ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1/1 พอแล้ว
รักนี้พี่ลิขิตเอง
บทที่ 1 พอแล้ว
“อื้อ~~~ อื้อ... อือ อาร์” เสียงครางของสาวสวย ผิวขาวเนียนนุ่ม เปลือยเปล่าทั้งตัว นั่งคุกเข่ากับพื้น ตรงหน้าหว่างขาแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามและขนสีดำ พยายามปลุกแท่งเนื้ออ่อนปวกเปียกให้ตื่นฟื้นเพื่อเผด็จศึกอีกครั้ง
สองมือสวยประคองแท่งเนื้อไว้ในอุ้งมือ โลมเลียด้วยลิ้นเล็กชื้นแฉะอย่างชำนาญ ก่อนจะอ้าปากดูดกินมันอย่างช่ำชอง ขณะเดียวกันก็พยายามส่งเสียงครางกระเส่าปลุกอารมณ์กำหนัดให้คนตัวใหญ่
สาวสวยอมกลืนแท่งเนื้ออ่อนปวกเปียกเกือบสิบนาที จึงถอนมันออก แล้วขยับกายเข้ามาใกล้กว่าเดิม เพื่อใช้หน้าอกอวบอั๋นทั้งสองประคองแท่งร้อนไว้ในร่องอก แล้วขยับกายขึ้นลง ให้แท่งเนื้อได้ถูไถเบียดเสียดกับเต้าสวยทั้งสอง ขณะเดียวกันเธอก็เงยหน้ามองคนตัวใหญ่ด้วยสายตาอ่อนหวาน เชิญชวนเต็มที่
“คุณหนึ่งขา กิฟซี่ไม่ไหวแล้วค่ะ” พูดพลางกัดริมฝีปากล่างไปด้วย เพื่อยั่วยวนให้หมดทุกกระบวนท่า
สันต์ธร หนุ่มใหญ่วัยสามสิบหกปี ผู้มีร่างกายบึกบึน หน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้าม แขนข้างขวาสักรูปนกอินทรีกางปีกขนาดใหญ่ตัวหนึ่งเต็มแขน ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มทุกสัดส่วนก้มลงเล็กน้อย ดวงตากลมรีหรี่ลงมองใบหน้าสวยตามพิมพ์นิยมของหญิงสาวตรงหน้า พยายามปล่อยอารมณ์ไปตามหน้าอกอวบอั๋น และมือนุ่มที่ลูบไล้ร่างกายของเขา อีกทั้งสูดกลิ่นหอมจากร่างสวยตรงหน้าเพื่อบิ๊วอารมณ์ แต่ไม่ว่าจะพยายามทำยังไงเจ้ามังกรของเขาก็ยังหลับใหล อ่อนปวกเปียกไม่เข้ากับร่างกายบึกบึนของเขาสักนิด สุดท้ายสันต์ธรจึงจับไหล่บางของอีกฝ่ายไว้ เป็นการบอกว่าพอแล้ว แต่สาวเจ้ายังดื้อดึงพยายามรุกเขาให้หนักกว่าเดิม ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
“พอแล้ว” สุดท้ายเขาต้องเอ่ยเสียงเรียบ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
“แต่...”
“คุณใช้เวลายี่สิบนาทีแล้ว อย่าพยายามต่อเลย” ชายหนุ่มหล่อเหลา หากแต่ท่าทางเรียบเฉยเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมกับดึงเจ้ามังกรหลับสนิทของเขาออกจากร่องอกนุ่มนิ่ม ทำเอาคนกำลังสร้างอารมณ์ต้องยุติการกระทำของตัวเองด้วยความไม่เต็มใจ
“ใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวคนของผมจะมาคุยเรื่องค่าตอบแทนกับคุณ”
“คุณหนึ่งคะให้กิฟซี่ลองอีกครั้งได้ไหมคะ กิฟซี่สัญญาว่าครั้งนี้จะทำให้สำเร็จ” ดวงตาคู่สวยมองมาอย่างวิงวอน แต่เขากลับถอนใจ ทำท่าเบื่อหน่าย ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วพูดเสียงเรียบเฉยว่า
“ไม่มีประโยชน์ ใส่เสื้อผ้าซะ” พูดจบก็หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวมาพันร่างกายท่องล่างไว้ และเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวมองตามหลังด้วยความเสียดาย
เธอกัดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ ทิ้งมือทั้งสองลงข้างลำตัวอย่างหมดหวังที่พลาดโชคลาภก้อนโตไป เพราะเงื่อนไขการจ้างงานคือถ้าเธอสามารถทำให้แท่งเนื้อของหนุ่มหล่อคนนี้ตื่นได้ เธอจะได้เป็นภรรยาของเขา ภรรยาของนักธุรกิจหมื่นล้าน ซึ่งมันจะยกระดับชีวิตของเธอจากดินสู่ดาวทีเดียว แต่เมื่อไม่ได้ตามปรารถนา จึงทำได้เพียงบ่นว่า
“หล่อ แซ่บ แต่เสียดายไม่ได้เรื่อง”
ด้านสันต์ธร หรือหนึ่งเดินออกมาที่ห้องรับแขกด้วยความไม่สบอารมณ์ ใบหน้าหล่อคมเข้มยับยู่ยี่ คิ้วหนาย่นจนจะชนกันอยู่รอมร่อ ริมฝีปากหยักพ่นลมหายใจออกมายืดยาว เดินมาทิ้งตัวบนโซฟาตัวใหญ่ พิงหัวกับพนักโซฟาด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะถามลูกน้องที่ยืนตรงหน้าว่า
“ยังเหลืออีกกี่คน”
“ห้าคนครับคุณหนึ่ง”
“ให้พวกเขากลับไปซะ”
“แต่...”
“ฉันบอกให้ไล่พวกเขากลับไปไง” พูดด้วยเสียงเข้มกว่าเดิม
“ไหน ๆ ก็เหลือแค่ห้าคนแล้ว ให้พวกเขามาทดลองก่อนไหมครับ” แม้เสียงของเจ้านายจะเข้มขึ้น แต่เด่นชัยก็พยายามโน้มน้าว เพราะอยากช่วยเขาจริง ๆ
“พอแล้ว ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ผมว่า...”
“ไอ้เด่นกูเหนื่อยที่จะให้ผู้หญิงมาลูบไล้ และเล่นกับร่างกายของกูแล้ว มึงไปยกเลิกคนที่เหลือทั้งหมดเลย”
“ครับคุณหนึ่ง” สุดท้ายเด่นชัยก็ต้องออกไปทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พอออกมาก็เห็นอานนท์และชัยวัตรยืนลุ้นอยู่หน้าห้อง สายตาของพวกเขาตื่นเต้นไม่น้อย แต่สีหน้าของเด่นชัยก็ทำให้พวกเขาผิดหวัง หน้าเจื่อน และถอนหายใจอย่างหมดหวัง
“คนนี้สวยมากยังไม่สำเร็จอีกหรือ”
“ไม่ได้เรื่อง” เด่นคุณตอบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ไปหาคนที่รับสมัครสาว ๆ ให้เจ้านาย เพื่อนทั้งสองจึงกอดอกรอเพื่อนคุยธุระ
{คุณหนิงยกเลิกที่เหลือทั้งหมด}
{ทำไมคะ}
{คุณหนึ่งบอกให้ยกเลิก}
{ค่ะ ดิฉันทราบแล้ว จะจัดการให้เดี๋ยวนี้ค่ะ}
{อ้อ อย่าลืมให้ค่าเสียเวลากับพวกเขาด้วยนะ}
{ค่ะ ได้ค่ะ} หลังจากปลายสายรับปากเรียบร้อย เด่นชัยก็กดวางสาย สอดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“นี่เราหาหญิงงามจะทั่วประเทศแล้วนะ” ชัยวัตรเอ่ย
“ทำไงได้ล่ะเมื่อพวกหล่อนช่วยคุณหนึ่งไม่ได้ เราก็ต้องหาต่อไป” อานนท์ที่อายุน้อยสุดพูดขึ้น
“ต่อให้ต้องไปหาสาวงามต่างประเทศ พวกเราก็ต้องไป ต้องทำให้สำเร็จก่อนที่คุณหนึ่งจะอายุมากกว่านี้”
“ตอนนี้คุณหนึ่งเพิ่งสามสิบหกปี คุณท่านทั้งสองก็เร่งรัดจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าคุณหนึ่งอายุเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราจะทำงานหนักขนาดไหน”
บทที่ 1 พอแล้ว
“อื้อ~~~ อื้อ... อือ อาร์” เสียงครางของสาวสวย ผิวขาวเนียนนุ่ม เปลือยเปล่าทั้งตัว นั่งคุกเข่ากับพื้น ตรงหน้าหว่างขาแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามและขนสีดำ พยายามปลุกแท่งเนื้ออ่อนปวกเปียกให้ตื่นฟื้นเพื่อเผด็จศึกอีกครั้ง
สองมือสวยประคองแท่งเนื้อไว้ในอุ้งมือ โลมเลียด้วยลิ้นเล็กชื้นแฉะอย่างชำนาญ ก่อนจะอ้าปากดูดกินมันอย่างช่ำชอง ขณะเดียวกันก็พยายามส่งเสียงครางกระเส่าปลุกอารมณ์กำหนัดให้คนตัวใหญ่
สาวสวยอมกลืนแท่งเนื้ออ่อนปวกเปียกเกือบสิบนาที จึงถอนมันออก แล้วขยับกายเข้ามาใกล้กว่าเดิม เพื่อใช้หน้าอกอวบอั๋นทั้งสองประคองแท่งร้อนไว้ในร่องอก แล้วขยับกายขึ้นลง ให้แท่งเนื้อได้ถูไถเบียดเสียดกับเต้าสวยทั้งสอง ขณะเดียวกันเธอก็เงยหน้ามองคนตัวใหญ่ด้วยสายตาอ่อนหวาน เชิญชวนเต็มที่
“คุณหนึ่งขา กิฟซี่ไม่ไหวแล้วค่ะ” พูดพลางกัดริมฝีปากล่างไปด้วย เพื่อยั่วยวนให้หมดทุกกระบวนท่า
สันต์ธร หนุ่มใหญ่วัยสามสิบหกปี ผู้มีร่างกายบึกบึน หน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้าม แขนข้างขวาสักรูปนกอินทรีกางปีกขนาดใหญ่ตัวหนึ่งเต็มแขน ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มทุกสัดส่วนก้มลงเล็กน้อย ดวงตากลมรีหรี่ลงมองใบหน้าสวยตามพิมพ์นิยมของหญิงสาวตรงหน้า พยายามปล่อยอารมณ์ไปตามหน้าอกอวบอั๋น และมือนุ่มที่ลูบไล้ร่างกายของเขา อีกทั้งสูดกลิ่นหอมจากร่างสวยตรงหน้าเพื่อบิ๊วอารมณ์ แต่ไม่ว่าจะพยายามทำยังไงเจ้ามังกรของเขาก็ยังหลับใหล อ่อนปวกเปียกไม่เข้ากับร่างกายบึกบึนของเขาสักนิด สุดท้ายสันต์ธรจึงจับไหล่บางของอีกฝ่ายไว้ เป็นการบอกว่าพอแล้ว แต่สาวเจ้ายังดื้อดึงพยายามรุกเขาให้หนักกว่าเดิม ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
“พอแล้ว” สุดท้ายเขาต้องเอ่ยเสียงเรียบ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
“แต่...”
“คุณใช้เวลายี่สิบนาทีแล้ว อย่าพยายามต่อเลย” ชายหนุ่มหล่อเหลา หากแต่ท่าทางเรียบเฉยเอ่ยเสียงทุ้มพร้อมกับดึงเจ้ามังกรหลับสนิทของเขาออกจากร่องอกนุ่มนิ่ม ทำเอาคนกำลังสร้างอารมณ์ต้องยุติการกระทำของตัวเองด้วยความไม่เต็มใจ
“ใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวคนของผมจะมาคุยเรื่องค่าตอบแทนกับคุณ”
“คุณหนึ่งคะให้กิฟซี่ลองอีกครั้งได้ไหมคะ กิฟซี่สัญญาว่าครั้งนี้จะทำให้สำเร็จ” ดวงตาคู่สวยมองมาอย่างวิงวอน แต่เขากลับถอนใจ ทำท่าเบื่อหน่าย ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วพูดเสียงเรียบเฉยว่า
“ไม่มีประโยชน์ ใส่เสื้อผ้าซะ” พูดจบก็หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวมาพันร่างกายท่องล่างไว้ และเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวมองตามหลังด้วยความเสียดาย
เธอกัดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ ทิ้งมือทั้งสองลงข้างลำตัวอย่างหมดหวังที่พลาดโชคลาภก้อนโตไป เพราะเงื่อนไขการจ้างงานคือถ้าเธอสามารถทำให้แท่งเนื้อของหนุ่มหล่อคนนี้ตื่นได้ เธอจะได้เป็นภรรยาของเขา ภรรยาของนักธุรกิจหมื่นล้าน ซึ่งมันจะยกระดับชีวิตของเธอจากดินสู่ดาวทีเดียว แต่เมื่อไม่ได้ตามปรารถนา จึงทำได้เพียงบ่นว่า
“หล่อ แซ่บ แต่เสียดายไม่ได้เรื่อง”
ด้านสันต์ธร หรือหนึ่งเดินออกมาที่ห้องรับแขกด้วยความไม่สบอารมณ์ ใบหน้าหล่อคมเข้มยับยู่ยี่ คิ้วหนาย่นจนจะชนกันอยู่รอมร่อ ริมฝีปากหยักพ่นลมหายใจออกมายืดยาว เดินมาทิ้งตัวบนโซฟาตัวใหญ่ พิงหัวกับพนักโซฟาด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะถามลูกน้องที่ยืนตรงหน้าว่า
“ยังเหลืออีกกี่คน”
“ห้าคนครับคุณหนึ่ง”
“ให้พวกเขากลับไปซะ”
“แต่...”
“ฉันบอกให้ไล่พวกเขากลับไปไง” พูดด้วยเสียงเข้มกว่าเดิม
“ไหน ๆ ก็เหลือแค่ห้าคนแล้ว ให้พวกเขามาทดลองก่อนไหมครับ” แม้เสียงของเจ้านายจะเข้มขึ้น แต่เด่นชัยก็พยายามโน้มน้าว เพราะอยากช่วยเขาจริง ๆ
“พอแล้ว ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ผมว่า...”
“ไอ้เด่นกูเหนื่อยที่จะให้ผู้หญิงมาลูบไล้ และเล่นกับร่างกายของกูแล้ว มึงไปยกเลิกคนที่เหลือทั้งหมดเลย”
“ครับคุณหนึ่ง” สุดท้ายเด่นชัยก็ต้องออกไปทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พอออกมาก็เห็นอานนท์และชัยวัตรยืนลุ้นอยู่หน้าห้อง สายตาของพวกเขาตื่นเต้นไม่น้อย แต่สีหน้าของเด่นชัยก็ทำให้พวกเขาผิดหวัง หน้าเจื่อน และถอนหายใจอย่างหมดหวัง
“คนนี้สวยมากยังไม่สำเร็จอีกหรือ”
“ไม่ได้เรื่อง” เด่นคุณตอบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ไปหาคนที่รับสมัครสาว ๆ ให้เจ้านาย เพื่อนทั้งสองจึงกอดอกรอเพื่อนคุยธุระ
{คุณหนิงยกเลิกที่เหลือทั้งหมด}
{ทำไมคะ}
{คุณหนึ่งบอกให้ยกเลิก}
{ค่ะ ดิฉันทราบแล้ว จะจัดการให้เดี๋ยวนี้ค่ะ}
{อ้อ อย่าลืมให้ค่าเสียเวลากับพวกเขาด้วยนะ}
{ค่ะ ได้ค่ะ} หลังจากปลายสายรับปากเรียบร้อย เด่นชัยก็กดวางสาย สอดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“นี่เราหาหญิงงามจะทั่วประเทศแล้วนะ” ชัยวัตรเอ่ย
“ทำไงได้ล่ะเมื่อพวกหล่อนช่วยคุณหนึ่งไม่ได้ เราก็ต้องหาต่อไป” อานนท์ที่อายุน้อยสุดพูดขึ้น
“ต่อให้ต้องไปหาสาวงามต่างประเทศ พวกเราก็ต้องไป ต้องทำให้สำเร็จก่อนที่คุณหนึ่งจะอายุมากกว่านี้”
“ตอนนี้คุณหนึ่งเพิ่งสามสิบหกปี คุณท่านทั้งสองก็เร่งรัดจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าคุณหนึ่งอายุเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราจะทำงานหนักขนาดไหน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น