คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เจ้าปลาวาฬตัวกลม 3/3
สอั่วโม่อมาธนา ศศินา มธุรินและเ้าปลาวาฬ็มายืนะพริบาปริบ มอสัว์น้ำนานานิ้วยสายาะลึหน้าู้ระนายัษ์สูาพื้นรเพานสามั้น มีปลาลามนาให่สีาวเือบสิบัวว่ายเวียนผ่านหน้า สลับับปลานิอื่น
“ปา... ปา...” นิ้วเล็อ้วนลมแ่ปลายเรียวี้ไปยัภาพอสัว์ทะเลในู้ระเบื้อหน้า พร้อมับเสียเล็น่ารั ฝึหัพูทีละำ
“ปลา... ปลาาร์” มธุริน่อยบอสอนลูอย่าใเย็น
“า...” เ้าหนูปลาวาฬอ้าปาว้าออเสียามแม่สอน แ่ลายเป็นว่าพูไม่เหมือนสัเท่าไร
“าร์... รับลู ออเสียยาวๆ าร์...”
“ปา...” เ้าปลาวาฬเลิพยายามพูำยานั้น แล้วลับมาเรียปลาอย่าที่ัวเอเ้าใและรู้ั
“อุ๊ย! ป่าน รินลืมเอาวน้ำื่มอปลาวาฬมาน่ะ สสัยอยู่ในระเป๋าอีใบ” มธุรินล้วมือวานหาในระเป๋าสะพานใบให่ที่เ็มแน่นไป้วยสิ่อ แ่หาเท่าไร็ไม่เอวนมเล็ที่ใส่น้ำื่มไว้ให้ลูาย
“ป่านไปเอาให้ไหม”
“ไม่เป็นไร้ะ รินออไปเอาเอ ฝาปลาวาฬไว้ับป่านับุธนา้วยนะะ” มธุรินหันบอทั้สอพลาส่ัวลูายเ้าอ้อมแนอธนา เาเปิอ้ารับเ็ายัวอ้วนที่โผเ้าหาในทันที ่อนะสุ่แรีโมทรถยน์ให้มธุริน
“เี๋ยวแม่มานะรับเ้าวาฬ อยู่ับุลุ ับแม่ป่านไป่อนนะ”
“แม่... ปา...”
“ใ่้ะ ูปลาไป่อนนะลู เี๋ยวแม่มานะ” มธุรินเย่ปลายเท้าเพื่อนหอมมือนุ่มๆ อลูายหนึ่ที ่อนะเร่ฝีเท้าเินลับไปยัรถอธนา เพื่อหยิบวน้ำอลูาย
“ปา... หลาม...”
“เ่มาเ้าวาฬ เ่มาเลย” ธนาื่นมหลานายในอ้อมแนเสียั ภูมิใในัวหนูน้อยวัยสอวบราวับเป็นลูายอัวเอ เาเพียรสอนหนูปลาวาฬพูำว่าปลาลาม นพูไ้ แม้ะออเสียเป็นำสั้นๆ แ่็แปลว่าหนูน้อยเ้าใื่อเรียอสัว์ัวให่แล้ว
“พี่ธนาเ่ัเลยนะะ สอนไม่ี่รั้ เ้าวาฬ็พูามไ้แล้ว”
“พี่็เลือำ่ายๆ มาสอนน่ะรับ ฟลุหรือเปล่า็ไม่รู้”
เสียทุ้มอธนา่าุ้นหู ึูวามสนใอปราบาให้หันมอ ทั้ที่่อนหน้าเาเินปล่อยอารม์เรื่อยเปื่อยไปในอวาเรียม ไม่ไ้สนใวามหรูหราโอ่อ่าอสถานที่ึ่ัวเอเป็นเ้าอมานั เพราะใลอยไปสนใเรื่อารามหามธุรินอยู่
“อ้าว ธนา”
ปราบาับธนาเยรู้ัันสมัยเรียนอยู่่าประเทศ ทั้สอเ่าอะพาร์เม้นท์อยู่ึเียวัน แม้เรียนันนละมหาวิทยาลัย แ่็ุ้นเยสนิมสนมันเป็นอย่าี หาหลัาทั้สอเินทาลับมาประเทศไทยแล้ว ็ห่าหายันไปทำธุริอัวเอ
สอหนุ่มเอันบ้าามานแ่านอเพื่อนาลุ่ม๊วนนัเรียนนอ แ่็ไม่ไ้ิ่อันเหมือนอย่าแ่่อน ารมาบัเอิเอเพื่อนเ่าในเวลานี้ ึสร้าวามประหลาใให้ับปราบาไม่น้อย นเา้อรีบเินเ้าไปทั
“ปราบ ไม่ไ้เอันนานเลย พาลูพาเมียมาเที่ยวเหรอ” ธนาเอ่ยทัทายเพื่อนเ่า ทันทีที่หันไปามเสียเรีย
“เปล่า นี่โรแรมอผมเอ มารวานน่ะ แล้วนี่ลูายนายเหรอ น่ารัน่าเอ็นูะมัเลย”
ปราบามอหน้าเ็ายผิวาวัวลม สวมเสื้อยืสีน้ำเินับเอี๊ยมนาพอีัว อวพุป่อับแ้มาวอวบน่าหมั่นเี้ยวในวแนอธนา พลันหลุมรัในวามน่ารัน่าัอลูายเพื่อนทันที
“ื่อปลาวาฬ” ธนาบอสั้นๆ มอูปราบาย่อัวลมาพูทัทายหนูน้อย้วยเสียบีบเล็
“แล้วนี่ะไม่แนะนำให้รู้ัเมียหน่อยเหรอ” ปราบาเห็นหิสาวใบหน้าิ้มลิ้มสวมแว่นารอบหนายืนอยู่้าายธนา ท่าทาแบบนี้เาว่า้อเป็นภรรยาอเพื่อนแน่นอน แม้ะนึแปลใเพราะธนามัอบผู้หิสวยเ็ี่มาว่าผู้หิสวยเรียบร้อย
“นี่เหรอ ไม่ใ่เมีย เป็นน้อสาวน่ะ” ธนาแนะนำัวศศินาสั้นๆ พลาหัวเราะบันที่ปราบาิไปว่าหล่อนเป็นภรรยาอน
“เรียป่าน็ไ้่ะ” ศศินายิ้มแหยแนะนำื่อัวเอ รู้สึเ็บี๊ในหัวใึ้นมาอย่าบอไม่ถู เมื่อไ้ยินว่าธนาเรียว่าน้อสาว ้ำยัหัวเราะร่วนเสียัอี้วย
“อ้าว แล้วแม่อลูนายไปไหนล่ะ” ปราบายัสสัย ิ้วมวเล็น้อย เมื่อมอใบหน้าิ้มลิ้มอเ็ายัวลม มีส่วนละม้ายล้ายัวเาเอมา แ่พอมออีทีลับเห็นใบหน้าอมธุริน้อนทับมา
“ไปเอาอน่ะ เี๋ยวมา” ธนายัพูาำวม่อ ไม่บอให้ัเนว่าปลาวาฬไม่ใ่ลูายอัวเอ
ระหว่าที่รอให้มธุรินลับมา ทั้สอหนุ่ม็พูุยันไปเรื่อยามประสานไม่ไ้พบเอันมานาน แ่ส่วนมาะเป็นปราบาที่เอาแ่ถามเรื่อเ็ายัวน้อย้วยวามสนใ
“มาแล้ว่ะ อโทษนะะที่รินมา้าไปหน่อย เ้าวาฬอแม่หิวน้ำหรือยัลู”
ความคิดเห็น