คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : คุณพ่อมือใหม่ 3/3
หลัออาอะวาเรียมแล้ว ปราบา็เ็นรถพาลูายับมธุรินึ้นลิฟ์ส่วนัวไปยัั้นบนสุอโรแรมระับห้าาว ั้นสิบเ้า ึ่เป็นห้อเพนเฮาส์อเานั่นเอ
“ไหนว่าะทานันที่ห้ออาหาร” มธุรินลัเลที่ะ้าวเ้าไปในห้ออันหรูหรา ารแ่้วยโทนสีำเทา ล้ายับห้อพัในเพนเฮาส์ใลารุที่เธอเยพัอยู่มานานถึสามปี
“ผม้อารวามเป็นส่วนัว วันนี้นอโ๊ะเ็มร้าน ผมไม่อยาให้เ้าวาฬในเยอะแยะน่ะ”
ปราบาอธิบายอย่ามีหลัารเหุผล เ็นรถพาลูายเ้าไปในห้อ แล้วอุ้มลูายพาเินมไปทั่วห้อพัว้าวา แวะอยู่ไฟะพริบบนท้อฟ้ายาม่ำืนที่บานระให่
“ั้นเริ่มทานันไ้หรือยัะ เี๋ยวะึไปมาว่านี้”
“ผมมีมันฝั่บใส่เนื้อปลาไว้ให้ลู้วย เฟแนะนำมา บอว่าลูอเา็อบเมนูนี้” ปราบาอุ้มลูายรมายัโ๊ะรับประทานอาหาร วาหนูน้อยอวบอ้วนลในเ้าอี้นั่สำหรับเ็ รหน้ามีถ้วยพลาสิับ้อนันเล็เรียมพร้อมรับประทาน
“ุปราบทานเถอะ่ะ เี๋ยวรินป้อน้าวให้เ้าวาฬเอ”
มธุรินเสนอัวอย่ารู้หน้าที่แม่ี เธอหยิบผ้าันเปื้อนอลูายออาระเป๋า เอามาสวมรอบอ แล้วเปิโถระเบื้อเลือบบนโ๊ะ ัเนื้อุปเ้ม้นสีเหลือนวลส่ลิ่นหอมุยลถ้วยพลาสิ แล้วัเ้าปาัวเอเพื่อิมรสาิ่อน
“หม่ำ... หม่ำ... ันนะเ้าวาฬ หิวแล้วใ่ไหมรับ” เสียหวานเรียล่อมลูาย เอา้อนพูน้วยุป้นมา่อหน้าริมฝีปาเล็ ฝึให้ลูไ้มลิ่นอาหาร่อนะรับประทาน
“อ้ำ...” ลิ่นหอมแปลว่าอาหารที่แม่ทำให้ิน ระุ้นให้ปลาวาฬที่ท้อหิวแล้วอ้าปาับ้อนเ้าปาอย่ารวเร็ว ปาเล็เี้ยวหมุบหมับนแ้มลมป่อพอยายเป็นัหวะ แล้ว็รีบปาปารอแม่ป้อนำถัไปทันที
“ินแบบนี้แปลว่าอบใ่ไหมเ้าวาฬ” ปราบาแวลูาย พลามอ้วยสายาเอื้อเอ็นู ไม่แปลเลยที่หนูน้อยวัยสอวบะอ้วน้ำม่ำและัวให่ว่าเ็วัยเียวัน เป็นเพราะปลาวาฬเป็นเ็เลี้ย่ายและินเ่แบบนี้นี่เอ
แล้วปราบาพยัหน้าเรียพนัานเสิร์ฟ ึ่ยืนรออยู่หลัเาน์เอร์รัวมาสัพั ให้นำอาหารออมาเสิร์ฟไ้ วาสีเ้มมอใบหน้าอมธุริน้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น ยามเห็นหิสาวเบิามออาหารแสนน่ารับประทานถูวาลรหน้าอย่าื่นาื่นใ
แม้ะไม่ไ้ัสน แ่มธุริน็ไม่เยามใัวเอ้วยอาหารราาแพเลิศรสแบบนี้สัรั้ั้แ่ัสินใออาีวิอปราบามา ส่วนหนึ่เป็นเพราะไม่มีเวลามานั่ละเลียอาหารในร้านหรู อีส่วน็เพราะเสียายเิน
“นี่มันเยอะว่าทีุ่ปราบบอนะะ”
็รหน้าเธอนั้นไม่ไ้มีแ่้าวหน้าปลาไหลี่ปุ่นย่าับเทมปุระามที่ปราบาบอ่อนึ้นมา แ่มันยัมีาิมิเนื้อสหนาวาเรียอย่าสวยามบนเรือำลอลำหรู ้าวปั้นหน้า่าๆ รวมทั้เนื้อวาิวย่าเาถ่านโปะ้วยไ่ปลาาเวียร์
“ใ่รับ มีไ่หอยเม่นเพิ่ส่มาาี่ปุ่นเมื่ออนบ่าย้วยนะ รินทานเถอะ ผมป้อน้าวลูให้เอ”
“ไม่เป็นไร่ะ ริน...” ยัพูไม่ทันบ มือให่็ึแย่้อนเล็สำหรับป้อนูปอเ้าวาฬออามือมธุรินทันที สายาอบอุ่นอปราบามอมาเิบอให้หิสาวส่ถ้วยอาหารในมือมาให้เา
“รินทานเลยนะรับ ามสบาย” เสียทุ้มบออย่านุ่มนวลไพเราะ แล้ว็หันมาใ้โทนเสียเียวันนี้หล่อหลอลูายให้รับประทานอาหารอเ็ที่เาเป็นนป้อนแทน
“ุปราบไม่ทานเหรอะ”
“ถ้ารินเป็นห่วผม ็... ป้อนผมสัสอสามำ็ไ้นะรับ” วาเหยี่ยวเ้าเล่ห์มอใบหน้าหิสาว้วยแววาแสนพริบพราว หวัว่าเธอะเมาเา้วยารป้อนอาหารรสโอาให้เาไ้ินบ้า
“อ่อออ... ไม่่ะ ุปราบมาทานเอแล้วันนะะ” มธุรินอบลับอย่ารู้ทัน ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ี้แล้วใ้ะเียบีบินอาหารแสนอร่อยรหน้าทีละำอย่าเพลิเพลิน พลาหันไปพูุยหยอล้อับปลาวาฬ้วย
ปราบาทำหน้าที่พ่อไ้อย่ารบถ้วน เาป้อนอาหารปลาวาฬนพุลมๆ ป่อพอแสว่าหนูน้อยอิ่มมาแล้ว เาปล่อยให้ลูไ้ลานเล่นอยู่บนพื้นพรมหนาับอเล่นสอสามิ้นที่พิระเป๋ามา ส่วนัวเอ็มาเริ่มรับประทานอาหารที่เหลือ่อ
“รินรู้มั้ย อาหารมื้อนี้อร่อยที่สุในีวิอผมเลย”
“ไม่รู้ แล้ว็ไม่เื่อ้วย่ะ” มธุรินเิหน้าปิเสธทันวัน แล้วลุาเ้าอี้ไปหาลูายแทนารนั่อยู่เป็นเพื่อนรับประทานอาหารับปราบา เลยไม่เห็นว่าวามเรียวมีเอ่อน้ำใสลอเบ้าาทั้สอ้าอยู่
วามสุอิ่มล้นในหัวใอปราบา นเาไม่ิะยอมแพ้หรือท้อถอยเอา่ายๆ แ่เพราะถูผู้หินหนึ่ปิเสธ้ำแล้ว้ำเล่า หาปราบายัเื่อและหวัเ็มเปี่ยมว่าะสามารถพามธุรินและปลาวาฬลับมาอยู่้วยันเป็นรอบรัวไ้
ความคิดเห็น