คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : นางบำเรอ 2 [NC]
นาฬิาบนหน้าอสมาร์โฟนบอเวลาล่วเ้าวันใหม่ เมิรานั่สัปหรออยู่ในห้อนอนให่ เธอแอบสมาิในบ้านหลัให่นี้เ้ามารอัวีร์ั้แ่่วสี่ทุ่ม หนัสือที่หยิบิมือมา็ไม่มีสมาธิอ่าน หัวใสั่นไหวุ้ม่อมๆ ้วยวามประหม่าลัว
าที่นั่อยู่อย่าระสับระส่าย ฝืนวาม่วเ้าู่โมมาหลายั่วโมไม่ไหว เลยเอนัวลนอนหนุนพนัเท้าแนอโฟาัวให่ วาสอ้าปิสนิทล หลับใหลเ้าสู่ห้วนิทราในทันที เป็นเพราะวันนี้มีธุระมามายทำให้ร่าายเหนื่อยเพลีย
เมิราไม่รู้เลยว่าหลัานั้นไม่ถึรึ่ั่วโม เ้าอห้อร่าให่็เินเ้ามาอย่าเียบริบ ายหนุ่มถอเสื้อสูทออพาบนเ้าอี้ ย่อายลเพ่มอีหน้าสวยละมุนอนที่ยันอนหลับสนิท หยิบเอสารแผ่นที่ระบุื่อโรพยาบาลมาอ่าน
วาสายามออย่ารวเร็วแล้วยิ้มอย่าพึพอใ ‘รวร่าายเพื่อแ่าน ไม่เยมีเพศสัมพันธ์มา่อน ผลเลือปิ’
วินาทีแรที่เาเห็นเมิราในบ้านวันนั้น เา็บอัวเอทันทีว่า้อไ้สาวน้อยนนี้มาเยม เป็นเพราะวามสวยสในเรือนร่าสาว อปรับวาใสื่อแวววาวยามมอสบสายา สุสาวแพรวพราวนทำให้อารม์ุ่นมัวในหัวใเาาหายล นลืมวามโรธที่สุมอย่าแรล้าในอไปั่วะ
“เม” เาเรียื่อเล่นเธออย่าสนิทสนม แมุ้้นหน้าันมานาน แ่ทั้สอแทบะไม่เยพูุยันหลายปีแล้ว
“า... เม่ว พี่เ็มลับมาแล้วเหรอะ” นที่ยัหลับาพริ้มละเมอพูึ่รู้สึัวึ่หลับ ิว่าเ้าอเสียห้าวที่เอ่ยถามเป็นเ็มทิศ ึอบลับ้วยน้ำเสียหวานอออ้อนอย่าที่ใ้ับพี่ายนเียว
หานฟันั้นลับไม่พอใที่ไ้ยินื่อเ็มทิศ นทรยศที่นอาะโมยสิน้าอเาแล้ว ยัสวมเาให้เานานเือบปี ับผู้หิที่รั้นึเาเยิะแ่านับหล่อน วามโรธพลุ่พล่านพัพาเอาวามรู้สึอ่อนโยนยามทอมอวหน้าหิสาวไปนสิ้น เหลือเพียวามแ้น ที่้อารระบายออมา
“มานี่” มือให่ระา้นแนเล็เรียวนหิสาวผวาลอยึ้นาโฟาามแร ร่าเล็เล้มระทบแผ่นอแ็แรอนที่ยืนทำหน้าถมึทึรออยู่
“โอ้ย!...ุั”
“็ใ่น่ะสิ หรือว่าเธอั้ใมานอนรออ่อยนอื่น ห้อธนาอยู่ฝั่นู้น” เาแันเสียุ่นเือ ภาพที่สอหนุ่มสาวพูุยยิ้มแย้มอย่าสนิทสนมผุวาบเ้ามาในหัว นเิวามรู้สึล้ายอิาึ่หมั่นไส้
“ุัหมายวามว่าอะไร เมไม่เ้าใ”
“ไม่้อเ้าใหรอ แ่นอนนิ่ๆ ให้ันเ้า้าในัวเธอ็พอ”
สอแนล่ำสัน้อนอุ้มร่าเล็ึ้นาพื้น เิน้าวยาวๆ พาเธอไปในห้อนอนทันที ัวีร์โยนหิสาวลบนเีย วาู่มระทบแสไฟในห้อส่อแสแวววาวเหมือนวาอสัว์ร้ายยามล่าเหยื่อในเวลาลาืน เา้อมออย่าหมายมั่นระหว่าที่สอมือปลเปลื้อเสื้อผ้าออาัว
“ุั ไมู่ใบรับรอแพทย์เหรอะ อยู่้านอ เี๋ยวเมไปหยิบ” หิสาวถ่วเวลา สอิสอใอยาะวิ่หนีออาห้อ ลุนั่เบนใบหน้าหนีเมื่อายหนุ่มรูาเลไปอับพื้น
“ไม่้อ ันเห็นแล้ว”
“เอ่อ เมอยาเปลี่ยนใ ือว่าเม...”
“เมิรา นี่เธอำลัิว่าัวเอเล่นายอหรือไ” ลำัวเปล่าเปลือยระโึ้นมาบนเีย น้ำหนัาร่าายให่โทำเอาที่นอนเอียไหว ร่าเล็ที่นั่ไม่มั่นถึับเอนถลาเ้าหาามทิศที่นอนที่เอียยุบ
“เปล่า่ะ เม... เมลัว” เธอสารภาพวามริออไปหวัว่าเาะเห็นใเธอบ้า วาู่โปิสนิทไม่ล้ามอูเรือนร่าเปลือยอนรหน้า สีหน้าหวาเสียวบิเบ้ล้ายนำลัะร้อไห้
รั้แรอผู้หิมัน็น่าื่นเ้นอยู่แล้ว แ่เธอันำลัะมีรั้แรับผู้ายที่ไม่ไ้รัเธอเลยแม้แ่น้อย ้ำยัให้เธอยู่ในสถานะ ‘เมียบำเรอ’ อะไรนี่อี
“นั่นมันเรื่ออเธอ รับเินันไปแล้ว ็ทำานใหุ้้ม้วย เธอนี่มันหน้า้านสันานี้โเหมือนพี่ายไม่มีผิ อ้านั่นอ้านี่บีบน้ำาทำมารยาสาไถย”
“ุั” เสียหวานเรียื่อเาอย่าัพ้อยอมำนน ไร้หนทาหลบเลี่ย าวาบไปทั้ัวในำ่าว่าแสนรุนแรที่เาสาใส่เธอุให่
วาู่สวยเบิาโพร้วยวามใ เมื่อรู้สึว่าฝ่ามือร้อนผ่าวำลัเาะุมทรวออนเออยู่
ัวีร์ปล่อยให้อารม์วามปรารถนาในัวนำหน้า เาไม่สนใหรอ ว่าหิสาวรหน้าะไร้ประสบาร์แ่ไหน อนนี้ร่าายอเาร้อนรุ่มไป้วยวาม้อาร วามเป็นายแ็ึนปวหนึบแสนทรมาน อยาะปลปล่อยระบายวามใร่ออมาใะา
เ้าู่ามลมลึนาให่เ้าับฝ่ามือเาอย่าเหมาะเาะ เาบีบมือเล้นทรวอหยุ่นแรึ้น พึพอใในวามหนั่นแน่นอ้อนเนื้อ ที่อบรับแรบีบอนอย่าี อไม่ไ้ที่ะบี้หัวแม่มือลับยออเล็ที่นูนึ้นมาผ่านเนื้อผ้าบาเบาอุนอน
“อะ...อื้อ... ุั เมเ็บ”
หิสาวบิัวหนีาารเาะุมอสอมือให่ แ่เา็ไล่้อนเธอเรื่อยๆ นแผ่นหลับาแนบิับพนัหัวเีย ัฟันทนวามเ็บแปลบบนหน้าอ ไ้แ่ส่เสียราเสียสูลมหายใผ่อนลายวามปวร้าวในัวล
“อย่ามาเรียร้ออะไร เพราะันะไม่อ่อนโยน”
เาึระโปรุนอนเนื้อบาเบาออาร่าสาว วามร้าวไล้มอผิวเนียนเปลือยเปล่าาวผ่อราวน้ำนมอย่าพึพอใ โยเพาะยามสายาเลื่อน่ำลมอทรวออนามที่เาฟอนเฟ้นเมื่อรู่ มันอวบให่ว่าที่เาิไว้เสียอี
๊วบ!
“อื้อ...ุั” เสียสาวราผวา เมื่อริมฝีปาบาหนัร้อนุ่มทาบับลบนยออ รับรู้ไ้ถึลื่นวามเสียวอย่าแสนทรมาน เมื่อลิ้นสาร้อนวัไล้ผ่านเม็บัวเล็นมันแ็เป็นไเ่ัน
“อา... หวาน” เสียทุ้มห้าวราระหึ่มในลำออย่าพึพอใ ร่าายสาวอบสนออย่าว่อไวามแรปลุเร้า เาเพลิเพลินับหารหยอเล่นับร่าสาวนั น้อหันไปทำแบบเียวันับเนินภูเาอวบเ่อี้า ระุ้นเรียเสียราระเส่าๆ ออาปาอนัวเล็
เสียเธอไพเราะน่าฟัเหลือเิน ยามราเรียื่ออเาอย่านี้
ัวีร์ิว่าัวเอเล้าโลมหิสาวอย่าเพียพอแล้ว มือหยาบเลื่อนลูบลไปามร่าายบอบบา แล้วแทรระหว่าอาอวบ ปลายนิ้วรับรู้วามื้นแะรำแหน่ลาายสาว
“ินยาุมแล้วใ่ไหม” เสียแหบพร่าระิบถาม้าใบหูเล็ ระหว่าึเธอมาอแนบอ ับเรียวาทั้สอแยว้าั้าับเียนอน ัท่าให้เธออยู่ในท่านั่โยมีัวเานั่แทรอยู่ระหว่าลาายสาว
วาู่มปรายมอวหน้าแ่านอหิสาว เธอเหมือนำลัเลิบเลิ้มล่อลอย วา่ำปรือามมออบลับอย่าอายๆ ริมฝีปาอวบอิ่มเผยออ้าอย่าเย้ายวนวนให้เ้าไปลิ้มรส แ่เาั้ใไว้แล้วว่าะไมู่บับผู้หิที่แ่มีวามสัมพันธ์ทาาย้วย
“่ะ”
ายให่ไม่รอ้า สอแทรัวนแ็ึเ้าหาโพรนุ่ม่ำ ไม่มีวามอ่อนโยนละมุนละไมาสัมผัสแนบิรุรานนี้ สะโพสอบันเสยเ้าหาายสาวอย่ารวเร็วรุนแร ทะลวผ่านปราารบาๆ ในโพรับแน่นไปไ้นสุลำ
“อ๊า...ฮื่อ...เ็บ!” ายสาวเร็รับวามเ็บึู่โมแสนทารุ ปล่อยน้ำาร้อนไหลลวลสอ้าแ้ม ลั้นสะอื้นไห้อย่าไม่มีเสียออมา พยายามิ้นหนี แ่เรือนายให่็รอบรอเธอไว้อย่าแน่นหนา
“ทนสิ เ็บว่านี้เธอ็้อทน” เาโยสะโพึ้นล พาเอาัวนนามหึมาแหวถ้ำสาวเ้าออในัหวะโน้วแสนเร้าใอบสนอทุวาม้อารอร่าายัวเอ โยไม่สนใเสียร้อรวราานในอ้อมแน
“ฮื่อ...เบา เบา่ะ อร้อ” เธอัวสั่นโยนศีรษะระแทเ้าับผนั้านหลั เารุรานรุนแรอย่า่อเนื่อไม่สนใฟัเสียอ้อนวอนร้อออย่าน่าสสาร
“อึ...แน่นเป็นบ้า อนันะแ” เสียเ้มำรามระหึ่มราวับเสียเสือร้าย แ่าาโทนเสียยามพูปิอัวีร์ยิ่นั นั่นยิ่ทำเอาเมิราหัวใสั่นไหว เธอลัวเา แ่เธอ็้อำยอมให้เาเสพสมาร่าายเธอามอำเภอใ
มือให่โอบหลัศีรษะเล็ที่ระแท้าฝาั เาหมุนัวเล็น้อย วาร่าบาลับที่นอน เพื่อเปลี่ยนท่าทา เอวสอบยัรัวัหวะถี่ระั้นระแทใส่ร่าบาไม่มียั้ ไว้ว้าเอาวามสุสมาายสาว ที่เา่ายเินื้อมา
ห้าแสนบาท!
“อึ/อ๊า” เาพาเธอทะยานสู่ปลายทาแห่ารปลปล่อยไปพร้อมัน
รู้ว่าเธอถึแนสวรร์อย่าที่เาเป็นเ่นัน ายให่้าเร็เม็ปล่อยให้เื้อพันธุ์ทุหยาหยหลั่รินออมา นัวเล็ใ้ร่าสั่นระริหนีบ้นารัสะโพสอบไว้แน่น โพรสาวอรัรีอเหลวอุ่นอ้าวออมาาัวนยาวให่
“ไหวไหม” เาถามะ้มมอวหน้าเรียวมน เธอยัหอบหายใอย่าหนัหน่ว สอแ้มแ้มสีแา เหื่อเม็ละเอียผุึมรอบใบหน้านไรผมรหน้าผานูนเปียื้น
“ไม่อบ แปลว่าัน่อไ้” เาะแายลนอน้าร่าสาว ับัวเธอพลิะแโอบอแนบผนึเรือนร่าเปล่าเปลือยเ้าหา พาเอาส่วนแ็ึเ้าหาโพรสาวเริ่มบทสวาทรอบใหม่
“อื้อ...ุั” เสียเล็แหลมไ้แ่ร้อราเรียื่อเา ไร้เรี่ยวแรที่ะทัท้วั้าน ยอมปล่อยร่าายให้เาัววามสุไปนว่าะพอใ
สามั่วโม่อมา เมิรานอนสลบไสลไม่ไ้สิอยู่บนเียนอนหลัว้า รั้สุท้ายที่มีร่าายให่ทาบทับอยู่เหนือัวเธอนั้น เธอแทบไม่รู้ัว้วย้ำ ราวับสิเลิเพริออาัวไปหมสิ้น ่าาัวีร์ ทันทีที่ปลปล่อยนหนำใ เา็เ้าห้อน้ำไปำระราบาวออาัว
เป็นรั้แรที่เาเย็นา่อู่นอนหลัามีอะไรันแบบนี้ ปิแล้ว่อให้เป็นผู้หิที่ื้อมาาเลาน์ เา็อบนอนอร่านุ่มนิ่มมหอมหวานออิสรีนหลับไป้วยันมาว่า แ่ับเมิราเาทำไม่ล พอร่าายสุสม วามเลียั็เ้ามาแทนที่ทันที
“ออไปาห้อัน” ายหนุ่มรเ้ามาึร่าบาที่นอนหลับหมเรี่ยวแรลาลาที่นอน หิสาวไม่รู้สึัวนระทั่ร่าายระแทเ้าับพื้นแ็ สร้าวามเ็บนหิสาวสะุ้ื่นอย่าใ
“ุั” เสียเล็แหบพร่าแทบไม่มีเสีย เรียื่อเาอย่า่วุน สมอมึนเบลอไม่เ้าใประโยที่ายหนุ่มพูเมื่อรู่
“บอให้ออไป” เสียทุ้มวาประโยเิม สีหน้าุ่นเือบอวามไม่สบอารม์ ผสานสายาุันมอลับนัยน์าหรี่ปรือที่มอมา
เาลาร่าบาาพื้น้าเียออมานอห้อนอน หิสาวเปลือยเปล่านอนู้ัวอยู่บนพรมในส่วนอห้อรับแ สะอื้นไห้ออมาอย่าหวาลัวในสีหน้าถมึทึอนที่ยืน้ำเหนือเธออยู่
“ำเอาไว้ นอนับันเสร็ ็ออไปทันที หมหน้าที่นาบำเรออย่าเธอแล้ว ันไม่อบให้ผู้หิายัวมาอยู่บนเีย” ัวีร์้มลพูอีรั้้วยน้ำเสียเย็นาเ็มไป้วยโทสะ ่อนะเ้าห้อนอนปิประูเสียัใส่
วาาเผ็ร้อนทิ่มทะลวเ้าไปในหัวใวน้อยอหิสาว เาเป็นผู้ายนแรอเธอ เารอบรอเธออย่าป่าเถื่อนรุนแร แ่เธอ็ยินยอมให้เาทำามสัาที่ให้ไว้ ทว่าประโยแสนไร้เยื่อใย้ำยัูถูเธอให้่ำ้อยลไปอี เป็นสิ่ที่ทำให้เธอรู้สึว่าัวเอไร้่ามาที่สุ
ที่สำัือ เธอไม่ิเลยว่าผู้ายนที่หัวใแอบอบมานาน ะเป็นนร้ายาใร้ายไ้ถึเพียนี้ หิสาวพาร่าายบอบ้ำ เ็มไป้วยรอย้ำเียว และวแๆ ระายไปทั่วผิวาย ลับไปยัโฟาัวให่
หยิบเสื้อผ้าสำรอออมาาระเป๋าผ้า สวมมันอย่ารวเร็ว แล้วเินออาห้อนอนให่ ลับบ้านพัหลัน้อยอัวเออย่าเียบเียบ ล้มัวลนอนบนเีย
“ฮือๆ” เมิราร่ำไห้ราวับนหัวใแสลาย เหนื่อยล้าทั้ายและในหลับไปอีรั้
ความคิดเห็น