์อเธอเลย
“อูย...” ยิ่ยับัว ส่วนนั้นที่แสบร้อน็ยิ่เ็บแสบมาึ้น สอเท้าเล็ยับ้าวลาเียนอนหลัให่ ทำให้ผ้าห่มนวมสีาวร่นออาัว หิสาวึไ้รู้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าสัิ้นอยู่บนร่าาย
ุลยาหันมอรอบห้อ เห็นเสื้อเิ้สีาวพาอยู่ับพนัเ้าอี้้าเีย เสื้อัวนี้ที่ายหนุ่มสวมลอพิธีแ่านเมื่อวาน หิสาวลัเล ่อนที่ะว้าเสื้อัวให่ึ้นมาสวมลุมปิวามเปล่าเปลือย
“ุเธียรออไปทำานแล้วแน่เลย”
พึมพำับัวเอเสียเศร้า ยัำไ้แม่นถึวามเ็บปวและวามสุสมที่ายหนุ่มสอนให้เธอรู้ัเมื่อืน ไม่รู้ว่าเาพึพอใในัวเธอมาน้อยแ่ไหน แ่ที่แน่ ๆ ในอนนี้เธอยัไม่พร้อมะเผิหน้าับายหนุ่ม
ึรู้สึโล่อไม่น้อยที่เาไม่ไ้อยู่ในห้อ้วย ุลยาเินย่อออาเีย วบุมฝีเท้าให้เบาริบ พยายามไม่สูหายใเสียั เธอเ้าไปทำธุระในห้อน้ำอย่ารวเร็ว แล้วเินออมา้านอเพื่อหยิบเสื้อผ้าเรียมอาบน้ำ
ทว่าห้อนอนว้าึ่ถูแบ่ย่อยออเป็นส่วนห้อนั่เล่นูทีวีนาเล็ ๆ ้านหน้า เื่อม่อ้วยประูห้อนอนถูเปิแ้มออ ทำให้เธอไ้ลิ่นบุหรี่า ๆ ลอยโยมา
“ลิ่นบุหรี่ หรือว่าเมื่อืนลืมปิหน้า่า”
้วยวามสสัย หิสาวึเินออไปยัห้อนั่เล่นส่วนนอ ึ่สว่าว่าในห้อนอนมานั เป็นเพราะผ้าม่านหนาหนันิั้นแสาภายนอปิลุมบานหน้า่าสูภายในห้อนอนไว้ทั้หม เธอหันมอไปรอบห้อ็ไม่เห็นเ้าบ่าวอนอยู่ที่ไหนเลย
แ่่อนทีุ่ลยาะทึทัเอาเอว่าเธียราไปแล้วนั้น สัเเห็นว่าประูระเบียถูเปิออว้า เห็นภาพอแผ่นหลัเปลือยล่ำสันอายร่าสูยืนอยู่รนั้น
“อุ๊ย...” มือบารีบปิปาัวเอแน่น เพราะเผลออุทานใับภาพอใรนหนึ่ที่ยืนอยู่นอห้อ
เธียรสวมเพียาเนอนผ้าหนาสีำไม่สวมเสื้อ เพราะเาเป็นนี้ร้อน ระหว่านิ้วี้ับนิ้วลามีแท่บุหรี่ที่สูบไปแล้วเือบรึ่มวนหนีบอยู่ วาสีำสนิททอมอวิวเบื้อหน้า มอวามระยิบระยับอผิวน้ำสะท้อนแสแแรยามอรุ
วิวาั้นอบ้าน ห้อนอนรับแ้านหลั สามารถมอเห็นเห็นสระบัวนาให่อนามาลัยไ้
ุลยาอยาะย่อลับเ้าห้อนอน แ่้วยวามประหม่าลัวในใ ทำให้เธอเผลอไปนแันอไม้ที่วาอยู่ใล้ับประู
ุบ!
ีที่ผืนพรมหนา ทำให้แันเรามิสีาวไม่แออเป็นเสี่ย ๆ
“ว้าย” แันยัไม่ัเท่าเสียหวีร้ออย่าอใอเธอ
เสียเล็แหลมเรียวามสนใให้นัวให่หันลับมามอ
เธียรวิ์ ไล้สายามอนร่าเล็รหน้า เสื้อเิ้ัวโร่ทำให้เธอแลูผอมบาวามเป็นริ ายเสื้อยาวระอยู่เหนือ้นาอ่อน แนเสื้อยาวนบบัมืออหิสาว ประายวาวระยิบปราในแววาสีเ้ม ยามเาเลื่อนสายาึ้นมารับใบหน้าสวยหวาน
“ื่นแล้วเหรอ?”
“่ะ... เอ่อ... อโทษนะะที่หยิบเสื้ออุมาใส่ ือเย...” เรียแทนัวเอ้วยื่อเล่นามวามเยิน หารู้ไม่ว่านั่นยิ่เพิ่มวามอบอุ่นึ้นในแววาสีเ้มอนหน้าุอย่าไม่ั้ใ
“่าเถอะ มานี่สิ” เธียรยื่นมือออไป้าหน้า วัเรียให้หิสาวเ้ามาหาใล้ ๆ อยาะสำรวให้แน่ใว่าเมื่อืนเาไม่ไ้สร้าวามเสียหายให้ับร่าายแสนบอบบานี้มานเินไป
“เอ่อ... เยะไปอาบน้ำ” มือเล็ี้ไปที่ลับไปในห้อนอน ทำท่าะวิ่หายลับเ้าไป หาว่าเสียทุ้มรึมุ็พูย้ำอีรอบ
“บอให้มา” ราวนี้เาเพิ่มีรีวามุันเ้าไปในน้ำเสีย เธียรวิ์ไม่อบให้ใรัใ โยเพาะนที่ไ้ื่อว่าเป็นเมีย
ุลยาลัวว่าายหนุ่มะไม่พอใไปมาว่านี้ ยัไม่พร้อมรับมือับวามเรี้ยวราอเา แม้ว่าลอเวลาที่เธอิว่ารู้ัายหนุ่มี ะไม่เยเห็นเาโรธหรือวาเสียใส่ใรเลยสัรั้
้าวไม่ี่้าว เธอ็มาหยุยืนอยู่รหน้าอสามี แ่ลิ่นวันบุหรี่ทำให้หิสาวยมือึ้นมาปิปาและมูอัวเอ ไม่นึว่าท่าทาทีนะทำให้ายหนุ่มิว่าเธอรัเีย
“ทำไม ไม่อบเหรอ”
เธียรวิ์มอไปที่้านบุหรี่ที่ีบอยู่ แล้วยมันึ้นเหนือริมฝีปา สูเอาวันสีเทาเ้าปอเฮือให่ ใบหน้าให่แหนเยแล้ววันสีเทา็่อย ๆ ถูระบายออมาทีละน้อยเป็นสายยาวพวยพุ่หายไปในอาาศ
เาเพิ่ะมาิบุหรี่หนัเมื่อสามสี่ปีที่ผ่านมานี่เอ เพราะเรียาสภาวะึมเาอเศรษิใน่วหลายปีที่ผ่านมา และสภาพอาารอมาลาวีที่ทรุลเรื่อย ๆ
แ่ แ่
“หึ” เสียเาเ็มไป้วยวามเหยียหยามูหมิ่น สายามีแววบันับท่าทาแสนไร้เียสาอหิสาวรหน้า ที่ยสอมือปิป้อมูและปา สลับับไอถี่ ๆ หลายรั้
“เย... เยแพ้ลิ่นบุหรี่่ะ”
“เหรอ แ่อไปนี้เธอ้อมให้ิน เพราะันะไม่เลิมัน เพียเพราะว่านาบำเรออย่าเธอไม่อบหรอนะ” เธียรวิ์ยบุหรี่ึ้นสูบอีหลายรั้ ึ่บัับให้นรหน้า้อสูม ิว่าหิสาวแสร้ทำัวเป็นนอ่อนแอ หวัเรียะแนนวามสสาร
นระทั่เห็นว่าเธอไอหนัมาึ้น ผิวหน้าแ้มสีแั้าน โยเพาะบริเวพวแ้ม วา็แ่ำมีน้ำาลอหน่วยาเหมือนนใล้ะร้อไห้ เธียรึหันไปปลายบุหรี่ที่แวาบลบนานรอที่วาอยู่รระเบีย แล้วเปิบานประูออว้าึ้น ให้อาาศถ่ายเท
“ทำสำออย”
ายหนุ่มรวบเอวบา้วยมือเพีย้าเียว ึเอาร่าเล็ไปปะทะแนบิอยู่ับแผ่นอแร่ โน้มใบหน้าลเ้าหาอยาะโมยหอมสัฟอ หาลิ่นวันบุหรีุ่นัโยมาแะปลายมู นหิสาวทนไม่ไหวแล้วเบนหน้าหนี
“ล้าื้อับันเหรอ ใบเย” เาเรียื่อเล่นอหิสาวเป็นรั้แร ื่ออเธอน่ารั ยามเปล่เสียออไป ึลทอนวามุันในน้ำเสียเ้มุลไปมา
“เปล่า่ะ แ่เยไม่อบ เหม็น”
“ะเหม็น ะหอม ัน็ผัวเธอ ห้ามทำท่าแบบนี้ใส่ันอีเ็า ไม่อย่านั้น...” เสียทุ้มเว้นวรรพลาิหาวิธีลโทษหิสาวอย่าที่ใ้อาร
“ุเธียระทำอะไรเยะ... เย... เยะฟ้อุท่าน” ยามอับนหนทา ุลยายเอาุนายมาลัยเป็นที่พึ่ ในบ้านหลัให่นี้ ็มีแ่หิราเท่านั้นที่ทำให้เธียรวิ์ลัวเรไ้
“หึ... เ่พอัวนะเรา เรื่อบนเียให้เ่แบบปาบ้า็ี ืนนี้ันะมาทสอบใหม่”
วาสอู่้อประสานัน หวนนึถึภาพเหุาร์แสนเร่าร้อนระหว่าันในืนเ้าหอ เสียและวามรู้สึาบ่านหวนลับมาในวามทรำ นวามเ้มสบมอหวานเยิ้มเ็มไป้วยวามปรารถนา
ะว่าไปเมื่อืนเา็พึพอใับเรือนร่าอหิสาวไม่น้อย นานเท่าไรแล้วนะ ที่เาไม่ไ้หลับนอนับผู้หิริ ๆ สัน ไ้แ่ปลปล่อยับมือและินนาารอัวเอ เพราะยึมั่นในำสัาที่ให้ไว้ับมาลาวี
พอิถึนรัในโรพยาบาล มืออเธียรวิ์็รีบปล่อยร่าบาทันที ใบหน้าผ่อนลายลับมานิ่รึม แววามเ้มที่ทอมอนัวเล็้วยวามอ่อนโยนเมื่อรู่ ็ลายเป็นเย็นาห่าเหิน ันฝ่ามือผลันในอ้อมแนออห่า
“อุ้ย...” ุลยาเล้มลบนโฟา้านหลั วามใทำให้อุทานร้อเสียหล
“รู้สถานะอัวเอไว้ เธอมัน็แ่นาบำเรอ ันนอน้วย็เพราะอยามีลูเท่านั้น” แล้วร่าสู็หายออไปาห้อหอทันที ไม่รู้เลยว่าประโยแสนโหร้ายนี้ทำให้หัวใอหิสาวแหลสลายมาเพียใ
ความคิดเห็น