ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ดินแดนแห่งมนตรา ฟอร์ซีเรียส
พลั่กๆ ตุ้บๆ ปั่กๆ เสียงของหล่นเต็มไปทั่วพื้นที่แห่งหนึ่ง คนที่ลุกขึ้นมาได้ก่อนคือ.... ทัตซึโนะ เขามองไปรอบๆ ก็พบว่าที่ที่พวกเขาอยู่นั้น เป็นห้องเล็กๆห้องหนึ่ง มีประตูอยู่ทางทิศตะวันออก (ทัตซึโนะ:เอาเข็มทิศไปด้วยเหรอไงเนี่ย เขียนมั่วจัง) (-*-) เขามองไปที่พวกเพื่อนๆที่เหลือ
\"เฮ้ย ตื่นเด้\" เขาตะโกนอย่างหัวเสีย เพระมองพวกเพื่อนๆมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็นังไม่มีใครขยับ
\"โอ้ย เสียงใครเนี่ย ตื่นแล้วเว้ย\" ชินเรลุกขึ้นมาก่อนคนแรก ทำให้ทัตซึโนะใจชื้นขึ้นเล็กน้อยที่มีเพื่อนมานั่งด้วย
\"เสียงชั้นเอง ก็พวกนายเล่นไม่ตื่นกันนี่นา ชั้นก็เลยตะโกนเรียก ได้ผลดีเหมือนกัน\" ทัตซึโนะตอบกวนๆ ทำให้เพื่อนที่ตื่นขึ้นมาแล้วทำหน้ายู่
\"แล้วคนอื่นๆนี่ไม่มีใครตื่นเลยเหรอ\" ชินเรถามทัตซึโนะ
\"เออ แล้วชั้นสงสัยอีกอย่างนะ ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย อย่าบอกนะว่ามันเป็นไอ้แดนเวทมนต์อะไรก็ไม่รู้นั้นน่ะ\" ทัตซึโนะตอบพร้อมกับยิงคำถามต่อไปทันที
\"ใครจะไปรู้ละฟะ ก็นายกดไอ้คำว่าเข้าสู่แดนแห่งเวทมนต์แล้วมันก็มีแสงมา แล้วพวกเราก็เข้ามาอยู่ในนี้ไง ชั้นคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ\" ชินเรพูด พร้อมอวดเล็กน้อย แล้วก็มีเสียงอื่นแทรกขึ้นมาว่า
\"โอ้ย นายจะอวดไปถึงไหนเนี่ย\" อิโรชิโวยขึ้นมา
\"นี่มันที่ไหนกันเนี่ย เรามาอยู่ที่ไหน\" โมโตโกะถามขึ้นมาเสียงงัวเงีย แล้วก็ต่อด้วยอิโตโกะ
\"พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย\" แล้วก็ต่อด้วยเคอิริ
\"ทุกคนเป็นอะไรหรือเปล่า\" (ทัตซึโนะ:ทำไมเคอิริถึงห่วงคนอื่นจัง) (นักเขียน:ก็เพราะว่าเคอิริเค้านิสัยดีไง ไม่เหมือนนาย) (ทัตซึโนะ:ว่าไงน้า พูดใหม่ดิ) (นักเขียน:ใครพูดก็โง่แล้ว นอกจากนิสัยอย่างนี้แล้วยังหูไม่ดีอีก) ทัตซึโนะและคนที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็จนปัญญาที่จะตอบคำถามทั้งหมด จนกระทั้งมีเสียงดังขึ้นมาจากที่ไหนไม่มีใครทราบ
\"ขณะนี้พวกเจ้าอยู่ในแดนแห่งมนตรา ต้องการไปที่ไหนคะ โปรดออกเสียงบอกเลยค่ะ\"
\"เอ่อ...แล้วมีที่ไหนบ้างคะ\" เคอิริผู้รวบรวมสติที่ตกอยู่ขึ้นมาได้ก่อน (ทัตซึโนะ:ไอ้นักเขียนนี่บ้าแน่เลย) (-*-) \"ที่ที่คนเค้าไปกันน่ะค่ะ\"
\"ก็มีที่ เกาะสวรรค์ทะเลใต้ ซากของเกาะที่โดนซึนามิเมื่อเดือนธันวาปีที่แล้ว (ทัตซึโนะ:เฮ้ ชัดเกินไปป่าวเนี่ย - -++) แล้วก็ศูนย์การค้าชื่อดังค่ะ\" เสียงนั้นตอบ \"ที่พูดมาทั้งหมดนั้นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวนะคะ ต้องการให้บอกสถานที่ในหัวข้ออื่นหรือเปล่าคะ\"
\"ไม่ต้องหรอกครับ\" ชินเรแสดงความเป็นพระเอกให้ผู้ชายคนอื่นอิจฉา แล้วหันมาถามทุกคนว่า \"เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ\"
\"อืม....พวกเราไปที่ศูนย์การค้ากันเถอะจ้ะ\" โมโตโกะตอบมาคนแรก \"จะได้ไปซื้อเสื้อผ้าที่เหมาะกับที่นี่ด้วยไงจ้ะ มีใครคัดค้านหรือเปล่าเนี่ย\"
\"เอ้อ...ไม่มีหรอกครับ\" อิโรชิพูดเสียงหล่อ ที่เห็นได้ชัดว่าแกล้งทำ
\"งั้นพวกเราไปที่ศูนย์การค้าครับ\" ทัตซึโนะบอกกับเสียงลึกลับนั้น
\"รับทราบค่ะ เตรียมตัวเคลื่อนย้ายมิติด้วยพลังเวทย์\" เสียงนั้นพูด เกิดเสียงดังครืน.......
\"ชั้นหวังว่าไอ้หลังคานี่มันจะไม่พังลงมานะ\" ทัตซึโนะพูดกับเพื่อนๆของเขา
\"โธ่~~ ทัตซึคุงจ้ะ อย่ามองโลกในแง่ร้ายซิ คิกๆ\" อิโตโกะล้อเลียนทัตซึโนะ เมื่อรอไปอีกซักประมาณ 10 นาทีเสียงลึกลับก็ดังมาอีกว่า
\"ถึงแล้วค่ะ ต้องการจะออกเลยหรือเปล่าคะ\"
\"เอ่อ....ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ\" ชินเรเริ่มเก็กเป็นพระเอกอีกรอบ \"ถ้าเกิดว่าเราจะกลับ เราจะกลับได้ที่ไหนครับ\"
\"มาที่ช่องมิติค่ะ ออกจากช่องว่างระหว่างมิติเลยนะคะ\" เสียงลึกลับตอบมา
\"ค่ะ/ครับ\" ทุกคนตอบพร้อมกัน แล้วประตูที่ทัตซึโนะเห็นตอนแรกก็เปิดออก ข้างนอกเป็นสถานที่ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีคนเดินพลุกพล่านเต็มไปหมด แต่ละคนแต่งตัวในลักษณะที่พวกของทัตซึโนะเห็นแล้วอึ้ง (ทัตซึโนะ:แล้วกิ่มกี่ด้วยป่าว) ประมาณว่าใส่ชุดดำ ใส่หมวกเหมือนพวกแม่มดอะไรประมาณเนี้ย บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยคนขี่ไม้กวาด หรือไม่ก็คนที่เดินบนฟ้าได้เอง
\"เอ่อ...ทุกๆคนจ้ะ เราว่านะพวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากันเถอะจ้ะ เดี๋ยวคนื่นเขามองเรากันใหญ่\" เคอิริพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงตามเคย
\"ก็ดีนะเนโนะสึงิ แต่ว่า....พวกเรายังไม่มีเงินของโลกนี้เลยนะ\" ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าคนที่พูดคือใครเพราะ คนที่เรียกแต่นามสกุลอย่างนี้มีอยู่คนเดียว
\"อืม จริงด้วยสิ\" โมโตโกะเห็นด้วยกับทัตซึโนะ \"งั้นเราลองไปถามพวกที่อยู่แถวนี้ดีไหมว่าเขาใช้สกุลเงินอะไร เผื่อโลกนี้เขาจะใช้แบบเรา \" เธอเสนอความคิดแบบที่ทำให้ทุกคนเหวอ
\"ก็.....ได้มั้ง\" อิโตโกะผู้รวบรวมสติ.....(ทัตซึโนะ:หยุดเลย สติที่ตกอยู่บนพื้นอีกละสิ) (นักเขียน:นั่น รู้ทันอีก - -\")...ได้ก่อน เพราะทุกคนตอนนี้ยังอยู่ในสภาพ 0๐0\"\"\" (นักเขียน:หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะ ^_^) เธอพูดเสร็จก็เดินไปถามผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ยืนซื้อของอยู่ใกล้ๆกับพวกเขา
\"เอ่อ....ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่เค้าใช้สกุลเงินอะไรคะ\" เธอหน้าแดงแจ๊ (ทัตซึโนะ:ยัยพวกนี้มันหน้าแดงเป็นด้วยเหรอ แปลกใจจัง) (อิโตโกะ (แขกรับเชิญ) :พวกนี้พวกไหนฮึ เราก็หน้าแดงเป็นนะ)
\"เอ๊ะ หนูไม่รู้หรอกเหรอจ้ะ ก็ออกจะโตกันแล้วนี่ อยู่ชั้นอะไรกันละจ้ะ\" เธอพูด แล้วมองเลยไปที่พวกที่ยืนอยู่ที่เหลือ
\"อยู่ ป.6 ค่ะ\" อิโตโกะยังคงหน้าแดงอยู่ เธอเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ก็พบว่าเธอมีตาสีม่วง ผมสีน้ำเงิน และมีไม้คทาเหน็บไว้ข้างตัว
\"ปีหกเหรอจ้ะ\" ผู้หญิงคนนั้นพูด \"อ๋อ พวกเธอคงไม่ได้เกิดที่นี่ใช่ไหมจ้ะ มิน่าละรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่รู้จักสกุลเงินของที่นี่ งั้น....ไปที่บ้านของพี่ก่อนไหมจ้ะ พี่จะได้เล่าทุกอย่างให้ฟัง\"
\"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ\" อิโตโกะกล่าว แล้วเรียกเพื่อนๆของเธอที่ยืนเอ๋ออยู่ \"มาสิทุกคน เดินตามผู้หญิงคนนั้นไป\" ผู้หญิงคนนั้นพาไปที่ตึกแห่งหนึ่งที่ลอยฟ้าอยู่ มีป้ายเขียนอยู่ข้างล่างว่า \"ตึกฮิสฮอฟ ไว้สำหรับพักอยู่อาศัยเท่านั้น\"
\"เอ้า ขึ้นไปกันสิจ้ะ\" เธอพูด ทำให้เด็กๆทำหน้า 0๐0\" อีกรอบ
\"แล้ว.....เราจะขึ้นไปได้ไงละคะ/ครับ\" ทุกคนถามอย่างพร้อมเพรียงกัน
\"อ้าว แล้วพวกเธอไม่มีเวทมนต์กันเหรอจ้ะ ทุกคนที่เข้ามาในแดนเวทมนต์นั้น จะต้องมีเวทมนต์ ไม่งั้นจะเข้ามาไม่ได้\" เธอพูด/บรรยายยืดยาว
\"พวกเราไม่มีกันหรอกครับ\" ทัตซึโนะตอบคำถามนั้น
\"แล้วพวกเธอเข้ามาได้ไงละจ้ะ...\" เธอถาม \"เอ้อ...อย่าพึ่งตอบเลย ขึ้นไปบนห้องของพี่ก่อนดีกว่า ยืนอยู่ตรงนี้มันเมื่อยนะ\" เธอพูดต่อเมื่อเห็นเด็กๆกำลังจะตอบ
\"ตกลงพวกเราจะขึ้นไปยังไงละครับ\" ชินเรเก็กเสียงหล่อ (นักเขียน:อีกแล้ว)
\"พี่มีไม้กวาด แล้วพี่จะมารับทีละสองคนนะ\" เธอตอบ แล้วหยิบไม้กวาดอันเล็กๆออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วท่องคาถาอะไรบางอย่าง ทำให้ไม้กวาดใหญ่ขึ้น ใหญ่พอๆกับที่พวกของทัตซึโนะเห็นในหนัง แฮร์รี่พอตเตอร์ \"เอ้า หนูผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าน่ะ มาหาพี่ซิจะได้ไปกัน\" เด็กสองคนที่เธอเรียกก็คือ อิโตโกะ และ เคอิริ
\"ค่ะ\" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน แล้วเดินไปหาเธอคนนั้น แล้วขึ้นไม่กวาด ทั้งสองสาวมีสีหน้าตื่อเต้น
\"เกาะดีๆนะจ้ะ ตกไปล่ะแย่แน่ๆเลย\" เธอพูดเสียงสดใสชวนให้ทัตซึโนะคิดถึงเสียงของโมโตโกะ เธอบินขึ้นไปท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องของสองสาว เธอขับไปจนถึงหน้าประตูตึก แล้วเรียกยามมา
\"นี่โอลิเวอร์ ช่วยดูแลเด็กสองคนนี้หน่อยนะ เราจะไปรับคนข้างล่างมาอีก\" เธอพูด ส่งสายตาแกมบังคับให้ ผู้ชายที่ชื่อโอลิเวอร์รับคำ
\"อืม...จะดูแลให้นะ\" โอลิเวอร์พูดเบาๆ
\"ขอบใจจ้ะ อยู่กันดีๆนะสองสาว\" เธอหันมาพูดกับอิโตโกะ และ เคอิริ
\"ค่ะ\" ทั้งสองสาวตอบรับ แล้วเธอก็เดินไปที่ไม้กวาดที่จอดคอยอยู่ แล้วก็บินลงไปข้างล่าง เด็กทั้งสองก็ชะเง้อมอง
\"ลงมาแล้วจ้า\" เธอพูดกับกลุ่มเด็กที่เหลือที่รออยู่ข้างล่าง \"คู่ต่อไปก็เอา....เด็กผู้ชายสองคนนั้นน่ะ\" เธอหมายถึงอิโรชิ กับ ชินเร
\"ครับ\" ทั้งสองพูดพร้อมกัน(อีกแล้ว) ก่อนที่เธอคนนั้นจะขึ้นบิน ทัตซึโนะก็พูดขึ้นมาว่า
\"ว้าก!! ทำไมคุณต้องให้ผมนั่งกับยัยนี่ด้วยละครับ\" (ทัตซึโนะ:ใช่ ทำไมต้องให้ชั้นนั่งกับยัยอิไรงะด้วย - -+++)
\"อุ้ย ไม่ได้ตั้งใจจ้ะ พี่ไปนะ\" พูดจบคุณเธอก็บินขึ้นไป ทิ้งให้ทัตซึโนะอารมณ์บูดอยู่กับโมโตโกะ
\"มาอีกสองจ้าโอลิเวอร์\" เธอตะโกนเรียกยามมา
\"เหรอ ทิ้งไว้ก่อนสินะ เหลืออีกกี่คนเนี่ย\" โอลิเวอร์ภาม
\"อีกคู่นึง ก็เท่ากับสองคนซินะ\" เธอคนนั้นตอบเสียงใส
\"อืม.....\" โอลิเวอร์พูดแล้วก็เงียบไปอีก
\"ไปก่อนนะ ทั้งสี่คน\" เธอหันไปพูดกับเด็กทั้งสี่ ที่มองลงไปข้างล่างอย่างอัศจรรย์ใจ
\"ค่ะ/ครับ\" ทั้งหมดตอบ แล้วเธอก็บินลงไปข้างล่าง
\"มาแล้วจ้า เฮ้อ ขับ(ขี่)วนหลายรอบก็เหนื่อยไม่ใช่เล่นนะเนี่ย\" เธอบ่น \"เอ้า....สองคนสุดท้ายไปกันได้หรือยังจ้ะ\"
\"ค่ะ\" โมโตโกะรับคำ แต่ทัตซึโนะเพียงแต่พยักหน้า (ทัตซึโนะ:ช่ายสิ ชั้นไม่ได้ส่งเสียงได้ทั้งวันแบบยัยนั่นนี่นา)
\"ไปกันเลยนะจ้ะ\" เธอพูดอีกครั้ง เมื่อทั้งสองคนขึ้นไม่กวาดแล้ว
\"ค่ะ\" แล้วทัตซึโนะก็ได้แต่พยักหน้าอีกครั้ง
\"มาถึงแล้วจ้ะ\"เธอคนนั้นพูดขึ้นเมื่อไม้กวาดจอดเทียบท่าที่ชานชลา (ทัตซึโนะ:ไอ้นี่มันเป็นเรือ รถไฟ รถ หรืออะไรกันแน่เนี่ย) ทัตซึโนะรีบกระโดดลงทันที แล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆอีกสองคน \"เอ้า....ขึ้นบันไดทางนั้นเลยจ้ะ\" เธอพูดแล้วชี้ไปทางบันไดเวียน เด็กๆทุกคนเดินขึ้นไปตามที่เธอบอก \"ขึ้นไปชั้นสองนะ จะเจอห้อง 265 เข้าไปเลยจ้ะ ไม่มีใครอยู่หรอก\" แล้วเธอก็เดินตามเด็กๆขึ้นไป
\"โอ้โห กว้างจังเลยค่ะ\" เคอิริพูดขึ้นเมื่อเข้าไปในห้อง \"มองข้างนอกไม่เห็นกว้างขนาดนี้เลยนี่นา\"
\"มันเป็นมนตราอำพรางพื้นที่น่ะจ้ะ\" เธอตอบ \"ทุกๆคนจ้ะ ไปนั่งที่โซฟาซิ แล้วจะได้เริ่มเล่าเรื่องซะที\" เด็กทุกๆคนก็เดินไปนั่งที่โซฟาตามคำสั่ง (ทัตซึโนะ:ยัยนั่นมันเป็นแม่ทัพเหรอ) \"อ่ะ เล่ามาสิจ้ะว่าพวหเธอเข้ามาในดินแดนแห่งมนตราได้อย่างไร เพราะคนที่ไม่มีเวทมนต์ไม่สามารถเข้ามาได้เป็นอันขาด พี่เรียนมาแล้วในวิชาประวัติศาสตร์\"
\"เอ่อ....พี่ครับ ก่อนที่พวกผมจะเล่าเนี่ย พี่ช่วยบอกก่อนได้ไหมครับว่าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่\" ชินเรได้ทีซัก
\"ว้าย ขอโทษจ้ะที่ไม่ได้บอก พี่ชื่อ เนทาลีฟ อายุ 15 ปีจ้ะ อยู่โรงเรียนเวทมนต์เอกชน เมลเดียน่า ปีสี่ดับเบิ้ล สายวิชา เวทมนต์รักษาจ้ะ\" เนทาลีฟพูด (ทัตซึโนะ:ตอนนี้ก็ไม่ต้องเรียกว่า\"เธอ\"แล้วใช่ไหม) (นักเขียน:ใช่มั้ง คิดเองดิ) (ทัตซึโนะ: - - ++++++) \"แล้วน้องๆชื่อะไรกันบ้างจ้ะ\" เนทาลีฟถามบ้าง
\"ผมชื่อ อิโนยามะ ทัตซึโนะครับ\" ทัตซึโนะพูดเสียงเบื่อๆ
\"นี่ทัตซึโนะนายอย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ\" ชินเรสวมบทพระเอกต่อหน้าสาว(สวย)อีกแล้ว \"ผมชื่อ อิโคโตะ ชินเรครับ\"
\"ส่วนผมชื่อ ชินเงียวจิ อิโรชิครับ\" อิโรชิพูดเสียงที่เสแสร้งแกล้งทำอีกแล้ว (นักเขียน:มันก็เสียงหล่อน่ะแหละ)
\"ชื่อเพราะกันจัง มันเป็นภาษาอะไรเนี่ย แล้วผู้หญิงอีกสามคนละจ้ะ\" เนทาลีฟพูดขัดการแนะนำตัวขึ้นมา
\"หนูชื่อ อิไรงะ โมโตโกะค่ะ เรียกสั้นๆว่า โมตซังนะคะ\" โมโตโกะพูดเสียงที่แสนจะน่ารักของเธอขึ้นมา (ทัตซึโนะ:น่ารักตรงไหนฮะ)
\"หนูชื่อ คาสึกิ อิโกโตะค่ะ\" อิโตโกะพูดเสียงหวานใส \"เรียกสั้นๆว่า อิตซังก็ได้ค่ะ อิโตโกะมันเรียกยาก\" (ทัตซึโนะ/นักเขียน:ยากตรงส่วนไหนของโลกเหรอ)
\"หนูชื่อ เนโนะสึงิ เคอิริค่ะ\" พูดเสียงหวานๆ ที่ทัตซึโนะฟังแล้วเลี่ยน \"เรียกง่ายๆว่า เคทค่ะ\"
\"ยัยพวกนี้นี่มันตั้งชื่อย่อให้ตัวเองแบบหน้าไม่อายเลยนะเนี่ย\" ทัตซึโนะคิด
\"แล้วพวกผู้ชายนี่ไม่มีชื่อย่อกันหรือจ้ะ\" เนทาลีฟถามเสียงเหมือนโมโตโกะไม่ผิดเพี้ยน
\"คือ...พวกเราไม่งี่งเง่าพอที่จะตั้งชื่อติงต๊องกันหรอกครับ\" ทัตซึโนะพูด
\"เอาละจ้ะ จบการแนะนำตัวแล้ว พวกเธอทุกคนจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่า ทำไมถึงเข้ามาได้ทั้งๆที่ไม่มีเสทมนต์\" เนทาลีฟยังคำถามแรกทันที ทุกคนนิ่ง ส่งสายตาเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา
\"ทัตซึคุง เล่าสิจ้ะ พวกเราไม่ค่อยรู้นี่นา\" เคอิริกล่าวขะยั้นขยอให้ทัตซึโนะเล่า
\"เออ ก็ได้เว้ย\" ทัตซึโนะยอมตามแบบอารมณ์เสียเล็กน้อย (ทัตซึโนะ:ไม่เล็กน้อยเลยนะ) \"ก็คือว่านะครับ อาจารย์ประจำวิชาคอมพิวเตอร์ของโรงเรียนของเรา เค้าให้หาเว็บมาเว็บนึงแล้วก็สรุปส่งอาจารย์น่ะครับ แล้วผมก็หาคำว่า magic ใน www.google.co.th น่ะครับ แล้วก็มาเจอเว็บ.....\"
\"อ๋อ แล้วเธอก็มาเจอ www.specialmagic.comใช่ไหมล่ะ\" เนทาลีฟพูดขัดขึ้นมา
\"ใช่ครับ แล้วคุณรู้ได้ไงครับ\" ทัตซึโนะถาม
\"เอ่อ....ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้มั้ง เรียกพี่ก็ได้\" เนทาลีฟรีบบอก \"คือว่านะ เว็บที่เธอบอกเนี่ย มันเป็นเว็บสำหรับผู้ใช้เวทมนต์ที่อยากเดินทางไปโลกมนุษย์ ตอนขากลับก็เหมือนกันนะ เอ....แต่ว่าเว็บนี่เนี่ย ถ้าไม่ใช่คนที่มีเวทมนต์มันก็ไม่แสดงให้คนเห็นนะ\" เนทาลีฟร่ายยาว
\"ว้าว จริงเหรอ งั้นพวกเราก็มีเวทมนต์น่ะสิคะพี่เนทาลีฟ\" โมโตโกะพูดขึ้นมาน้ำเสียงตื่นเต้น
\"พี่ว่าน่าจะใช่นะจ้ะ เพราะถ้าไม่มีเวทมนต์ไม่สามารถเข้ามาในดินแดนแห่งมนตรา ฟอร์ซีเรียสได้หรอก\" เนทาลีฟแสดงความคิดเห็น \"งั้น...พี่ถามนะ มีใครอีกไหมที่แตะตัวคนที่คลิกคำว่าเข้าสู่โลกแห่งมนตรา\" เธอถามต่อ
\"แล้วนายจะหันมาทางชั้นทำไมล่ะ นายก็ตอบไปสิ\" อิโรชิพูดเมื่อทัตซึโนะหันไปทางเขา \"นายเป็นคนคลิกไม่ใช่เหรอ\"
\"เออ ก็ได้\" ทัตซึโนะยอมในที่สุด (ทัตซึโนะ:ทำไมเดี๋ยวนี้ยอมง่ายจัง) (นักเขียน:ก็มันดีสำหรับคนอ่านนะ ไม่ต้องมาอ่านที่เถียงกัน) (ทัตซึโนะ:อ๋อ อ่านแค่พวกเราเถียงกันก็จะตายอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ) (นักเขียน: -*-++++) \"ก็...มีเพื่อนร่วมห้องอีกหลายคนน่ะครับที่แตะตัวผมตอนที่เสียงนั้นบอก\"
\"แล้วพวกนั้นไม่ได้เข้ามาด้วยใช่ไหมจ้ะ ในห้องช่องว่างระหว่างมิติตอนที่พวกเธอตื่นนี่ไม่มีใครแล้วใช่ไหมนอกจากพวกเธอ\" เนทาลีฟถามเพื่อความแน่ใจ
\"ครับ นอกจากพวกนี้แล้วก็ไม่มีครับ\" ทัตซึโนะตอบ
\"แล้ว....เราจะฝึกเวทมนต์ได้ไหมคะ ถ้ารู้แน่ๆแล้วว่าเรามีเวทมนต์\" อิโตโกะพูดน้ำเสียงเพ้อฝัน
\"ได้สิจ้ะ เผอิญพี่มีหนังสือสำหรับฝึกปีหนึ่งอยู่พอดี\" เนทาลีฟตอบ \"แล้วพวกเธอเลือกจะเรียนสายไหนกันจ้ะ\"
\"คือ....เรายังไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับการศึกษาของที่นี่เลยนะคะ\" เคอิริถามเสียงบ๊องแบ๊ว (ทัตซึโนะ:มันเป็นไง ไอ้เสียงบ๊องแบ๊วเนี่ย) (นักเขียน:ช่างเหอะน่า -*-)
\"เอ้อ....จริงด้วยสิ พี่ลืมไป\" เนทาลีฟยิ้มแก้เก้อ \"งั้นพี่จะเล่าตั้งแต่ขั้นของการเรียนเลยนะ\"
\"ค่ะ/ครับ\" ทุกคนตอบพร้อมกันยกเว้นทัตซึโนะที่เอาแต่พยักหน้า (นักเขียน:อีกแล้วขอรับท่าน)
\"ระดับขั้นการเรียนนั้นมีสิบสองระดับ ตั้งแต่ปีหนึ่ง ปีสอง ปีสาม ปีสี่ ปีห้า แล้วก็ปีหก แล้วถ้าเกิดต่อจากปีหกก็จะต้องตามด้วยคำว่าดับเบิ้ล ก็แค่นี้เองจ้ะ เหมือนของพี่ไง พี่อยู่ปีสี่ดับเบิ้ล\"
\"โห สุดๆเลย\" เจ้าชินเรขี้เก็กพูด
\"ต่อไปนะ....\" เนทาลีฟพูดทำลายความเงียบ เพราะทุกคนกำลังอ้าปากหวออยู่ ก็คงประมาณนี้แหละ 0๐0 \"เป็นสาขาวิชา ที่พี่ถามพวกเธอเมื่อกี้ไง มันก็จะมี....สายที่พี่อยู่ สายวิชาเวทมนต์รักษา แล้วก็สายวิชาการต่อสู้ สายวิชาพลังจิต/เคลื่อนย้ายมิติ สายวิชาวิชาการ สายวิชาทหาร ก็คงจะแค่นี้มั้ง ขอนับก่อนนะ 1 2 3 4 5 6\" เนทาลีฟทำท่านับนิ้ว \"เอ้อ ครบแล้วล่ะ\"
\"เอ่อ....แล้วสายวิชาการต่อสู้ กับ สายวิชาทหารนี่มันต่างกันยังไงอะครับ\" เจ้าขี้เก็กชินเรถามอีกแล้ว
\"อันที่จริงมันก็ไม่ต่างอะไรมากหรอกจ้ะ ทั้งสองสายวิชานั้นเน้นเรื่องการต่อสู้เหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าสายวิชาทหารนั้น จะต้องเข้าสังกัดกับหน่วยรบของเมืองเท่านั้น ส่วนสายวิชาการต่อสู้นั้น สามารถจะไปเป็นอะไรก็ได้ยังไงล่ะ\" เนทาลีฟร่ายยาวอีกครั้ง (ทัตซึโนะ:ยัยนี่มันร่ายยาวกี่ครั้งแล้วเนี่ย) (นักเขียน:มีตาก็นับเองดิ)
\"จริงเหรอครับ อืม......\" ไอ้เจ้าขี้เก็กทำท่าเก็กคิด
\"เอ้า ตักสินใจกันได้หรือยังจ้ะ\" เนทาลีฟถามเด็กๆทุกๆคน
\"ผมตัดสินใจได้แล้วครับ\" ทัตซึโนะพูดขึ้นมา \"ผมจะอยู่สายวิชาพลังจิต/เคลื่อนย้ายมิติครับ\"
\"เหรอจ้ะ\" เนทาลีฟถาม \"สายนี้มันอยากนะ แต่ถ้าเรียนจบก็เท่ดีเหมือนกันนะ\"
\"งั้น....หนูก็เอาสายพลังจิตค่ะ\" โมโตโกะพูด คุณเธอกะจะเอาทุกอย่างตามทัตซึโนะ \"ได้ไหมคะ\"
\"ว้าก!!!! ทำไมเธอต้องเอาตามชั้นด้วยล่ะ\" ทัตซึโนะท้วงขึ้นมา
\"ไม่รู้สิจ้ะ\" โมโตโกะตอบหน้าตาเฉย
\"เอาเถอะๆ ได้จ้ะ แต่ออกจะอยากสำหรับผู้หญิงนะจ้ะ\" เนทาลีฟตอบ ทัตซึโนะทำหน้าประมาณว่า 0๐0\"\'\"\"\"
\"หนูเอาสายเดียวกับพี่เนทาลีฟน่ะค่ะ\" เคอิริพูดขึ้นมาหลังจากที่คิดมาตั้งนาน
\"ก็ดีจ้ะ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ก็เลือกสายนี้แหละ\" เนทาลีฟชี้แจง
\"ผมกับชินเรเอา.....สายวิชาการต่อสู้ครับ\" อิโรชิพูดขึ้นมา
\"เหรอจ้ะ ผู้ชายส่วนใหญ่ก็เอาไอ้สายนี้แหละ\" เนทาลีฟพูด ทั้งสองคนตบมือกัน \"เหลือเธออีกคนเดียวแล้วนะจ้ะ ชื่ออะไรนะ อ๋อชื่อ อิโตโกะใช่ไหม\"
\"เอ้อ ค่ะ หนูเอาสายวิชาการค่ะ\" อิโตโกะพูดออกมา ทุกคนในห้องอ้าปากค้าง
\"เอ่อ...จะเอาจริงๆเหรอจ้ะ เค้าว่ากันว่าสายนี้เรียนหนักที่สุดนะ\" เนทาลีฟอึ้งมาก(นักเขียน:ถึงมากที่สุด)
\"หนูอยากเรียนค่ะ\" อิโตโกะยืนยัน
\"จ้าๆ\" เนทาลีฟยอม หน้ายังคงเหงื่อตก \"สรุปได้ดังนี้นะ\"
สายเวทรักษา= เคอิริ
สายวิชาการต่อสู้= ชินเร อิโรชิ
สายพลังจิต/การเคลื่อนย้ายมิติ= ทัตซึโนะ โมโตโกะ
สายวิชาการ= อิโตโกะ
\"ครบไหมจ้ะ\" เนทาลีฟถามเพื่อความแน่ใจ
\"ครบครับ\" ทัตซึโนะชิงตอบก่อนเจ้าขี้เก็กชินเร ซึ่งทำหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรง (ทัตซึโนะ:ดีแล้ว ^_^)
\"งั้นคราวนี้ พี่จะพาพวกเธอไปสมัครดีไหมจ้ะ\" เนทาลีฟถามขึ้นมา
\"เอ่อ...อย่าพึ่งดีกว่าค่ะ\" โมโตโกะพูด น้ำเสียงใสๆของเธอทำให้ทัตซึโนะรำคาญ \"พวกเรายังไม่รู้เลยนะคะว่าที่นี่มันเป็นไงบ้าง\"
\"ใช่ครับ\" อิโรชิเสนอหน้า \"ผมก็อยากทราบครับ\"
\"แล้วอยากรู้เรื่องอะไรละจ้ะ\" เรทาลีฟเริ่มยอม
\"ผมอยากรู้เรื่อง....กฎต่างๆของที่นี่น่ะครับ\" ทัตซึโนะตอบเนทาลีฟ
\"นายจะอยากรู้ไปทำไมเหรอ\" ชินเรพูดเสียงกวนๆ เขาโกรธเรื่องที่ทัตซึโนะพูดตัดหน้าเมื่อซักครู่
\"อ้าว ถ้านายไม่รู้แล้วนายเผลอทำผิด ถูกจับชั้นจะไม่ช่วยนาย\" ทัตซึโนะตอกกลับไปเสียงขุ่น
\"หวา จริงด้วยซิ ขอโทษนะทัตซึ\" ชินเรพูด หน้าเหมือนสำนึกผิด (ทัตซึโนะ:แค่เหมือนเหรอ) (นักเขียน:เอาเถอะน่า กวนจ๊าง คนกำลังจะแต่งต่อ)
\"หยุด หยุดทะเลาะกันได้แล้วนะ\" เนทาลีฟพูดแทรกขึ้นมา \"พี่ยอมบอกแล้วจ้า เอากฎจราจรก่อนดีไหม เริ่มจาก....\"
\"เอ่อ....พี่เนทาลีฟครับ\" อิโรชิแทรกขึ้นมา \"เราขับรถไม่เป็นนะครับ แล้วเราจะทราบไปทำไมครับ\"
\"อ่า.....จริงด้วยนะ\" เนทาลีฟอ้ำอึ้ง \"เอากฎอะไรดีล่ะ พี่ไม่รู้ง่า....\"
\"เอากฎทั่วๆไปสิครับ\" ทัตซึโนะพูดขึ้นมา \"กฎที่มันต้องใช้ในชีวิตประจำวันน่ะครับ\"
\"แหม หัวดีจังนะจ้ะทัตซึคุง\" เนทาลีฟพูดแกมหัวเราะ \"ก็ดีเหมือนกันนะจ้ะ
1.ห้ามทิ้งขยะลงบนพื้นถนน (ฝ่าฝืนปรับ 2000)
2.ห้ามบินเร็วเกิน 90 กม./ชม. (ฝ่าฝืนปรับ 6000)
3.อายุเกิน 10 ปีต้องเข้าเรียน (ฝ่าฝืนทางรัฐบาลจะหาโรงเรียนให้ พร้อมปรับ 2000).....
\"เอ่อ....ไปหาอ่านเอาเองได้ป่ะเนี่ย มันเยอะอะ\" ในที่สุดเนทาลีฟก็หยุดพล่าม
\"แล้วเราจะไปหาได้ที่ไหนละคะ\" โมโตโกะถามเสียงใส
\"หาได้ที่....\" เนทาลีฟนึก \"เอ่อ...ห้องสมุดโรงเรียนก็ได้มั้ง\"
\"งั้นพี่เนทาลีฟก็พาเราไปสมัครเลยสิคะ\" เคอิริพูด
\"วันนี้โรงเรียนหยุดจ้ะเคท\" เนทาลีฟตอบ เคอิริหน้าบึ้งเล็กน้อย \"เอาละจ้ะ ไปพักกันได้แล้วนะ\"
\"แล้วเราจะนอนกันที่ไหนละครับ\" ชินเรถามเสียงง่วงๆ
\"พวกเธอนอนรวมกันทุกคนได้ไหมละจ้ะ\" เนทาลีฟถาม \"มันมีห้องว่างเหลืออยู่ห้องเดียวอะจ้ะ\"
\"ได้ครับ\" ทัตซึโนะตอบ \"ขออย่างเดียว อย่าให้อิไรงะนอนห้องเดียวกับผมละกันครับ\"
\"ว้าย ทัตซึโนะคุงเนี่ย\" โมโตโกะร้องออกมาอย่างลืมตัว \"แล้วจะให้โมตซังนอนไหนละจ้ะ\"
\"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องเดียวกับชั้น\" ทัตซึโนะคุงตอบหน้าตาเฉย
\"ไม่ได้หรอกจ้ะทัตซึคุง\" เนทาลีฟแทรกขึ้นมา \"มันมีอยู่ห้องเดียว แยกชายหญิงไม่ได้หรอกจ้ะ\"
\"งั้นก็ได้มั้งครับ\" ทัตซึโนะพูดพลางกัดฟัน แล้วทั้งหมดก็เดินไปตามที่เนทาลีฟนำ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ กว่าจะเข็นตอนนี้ออกมาได้ มันช่างหนักหนาซะจริงๆ ตอนแรกคิดว่าตอนนี้จะสั้นที่สุดซะอีก แต่แล้วกลับเป็นตอนที่ยาวที่สุดซะนี่ ไปดีกว่า ทัตซึโนะ:เฮ้ย จะหนีไปหนาย มาเคลียก่อน) (นักเขียน:อยู่ให้โง่ดิ แบร่)
\"เฮ้ย ตื่นเด้\" เขาตะโกนอย่างหัวเสีย เพระมองพวกเพื่อนๆมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็นังไม่มีใครขยับ
\"โอ้ย เสียงใครเนี่ย ตื่นแล้วเว้ย\" ชินเรลุกขึ้นมาก่อนคนแรก ทำให้ทัตซึโนะใจชื้นขึ้นเล็กน้อยที่มีเพื่อนมานั่งด้วย
\"เสียงชั้นเอง ก็พวกนายเล่นไม่ตื่นกันนี่นา ชั้นก็เลยตะโกนเรียก ได้ผลดีเหมือนกัน\" ทัตซึโนะตอบกวนๆ ทำให้เพื่อนที่ตื่นขึ้นมาแล้วทำหน้ายู่
\"แล้วคนอื่นๆนี่ไม่มีใครตื่นเลยเหรอ\" ชินเรถามทัตซึโนะ
\"เออ แล้วชั้นสงสัยอีกอย่างนะ ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย อย่าบอกนะว่ามันเป็นไอ้แดนเวทมนต์อะไรก็ไม่รู้นั้นน่ะ\" ทัตซึโนะตอบพร้อมกับยิงคำถามต่อไปทันที
\"ใครจะไปรู้ละฟะ ก็นายกดไอ้คำว่าเข้าสู่แดนแห่งเวทมนต์แล้วมันก็มีแสงมา แล้วพวกเราก็เข้ามาอยู่ในนี้ไง ชั้นคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ\" ชินเรพูด พร้อมอวดเล็กน้อย แล้วก็มีเสียงอื่นแทรกขึ้นมาว่า
\"โอ้ย นายจะอวดไปถึงไหนเนี่ย\" อิโรชิโวยขึ้นมา
\"นี่มันที่ไหนกันเนี่ย เรามาอยู่ที่ไหน\" โมโตโกะถามขึ้นมาเสียงงัวเงีย แล้วก็ต่อด้วยอิโตโกะ
\"พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย\" แล้วก็ต่อด้วยเคอิริ
\"ทุกคนเป็นอะไรหรือเปล่า\" (ทัตซึโนะ:ทำไมเคอิริถึงห่วงคนอื่นจัง) (นักเขียน:ก็เพราะว่าเคอิริเค้านิสัยดีไง ไม่เหมือนนาย) (ทัตซึโนะ:ว่าไงน้า พูดใหม่ดิ) (นักเขียน:ใครพูดก็โง่แล้ว นอกจากนิสัยอย่างนี้แล้วยังหูไม่ดีอีก) ทัตซึโนะและคนที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็จนปัญญาที่จะตอบคำถามทั้งหมด จนกระทั้งมีเสียงดังขึ้นมาจากที่ไหนไม่มีใครทราบ
\"ขณะนี้พวกเจ้าอยู่ในแดนแห่งมนตรา ต้องการไปที่ไหนคะ โปรดออกเสียงบอกเลยค่ะ\"
\"เอ่อ...แล้วมีที่ไหนบ้างคะ\" เคอิริผู้รวบรวมสติที่ตกอยู่ขึ้นมาได้ก่อน (ทัตซึโนะ:ไอ้นักเขียนนี่บ้าแน่เลย) (-*-) \"ที่ที่คนเค้าไปกันน่ะค่ะ\"
\"ก็มีที่ เกาะสวรรค์ทะเลใต้ ซากของเกาะที่โดนซึนามิเมื่อเดือนธันวาปีที่แล้ว (ทัตซึโนะ:เฮ้ ชัดเกินไปป่าวเนี่ย - -++) แล้วก็ศูนย์การค้าชื่อดังค่ะ\" เสียงนั้นตอบ \"ที่พูดมาทั้งหมดนั้นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวนะคะ ต้องการให้บอกสถานที่ในหัวข้ออื่นหรือเปล่าคะ\"
\"ไม่ต้องหรอกครับ\" ชินเรแสดงความเป็นพระเอกให้ผู้ชายคนอื่นอิจฉา แล้วหันมาถามทุกคนว่า \"เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ\"
\"อืม....พวกเราไปที่ศูนย์การค้ากันเถอะจ้ะ\" โมโตโกะตอบมาคนแรก \"จะได้ไปซื้อเสื้อผ้าที่เหมาะกับที่นี่ด้วยไงจ้ะ มีใครคัดค้านหรือเปล่าเนี่ย\"
\"เอ้อ...ไม่มีหรอกครับ\" อิโรชิพูดเสียงหล่อ ที่เห็นได้ชัดว่าแกล้งทำ
\"งั้นพวกเราไปที่ศูนย์การค้าครับ\" ทัตซึโนะบอกกับเสียงลึกลับนั้น
\"รับทราบค่ะ เตรียมตัวเคลื่อนย้ายมิติด้วยพลังเวทย์\" เสียงนั้นพูด เกิดเสียงดังครืน.......
\"ชั้นหวังว่าไอ้หลังคานี่มันจะไม่พังลงมานะ\" ทัตซึโนะพูดกับเพื่อนๆของเขา
\"โธ่~~ ทัตซึคุงจ้ะ อย่ามองโลกในแง่ร้ายซิ คิกๆ\" อิโตโกะล้อเลียนทัตซึโนะ เมื่อรอไปอีกซักประมาณ 10 นาทีเสียงลึกลับก็ดังมาอีกว่า
\"ถึงแล้วค่ะ ต้องการจะออกเลยหรือเปล่าคะ\"
\"เอ่อ....ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ\" ชินเรเริ่มเก็กเป็นพระเอกอีกรอบ \"ถ้าเกิดว่าเราจะกลับ เราจะกลับได้ที่ไหนครับ\"
\"มาที่ช่องมิติค่ะ ออกจากช่องว่างระหว่างมิติเลยนะคะ\" เสียงลึกลับตอบมา
\"ค่ะ/ครับ\" ทุกคนตอบพร้อมกัน แล้วประตูที่ทัตซึโนะเห็นตอนแรกก็เปิดออก ข้างนอกเป็นสถานที่ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีคนเดินพลุกพล่านเต็มไปหมด แต่ละคนแต่งตัวในลักษณะที่พวกของทัตซึโนะเห็นแล้วอึ้ง (ทัตซึโนะ:แล้วกิ่มกี่ด้วยป่าว) ประมาณว่าใส่ชุดดำ ใส่หมวกเหมือนพวกแม่มดอะไรประมาณเนี้ย บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยคนขี่ไม้กวาด หรือไม่ก็คนที่เดินบนฟ้าได้เอง
\"เอ่อ...ทุกๆคนจ้ะ เราว่านะพวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากันเถอะจ้ะ เดี๋ยวคนื่นเขามองเรากันใหญ่\" เคอิริพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงตามเคย
\"ก็ดีนะเนโนะสึงิ แต่ว่า....พวกเรายังไม่มีเงินของโลกนี้เลยนะ\" ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าคนที่พูดคือใครเพราะ คนที่เรียกแต่นามสกุลอย่างนี้มีอยู่คนเดียว
\"อืม จริงด้วยสิ\" โมโตโกะเห็นด้วยกับทัตซึโนะ \"งั้นเราลองไปถามพวกที่อยู่แถวนี้ดีไหมว่าเขาใช้สกุลเงินอะไร เผื่อโลกนี้เขาจะใช้แบบเรา \" เธอเสนอความคิดแบบที่ทำให้ทุกคนเหวอ
\"ก็.....ได้มั้ง\" อิโตโกะผู้รวบรวมสติ.....(ทัตซึโนะ:หยุดเลย สติที่ตกอยู่บนพื้นอีกละสิ) (นักเขียน:นั่น รู้ทันอีก - -\")...ได้ก่อน เพราะทุกคนตอนนี้ยังอยู่ในสภาพ 0๐0\"\"\" (นักเขียน:หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะ ^_^) เธอพูดเสร็จก็เดินไปถามผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ยืนซื้อของอยู่ใกล้ๆกับพวกเขา
\"เอ่อ....ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่เค้าใช้สกุลเงินอะไรคะ\" เธอหน้าแดงแจ๊ (ทัตซึโนะ:ยัยพวกนี้มันหน้าแดงเป็นด้วยเหรอ แปลกใจจัง) (อิโตโกะ (แขกรับเชิญ) :พวกนี้พวกไหนฮึ เราก็หน้าแดงเป็นนะ)
\"เอ๊ะ หนูไม่รู้หรอกเหรอจ้ะ ก็ออกจะโตกันแล้วนี่ อยู่ชั้นอะไรกันละจ้ะ\" เธอพูด แล้วมองเลยไปที่พวกที่ยืนอยู่ที่เหลือ
\"อยู่ ป.6 ค่ะ\" อิโตโกะยังคงหน้าแดงอยู่ เธอเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ก็พบว่าเธอมีตาสีม่วง ผมสีน้ำเงิน และมีไม้คทาเหน็บไว้ข้างตัว
\"ปีหกเหรอจ้ะ\" ผู้หญิงคนนั้นพูด \"อ๋อ พวกเธอคงไม่ได้เกิดที่นี่ใช่ไหมจ้ะ มิน่าละรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่รู้จักสกุลเงินของที่นี่ งั้น....ไปที่บ้านของพี่ก่อนไหมจ้ะ พี่จะได้เล่าทุกอย่างให้ฟัง\"
\"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ\" อิโตโกะกล่าว แล้วเรียกเพื่อนๆของเธอที่ยืนเอ๋ออยู่ \"มาสิทุกคน เดินตามผู้หญิงคนนั้นไป\" ผู้หญิงคนนั้นพาไปที่ตึกแห่งหนึ่งที่ลอยฟ้าอยู่ มีป้ายเขียนอยู่ข้างล่างว่า \"ตึกฮิสฮอฟ ไว้สำหรับพักอยู่อาศัยเท่านั้น\"
\"เอ้า ขึ้นไปกันสิจ้ะ\" เธอพูด ทำให้เด็กๆทำหน้า 0๐0\" อีกรอบ
\"แล้ว.....เราจะขึ้นไปได้ไงละคะ/ครับ\" ทุกคนถามอย่างพร้อมเพรียงกัน
\"อ้าว แล้วพวกเธอไม่มีเวทมนต์กันเหรอจ้ะ ทุกคนที่เข้ามาในแดนเวทมนต์นั้น จะต้องมีเวทมนต์ ไม่งั้นจะเข้ามาไม่ได้\" เธอพูด/บรรยายยืดยาว
\"พวกเราไม่มีกันหรอกครับ\" ทัตซึโนะตอบคำถามนั้น
\"แล้วพวกเธอเข้ามาได้ไงละจ้ะ...\" เธอถาม \"เอ้อ...อย่าพึ่งตอบเลย ขึ้นไปบนห้องของพี่ก่อนดีกว่า ยืนอยู่ตรงนี้มันเมื่อยนะ\" เธอพูดต่อเมื่อเห็นเด็กๆกำลังจะตอบ
\"ตกลงพวกเราจะขึ้นไปยังไงละครับ\" ชินเรเก็กเสียงหล่อ (นักเขียน:อีกแล้ว)
\"พี่มีไม้กวาด แล้วพี่จะมารับทีละสองคนนะ\" เธอตอบ แล้วหยิบไม้กวาดอันเล็กๆออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วท่องคาถาอะไรบางอย่าง ทำให้ไม้กวาดใหญ่ขึ้น ใหญ่พอๆกับที่พวกของทัตซึโนะเห็นในหนัง แฮร์รี่พอตเตอร์ \"เอ้า หนูผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าน่ะ มาหาพี่ซิจะได้ไปกัน\" เด็กสองคนที่เธอเรียกก็คือ อิโตโกะ และ เคอิริ
\"ค่ะ\" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน แล้วเดินไปหาเธอคนนั้น แล้วขึ้นไม่กวาด ทั้งสองสาวมีสีหน้าตื่อเต้น
\"เกาะดีๆนะจ้ะ ตกไปล่ะแย่แน่ๆเลย\" เธอพูดเสียงสดใสชวนให้ทัตซึโนะคิดถึงเสียงของโมโตโกะ เธอบินขึ้นไปท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องของสองสาว เธอขับไปจนถึงหน้าประตูตึก แล้วเรียกยามมา
\"นี่โอลิเวอร์ ช่วยดูแลเด็กสองคนนี้หน่อยนะ เราจะไปรับคนข้างล่างมาอีก\" เธอพูด ส่งสายตาแกมบังคับให้ ผู้ชายที่ชื่อโอลิเวอร์รับคำ
\"อืม...จะดูแลให้นะ\" โอลิเวอร์พูดเบาๆ
\"ขอบใจจ้ะ อยู่กันดีๆนะสองสาว\" เธอหันมาพูดกับอิโตโกะ และ เคอิริ
\"ค่ะ\" ทั้งสองสาวตอบรับ แล้วเธอก็เดินไปที่ไม้กวาดที่จอดคอยอยู่ แล้วก็บินลงไปข้างล่าง เด็กทั้งสองก็ชะเง้อมอง
\"ลงมาแล้วจ้า\" เธอพูดกับกลุ่มเด็กที่เหลือที่รออยู่ข้างล่าง \"คู่ต่อไปก็เอา....เด็กผู้ชายสองคนนั้นน่ะ\" เธอหมายถึงอิโรชิ กับ ชินเร
\"ครับ\" ทั้งสองพูดพร้อมกัน(อีกแล้ว) ก่อนที่เธอคนนั้นจะขึ้นบิน ทัตซึโนะก็พูดขึ้นมาว่า
\"ว้าก!! ทำไมคุณต้องให้ผมนั่งกับยัยนี่ด้วยละครับ\" (ทัตซึโนะ:ใช่ ทำไมต้องให้ชั้นนั่งกับยัยอิไรงะด้วย - -+++)
\"อุ้ย ไม่ได้ตั้งใจจ้ะ พี่ไปนะ\" พูดจบคุณเธอก็บินขึ้นไป ทิ้งให้ทัตซึโนะอารมณ์บูดอยู่กับโมโตโกะ
\"มาอีกสองจ้าโอลิเวอร์\" เธอตะโกนเรียกยามมา
\"เหรอ ทิ้งไว้ก่อนสินะ เหลืออีกกี่คนเนี่ย\" โอลิเวอร์ภาม
\"อีกคู่นึง ก็เท่ากับสองคนซินะ\" เธอคนนั้นตอบเสียงใส
\"อืม.....\" โอลิเวอร์พูดแล้วก็เงียบไปอีก
\"ไปก่อนนะ ทั้งสี่คน\" เธอหันไปพูดกับเด็กทั้งสี่ ที่มองลงไปข้างล่างอย่างอัศจรรย์ใจ
\"ค่ะ/ครับ\" ทั้งหมดตอบ แล้วเธอก็บินลงไปข้างล่าง
\"มาแล้วจ้า เฮ้อ ขับ(ขี่)วนหลายรอบก็เหนื่อยไม่ใช่เล่นนะเนี่ย\" เธอบ่น \"เอ้า....สองคนสุดท้ายไปกันได้หรือยังจ้ะ\"
\"ค่ะ\" โมโตโกะรับคำ แต่ทัตซึโนะเพียงแต่พยักหน้า (ทัตซึโนะ:ช่ายสิ ชั้นไม่ได้ส่งเสียงได้ทั้งวันแบบยัยนั่นนี่นา)
\"ไปกันเลยนะจ้ะ\" เธอพูดอีกครั้ง เมื่อทั้งสองคนขึ้นไม่กวาดแล้ว
\"ค่ะ\" แล้วทัตซึโนะก็ได้แต่พยักหน้าอีกครั้ง
\"มาถึงแล้วจ้ะ\"เธอคนนั้นพูดขึ้นเมื่อไม้กวาดจอดเทียบท่าที่ชานชลา (ทัตซึโนะ:ไอ้นี่มันเป็นเรือ รถไฟ รถ หรืออะไรกันแน่เนี่ย) ทัตซึโนะรีบกระโดดลงทันที แล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆอีกสองคน \"เอ้า....ขึ้นบันไดทางนั้นเลยจ้ะ\" เธอพูดแล้วชี้ไปทางบันไดเวียน เด็กๆทุกคนเดินขึ้นไปตามที่เธอบอก \"ขึ้นไปชั้นสองนะ จะเจอห้อง 265 เข้าไปเลยจ้ะ ไม่มีใครอยู่หรอก\" แล้วเธอก็เดินตามเด็กๆขึ้นไป
\"โอ้โห กว้างจังเลยค่ะ\" เคอิริพูดขึ้นเมื่อเข้าไปในห้อง \"มองข้างนอกไม่เห็นกว้างขนาดนี้เลยนี่นา\"
\"มันเป็นมนตราอำพรางพื้นที่น่ะจ้ะ\" เธอตอบ \"ทุกๆคนจ้ะ ไปนั่งที่โซฟาซิ แล้วจะได้เริ่มเล่าเรื่องซะที\" เด็กทุกๆคนก็เดินไปนั่งที่โซฟาตามคำสั่ง (ทัตซึโนะ:ยัยนั่นมันเป็นแม่ทัพเหรอ) \"อ่ะ เล่ามาสิจ้ะว่าพวหเธอเข้ามาในดินแดนแห่งมนตราได้อย่างไร เพราะคนที่ไม่มีเวทมนต์ไม่สามารถเข้ามาได้เป็นอันขาด พี่เรียนมาแล้วในวิชาประวัติศาสตร์\"
\"เอ่อ....พี่ครับ ก่อนที่พวกผมจะเล่าเนี่ย พี่ช่วยบอกก่อนได้ไหมครับว่าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่\" ชินเรได้ทีซัก
\"ว้าย ขอโทษจ้ะที่ไม่ได้บอก พี่ชื่อ เนทาลีฟ อายุ 15 ปีจ้ะ อยู่โรงเรียนเวทมนต์เอกชน เมลเดียน่า ปีสี่ดับเบิ้ล สายวิชา เวทมนต์รักษาจ้ะ\" เนทาลีฟพูด (ทัตซึโนะ:ตอนนี้ก็ไม่ต้องเรียกว่า\"เธอ\"แล้วใช่ไหม) (นักเขียน:ใช่มั้ง คิดเองดิ) (ทัตซึโนะ: - - ++++++) \"แล้วน้องๆชื่อะไรกันบ้างจ้ะ\" เนทาลีฟถามบ้าง
\"ผมชื่อ อิโนยามะ ทัตซึโนะครับ\" ทัตซึโนะพูดเสียงเบื่อๆ
\"นี่ทัตซึโนะนายอย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ\" ชินเรสวมบทพระเอกต่อหน้าสาว(สวย)อีกแล้ว \"ผมชื่อ อิโคโตะ ชินเรครับ\"
\"ส่วนผมชื่อ ชินเงียวจิ อิโรชิครับ\" อิโรชิพูดเสียงที่เสแสร้งแกล้งทำอีกแล้ว (นักเขียน:มันก็เสียงหล่อน่ะแหละ)
\"ชื่อเพราะกันจัง มันเป็นภาษาอะไรเนี่ย แล้วผู้หญิงอีกสามคนละจ้ะ\" เนทาลีฟพูดขัดการแนะนำตัวขึ้นมา
\"หนูชื่อ อิไรงะ โมโตโกะค่ะ เรียกสั้นๆว่า โมตซังนะคะ\" โมโตโกะพูดเสียงที่แสนจะน่ารักของเธอขึ้นมา (ทัตซึโนะ:น่ารักตรงไหนฮะ)
\"หนูชื่อ คาสึกิ อิโกโตะค่ะ\" อิโตโกะพูดเสียงหวานใส \"เรียกสั้นๆว่า อิตซังก็ได้ค่ะ อิโตโกะมันเรียกยาก\" (ทัตซึโนะ/นักเขียน:ยากตรงส่วนไหนของโลกเหรอ)
\"หนูชื่อ เนโนะสึงิ เคอิริค่ะ\" พูดเสียงหวานๆ ที่ทัตซึโนะฟังแล้วเลี่ยน \"เรียกง่ายๆว่า เคทค่ะ\"
\"ยัยพวกนี้นี่มันตั้งชื่อย่อให้ตัวเองแบบหน้าไม่อายเลยนะเนี่ย\" ทัตซึโนะคิด
\"แล้วพวกผู้ชายนี่ไม่มีชื่อย่อกันหรือจ้ะ\" เนทาลีฟถามเสียงเหมือนโมโตโกะไม่ผิดเพี้ยน
\"คือ...พวกเราไม่งี่งเง่าพอที่จะตั้งชื่อติงต๊องกันหรอกครับ\" ทัตซึโนะพูด
\"เอาละจ้ะ จบการแนะนำตัวแล้ว พวกเธอทุกคนจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่า ทำไมถึงเข้ามาได้ทั้งๆที่ไม่มีเสทมนต์\" เนทาลีฟยังคำถามแรกทันที ทุกคนนิ่ง ส่งสายตาเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา
\"ทัตซึคุง เล่าสิจ้ะ พวกเราไม่ค่อยรู้นี่นา\" เคอิริกล่าวขะยั้นขยอให้ทัตซึโนะเล่า
\"เออ ก็ได้เว้ย\" ทัตซึโนะยอมตามแบบอารมณ์เสียเล็กน้อย (ทัตซึโนะ:ไม่เล็กน้อยเลยนะ) \"ก็คือว่านะครับ อาจารย์ประจำวิชาคอมพิวเตอร์ของโรงเรียนของเรา เค้าให้หาเว็บมาเว็บนึงแล้วก็สรุปส่งอาจารย์น่ะครับ แล้วผมก็หาคำว่า magic ใน www.google.co.th น่ะครับ แล้วก็มาเจอเว็บ.....\"
\"อ๋อ แล้วเธอก็มาเจอ www.specialmagic.comใช่ไหมล่ะ\" เนทาลีฟพูดขัดขึ้นมา
\"ใช่ครับ แล้วคุณรู้ได้ไงครับ\" ทัตซึโนะถาม
\"เอ่อ....ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้มั้ง เรียกพี่ก็ได้\" เนทาลีฟรีบบอก \"คือว่านะ เว็บที่เธอบอกเนี่ย มันเป็นเว็บสำหรับผู้ใช้เวทมนต์ที่อยากเดินทางไปโลกมนุษย์ ตอนขากลับก็เหมือนกันนะ เอ....แต่ว่าเว็บนี่เนี่ย ถ้าไม่ใช่คนที่มีเวทมนต์มันก็ไม่แสดงให้คนเห็นนะ\" เนทาลีฟร่ายยาว
\"ว้าว จริงเหรอ งั้นพวกเราก็มีเวทมนต์น่ะสิคะพี่เนทาลีฟ\" โมโตโกะพูดขึ้นมาน้ำเสียงตื่นเต้น
\"พี่ว่าน่าจะใช่นะจ้ะ เพราะถ้าไม่มีเวทมนต์ไม่สามารถเข้ามาในดินแดนแห่งมนตรา ฟอร์ซีเรียสได้หรอก\" เนทาลีฟแสดงความคิดเห็น \"งั้น...พี่ถามนะ มีใครอีกไหมที่แตะตัวคนที่คลิกคำว่าเข้าสู่โลกแห่งมนตรา\" เธอถามต่อ
\"แล้วนายจะหันมาทางชั้นทำไมล่ะ นายก็ตอบไปสิ\" อิโรชิพูดเมื่อทัตซึโนะหันไปทางเขา \"นายเป็นคนคลิกไม่ใช่เหรอ\"
\"เออ ก็ได้\" ทัตซึโนะยอมในที่สุด (ทัตซึโนะ:ทำไมเดี๋ยวนี้ยอมง่ายจัง) (นักเขียน:ก็มันดีสำหรับคนอ่านนะ ไม่ต้องมาอ่านที่เถียงกัน) (ทัตซึโนะ:อ๋อ อ่านแค่พวกเราเถียงกันก็จะตายอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ) (นักเขียน: -*-++++) \"ก็...มีเพื่อนร่วมห้องอีกหลายคนน่ะครับที่แตะตัวผมตอนที่เสียงนั้นบอก\"
\"แล้วพวกนั้นไม่ได้เข้ามาด้วยใช่ไหมจ้ะ ในห้องช่องว่างระหว่างมิติตอนที่พวกเธอตื่นนี่ไม่มีใครแล้วใช่ไหมนอกจากพวกเธอ\" เนทาลีฟถามเพื่อความแน่ใจ
\"ครับ นอกจากพวกนี้แล้วก็ไม่มีครับ\" ทัตซึโนะตอบ
\"แล้ว....เราจะฝึกเวทมนต์ได้ไหมคะ ถ้ารู้แน่ๆแล้วว่าเรามีเวทมนต์\" อิโตโกะพูดน้ำเสียงเพ้อฝัน
\"ได้สิจ้ะ เผอิญพี่มีหนังสือสำหรับฝึกปีหนึ่งอยู่พอดี\" เนทาลีฟตอบ \"แล้วพวกเธอเลือกจะเรียนสายไหนกันจ้ะ\"
\"คือ....เรายังไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับการศึกษาของที่นี่เลยนะคะ\" เคอิริถามเสียงบ๊องแบ๊ว (ทัตซึโนะ:มันเป็นไง ไอ้เสียงบ๊องแบ๊วเนี่ย) (นักเขียน:ช่างเหอะน่า -*-)
\"เอ้อ....จริงด้วยสิ พี่ลืมไป\" เนทาลีฟยิ้มแก้เก้อ \"งั้นพี่จะเล่าตั้งแต่ขั้นของการเรียนเลยนะ\"
\"ค่ะ/ครับ\" ทุกคนตอบพร้อมกันยกเว้นทัตซึโนะที่เอาแต่พยักหน้า (นักเขียน:อีกแล้วขอรับท่าน)
\"ระดับขั้นการเรียนนั้นมีสิบสองระดับ ตั้งแต่ปีหนึ่ง ปีสอง ปีสาม ปีสี่ ปีห้า แล้วก็ปีหก แล้วถ้าเกิดต่อจากปีหกก็จะต้องตามด้วยคำว่าดับเบิ้ล ก็แค่นี้เองจ้ะ เหมือนของพี่ไง พี่อยู่ปีสี่ดับเบิ้ล\"
\"โห สุดๆเลย\" เจ้าชินเรขี้เก็กพูด
\"ต่อไปนะ....\" เนทาลีฟพูดทำลายความเงียบ เพราะทุกคนกำลังอ้าปากหวออยู่ ก็คงประมาณนี้แหละ 0๐0 \"เป็นสาขาวิชา ที่พี่ถามพวกเธอเมื่อกี้ไง มันก็จะมี....สายที่พี่อยู่ สายวิชาเวทมนต์รักษา แล้วก็สายวิชาการต่อสู้ สายวิชาพลังจิต/เคลื่อนย้ายมิติ สายวิชาวิชาการ สายวิชาทหาร ก็คงจะแค่นี้มั้ง ขอนับก่อนนะ 1 2 3 4 5 6\" เนทาลีฟทำท่านับนิ้ว \"เอ้อ ครบแล้วล่ะ\"
\"เอ่อ....แล้วสายวิชาการต่อสู้ กับ สายวิชาทหารนี่มันต่างกันยังไงอะครับ\" เจ้าขี้เก็กชินเรถามอีกแล้ว
\"อันที่จริงมันก็ไม่ต่างอะไรมากหรอกจ้ะ ทั้งสองสายวิชานั้นเน้นเรื่องการต่อสู้เหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าสายวิชาทหารนั้น จะต้องเข้าสังกัดกับหน่วยรบของเมืองเท่านั้น ส่วนสายวิชาการต่อสู้นั้น สามารถจะไปเป็นอะไรก็ได้ยังไงล่ะ\" เนทาลีฟร่ายยาวอีกครั้ง (ทัตซึโนะ:ยัยนี่มันร่ายยาวกี่ครั้งแล้วเนี่ย) (นักเขียน:มีตาก็นับเองดิ)
\"จริงเหรอครับ อืม......\" ไอ้เจ้าขี้เก็กทำท่าเก็กคิด
\"เอ้า ตักสินใจกันได้หรือยังจ้ะ\" เนทาลีฟถามเด็กๆทุกๆคน
\"ผมตัดสินใจได้แล้วครับ\" ทัตซึโนะพูดขึ้นมา \"ผมจะอยู่สายวิชาพลังจิต/เคลื่อนย้ายมิติครับ\"
\"เหรอจ้ะ\" เนทาลีฟถาม \"สายนี้มันอยากนะ แต่ถ้าเรียนจบก็เท่ดีเหมือนกันนะ\"
\"งั้น....หนูก็เอาสายพลังจิตค่ะ\" โมโตโกะพูด คุณเธอกะจะเอาทุกอย่างตามทัตซึโนะ \"ได้ไหมคะ\"
\"ว้าก!!!! ทำไมเธอต้องเอาตามชั้นด้วยล่ะ\" ทัตซึโนะท้วงขึ้นมา
\"ไม่รู้สิจ้ะ\" โมโตโกะตอบหน้าตาเฉย
\"เอาเถอะๆ ได้จ้ะ แต่ออกจะอยากสำหรับผู้หญิงนะจ้ะ\" เนทาลีฟตอบ ทัตซึโนะทำหน้าประมาณว่า 0๐0\"\'\"\"\"
\"หนูเอาสายเดียวกับพี่เนทาลีฟน่ะค่ะ\" เคอิริพูดขึ้นมาหลังจากที่คิดมาตั้งนาน
\"ก็ดีจ้ะ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ก็เลือกสายนี้แหละ\" เนทาลีฟชี้แจง
\"ผมกับชินเรเอา.....สายวิชาการต่อสู้ครับ\" อิโรชิพูดขึ้นมา
\"เหรอจ้ะ ผู้ชายส่วนใหญ่ก็เอาไอ้สายนี้แหละ\" เนทาลีฟพูด ทั้งสองคนตบมือกัน \"เหลือเธออีกคนเดียวแล้วนะจ้ะ ชื่ออะไรนะ อ๋อชื่อ อิโตโกะใช่ไหม\"
\"เอ้อ ค่ะ หนูเอาสายวิชาการค่ะ\" อิโตโกะพูดออกมา ทุกคนในห้องอ้าปากค้าง
\"เอ่อ...จะเอาจริงๆเหรอจ้ะ เค้าว่ากันว่าสายนี้เรียนหนักที่สุดนะ\" เนทาลีฟอึ้งมาก(นักเขียน:ถึงมากที่สุด)
\"หนูอยากเรียนค่ะ\" อิโตโกะยืนยัน
\"จ้าๆ\" เนทาลีฟยอม หน้ายังคงเหงื่อตก \"สรุปได้ดังนี้นะ\"
สายเวทรักษา= เคอิริ
สายวิชาการต่อสู้= ชินเร อิโรชิ
สายพลังจิต/การเคลื่อนย้ายมิติ= ทัตซึโนะ โมโตโกะ
สายวิชาการ= อิโตโกะ
\"ครบไหมจ้ะ\" เนทาลีฟถามเพื่อความแน่ใจ
\"ครบครับ\" ทัตซึโนะชิงตอบก่อนเจ้าขี้เก็กชินเร ซึ่งทำหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรง (ทัตซึโนะ:ดีแล้ว ^_^)
\"งั้นคราวนี้ พี่จะพาพวกเธอไปสมัครดีไหมจ้ะ\" เนทาลีฟถามขึ้นมา
\"เอ่อ...อย่าพึ่งดีกว่าค่ะ\" โมโตโกะพูด น้ำเสียงใสๆของเธอทำให้ทัตซึโนะรำคาญ \"พวกเรายังไม่รู้เลยนะคะว่าที่นี่มันเป็นไงบ้าง\"
\"ใช่ครับ\" อิโรชิเสนอหน้า \"ผมก็อยากทราบครับ\"
\"แล้วอยากรู้เรื่องอะไรละจ้ะ\" เรทาลีฟเริ่มยอม
\"ผมอยากรู้เรื่อง....กฎต่างๆของที่นี่น่ะครับ\" ทัตซึโนะตอบเนทาลีฟ
\"นายจะอยากรู้ไปทำไมเหรอ\" ชินเรพูดเสียงกวนๆ เขาโกรธเรื่องที่ทัตซึโนะพูดตัดหน้าเมื่อซักครู่
\"อ้าว ถ้านายไม่รู้แล้วนายเผลอทำผิด ถูกจับชั้นจะไม่ช่วยนาย\" ทัตซึโนะตอกกลับไปเสียงขุ่น
\"หวา จริงด้วยซิ ขอโทษนะทัตซึ\" ชินเรพูด หน้าเหมือนสำนึกผิด (ทัตซึโนะ:แค่เหมือนเหรอ) (นักเขียน:เอาเถอะน่า กวนจ๊าง คนกำลังจะแต่งต่อ)
\"หยุด หยุดทะเลาะกันได้แล้วนะ\" เนทาลีฟพูดแทรกขึ้นมา \"พี่ยอมบอกแล้วจ้า เอากฎจราจรก่อนดีไหม เริ่มจาก....\"
\"เอ่อ....พี่เนทาลีฟครับ\" อิโรชิแทรกขึ้นมา \"เราขับรถไม่เป็นนะครับ แล้วเราจะทราบไปทำไมครับ\"
\"อ่า.....จริงด้วยนะ\" เนทาลีฟอ้ำอึ้ง \"เอากฎอะไรดีล่ะ พี่ไม่รู้ง่า....\"
\"เอากฎทั่วๆไปสิครับ\" ทัตซึโนะพูดขึ้นมา \"กฎที่มันต้องใช้ในชีวิตประจำวันน่ะครับ\"
\"แหม หัวดีจังนะจ้ะทัตซึคุง\" เนทาลีฟพูดแกมหัวเราะ \"ก็ดีเหมือนกันนะจ้ะ
1.ห้ามทิ้งขยะลงบนพื้นถนน (ฝ่าฝืนปรับ 2000)
2.ห้ามบินเร็วเกิน 90 กม./ชม. (ฝ่าฝืนปรับ 6000)
3.อายุเกิน 10 ปีต้องเข้าเรียน (ฝ่าฝืนทางรัฐบาลจะหาโรงเรียนให้ พร้อมปรับ 2000).....
\"เอ่อ....ไปหาอ่านเอาเองได้ป่ะเนี่ย มันเยอะอะ\" ในที่สุดเนทาลีฟก็หยุดพล่าม
\"แล้วเราจะไปหาได้ที่ไหนละคะ\" โมโตโกะถามเสียงใส
\"หาได้ที่....\" เนทาลีฟนึก \"เอ่อ...ห้องสมุดโรงเรียนก็ได้มั้ง\"
\"งั้นพี่เนทาลีฟก็พาเราไปสมัครเลยสิคะ\" เคอิริพูด
\"วันนี้โรงเรียนหยุดจ้ะเคท\" เนทาลีฟตอบ เคอิริหน้าบึ้งเล็กน้อย \"เอาละจ้ะ ไปพักกันได้แล้วนะ\"
\"แล้วเราจะนอนกันที่ไหนละครับ\" ชินเรถามเสียงง่วงๆ
\"พวกเธอนอนรวมกันทุกคนได้ไหมละจ้ะ\" เนทาลีฟถาม \"มันมีห้องว่างเหลืออยู่ห้องเดียวอะจ้ะ\"
\"ได้ครับ\" ทัตซึโนะตอบ \"ขออย่างเดียว อย่าให้อิไรงะนอนห้องเดียวกับผมละกันครับ\"
\"ว้าย ทัตซึโนะคุงเนี่ย\" โมโตโกะร้องออกมาอย่างลืมตัว \"แล้วจะให้โมตซังนอนไหนละจ้ะ\"
\"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องเดียวกับชั้น\" ทัตซึโนะคุงตอบหน้าตาเฉย
\"ไม่ได้หรอกจ้ะทัตซึคุง\" เนทาลีฟแทรกขึ้นมา \"มันมีอยู่ห้องเดียว แยกชายหญิงไม่ได้หรอกจ้ะ\"
\"งั้นก็ได้มั้งครับ\" ทัตซึโนะพูดพลางกัดฟัน แล้วทั้งหมดก็เดินไปตามที่เนทาลีฟนำ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ กว่าจะเข็นตอนนี้ออกมาได้ มันช่างหนักหนาซะจริงๆ ตอนแรกคิดว่าตอนนี้จะสั้นที่สุดซะอีก แต่แล้วกลับเป็นตอนที่ยาวที่สุดซะนี่ ไปดีกว่า ทัตซึโนะ:เฮ้ย จะหนีไปหนาย มาเคลียก่อน) (นักเขียน:อยู่ให้โง่ดิ แบร่)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น