www.specialmagic.com

ลำดับตอนที่ #1 : ที่นั่งใหม่

                  \"ขณะนี้เวลาแปดนาฬิกา\" เสียงดังมาจากวิทยุที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง ซึ่งเด็กชายเจ้าของห้องเปิดทิ้งไว้ แล้วตอนนี้เขาก็กำลังนอนอยู่บนเตียง ผ่านไปซักครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงคนเรียกมาจากชั้นล่าง

                  

                  \"ลูก ลงมาข้างล่างได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนเหรอ\" แม่ของเขาพูด ตามด้วยเสียงบ่นว่า \"เฮ้อ ลูกคนนี้เนี่ย เคยไปโรงเรียนทันซักวันไหมเนี่ย\"

                  

                  \"คร้าบ ตื่นแล้วคร้าบ\" มีเสียงตอบออกมาจากปากของเขา ตัวส่วนบนที่โผล่ออกมาจากที่นอนนั้น ผมสีดำขลับดูยุ่งเหยิง ดวงตาสีดำค่อนข้างตี่ปรือเล็กน้อย เสื้อผ้าที่ใส่นั้นเป็นเสื้อนอนแขนยาวสีน้ำเงิน เขาชื่ออิโนยามะ ทัตซึโนะ อายุราวๆ 10 ปี อยู่โรงเรียนประถมรามิงะ ในตัวเมือง และอย่างที่แม่ของทัตซึโนะพูด เขาไม่เคยไปโรงเรียนทันมาก่อนเลย เมื่อเขาลุกมาจากเตียงได้สำเร็จ เขาก็เดินตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัว และวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ  เวลาผ่านไปซักครู่หนึ่ง เขาก็เดินลงไปข้างล่างในชุดนักเรียน

                  

                  \"เฮ้อ ลงมาได้ซักที ทีอาบน้ำละเร็วยังกะติดจรวดเลย พอจะตื่นนอนน่ะช้ายังกะเต่า\" แม่ของทัทซึโนะบ่นพึมพำ

                  

                  \"โธ่ แม่ไม่เป็นไรหรอก\" ทัตซึโนะตอบ แล้วหยิบขนมปังบนโต๊ะแล้วก็ไปหยิบกระเป๋า \"ไปแล้วนะฮะแม่ เดี๋ยวสายกว่านี้\"

                  

                  \"จ้า กลับเร็วๆนะลูก\" แม่ชองทัตซึโนะพูด

                  

                  \"คร้าบ\" ทัตซึโนะตอบพร้อมวิ่งออกจากบ้านไปโรงเรียนซึ่งห่างกันไม่กี่ซอย  เมื่อเขาไปถึงที่โรงเรียน เขาก็พบว่าเด็กทั้งโรงเรียนเข้าห้องกันหมดแล้ว เมื่อเขาเดินผ่านประตูโรงเรียน เขาก็ได้บัตรสายแถมเมื่อเขาเข้าไปในห้องก็โดนอาจารย์ทำโทษให้ไปนั่งข้างผู้หญิงอีกด้วย(ปกติแล้วในโรงเรียนนี้ผู้ชายจะนั่งกับชาย หญิงจะนั่งกับหญิง)

                  

                   \"โว้ย ทำไมเราต้องมานั่งนี่ด้วยเนี่ย\" ทัตซึโนะคิดอย่างแค้นใจ \"แล้วดันต้องมานั่งข้างยัยนี่ด้วย\" ผู้หญิงที่นั่งข้างๆเขาไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจผู้ชายแม้แต่น้อย ทัตซึโนะรู้สึกว่าเธอจะชื่อว่า อิไรงะ โมโตโกะ เธอ...มีตาสีน้ำตาลเข้ม รับกับเรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่ล้อมรอบหน้าเป็นกรอบแลดูงดงาม ถูกถักเป็นเปียไว้ข้างหลัง รูปร่างผอมเพรียว(นักเขียน:ตอนแรกกะจะให้อ้วน คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า) และอย่างสุดท้ายที่ทัตซึโนะเบื่อที่สุดคือ เธอพูดมากไปหน่อย ==\"(ทัตซึโนะ:ไม่หน่อยนะเว้ย มากๆเลยล่ะ)

                  

                  \"ดีจังเลยนะจ้ะทัตซึโนะคุง ที่เราได้นั่งด้วยกัน\" โมโตโกะพูดเสียงหวาน หน้าตายิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจสีหน้าเบื่อๆของทัตซึโนะเลย

                  

                  \"อืม...ชั้นก็คง....ดีใจมั้ง\" ทัตซึโนะพูดออกไป แต่ในใจเขากลับคิดว่า \"ดีใจตายล่ะสิ นั่งข้างเธอใครดีใจก็บ้าแล้ว\"

                  

                  \"ว้าวดีใจจังเลย ที่ทัตซึโนะคุงดีใจที่ได้นั่งกับโมตซัง\" โมโตโกะกล่าวเสียงใส ทำให้ทัตซึโนะคิดว่า \"ยัยนี่มันเรียกชื่อย่อตัวเองแบบไม่อายเลยเหรอเนี่ย\"

                  

                  \"อืม...เธอหันไปมองอาจารย์ได้แล้วมั้ง เค้ามองแล้วน่ะ\" ทัตซึโนะพูดเบื่อๆ ทำให้โมโตโกะหันไปมองอาจารย์ทันที ทัตซึโนะคิดต่อว่า \"โอ้ย ไม่น่ามาสายเลย ถ้าได้นั่งกับยัยนี่ไปตลอดล่ะก็ เราคงเฉาตายแน่ๆเลย\"   วิชาแรกที่ทัตซึโนะเรียนอยู่นี้ เป็นวิชาเลขเป็นวิชาที่ทัตซึโนะชอบและเก่งมาก (ทัตซึโนะ:การหลงตัวเองเล็กน้อย) แต่ครั้งนี้เขากลับคิดว่า \"เราไม่น่าชอบวิชานี้เล้ย\" ที่เขาคิดเช่นนั้นก็เพราะว่า เมื่อโมโตโกะรู้ว่าเขาเก่งวิชานี้ เธอก็เอาแต่ถามเขา ทำให้ตลอดวิชานี้หูของเขาไม่เคยได้อยู่อย่างสงบเงียบเลย   เมื่อโมโตโกะหันไปทำเลขในสมุดของเธอเอง ทัตซึโนะก็เอาสมุดจดวิชามาดูว่าวิชาต่อไปคืออะไร

                  

                  \"อารายว้า วิชาต่อไปมันเป็นคอมพ์เหรอเนี่ย เบื่อๆๆๆๆๆๆ\" ทัตซึโนะคิดอย่างเซ็งสุดขีด วิชาต่อไปนี้ เป็นวิชาที่เขาเกลียดที่สุด(คนเขียน:แต่ว่าคนเขียนชอบน้า~~) แล้วอีกอย่างที่ทำให้เขาเซ็งก็คือ...มันต้องนั่งเรียงเลขที่ ซึ่งทัตซึโนะเลขที่ต่อจากโมโตโกะก็เลยต้องนั่งใกล้กับโมโตโกะอีกแล้ว (ทัตซึโนะ:ใช่เซ็งสุดๆเรย) เมื่อโมโตโกะหันมามองทัตซึโนะที่มองสมุดจดวิชา ก็รู้ทันทีว่าทัตซึโนะไม่เก่งวิชาคอมพิวเตอร์ เธอจึงบอกทัตซึโนะว่า

                  

                  \"นี่ๆ ทัตซึโนะคุง นายไม่เก่งวิชานี้ถูกไหมจ้ะ งั้น...ตลอดวิชานี้โมตซังจะช่วยทัตซึโนะคุงเองนะ\" ทำให้ทัตซึโนะคิดว่า \"ยัยนี่มันก็ฉลาดเหมือนกันนี่นา แต่ไม่อยากให้ฉลาดด้านนี้เล้ย\" เขาพูดออกไปว่า                  

                  

                  \"เอ่อ....ขอบใจนะแต่ว่า ไม่ต้องหรอกลำบากเธอเปล่าๆ\"

                  

                  \"ไม่ลำบากหรอกจ้ะ ยังไงๆโมตซังก็ได้นั่งใกล้กับทัตซึโนะคุงอยู่แล้วนี่นา\" โมโตโกะพูดน้ำเสียงน่ารักน่าฟัง แต่สำหรับทัตซึโนะแล้วมันฟังดูน่ารำคาญ

                  

                  \"ก็...ก็ได้มั้ง\" ทัตซึโนะตอบแบบขอไปที

                  

                  \"เย้ ดีใจจังเลย\" โมโตโกะพูดเสียงดังทำให้คนทั้งห้องรวมทั้งอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หันมามอง

                  

                  \"พวกเธอคุยอะไรกันน่ะหึ อิไรงะ อิโนยามะ ครูได้ยินเสียงมาจากทางนั้นทั้งชั่วโมงเลยนะ\" อาจารย์ที่สอนเลขแหวขึ้นมา \"แล้วยิ่งอิโนยามะนะ ครูให้ไปนั่งกับผู้หญิงเพื่อทำโทษแต่เธอก็ยังไปนั่งคุย ถ้าครูได้ยินเสียงเธออีกนะ ครูจะให้เธอไปยืนเรียนข้างนอกเลย\" ทัตซึโนะจึงคิดว่า \"ไปยืนข้างนอก ก็ยังดีกว่านั่งกับยัยนี่ละกัน\" แตเขากลับตอบไปว่า

                  

                  \"ครับอาจารย์\" ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเบื่อสุดขีด  เขานั่งเรียนไปเรื่อยๆโดยที่หูข้างหนึ่งต้องคอยฟังคำถามของโมโตโกะ และอีกข้างหนึ่งต้องคอยฟังอาจารย์จนกระทั่งได้ยินเสียงออดเลิกคาบ

                  



                  \"เอ้า นักเรียนไปเรียนคอมพิวเตอร์ได้แล้วจ้า\" เสียงอาจารย์ดังขึ้นขัดคำพูดของโมโตโกะที่กำลังถามวิธีทำของข้อที่ 11 อยู่

                  

                  \"เอ้อ...อาจารย์เรียกแล้วน่ะ อิไรงะ ไปเข้าแถวซิ\" ทัตซึโนะเรียกนามสกุลของโมโตโกะ เพราะว่าเขายังไม่สนิทกับเธอมากนัก

                  

                  \"อืม...จะไปแล้วล่ะ แล้วทำไมทัตซึโนะคุงถึงต้องเรียกนามสกุลของโมตซังด้วยล่ะ เรียกโมโตโกะซังหรือโมตซังก็ได้นะ\" โมโตโกะตอบ

                  

                  \"ไม่หรอก ชั้นยังไม่สนิทกับเธอเลยแล้วชั้นจะเรียกชื่อเธอได้ไง ยิ่งชื่อย่อยิ่งไม่ได้เลย\" ทัตซึโนะพูดตัดรอนจิตใจของโมโตโกะ โมโตโกะทำท่าจะตอบเขา แต่อาจารย์มาเรียกไปเข้าแถวซะก่อน

                  

                  \"เธอสองคนนั้นน่ะจะไปเรียนคอมพิวเตอร์ไหม\"

                  

                  \"จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่า\" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโมโตโกะตอบ แล้วทั้งทัตซึโนะและโมโตโกะก็เดินไปเข้าแถว

                



                   ทั้งสองคนจะรู้ไหมว่า....การเรียนคอมพิวเตอร์ครั้งนี้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            ขอโทษนะคะ เรื่องแรกง่า รู้สึกว่าจะบรรยายมากเกินไป เว้นบรรทัดก็ไม่ค่อยดี แต่ว่าชอบโครงเรื่องของเรื่องนี้อย่างเดียวเลยค่ะ(ทัตซึโนะ:ขอร้องละคร้าบพี่ อย่าให้ผมนั่งกับยัยนั่นอีกเลยน้า~~~)



            แวะมาปรับปรุงเล็กน้อยนะคะ มีคนบอกเรื่องการเว้นบรรทัดเยอะ ก็เลยมาแก้