คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 7/1
แพรมพูนอนพลิัวไปมาระวนระวายหัวในไม่อา่มาหลับลไ้แทบทั้ืน วาลมโไร้แววสใสเหมือนอย่าเยเหม่อมอออไปนอหน้า่า
สมอวนิทบทวน้อวามาปวีที่อร้อให้เธออย่ายุ่เี่ยวเ้าใล้ธวิ ถึนาอให้เธอเลิฝึานลาัน ไม่่าาเ้าอภิรมย์ฟาร์มที่ยื่น้อเสนอให้เธอเลิยุ่เี่ยวับปวี
“สอนนี้รู้ััน มีเรื่ออะไรันมา่อนแน่ ๆ” หิสาวพึมพำับัวเอ พลาหยิบสมาร์โฟนมาเปิ เฝ้ารอำอบาปวีที่เธอถามไปหลายรั้แล้วว่ารู้ับธวิใ่ไหม และทั้สอมีเรื่อบาหมาใอะไรัน แ่ายหนุ่ม็ไม่อบลับมาสัที
๊อ ๆ
“หนูแพร ื่นหรือยั้ะ” เสียแม่รัวอบ้านหลันี้ัเรียหิสาวอยู่หน้าประูห้อนอน
“่ะป้า” แพรมพูเลือลิ้ัวลาเียนอนมาเปิประู โผล่หน้าออไปหานร้อเรีย นึว่ามีธุระสำัเร่่วน
“หนูแพรลืมที่ป้าบอแน่ ๆ เลยใ่ไหม วันนี้ป้าับนัอระไปานบวหลานาย ้อฝาหนูแพรัับ้าวให้ับุธวิ้วย” หิสูวัยว่าเือนวามำหิสาวที่ยัะพริบาปริบ่วุนและับ้อวามที่เพิ่รับรู้
“ป้าบอแพรเหรอะ”
“ใ่สิ เมื่อวัน่อนไ อย่าบอนะว่าลืม ยัสาวอยู่แท้ ๆ เลยนะหนูแพร ี้ลืมไ้ยัไ”
“อ่อ... ลืมริ ๆ ่ะ ป้าสมระไปไหนนะะ”
“ไปานบวหลานาย ลูอน้อสาวน่ะ ป้าบอุธวิแล้ว็หันมาฝาฝัอาหารวันเสาร์วันอาทิย์ับหนูแพรไ ยัรับปาป้าอยู่เลย บอให้ป้าแ่ทำปิ่นโมาส่็พอ ำไ้หรือยั”
“ำไ้แล้ว่ะ” แพรมพูอบรับเสียอ่อย วามทรำเริ่มลับืนมาทีละน้อย เป็นเพราะเธอมีเรื่อให้้อิอยู่มา เลยลืมเรื่อที่ป้าสมารฝาฝัไปเสียสนิท
“ั้น ป้าฝาัโ๊ะใหุ้ ๆ หน่อยนะ ้าว้มุ้ป้าทำไว้แล้ว มื้อลาวันเป็นหมูอบับแเผ็ไ่บ้าน ฝาเียวไ่สัสามฟอใหุ้ท่านินแล้มับแนะ ส่วนมื้อเย็นเห็นุธวิบอว่าะพาหลานสาวออไปทานนอบ้าน ป้าเลยไม่ไ้เรียมไว้”
นาสมรร่ายยาวุให่อย่าระหืระหอบใล้เวลา้อออไปาบ้านเ็มที ลัวว่าะไปไม่ทันบวนแห่นา
“ไ้่ะ”
“ั้นออมาอนนี้เลยไหม้ะ ุธวิใล้ะออำลัายเสร็แล้ว ้อาแฟรอแล้วนะ”
มือเหี่ยวหยาบร้านอนาสมรว้าับ้อมือเล็อหิสาวึ่ยัอยู่ในุนอนไว้มั่น พาเินออมาที่ห้อรัวอย่าเร่รีบ วามือี้ใหู้ว่าหม้ออะไรเป็นอาหารอะไรบ้า ่อนะหันไปัวนเอมอรให้เรียมัวออาบ้านัน
ธวิลับมาาิวัรประำวันยามเ้าพอี วันนี้เาสวมเพียาเวิ่าสั้นับรอเท้าผ้าใบเหมือนทุวัน หาหัวไหล่้า้ายอเาเห็นัแ๋วเป็นรอยบวมแบุ๋มลึ ามรูปี่ฟันที่ถูประทุษร้ายเมื่อืน ึ่นอาอาารแสบ ๆ ัน ๆ วนให้รำาใแล้ว เาไม่ไ้รู้สึเ็บปวใ ๆ เลย
“อ้าว ุะ ป้าไป่อนนะะ เี๋ยวหนูแพระเอาอาหารมาเสิร์ฟให้่ะ ป้าบอหนูแพรไว้แล้ว” นาสมรับเอมอรเินออมาพบเ้านายที่หน้าประูพอี เลยบอลาันามมารยาท
“อุ๊ย! นั่นุไปโนอะไรัมา่ะ แผลแเียว” เอมอรที่่าสัเถามึ้นอย่านมีนิสัยอบแอบมอรูปร่าบึบึนอเ้านายอยู่เป็นประำ เรียว่าอ่านินเป็นอาหารา ไม่ไ้ิอะไรลึึ้เินเลยเพราะัวเอำลัีบับนายทิอยู่
ธวิเห็นแพรมพูประอถาใส่าม้าว้มออมาาในห้อรัวพอี เห็นวหน้าสวยหวานหลบสายาเ้าทันที ยิ่วนให้นึหมั่นไส้อยาหาเรื่อแล้
“หมาั”
“หา!” สอป้าหลานร้ออุทานพร้อมันอย่าใ หมาอะไระปีนึ้นไปัถึหัวไหล่อนรูปร่าสูให่ไ้แบบนี้
“ไม่้อห่ว หมาระเป๋าัวระเปี๊ย ันัารไ้”
ำอบแสนำวมยิ่วนให้ลู้าทั้สอมอู้วยวามสสัย แ่็พยัหน้าหึ ๆ เื่อไปามที่เ้านายบอ
่าาหิสาวร่าเล็ที่ยืนอยู่รโ๊ะอาหาร นที่ถูล่าวหาว่าเป็นเ้าหมาน้อยหน้าน ไ้แ่เม้มปาแน่นที่ถูนปาัพูถึแบบนี้ ็ใรใ้ให้เามาทำรุ่มร่ามับเธอ่อนล่ะ
“ป้าไป่อนนะะ”
“อรไปเป็นนาฟ้าแห่หน้าบวน่อนนะะ บ๊ายบายนะแพร” เอมอรยัาไวเห็นแพรมพูยืนอยู่ไม่ใล้ไม่ไล เลยโบมือให้ร่ำลาามประสานสนิทสนมัน
แพรมพูเร่มือัโ๊ะอาหารเ้าให้ับธวิ ปรายหาาเห็นเาร่าให่เินเ้ามาใล้เรื่อย ๆ มวลอาาศรอบัวอุ่นึ้นเรื่อย ๆ ทำเอาเธออึอั อยาะผละไป่อนที่เาะเ้ามานั่ วามรีบร้อนทำเอามือเล็ที่สั่นเทารินาแฟหาอบถ้วยลเลอะโ๊ะ
“อยู่ใล้ผมแล้วมือไม้สั่นเลยนะ” เสียทุ้มเอ่ยแวแร ๆ เาึเ้าอี้ออนั่ ในำแหน่ที่หิสาววาาม้าว้มไว้รอ ทำให้ร่าเล็ที่ำลัสาละวนเ็น้ำาแฟบนโ๊ะ้อเยิบหนี เพราะไอร้อนระอุาร่าายให่เปลือยท่อนบนอายหนุ่มแผ่ลื่นวามร้อนเ้าหา
“ปละ... เปล่านี่ะ พอีามันหนัไปหน่อย” เธอหา้ออ้ามาโ้อบนไ้ ัารเทาแฟลแ้วอีรั้นอยู่ในระับพอี ึวาเหยือาแฟล้า ๆ ันเผื่อให้ายหนุ่มหยิบเิมเอหลัานี้ “เรียบร้อยนะะ”
“แล้วอแอรินล่ะ”
“ะให้แพรเอาออมาเลยใ่ไหมะ แพรเห็นว่าน้อแอรินยัไม่ื่น็เลย...”
“ใ่ เอาอแอรินออมาเลยแล้ว็อแพร้วย ะไม่มาิน้าวเป็นเพื่อนผมหรือไ”
“ือแพร... เอ่อ...”
“วันนี้วันหยุนะ ิน้าว้วยัน่อน วันนี้ผมะพาแอรินออไปูวัวที่ฟาร์ม แล้วะพาไปเที่ยวรอบ ๆ เาให่ แพรยัไม่เยไปไม่ใ่เหรอ ไป้วยันสิ”
ความคิดเห็น