คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เป็นของภาม1 [NC]
ำบอรัออมาาหัวใแสนบริสุทธิ์ ยิ่ทำให้ภาธรอยาเ้ารอบรออยามอบวามสุให้แ่เธอ เธอผู้เป็นรัแรรารึในวามทรำมาหลายปี ริมฝีปาอุ่นัแะแ้มบนผิวเปลือยทั่วใบหน้าอย่าอ่อนโยน แสนทะลุถนอมสุหัวใ ุมพิเธอ้วยวามรัหมทั้หัวใ
ูบถี่ยิบไ่เรื่อยมาามแนวลำอ วลับมาบนเนินออิ่ม เาแะบราปีนสีำออ สอเ้าอวบเ้ีเป็นอิสระ เม็บัวสีสวยบนยอปทุมูมเ่ส่ายไหวยั่วสายา ภาธรับปาลบนยอถัน้าหนึ่ ูึเบา ๆ นนัวเล็ิ้นพร่าน อบสนอ้วยารสอมือุไ้เ้ามาในเรือนผมสั้นสีเ้ม แล้วศีรษะเาลแนบับหน้าอ้านั้น
“อื้อ...ภาม...” เธอพยายามไม่ร้อี๊แบบที่เยไ้ยินผ่านผนัั้นบา ทำเพียพรูลมหายใหอบระเส่าออมาามไรฟัน เสียว่านเหลือเิน ไม่นึเลยว่าารมีริมฝีปาอใรสันมาลอเลียบนเนินอนั้น ะส่ลื่นวามระสันเสียวไ้มาถึเพียนี้
ไม่ใ่ใรสัน แ่้อเป็นภาธรนเียวเท่านั้น
“ยาหยีอภาม” เาผละใบหน้าออาทรวู่สวย แล้วบีบเล้นมัน้วยฝ่ามือแทน เาเรียเธอ้วยำรัหวานรื่นหูที่ลั่นออมาาใ
ปิเาไม่ใ่นปาหวานนานี้ ไม่ใ่นโรแมนิสัเท่าไร นิสัยห่ามออะระ้า้วย้ำ แ่อนนี้ทุารแสออทาสีหน้า แววา ทุเสียลมหายใอภา ไม่อารอพ้นไปาสายา่าสัเอเาไ้ เาอยูให้แน่ใว่าหิสาวมีวามสุริ ๆ อยามอบสิ่ที่ีที่สุให้ับเธอนนี้
เาบูบลมาบนลีบปาบวมเ่อู่นั้นอีรอบ วามหวานเพาะัวอภาเป็นสิ่ที่เาไม่อาะหัห้ามใไ้อี่อไป อยาไ้มาึ้นเรื่อย ๆ ราวับว่าเาำลัเสพิเธออย่านั้นแหละ เาย้ายมือที่อรอบเอวิ่วไปยัุลาายที่ทาบทับแนบิ ลับมาแะ้อเธออีรั้ วามื้น่ำาายสาวทำให้เาใล้าพอที่ะพาลำนิ้วหนึ่เ้าไปทำวามุ้นเยภายในโพรลึ
นิ้วแ็แร่ปะทะเ้าับวามับแน่น เา้อออแรมาึ้นเพื่อันนิ้วเ้าไปนสุ้อแร เพียแ่นั้นหิสาว็ร้อรารว สะุ้เฮือเาะอเาไว้แน่น
“ภะ...ภาม...อื้อ...ภาม...”
“เ็บหรือเปล่ายาหยี”
“มะ...ไม่ แ่ว่า...” เธอไม่รู้ะสรรหาำใมาสาธยายวามรู้สึยามมีสิ่แปลปลอมอยู่ในส่วนสวน เป็นวามรู้สึที่เธอไม่เยพานพบมา่อน
“ที่รัแน่นมารับ อย่าเร็นะนีอภาม ปล่อยใสบาย ๆ ให้ภามไ้รัหยีนะ” เา้มลับูบที่มับทั้สอ้า อ้อยอิ่มอบวามหวานล้ำระหว่าันบนลีบปาอีเนิ่นนาน หลอล่อเธอ้วยูบแสนรัวนใ ในะที่่อย ๆ เพิ่มแราฝ่ามือ นสามารถฝาฝัลำนิ้วเรียวในถ้ำสาวนมิ
“อื้อ...ภาม...” ร่าายและิใแสนปั่นป่วน เธอไ้แ่นอนรับารปรนเปรอามืออเา ะว่าไป็ให้วามร่วมมือีทีเียว ภาแทบไม่รู้ัวว่าแอ่นสะโพึ้นร่อนรับัหวะับมือให่ ้นาอวบแยว้าราวับ้อารให้เาทำมาว่านั้น
“ภามอยาให้หยีมีวามสุไป่อนรอบหนึ่ แล้วเรา่อยมามีวามสุพร้อมัน ที่รัว่าีไหมรับ” นเ้าเล่ห์หลอถาม มีใรบ้าะปิเสธวามสุที่่อรอยู่เบื้อหน้าเ่นนี้ เาลอเพิ่มนิ้วที่สอเ้าไปใน่อรั่ำแะ แ่มือเล็็ว้ามับยึ้อมือเาไว้แน่น วหน้าแ่ำส่ายไปมา ใบหน้าบิเหยเบอวามรู้สึเ็บปว
“โอเรับ ภามอโทษ” เารู้ว่าร่าายอผู้หิมี้อำั โยเพาะนที่ไม่เยผ่านารมีเ็์มา่อนย่อม้อไม่ทันั้รับับวามไม่สบายายที่รุรานเ้าหา ายหนุ่มใเย็นมาพอที่ะ่อย ๆ เรียนรู้ร่าายอเธอ วามอบอเธอ เาพร่ำบอัวเอให้อทน เพราะไม่อยาทำให้นที่รั้อเ็บัวมาเินวามำเป็น
“ภาม...หยีไม่ไหว มัน...มันึไปหม”
“ภามรู้ หยีูบภามหน่อยไ้ไหมรับ” เาร้ออแล้วประบริฝีปาเ้าหา ราวนี้ภาธรเฝ้ารอให้หิสาวเริ่มเป็นฝ่ายูบ่อน ึ่เธอ็ทำไ้อย่าน่ารั เาราฮือในลำออย่าเ็บลั้น เมื่อลิ้นเล็ระหวัเ้าหา แะไล้ลูบไปมาอย่าวยเิน ลีบปาอิ่มรูรั้เรียวลิ้นเาเบา ๆ เน้นแรรปลาย นั่นทำให้เาัวสั่นสะท้าน
ยาหยีอเาน่ารัมานทำเอาเาปวไปทั้แ่นายริ ๆ
ความคิดเห็น