[BTOB] C.U.B.I ทีมสอบสวนสุดป่วน
ตอนที่ 7 : (วันๆในสำนักงาน) - ตอน โดนัท
วันๆในสำนักงาน - โดนัท
“ยุกซองแจ!!! นี่คืออะไร!!!”
เสียงคุ้นเคย ในโทนที่คุ้นเคยและความดังที่คุ้นเคยเรียกให้เขาเงยหน้าออกมาจากงานเอกสารตรงหน้า ซองแจยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตีหน้านิ่งหันกลับไปหาต้นเสียง เจ้าของตำแหน่งรุ่นพี่พ่วงคู่หูกำลังทำหน้ากระฟัดกระเฟียดถือกล่องโดนัทสีน้ำตาลยื่นมาทางเขา
“กล่องโดนัทไง ไม่รู้จักเหรอ”
“รู้! แต่มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ ทำไมมันเป็นกล่องเปล่า!”
“เพราะมันไม่มีโดนัท”
“นั่นแหละ! ฉันซื้อมาวางไว้บนโต๊ะ ลงไปแลปไม่ถึงสิบนาที สิบนาที! มันหายไปไหนหมด บนนี้ไม่มีใครสักคนยกเว้นนาย คนร้ายก็คือนายแน่นอน สารภาพมาเลยนะ”
ชางซอบโยนกล่องเปล่าไว้บนโต๊ะของอีกฝ่าย ซองแจมองตาม ก่อนจะยกยิ้มกวนพี่อย่างเคย ชางซอบมองหน้ารุ่นน้องอย่างหาเรื่องแต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย ซองแจเอียงตัวเท้าคางกับโต๊ะมองพี่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆกวนอีกฝ่ายต่อ
“เป็นนักสืบหรือไงครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ผมก็ด้วย”
“โอ้ย! ความดันขึ้น! ตกลงนายเป็นคนกินใช่ไหม!”
“ถูก”
“โอ้ยยยยยยย ยิ่งได้ยินยิ่งหัวร้อนนนนนนนนนนนน”
ซองแจมองคู่หูที่กำลังทุรนทุรายด้วยความหัวร้อน เป็นภาพที่หน้าชื่นชมอะไรแบบนี้ เป็นอะไรที่คลายความเบื่อหน่ายได้เป็นอย่างดีจากการทำงานเอกสาร ความเล่นใหญ่ของชางซอบเรียกความสนใจจากรุ่นน้องบล๊อคข้างๆได้เป็นอย่างดี
“คึกคักเชียวนะคะวันนี้ ทะเลาะด้วยท๊อปปิคอะไรเอ่ย”
รุ่นน้องอย่างซึงฮยอนเดินหอบเอกสารมาหยุดยืนคุยด้วย สรที่เดินขึ้นมาจากแลปก็แวะมาคุยด้วยเช่นกัน
“ดูสิ พวกนายทะเลาะกันจนน้องๆเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้วนะ”
มินฮยอกที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดยิ้มๆก่อนวางเอกสารปึกหนึ่งไว้บนโต๊ะของอึนกวัง ทั้งซองแจและชางซอบต่างทำหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะเอกสารอะไรก็ตามที่มันวางบนนั้น อีกไม่นานมันก็จะถูกแจกจ่ายไว้บนโต๊ะของทั้งทีมให้ได้นั่งทำกันอย่างสนุกสนาน
“งานเป็นไงบ้างซึงฮยอน สร”
“ดีค่ะพี่มินฮยอก เสร็จไปอีกงาน คราวนี้ผลงานดีด้วยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ”
“ที่เหลือก็งานเอกสาร...”
พอซึงฮยอนพูดถึงตรงนี้ทุกคนต่างทำหน้าเหมือนกันคือไม่อยากทำ แม้แต่คนที่ทำอยู่ ก็อดมองเอกสารของตัวเองแล้วทำหน้าเหยเกไม่ได้ สรหัวเราะแห้งๆก่อนมองที่กล่องโดนัทแล้วทำตาโต
“ว้าว โดนัทของร้านตรงหัวมุมหรือเปล่าคะ?”
“ใช่แล้ว วันนี้มีช็อคโกแลตดิปพิเศษด้วย แต่ยุกซองแจกินมันไปหมดแล้ว!”
ว่าแล้วก็หันมาทำหน้าหาเรื่องใส่คู่หูตัวเองอีกที สรพยักหน้ารับแต่ก็ทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้เลยถามรุ่นพี่ตัวเองไปอีกครั้ง
“แต่สรเห็นพี่ซองแจก็หิ้วมาเหมือนกันหนิคะ?”
“อุ่ย...”
ทุกคนหันไปมองซองแจเป็นตาเดียว โดยเฉพาะชางซอบตานี่แทบจะถลนออกมา ซองแจยิ้มรับก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดลิ้นชักข้างตัวแล้วดึงถุงที่ใส่กล่องที่เหมือนกันออกมาวางบนโต๊ะ
“นายมันแย่! ฮื่ออออออออออ”
ชางซอบว่าให้ก่อนจะเบ้ปากใส่คู่หูตัวเอง ทำหน้าแบบนี้งอนแล้วแน่นอน ซองแจเลยเลิกแกล้งอีกฝ่าย ยังไงวันนี้ก็แกล้งจนพอใจแล้ว
“น่า ผมไม่ได้เป็นแย่ขนาดนั้นสักหน่อย นี่ไง”
ซองแจเปิดกล่องโดนัท เผยให้เห็นโดนัทช็อคโกแลตดิปสิบสองชิ้นวางเรียกกันอยู่ด้านใน ดูๆไปแล้วไอ้หกชิ้นด้านบนเหมือนเอามาวางทีหลัง
“อันที่จริงผมไม่ได้กิน ผมแค่เอามาซ่อน”
ชางซอบเห็นก็ตาโตมองซองแจสลับกับโดนัทในกล่อง อดไม่ได้ที่จะทุบน้องไปทีนึงก่อจะหันความสนใจทั้งหมดไปหาโดนัท ซองแจแกล้งร้องโอ้ยเบาๆ ลอบมองหน้าพี่แล้วยิ้ม ตลกดีเวลาพี่เห็นของโปรดแล้วตาโต
“อย่ากินเยอะนะ อ้วน”
“เออน่า”
พอได้ขนมคืนเจ้าตัวก็จัดการยัดเข้าปากพร้อมแจกจ่ายให้กับน้องๆได้กินด้วย ซองแจยืนอิงกับกับโต๊ะ มองพี่กับน้องกินขนมพร้อมเมาท์มอยกันอย่างสนุกสนาน เขาบอกปฏิเสธเมื่อพี่ยื่นมาให้กิน พี่กลับไปกินเหมือนเดิมแล้วแจกจ่ายให้กับรุ่นน้องที่เพิ่งกลับเข้ามาที่สำนักงานเพิ่มอีก
“ซื้อมาตั้งหกชิ้นแล้วไม่กินเนี่ยนะ?”
มินฮยอกเดินมาอยู่ข้างๆรุ่นน้อง ยัดคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะทิ้งตัวอิงกับโต๊ะตัวเดียวกัน เขาหันหน้ามองไปทางเดียวกับซองแจ มองน้องๆคุยกัน
“ผมแค่ไม่อยากกินแล้วน่ะ”
“เหรอ?”
“...ครับ ทำไมเหรอครับ?”
ซองแจหันไปมองหน้าด้วยความสงสัยเพราะรู้สึกแปลกๆที่พี่ถามกลับมาแบบนั้น แต่เขากลับโดนสายตาล้อเลียนส่งมา มินฮยอกหยักไหล่ก่อนจะกอดอกมองหน้ารุ่นน้องตัวเอง
“นายชอบกินรสออริของร้านนี้”
“ครับ แล้ว?”
“แต่นายดันซื้อรสนี้มา...แล้วดันเป็นรสที่ชางซอบชอบซะด้วย...”
“.....”
เขารู้แล้วว่าพี่มินฮยอกต้องการจะสื่ออะไร เขาค่อยๆเลื่อนสายตาหลบอีกฝ่าย ทำเนียนกลับไปนั่งโต๊ะเอาเอกสารมาทำต่อ
“ก็อยากจะบอกว่าไม่เนียน แต่หน้าด้านอย่างนาย ด่าไปคงไม่สะเทือน”
ซองแจหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยิน แต่ก็กลับไปนั่งเนียนหน้าด้านๆต่อ มินฮยอกถอนหายใจพลางเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ซองแจอดยิ้มออกมาไม่ได้
“บอกตรงๆไปว่า ‘ซื้อมาให้นะ’ แค่นี้มันยากนักหรือไง”
ก็คนมันปากแข็ง...จะให้ทำยังไงล่ะครับ...
++++++++++++++++++++++++
พักกันก่อน ก่อนจะเริ่มคดีใหม่ /ที่จริงคือยังคิดไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆ
อันนี้เป็นเหมือนตอนแยก คลายเครียด จะมีเรื่อยๆค่ะ โดยเฉพาะเวลาคิดเนื้อเรื่องหลักยังไม่ออก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเมนต์ก็มีค่ามากจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
“ยุกซองแจ!!! นี่คืออะไร!!!”
เสียงคุ้นเคย ในโทนที่คุ้นเคยและความดังที่คุ้นเคยเรียกให้เขาเงยหน้าออกมาจากงานเอกสารตรงหน้า ซองแจยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตีหน้านิ่งหันกลับไปหาต้นเสียง เจ้าของตำแหน่งรุ่นพี่พ่วงคู่หูกำลังทำหน้ากระฟัดกระเฟียดถือกล่องโดนัทสีน้ำตาลยื่นมาทางเขา
“กล่องโดนัทไง ไม่รู้จักเหรอ”
“รู้! แต่มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ ทำไมมันเป็นกล่องเปล่า!”
“เพราะมันไม่มีโดนัท”
“นั่นแหละ! ฉันซื้อมาวางไว้บนโต๊ะ ลงไปแลปไม่ถึงสิบนาที สิบนาที! มันหายไปไหนหมด บนนี้ไม่มีใครสักคนยกเว้นนาย คนร้ายก็คือนายแน่นอน สารภาพมาเลยนะ”
ชางซอบโยนกล่องเปล่าไว้บนโต๊ะของอีกฝ่าย ซองแจมองตาม ก่อนจะยกยิ้มกวนพี่อย่างเคย ชางซอบมองหน้ารุ่นน้องอย่างหาเรื่องแต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย ซองแจเอียงตัวเท้าคางกับโต๊ะมองพี่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆกวนอีกฝ่ายต่อ
“เป็นนักสืบหรือไงครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ผมก็ด้วย”
“โอ้ย! ความดันขึ้น! ตกลงนายเป็นคนกินใช่ไหม!”
“ถูก”
“โอ้ยยยยยยย ยิ่งได้ยินยิ่งหัวร้อนนนนนนนนนนนน”
ซองแจมองคู่หูที่กำลังทุรนทุรายด้วยความหัวร้อน เป็นภาพที่หน้าชื่นชมอะไรแบบนี้ เป็นอะไรที่คลายความเบื่อหน่ายได้เป็นอย่างดีจากการทำงานเอกสาร ความเล่นใหญ่ของชางซอบเรียกความสนใจจากรุ่นน้องบล๊อคข้างๆได้เป็นอย่างดี
“คึกคักเชียวนะคะวันนี้ ทะเลาะด้วยท๊อปปิคอะไรเอ่ย”
รุ่นน้องอย่างซึงฮยอนเดินหอบเอกสารมาหยุดยืนคุยด้วย สรที่เดินขึ้นมาจากแลปก็แวะมาคุยด้วยเช่นกัน
“ดูสิ พวกนายทะเลาะกันจนน้องๆเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้วนะ”
มินฮยอกที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดยิ้มๆก่อนวางเอกสารปึกหนึ่งไว้บนโต๊ะของอึนกวัง ทั้งซองแจและชางซอบต่างทำหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะเอกสารอะไรก็ตามที่มันวางบนนั้น อีกไม่นานมันก็จะถูกแจกจ่ายไว้บนโต๊ะของทั้งทีมให้ได้นั่งทำกันอย่างสนุกสนาน
“งานเป็นไงบ้างซึงฮยอน สร”
“ดีค่ะพี่มินฮยอก เสร็จไปอีกงาน คราวนี้ผลงานดีด้วยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ”
“ที่เหลือก็งานเอกสาร...”
พอซึงฮยอนพูดถึงตรงนี้ทุกคนต่างทำหน้าเหมือนกันคือไม่อยากทำ แม้แต่คนที่ทำอยู่ ก็อดมองเอกสารของตัวเองแล้วทำหน้าเหยเกไม่ได้ สรหัวเราะแห้งๆก่อนมองที่กล่องโดนัทแล้วทำตาโต
“ว้าว โดนัทของร้านตรงหัวมุมหรือเปล่าคะ?”
“ใช่แล้ว วันนี้มีช็อคโกแลตดิปพิเศษด้วย แต่ยุกซองแจกินมันไปหมดแล้ว!”
ว่าแล้วก็หันมาทำหน้าหาเรื่องใส่คู่หูตัวเองอีกที สรพยักหน้ารับแต่ก็ทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้เลยถามรุ่นพี่ตัวเองไปอีกครั้ง
“แต่สรเห็นพี่ซองแจก็หิ้วมาเหมือนกันหนิคะ?”
“อุ่ย...”
ทุกคนหันไปมองซองแจเป็นตาเดียว โดยเฉพาะชางซอบตานี่แทบจะถลนออกมา ซองแจยิ้มรับก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดลิ้นชักข้างตัวแล้วดึงถุงที่ใส่กล่องที่เหมือนกันออกมาวางบนโต๊ะ
“นายมันแย่! ฮื่ออออออออออ”
ชางซอบว่าให้ก่อนจะเบ้ปากใส่คู่หูตัวเอง ทำหน้าแบบนี้งอนแล้วแน่นอน ซองแจเลยเลิกแกล้งอีกฝ่าย ยังไงวันนี้ก็แกล้งจนพอใจแล้ว
“น่า ผมไม่ได้เป็นแย่ขนาดนั้นสักหน่อย นี่ไง”
ซองแจเปิดกล่องโดนัท เผยให้เห็นโดนัทช็อคโกแลตดิปสิบสองชิ้นวางเรียกกันอยู่ด้านใน ดูๆไปแล้วไอ้หกชิ้นด้านบนเหมือนเอามาวางทีหลัง
“อันที่จริงผมไม่ได้กิน ผมแค่เอามาซ่อน”
ชางซอบเห็นก็ตาโตมองซองแจสลับกับโดนัทในกล่อง อดไม่ได้ที่จะทุบน้องไปทีนึงก่อจะหันความสนใจทั้งหมดไปหาโดนัท ซองแจแกล้งร้องโอ้ยเบาๆ ลอบมองหน้าพี่แล้วยิ้ม ตลกดีเวลาพี่เห็นของโปรดแล้วตาโต
“อย่ากินเยอะนะ อ้วน”
“เออน่า”
พอได้ขนมคืนเจ้าตัวก็จัดการยัดเข้าปากพร้อมแจกจ่ายให้กับน้องๆได้กินด้วย ซองแจยืนอิงกับกับโต๊ะ มองพี่กับน้องกินขนมพร้อมเมาท์มอยกันอย่างสนุกสนาน เขาบอกปฏิเสธเมื่อพี่ยื่นมาให้กิน พี่กลับไปกินเหมือนเดิมแล้วแจกจ่ายให้กับรุ่นน้องที่เพิ่งกลับเข้ามาที่สำนักงานเพิ่มอีก
“ซื้อมาตั้งหกชิ้นแล้วไม่กินเนี่ยนะ?”
มินฮยอกเดินมาอยู่ข้างๆรุ่นน้อง ยัดคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะทิ้งตัวอิงกับโต๊ะตัวเดียวกัน เขาหันหน้ามองไปทางเดียวกับซองแจ มองน้องๆคุยกัน
“ผมแค่ไม่อยากกินแล้วน่ะ”
“เหรอ?”
“...ครับ ทำไมเหรอครับ?”
ซองแจหันไปมองหน้าด้วยความสงสัยเพราะรู้สึกแปลกๆที่พี่ถามกลับมาแบบนั้น แต่เขากลับโดนสายตาล้อเลียนส่งมา มินฮยอกหยักไหล่ก่อนจะกอดอกมองหน้ารุ่นน้องตัวเอง
“นายชอบกินรสออริของร้านนี้”
“ครับ แล้ว?”
“แต่นายดันซื้อรสนี้มา...แล้วดันเป็นรสที่ชางซอบชอบซะด้วย...”
“.....”
เขารู้แล้วว่าพี่มินฮยอกต้องการจะสื่ออะไร เขาค่อยๆเลื่อนสายตาหลบอีกฝ่าย ทำเนียนกลับไปนั่งโต๊ะเอาเอกสารมาทำต่อ
“ก็อยากจะบอกว่าไม่เนียน แต่หน้าด้านอย่างนาย ด่าไปคงไม่สะเทือน”
ซองแจหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยิน แต่ก็กลับไปนั่งเนียนหน้าด้านๆต่อ มินฮยอกถอนหายใจพลางเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ซองแจอดยิ้มออกมาไม่ได้
“บอกตรงๆไปว่า ‘ซื้อมาให้นะ’ แค่นี้มันยากนักหรือไง”
ก็คนมันปากแข็ง...จะให้ทำยังไงล่ะครับ...
++++++++++++++++++++++++
พักกันก่อน ก่อนจะเริ่มคดีใหม่ /ที่จริงคือยังคิดไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆ
อันนี้เป็นเหมือนตอนแยก คลายเครียด จะมีเรื่อยๆค่ะ โดยเฉพาะเวลาคิดเนื้อเรื่องหลักยังไม่ออก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเมนต์ก็มีค่ามากจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
แจปากแข็งมากกกกกโอ้ยยยสสแต่เขิลลล//ม้วนตัว//จิกหมอ แค่ซื้อโดนัทมาให้ทำไมขั้นเขิลขนาดเน้-////-