คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อน 🐶
“ู่วแล้วอ่ะ” แบฮยอนอ้าปาหวาววอ ใบหน้าเอียบโ๊ะี่ปุ่นัวเี้ย าปรือ้อนมอเพื่อนที่แสนะใี อุส่ามาิวให้ถึห้อ
อ่ะๆ พูไหม ูเอแหละที่แถไปบ้านเ้าอ่ะ แถมึ้นมาบนห้อเ้าเอ้วยน้ะเออ
“ไหนมึบอะั้ใเรียน ั้ให่าไรนี่เพิ่สอั่วโมเอ” านยอลรอามอบนอย่าหน่ายๆ นี่อุส่าเสียเวลามาิวให้ แทนที่ะไปลั้ลลาับน้อโระหน้าอ
“็ู่ว อพัแปปนึไม่ไ้หรอ” ปามันอไปั้นแหละ า็ปิไว้เรียบร้อยแล้ว พรุ่นี้มีสอบเ็บะแนนในห้อเล็น้อย แบฮยอนเลยมาิวับเพื่อนปาร์ “ใหู้พัห้านาที เี๋ยวูออนท็อปให้”
“พ่อ!” านยอลไม่ไ้สนใลูหมาที่หลับาโ๊ะไปแล้ว อนนี้เาวรลับไปหาน้อโระที่ร้อเรียนเาอยู่ ใ้เท้าสะิมันที้อหาหมั่นไส้ แล้วเินไปเปิโน้บุ้ที่วาอยู่ลาเีย
อย่ามออย่านั้นไ้ไหมหล่ะ นี่ผู้ายน้ะ สิบเ็วัยพลุ่พล่านอะไม่รู้ัหรอ?
‘อ๊ะ อ๊ะ อือ ิมูิ’ เสียหวานใสอสาวผมสั้นร้อราหวาน อะไระเอ็์ไ้นานี้ พี่านะไม่ทน!
มือหนา่อยลูบไล้านน้อย านน้อยเริ่มสู้มือ้วยารพอเ็มเป้า น้อโระยัราเสียหวาน ส่วนมือพี่นั้น็ยัทำหน้าที่ไ้ี
“ี๊ อ่า” านยอลหลับาฟินในินนาาร เ็สิบเ็ทำอะไรไ้มาว่านี้หรอ ไปลาเ็มาฟัอะไรแบบนี้็ไม่ใ่่ายๆเหมือนในนิยายน้ะเออ
“อืออ” านยอลเหลือบมอแบฮยอนที่ราออมาเล็น้อย ไอลูหมาแ่ยับท่านอนเยๆไม่มีไร ปิมันป็นนหลับลึะาย หลับแบบอีิบหายะหลับอะไรนานี้อ่ะ เ้าใไหม?
มืออานยอลยัันำานน้อยไวุแส เหมือนอารม์เือบถึุไลแม็์อยู่รอมร่อ ถ้าไม่ิว่า
“านยอลูเมื่อย อนอนบนเียหน่อย”
ไอลูหมามันเินละเมอมานอนแผละ้าๆเ้าเนี่ย!
เอาริๆ็ไม่สนไม่อายอ่ะ แมนๆเะบอล
มือู่ยาันำัวเอพาไปถึสวรร์ั้นาวึเรียบร้อย านยอลปิอม บอลาน้อโระอย่าอ้อยอิ่ เอาริๆรอบนึมัน็ไม่พอหรอ แ่ไอลูหมา้านี่เริ่มอยู่ไม่สุสะแล้ว
นี่เป็นเพื่อนันมาั้หลายปี เพิ่รู้ว่าแม่าวนานี้ ำเป็น้อใสุ่บอลมาหรอ มาอ่อยูหรอ?
“านยอล าน...ไอาน! มึะหยุลูบาูไ้ยั”
“อ่าวหรอ” านยอลแสร้ทำหน้าเหมือนใ แ่มือไม้ยัเลื้อยเหมือนเิม ืออะไรหรอพี่ปาร์?
“ยั ยัไม่หยุอี” แบฮยอนมอาวา “ูเห็นว่าเพิ่ว่าวเสร็ ทำไม ้าหรอ” ใ้ีนเี่ยผ้านวมผืนหนาึ้นมา่อนะห่อัวเอเป็น้อนลมๆ
“ทำเหี้ยไรเนี่ย” านยอลหัวเราะับสภาพออีน เยเห็นหมาเี้ยๆโนปั้นเป็น้อนๆไหม ฮาเนี่ย ฮาเหี้ยๆ “ไหนบอถ้าูปล่อยให้นอนะออนท็อปใหู้”
“ูพูเล่นไหมหล่ะ เสี้ยนหรอมึอ่ะ” แบฮยอนเริ่มอึอันิหน่อย ผ้านวมมันหนา มันหายใไม่ออแล้ว “านยอล” เมื่อเริ่มเอาัวเอออไม่ไ้็เรียเพื่อสนิทเสียอ่อย
“อะไร?”
“แะใหู้หน่อย”
“ไม่ว่าอ่ะ”
“าน...แะให้หน่อย หายใไม่ออ”
“...”
“นะ”
พ่อมึอ่ะแบ เลีย ูเลีย
“อ๊ะๆ มึแะีๆ ูเวียนหัว” แบฮยอนลิ้หลุนๆออาอผ้านวมที่ัวเอสร้าไว้ ่อนะแหมะแบบสวยๆอยู่้าเีย “อ๊ะ ปาร์าน! ูเ็บ! ฮืออออ”
“เสื้อแบเสื้อ เสื้อมึอ่ะเสื้อ” านยอลี้ไปยัเสื้อบอลอไอลูหมาที่มันเลิึ้นนเห็นเอวอๆ “ั้ใอ่อยู็บอหมาเี้ย มีอารม์น้ะเนี่ย” พูพรา็ลไป่วยอุ้ม เอาริๆ็สสารมันอยู่หรอ ทีพื้นบ้านูสะเทือน
“ูเพื่อนมึไหมหล่ะ” รอามออีฝ่ายที่ไม่รู้มา่วยหรือแล้้ำ อนอุ้ม็ีีอยู่หรอ แ่ำเป็น้อวาูแรนานี้ไหม “มึ มัน้ำ” แบฮยอนเบ้ปา มอไปยัเอว้านหลัอัวเอ เห็นแวบๆว่ามันแ แถมพอิ้ม็เ็บมามา้วย
“บอูให้ไ้ห่าไร” ถึะพูแบบนั้น็เถอะ พี่ปาร์านนใี็ยั่วยไปหายาแ้ฟ้ำมาให้ “หันหลัสิฟาย”
“ใีัเลยพี่ปาร์” แบฮยอนโลศรีษะทำหน้าทะเล้น ่อนะนอนหันหลัให้อีฝ่าย
“ปิาวแบบนี้หรอ”
“อื้อ”
านยอลนวลึบริเวเหนือสะโพ่อนมาทาเอว แบฮยอนเป็นมนุษย์ที่เียไ้โ่มาริๆแบบไม่้ออธิบาย
“มึไปแฮอร์โมนเพศหิมาหรอ”
“พี่ปาร์ ั้สิน้ะ นี่แบฮยอน บยอน แบฮยอน” เหม็นเบื่อานยอลอ่ะ มันำเป็น้อเสี้ยนนานี้ไหม
“อีเี้ยแบ” ป้าป! านยอลฟา้นอ้อนมืออแบฮยอนแรๆ ้อหายีนมาเี่ยานน้อยู
“อ้าว ็เห็นมีอารม์ ให้น้อ่วยไหมพี่ปาร์~”
“มึนี่!”
“55555555555555”
“แบ” านยอลแทบะเอาหัวฟาำแพ เมื่อมนุษย์เี้ยอย่าแบฮยอนเอา้นอวมๆมาถูหน้าาเา “ูนับหนึถึสาม ไม่หยุูเสียบ”
“1” านยอลหลับาัฟันอีรั้ แบฮยอนนี่มันยัไ เือนแล้วไม่ฟั แถมยัผลัเาลเียอี
“สอ สาม ูนับให้มึ้ามา”
านยอลมออีนที่นั่ล่อมาเา ในในึสสัยว่าแบฮยอนมันเมาาวหรือนอนไม่พอันแน่ มึเล็ๆามบับผู้หิเอื้อมมาลึน้อายอเาที่เพิ่สบไปไม่ถึห้านาที
อ่า
“ูเป็นนรัษาสัาไ”
แบฮยอน้มลมานผมหน้าม้าปิหน้า ฟันี่น้อยัเอาอบาเบอลอานยอล่อนะ่อยๆึร่นลมา
ป้อ!
“พี่ปาร์ น้อมึีแ้มูอ่ะ” แบฮยอนเยหน้าึ้นมาอแ เบะปาเหมือนไม่ถูใเอามาๆ
านยอลมือสั่น าสั่น และาว่าอีนิะแบ่ปันวามสั่นใส่แบฮยอน
่วล่ามึ้อสั่นแน่ๆ
Cut
Talk : ทำไรไม่ถูรัยส์เทอเรยยย เรา้อทำัยอ่ะ.หืมมมม
ความคิดเห็น