ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fall in love ตกหลุมรัก 1
~สนามบินสุวรรณภูมิ~
-Top part-
"พ่อครับผมมาถึงเกาหลีแล้วนะครับส่งคนมารับผมด้วย" ชายร่างสูงพูดขณะลากกระเป๋าลงจากเครื่อง ชเวซึงฮยอนลูกชายประธานบริษัทชื่อดังในโซลทุกคนต่างกลัวเกรงอำนาจของพวกเขาทั้งนั้น
-คฤหาสน์ ชเว-
"สวัสดีครับมี้" ซึงฮยอนวิ่งกอดแม่ด้วยความคิดถึง
"จ้ะ แหม๋มี้คิดว่าเราจะไม่มาช่วยบริษัทซะแล้วเรียนจบแล้วหวังว่าจะเป็นคนใหม่นะ" คุณแม่ผมก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งแหละครับอยากให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองมันไม่เห็นจะมีอะไรต้องเปลี่ยนเลยแค่ ชอบเที่ยวกลางคืน คบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยคิดจะตกหลุมรักใครหรอกครับเพราะผมเรื่อยๆไม่จริงจังคนหล่อก็งี้หล่ะ555555
"นี่ซึงฮยอนวันนี้ลูกต้องอยู่กินข้าวที่นี่นะคุณพ่อเขามีอะไรจะคุยด้วย"
"คุยเรื่องบริษัทหรอครับผมเรียนจบกลับมาก็ต้องมาช่วยบริษัทเราสิบอกคุณพ่อได้เลยครับว่าผมตกลง" พูดจบซึงฮยอนก็ลากกระเป๋าออกจากคฤหาสน์
"เดี๋ยวซึงฮยอนลูกจะไปไหน"
"ผมจะไปอยู่คอนโดนะครับมี๊"
"โอเคงั้นแวะมาหามี๊ด้วยนะ"
"ครับ😊" ผมเป็นพวกที่ไม่ชอบอยู่บ้านหรอกครับชอบอยู่คอนโดมากกว่าก็มันสะดวกนิ
~ติ้งงงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
"ฮัลโหล ว่าไงซึงรี" ซึงรีน้องชายสนิทของซึงฮยอนทั้งคู่สนิทกันมากชอบไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ
"ฮยองวันนี้จะมาผับมั้ยสาวๆเด็ดๆทั้งนั้นนะ" (ชวนเที่ยวอีกล่ะ--)
"ไม่พลาดหรอก งั้นคืนนี้เจอกันนะ"
"ครับบพี่ผมจะรอโต๊ะเดิมนะ" น้องชายตัวดีของผมชวนเที่ยวอีกแล้วถึงมันไม่ชวนผมก็ไปครับ อ่อลืมบอกไปว่าผับที่ผมไปเป็นของพ่อผมเอง และผมกำลังจะเป็นเจ้าของมันเร็วๆนี่ครับ
คอนโดผมอยู่ใกล้กับบริษัทมานิดนึงครับผมซื้อทิ้งไว้นานแล้วกะว่าถ้ากลับมาจะมาอยู่
"ต้องฝากเนื้อฝากตัวกับห้องข้างสะแล้ว"
-GD Part-
"นี่ยองเบฉันลืมแฟ้มเอกสารไว้บ้านนายอ่ะเอามาให้ฉันที่คอนโดหน่อยนะ" ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงานเขาดูยุ่งกับงานมาก
~ก๊อกๆก๊อกๆ~
นั่นไงมาแล้วพึ่งโทรไปมาไวจัง
"เข้ามายองเบฉันยุ่งงานมากเลย" ผมยุ่งกับงานมากจนลืมดูว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือใครกัน ผมเงยหน้าไปมองและตกใจสุดๆนี่ใครกันทำไมมาหาผมได้ในคอนโดนี้ผมไม่รู้จักใครเลยจริงๆนะ
"เอ่อนี่คุณเป็นใครอ่ะเข้ามาห้องผมได้ไง"
"สวัสดีครับ ผมชเวซึงฮยอนห้องข้างๆครับซื้อคอนโดมานานแล้วหล่ะแต่พึ่งมาอยู่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" เสียงหล่อของซึงฮยอนกล่าวทักทายด้วยความเป็นมิตร
"เอ่อครับ ผมว่าคุณออกไปก่อนเถอะผมยุ่งมากจริงไว้มีเวลาค่อยคุยกันนะ"
"คุณนี่หยิ่งดีนะครับ ผมอุตสาห์มาทักแต่โดนไล่ซะแล้ว" ดูมันพูดสิผมยุ่งงานมากนะไม่มีเวลาไปสุงสิงกับใครหรอก
"คุณครับผมยุ่งมากนะ แล้วคุณมาว่าผมหยิ่งคุณรู้จักผมหรอ"
"ไม่รู้จักครับ แต่คุณพูดแบบนี้กับผมนี่คุณรู้มั้ยว่าผมเป็นใคร" กระตุกยิ้มเบาๆ
"ผมไม่รู้แหละผมไม่ต้องการรู้ คุณออกไปจากห้องผมเลย" นี่ผมพูดจริงๆนะเกิดมาไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้มาก่อนเขากินยาลืมเขย่าขวดป่ะเนี้ยยถามได้ว่าเป็นลูกใคร
"อ่าวจีนี่แฟ้มขี้ลืมจริงๆเลยนะ" ทงยองเบเพื่อนสนิทผมเองครับมาได้ทันเวลาจริงๆผมขี้เกียจทะเลาะกับคนนิสัยไม่ดีแล้ว
"สวัสดีซึงฮยอน รู้จักจีได้ไงเนี้ย"
"เอ่อเขาไม่รู้จักฉันหรอก คุณออกไปได้แล้ว"ผมไล่ไอ้หน้าหล่ออีกครั้ง
"สวัสดียองเบไม่เจอกันนานเนาะ ฉันไปก่อนนะไม่อยากอยู่กับคนหยิ่ง" อี๋ไอ้บ้าาพูดแบบนี้ได้ไงคำก็หยิ่งสองคำก็หยิ่งฉันหยิ่งหรอ
"นี่นายถ้าเข้ามาหาเรื่องก็ออกไปซักทีเถอะ ฉันไม่อยากรู้จักนายหรอก"
"เดี๋ยวคุณก็ได้รู้จักผมที่รัก😘" ไอ้หน้าลิงมันเรียกใครว่าที่รักนะอี๋ไอ้บ้าไอ้ลิงไอ้.....เห็นหน้าหล่อเฉยๆนะไม่อยากด่าแรง
ปู่ทำไมพูดกับจีแบบนี้อ่ะ จีเขินนะ5555555
^^สวัสดีค่ะทุกคนนี่เป็นเรื่องแรกที่เค้าแต่งนะ ช่วยติชมด้วยนะถ้าผิดพลาดยังไงก็บอกด้วยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น