คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เธอคือที่รัก3 [NC]
“ยาหยีทำไมนะรับ ภามรอฟัอยู่นะ” ภาธรยั่วเย้า เาเอนัวลไปประบปาูบูื่มอีระรอ อนนี้หิสาวยอมอ้าปาให้เาแะ้อล้ำลึึ้นแล้ว และวามหวานอโพรปาสาว่าแสนรัวนใเหลือเิน เาแะไล้ลิ้นเล็อย่าแผ่วเบา หลอล่อเรียวลิ้นที่หลบหลีให้ำยอม แล้วูรูเธอาโนรปลาย นสาวสวยราี๊๊า... สุะทนับวาม่านเสียวที่แล่นปราไปทั่วสรรพาย
“หยีเอ่อ...ูบอีสิภาม...” เธอำยอมไร้เหุผลมาอบโ้ วา้อเป๋อยู่ับเรียวปาบารหน้า ศีรษะเล็ผึ้นาหมอน โน้มลำอหนาอนที่้ำอยู่เหนือายไว้ แล้วึให้เาลับมาูบประบปา้วยอีรั้ และอีรั้ นอนนี้ส่วนลาายเธอเปียแะไปหม
ภาธร้อใ้วามพยายามทั้หมที่มีในัว่มลั้นวามระหายทาเพศเอาไว้ าประสบาร์ที่โโนั้แ่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทำให้เาอ่านภาออไ้ไม่ยา ท่วท่าไร้เียสาับท่าทาเอะะาสัมผัสอนัวเล็ ทำให้เารู้ทันทีว่าเธอไม่เยผ่านเรื่อบนเียับใรมา่อน
เายอมามใสาวสวย มอบูบแสนหวานประบริมฝีปาบเบีย สอแทรเรียวลิ้นล้ำลึูื่ม เอียใบหน้าแนบิหามุมที่สามารถเ้าหาันและันไ้มาว่านี้ นทัู้่แทบะาอาาศหายใ
นิ้วมือเรียวแ็แรที่ลูบไล้เพียภายนออเนินายสาวเริ่มลุไล้ เารีปลายนิ้วึ้นลามร่อ่ำแะ นมั่นใว่าหิสาวยอมให้เาทำมาว่านี้ ึเพิ่มารสำรวเ้าไปลึึ้นในทุอลีบ สอนิ้วแบะลีบอไม้บาออ ลูบไล้ไปทั่ววาม่ำหวาน ออนหายอเสรเม็สวย อยาสอนให้หิสาวรู้ัวามสุอีรูปแบบหนึ่ที่ถึใเย้ายวนมาพอ ๆ ับูบแสน่ำออเา
“อื้อ...ภาม...หยีไม่ไหว...อ่า”
“พูออมาสิรับที่รั ยอมให้ผมทำนะ” สายามเ้มที่ทอมอวหน้าหวานที่วาู่สวย่ำปรือมออบ ่า็รู้ในวามหมายอำว่า ‘ทำ’ ที่ายหนุ่มเอ่ยบอออไป
“ภาม...อึ...มะ...ไม่ไ้ ภามมีแฟน ภามมีเอิ” เหมือนสิพลันลับืน นัยน์าที่หวานเยิ้มเบิโพร เหมือนรู้สึัวว่าำลัะเิอะไรึ้น่อานี้ มือที่เลื่อนลูบไปบนแผอแน่น ลับหยุะัล เปลี่ยนเป็นันผลัไส
“ไม่มี เราเลิันไปแล้ว”
“ทะ...ทำไม”
“...ไว้ทีหลั” นี่ไม่ใ่เวลาที่ะมาุยเรื่อนี้ ึ่ถ้าะให้เล่า็ยาวมาน้อเริ่มปลุเร้าอารม์พิศวาสันใหม่ และเาเอ็ไม่มีอารม์ะมาพู้วย อนนี้เามีอารม์อยาะทำอย่าอื่นับภามาว่า ภาธรปาสอนิ้วบี้ลึเสรเม็เล็เบื้อล่า แม้ไม่ไ้ออแรลึมา แ่็ทำเอาร่าสาวสะุ้เฮือ แอ่นแผ่นหลัยสะโพเ้าหามือเาในทันที
“อือ...” เธออบรับไปอย่าุน วายั้อเป๋มอใบหน้าหล่อมอนที่แอบรัไม่ะพริบ พยายามปะิปะ่อเรื่อราวที่แสนสับสน แ่็ิไม่่อยออนั อนนี้เธอโฟัสอยู่ับนิ้วมือร้อน ๆ ที่พลิพลิ้วอยู่ใ้แพนีอัวเอมาว่า
“หยีให้ภามทำนะ” เาถามย้ำอีรั้ อย่าไรเสียเา็้อารวามัเนว่าหิสาวเ็มใให้เาล่วเินทาาย ไม่ไ้เป็นารวยโอาสบัับืนใแ่อย่าใ เาอยาให้ันและัน่ามีวามสุ
“อือ...”
“น่ารัมารับ ที่รัอภาม” เมื่อ่อนเาอบเรียเธอว่า ‘ถ้วยฟูอภาม’ แ่อนนี้ำว่า ‘ที่รัอภาม’ มันหวานล้ำมาว่าเป็นร้อยเท่า ารที่เธอเป็นอเา ทำให้หัวใเาเ้นระรัวีใ มวลวามสุอัแน่นอยู่ใน่ออ้าน้ายนร่าายแทบะระเบิออมา
ภาธรำใปล่อยมือ้านั้นออา่อรัแสนหวานที่เาสำรว เพื่อถอิ้นผ้าลื่นัว้อยนั้นออไป เ้าอร่าอ้อนแอ้น็ให้วามร่วมมือเป็นอย่าี แอ่นยสะโพึ้น ให้เารูอาภร์ิ้นน้อยออามเรียวาทั้สออย่า่ายาย
เสื้อผ้าิ้น่อมาที่ถูปลเปลื้อออไปือเรสสีำแสนเ็ี่ัวนั้น พอสอมือให่ึเรสออาศีรษะลม ใบหน้าหล่อม็้อมอเนินออวบอิ่มที่มีเพียบราแบบปีนแปะิไว้เท่านั้น ิ้วเ้มมวเ้าหาันเหมือนไม่พอใ แ่วาลับ้อเม็ไปยัร่ออนูนสวยวนน้ำลายสอ ภาเป็นน่อนรูปริ ๆ ภาธรไม่ิเลยว่านัวเล็ร่าบอบบา ะมีหน้าอัพีที่พอีับนาฝ่ามืออเาถึเพียนี้
“ใส่แ่นี้เอหรอ วันหลัถ้าหยีใส่แบบนี้ ภามะไม่ให้ออาห้อ”
ความคิดเห็น