คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 8/3
รื! รื!
เสียร้อาสมาร์โฟนปลุแพรมพูให้ผวาื่น เธอลับมาาที่ทำาน้วยวามเหนื่อยล้า หลัาพาน้อแอรินวารูประบายสีเล่นสนุ นระทั่พาหนูน้อยเ้านอนไปราว ๆ สามทุ่ม หิสาว็แทบหมแรล้มัวลนอนบนเียแล้วเผลอหลับไปทั้ที่ยัไม่ไ้อาบน้ำ
มือบาวนเปะปะไปรอบัวเพื่อหาเรื่อมือสื่อสาริ้นนั้น เห็นหน้าอวาบแสไฟเป็นื่ออพิมพ์พลอย็รีบรับทันที ามประสาพี่สาวที่ห่วใยน้อเสมอ
“ยัไ้ะพลอย วันนี้โทรมาเร็วั” ปิเธอะนัเวลาับน้อสาวไว้่วห้าทุ่ม่อนเ้านอน แ่วันนี้น้อสาวโทรมา่อเวลาราวับว่ามีเรื่อุเินเิึ้น
[พี่แพร ่วย้วย]
“พลอย เป็นอะไร ่อย ๆ เล่าสิ อย่าทำพี่ลัวนะ”
[ะ... ำรวมาบ้าน ทุนถูับหมเลย แม่็ถูับ พลอย... พลอย็ถูับ้วย]
เ็สาวปล่อยเสียร้อไห้โฮมาามสาย แม้ัวเอะไม่ไ้ทำวามผิอะไรเลย อยู่แ่ในห้อนอน แ่็ไม่วาย้อโนร่าแหไป้วย ึ่ารึ้นโรพัรั้แรในวัยยัไม่รบสิบแปปี้วย้ำ ทำเอาพิมพ์พลอยผวาลัวว่า้อเ้าไปอยู่ในห้อัเหมือนแม่และลุป้าน้าอาที่มาั้วเล่นพนันันในบ้าน
โีที่เธออ้อนวอนอร้อำรว ให้โทรอวาม่วยเหลือหานมาประันัวไ้ ึ่พิมพ์พลอยไร้ที่พึ่นอาพี่สาวนเียวเท่านั้น แ่แพรมพู็อยู่ไลนละัหวั
“อะ... อะไรนะ แล้วพลอยอยู่ที่ไหน ปลอภัยไหม ใรมาทำอะไรพลอยหรือเปล่า” แพรมพูถามลับรัวน้ำเสียร้อนรน้วยวามห่วใยน้อสาวนเียว
[ำรวเาให้พลอยโทรหาาิไ้ พลอยเลยโทรหาพี่แพร] พิมพ์พลอยยัสะอึสะอื้นเสียัลั่นโรพั นผู้ำับและำรวเวร้อมาปลอบใยื่นระาษทิูให้้วยวามสสาร
“ทำไีล่ะพลอย พี่ะไปหาพลอยอนนี้แหละ พลอยรอพี่นะ”
[พี่แพร ำรวเา้อารเินประันัว นละหนึ่แสนบาท]
พิมพ์พลอยแ้วเินประันัวอัวเอและแม่ให้แพรมพูฟั สอน็้อสอแสนบาทแม้พิมพ์พลอยะไม่ไ้อยู่ในวเล่น็าม แ่เธอ็ยัโน้อหานั้นไป้วย ึ่พิมพ์พลอยรู้ว่าเินเ็บอทัู้่รวมันอย่าไร็ไม่พอ่าประันัว
“พี่... พี่ะหาเินให้ไ้นะพลอย พลอยรอพี่่อนนะ” แพรมพูร้อนในนั่ไม่ิ อยู่ห่าไลาบ้านทั้ยัึแล้ว ไม่รู้เลยว่าะหาทาลับบ้านไ้อย่าไร แล้วะเอาเินำนวนมามายนานั้นมาาไหน
ที่พึ่หนึ่เียวที่หิสาวนึถึือปวี อย่าน้อยเา็อยู่ในัหวัเียวับแม่และน้อสาว เธอิว่าเาะสามารถให้เธอหยิบยืมเินำนวนนั้นไ้แน่นอน ึัสินใวาเรื่อุ่นเือระหว่าันล แล้วโทรหาปวี แ่แพรมพูโทรหาเาหลายสิบสายอาารย์หนุ่ม็ไม่รับ
นระทั่เวลาล่วเลยมาเือบเที่ยืน แพรมพูโทรหาเพื่อนสนิทหลายนเพื่อหยิบยืมเิน แ่็รวบรวมมาไ้แ่เพียหมื่นว่าบาทเท่านั้น วามระวนระวายร้อนในเธอไม่อาอทนรอปวีไ้อี
เมื่ออับนหนทามืแป้าน เธอนึถึใบหน้ามเ้ม้วยไรหนวรึ้มแลูุันปนเ้าู้อธวิึ้นมา หิสาวรีบว้าเสื้อลุมมาสวม ออาห้อนอนรึ้นไปยัห้อพัอเ้านาย แ่เาะเรียเท่าไร็ไม่มีนมาเปิ หิสาวเินามหาทั่วบ้าน็ไม่พบายหนุ่ม
ำไ้ว่าวันนี้เาออไปธุระในเมือ แ่ึป่านนี้เายัไม่ลับบ้าน แพรมพูึัสินใโทรศัพท์หาเา แ่็มาุิไ้ว่า ึื่นเที่ยืนายหนุ่มอาำลัพลอรัับผู้หิสันอยู่
“ฮัลโหล ุธวิะ ือ... ไม่ทราบว่าุสะวุยไหมะ”
[อืม แพรมีธุระอะไร่วนเหรอ โทรมาึป่านนี้ หรือโทรมาามผมให้ลับบ้าน]
“ือ... แพร มีเรื่อรบวน แ่ว่า...” หิสาวอบลับเสียเบา รู้สึลำบาใที่ะเอ่ยปาอวาม่วยเหลือในเรื่อส่วนัว เพราะน้ำเสียส่อวามไม่พอใอายหนุ่ม ทำเอาหิสาวใแป้วอยาะวาสายเสียเี๋ยวนี้
[ว่ามาสิ ผมใล้ะถึบ้านแล้ว หรืออยาุยันที่บ้าน]
ายหนุ่มหมุนพวมาลัยเลี้ยวเ้าสู่ถนนทอยาวที่พุ่รไปสู่บ้านพั ธวิะเวลาที่ะออาร้านอาหารอย่าพอิบพอี หลัาไ้รับสายโทรศัพท์รายานาลูน้อถึภาริที่เาวานให้ไปทำ
“ที่บ้าน็ไ้่ะ” หิสาววาสายไปลารลนั่รอบนโฟาัวหนาในห้อนั่เล่น หัวใเ้นุ้ม่อม ๆ สั่นไหว สูหายใรวบรวมสิเพื่อเรียบเรียำพูในหัว ไ้แ่ภาวนาว่าเาะเป็นเ้านายใีที่ให้เธอยืมเินสอแสนบาททันที
แสไฟส่อวาบผ่าน่อหน้า่าเ้ามาทำให้แพรมพูรู้ว่าธวิมาถึบ้านแล้ว ายหนุ่มอรถเรียบร้อยในโรรถ แ่ยัอ้อยอิ่ไม่ลมาสัที ั้ใเะถ่วเวลาอีสันิเพื่อให้นที่ร้อนใอยู่นั้นร้อนรุ่มึ้นไปอี ะเรียว่าเป็นารเพิ่มโอาสาร่อรออัวเอ็ว่าไ้
[เินพร้อมใ่ไหม รอำสั่แล้ว่อยเ้าไป] ายหนุ่มโทรสั่ลูน้อนสนิท ่อนะวาสายเ็บโทรศัพท์เ้าในระเป๋าาเ เินลารถไป้วยท่วท่าอพาราสีห์ที่ำลัะไ้ินเหยื่ออันโอะ
ความคิดเห็น