คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : คุณพ่อมือใหม่ 2/3
“ุปราบนะุปราบ” มธุรินส่ายหน้าเม้มปาแน่นเหมือนำลัรุ่นิ หิสาวมอใบหน้าอลูายระหว่าัสินใ เห็นแววาอวาลมโเป็นประายอย่าื่นเ้นรออย ็ไม่อยาให้ลูายผิหวั แม้ะไม่เห็น้วย็าม “็ไ้่ะ”
“ไโย ไโย เ้าวาฬะไ้ไปเที่ยวแล้ว ั้นผมพาลูไปอาบน้ำแ่ัว่อนนะ” ทั้พ่อทั้ลูยิ้มว้านวาปิหยี ยิ่ทำให้เห็นเ้าวามเหมือนล้ายอสอพ่อลูมาึ้นไปอี มธุรินไ้แ่ส่ายหน้ามอามแผ่นหลัว้า ที่อุ้มลูายเินแมวิ่ึ้นบันไไปยัั้นสออบ้านเพื่ออาบน้ำแ่ัว
ปราบา มธุริน และเ็ายปลาวาฬึ่นั่อย่าร่าเริอยู่ในรถเ็นเ็ ส่เสียร้ออู้อ้าแสวามื่นาื่นใเมื่อพ่อเ็นพาลอผ่านผ่านอุโม์ระในอะวาเรียม ้านบนและ้าน้ามีปลาัวเล็ให่หลาหลายสีสันว่ายเวียนอยู่รายรอบ
วันนี้ปลาวาฬมาทันโว์พี่นาเือสุสวยพอี พอเห็นผู้หิมีหายาวสีมพูเป็นประายแหวว่ายอยู่ในน้ำ ว่ายรมาา้านวนแล้วว่ายวนอยู่รหน้า เ้าวาฬ็เบิาโว้า ห่อปาพร้อมส่เสียร้อ สอแนสอาป่ายปีนะออไปนอรถเ็นให้ไ้
“อู้หู... ปา... วย...”
“รู้ัมอผู้หิสวยะแล้วนะเ้าวาฬ มาปะป๊าอุ้มนะ” ปราบาอุ้มลูายัวลม ึ่สวมเสื้อเิ้สีาวับาเยีนสีเ้มเหมือนับน ออมาาเ้าอี้นั่อรถเ็น แล้ววาลูายลบนอบอู้ระ ึ่ออแบบให้แ็แร สำหรับนั่หรือยืนอยู่แล้ว
“วย...”
ปลาวาฬมอาหาปลาสีสันสใสที่ว่ายรีผืนน้ำสีเ้มโยมีปลาาร์ูนัวเล็สีสันูาว่ายอยู่ไม่ห่า สอมือน้อยวาแปะลบนแผ่นระหนา ้ำยัแนบหน้าับระ ราวับอยาะทะลุเ้าไปว่ายน้ำเล่นับนาเือแสนสวยและหมู่ปลา้วย
“สรุปว่าอบปลา หรือว่าอบนสวยรับ ลูาย” ปราบาแวหนูน้อยยิ้มๆ หันไปมอสบสายาแม่อลู ึ่็ื่นเ้นับโว์อลัารไม่่าัน ่อนะยับริมฝีปาพูออมาให้หิสาวไ้ยินเพียสอนว่า “ส่วนปะป๊า อบนสวย แม่รินอวาฬสวยที่สุในสายาปะป๊าเลย”
มธุรินมอสบวาสีเ้มส่อประายหวานแวววาวอปราบา ึภาพวามทรำแสนสุในอีึ้นมา นเธอเือบเผลอใให้เลิ้มหลไปับวามเ้าเสน่ห์อเา แ่เสียโทรศัพท์ในระเป๋าที่ัแทรมา ทำให้หิสาวไ้สิ่อนที่ะถลำใลึ
“รินอัวไปุยโทรศัพท์่อนนะะ ฝาุปราบูเ้าวาฬ้วย” เสียหวานบอราบเรียบ่อนะเินแยออไป ทิ้ให้ลูายอยู่ับนเป็นพ่อ ึ่ปราบาไ้แ่มอาม้วยแววาละห้อย ไม่ว่าเาะทำอย่าไร ็ไม่อาเาะเ้าไปในหัวใอมธุรินไ้เหมือนในอี
มธุรินรับสาย้วยสีหน้าร่ำเรีย เธอุยับอีนรู้ั ึ่เยทำานให้ับบิาเมื่อสิบปี่อน หิวัยลานอีพี่เลี้ยอเธอ โทรมาอบรับให้วาม่วยเหลือับมธุรินในที่สุ สามารถหาบ้านเ่านาเล็ในัหวัภูเ็ให้ไ้ามำอ
แผนารที่เธอและศศินาุ่มปรึษาันเป็นวามลับ ิะหนีไปอยู่ในที่ห่าไลอีสัรั้ และหวัว่ารั้นี้ปราบาะไม่มีทาามหาเธอเออี หิสาวุยโทรศัพท์่ออีสิบนาที่อนะวาสายไป แล้วลับไปหาลูายที่ำลัสนุสนานอยู่ในโนแสนเพนวิน
“ในนี้หนาวัเลยนะะ” นเป็นแม่รีบึผ้าอ้อมออมาาระเป๋า เอามาใ้พันรอบออลูาย ลัวว่าอาาศที่หนาวเย็นว่าปิ ะทำให้ลูน้อยไม่สบายัว
“รับ ำลอสภาพภูมิอาาศที่เพนวินอยู่ แ่ผมว่าเ้าวาฬโอเนะ”
ปราบาเริ่มัวลรีบเอามืออัแะหน้าผาปลาวาฬ เพราะเห็นลูายมัวแ่เล่นสนุ ให้ับมือูพาเินไปเาะอบู้เพื่อูเ้าสัว์น้ำมีปีสีาวสลับำเหมือนสวมุทัิโลอเวลาเินปัป่ายไปมา บาัว็ลมาำน้ำเล่นอยู่ใล้ับระ ำแหน่ที่ปลาวาฬยืนเาะมออยู่พอี
“อยู่อีสัสิบนาที แล้วเราออไปันเถอะ่ะ”
“ไ้รับ รินหิวไหม ผมให้นัโ๊ะในห้ออาหาร้าบนไว้รอแล้ว ินออร่อยๆ ัน่อน่อยลับบ้านนะ ผมให้เฟทำ้าวหน้าปลาไหลี่ปุ่นย่าับุ้เทมปุระอโปรอรินไว้้วย”
เมื่อ่อนเาไม่เยิอยาำว่ามธุรินอบหรือไม่อบอะไร แ่พอห่าหายันไปนาน ้วยวามอยาเอาใหิสาวมา เาถึับนั่ิย้อนวามหลั เปิูรูปถ่าย่าๆ ที่เยบันทึไว้ เพื่อระลึว่าหิสาวอบอาหารนิไหนบ้า แล้วสั่ให้เฟอโรแรมเรียมไว้ให้เป็นพิเศษ
“็ไ้่ะ” มธุรินพยัหน้าอึ้นิ่ไปสัพั ไม่ิว่าปราบาะำไ้ว่าัวเธออบรับประทานอาหารอะไร เพราะเมื่อ่อน เป็นเธอ่าหาที่ำและัเรียมอาหาร่าๆ ให้ปราบาพึพอใ
หลัออาอะวาเรียมแล้ว ปราบา็เ็นรถพาลูายับมธุรินึ้นลิฟ์ส่วนัวไปยัั้นบนสุอโรแรมระับห้าาว ั้นสิบเ้า ึ่เป็นห้อเพนเฮาส์อเานั่นเอ
“ไหนว่าะทานันที่ห้ออาหาร” มธุรินลัเลที่ะ้าวเ้าไปในห้ออันหรูหรา ารแ่้วยโทนสีำเทา ล้ายับห้อพัในเพนเฮาส์ใลารุที่เธอเยพัอยู่มานานถึสามปี
ความคิดเห็น