[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #29 : +*+Part24+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               24

 

“ไม่สบายอยู่อย่าดื้อสิ เมื่อคืนถ้าฉันไม่ป้อนยา นายคงนอนหอบตายไปแล้วมั้ง” แล้วความจริงก็เฉลยจนได้

“ป้อนยา? นายทำให้ฉันงั้นเหรอ?” เสียงหวานถามช้าๆ คล้ายจะบอกตนเองว่า ได้ยินผิดไป

 

“อืม กินซะสิ” มือหนายังคงจ่อช้อนไว้ที่ริมฝีปาก ฮยอกแจจึงยอมให้คนตรงหน้าป้อนข้าว

 

 

ร่างบางเดินออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก รู้สึกว่าตลอดเวลาสามสัปดาห์ที่ผ่านมา คือการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเขากับฮันคยองจริงๆ พยายามคิดในแง่ดีว่าคนๆนี้อาจจะสำนึกผิดแล้วก็ได้ เขาจึงละทิ้งความเกลียดชังที่มีต่อชายหนุ่มเช่นกัน

 

แต่หัวใจเขายังคงเรียกร้องที่จะกลับบ้าน เพราะตั้งแต่จำความได้ ฮยอกแจไม่เคยต้องห่างจากแม่เลยสักนิดเดียว ป่านนี้ที่บ้านจะเป็นห่วงมากขนาดไหนก็ไม่อาจจะรู้ได้

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ทางด้านเม่ยเหม่ยนั้นนวยนาดเข้ามายังบ้านหลังใหญ่โตของตระกูลฮัน เธอถือกระเป๋าถือใบเล็กราคาแพงลิบลิ่ว พร้อมกับชี้นิ้วสั่งเด็กรับใช้อีกสามคนที่แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างกัน คือมือไม้ทั้งสองข้างต่างเต็มไปด้วยถุงห้างฯเยอะล้นมือ

 

“เอาไปเก็บให้เข้าที่นะ อ้อ! ยุนอาเสื้อผ้าของอั๊วราคาแพง เวลาซักหรือรีด ต้องใช้ความระวังสูงนะ” ผู้เป็นนายสั่งด้วยมาดคุณนาย ก่อนจะสังเกตเห็นว่ากรอบรูปภาพขนาดใหญ่นั้นเปลี่ยนไป เพราะไม่มีรูปพี่สาวของตนอยู่ มีเพียงหัวหน้าครอบครัว นาริม ฮยอกแจ และฮันคยอง แค่สี่คนเท่านั้น

 

“อาโบรัม ใครเป็นคนเปลี่ยนรูปนี้” เม่ยเหม่ยถามแม่บ้านวัยชราที่กำลังเดินยกน้ำมาเสิร์ฟให้พอดี

 

“คุณผู้ชายค่ะ” แม่บ้านตอบพร้อมกับเดินเลี่ยงเข้าครัวไป

 

มือบางกำแน่น จ้องมองรูปใหม่ที่เปลี่ยนไปด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะยกยิ้มมุมปากนิดๆเมื่อนึกแผนดีๆได้

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

มือหนาเปิดโทรศัพท์มือถือที่ไม่ได้เปิดมายาวนานถึงสามสัปดาห์ ก่อนจะพบข้อความใหม่เข้ามา

 

//You have new message//

 

Frome : อี๊เม่ย

 

--อาเกิง ป๊าลื้อเปลี่ยนรูปใหม่เห็นรึยัง มีรูปอี อานาริม และอาฮยอกแจสามคน—

 

ฮันคยองปิดโทรศัพท์มือถือทันที เมื่อได้ยินเสียงบิดลูกบิดประตูห้องน้ำ แล้วซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้เตียง ก่อนที่ฮยอกแจจะออกมา

 

ตอนแรกก็เปลี่ยนเหลือสี่คน เอาแม่เขาออกไปแล้วหนึ่งคน...นาริมคงใช้ช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่กล่อมให้พ่อของเขาเกลียดและตัดเขาออกจากความเป็นพ่อลูกแน่ๆ

 

ดี...นาริม เธอเลือกที่จะเป็นศัตรูกับฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้ลูกเธอทรมานอย่างที่ฉันเป็นบ้าง!!!!

 

“นายไปอาบน้ำสิ ฉันเปลี่ยนน้ำแล้วก็ทำน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว” เสียงเล็กกล่าว ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วใช้ผ้าขนหนูซับผมที่เปียกหมาดๆ

 

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วตรงมายังคนตัวเล็ก มือหนานั้นดึงผ้ามาจากมือบาง ค่อยๆซับผมนุ่มให้อย่างเบามือ หากแต่ในใจนั้นแทบอยากจะฆ่าคนตรงหน้านี้ให้แหลกเป็นผุยผง อยากบดขยี้ชีวิตเล็กๆนี้ให้เหลวแหลก อยากทำลายให้สิ้นลมหายใจกันไปข้าง แต่การที่ทำแบบนี้มันคงไม่สะใจเขา มันคงไม่สาสมกับสิ่งที่แม่ของฮยอกแจได้ทำไว้กับเขาและแม่ของเขา

 

ล่อเหยื่อให้ตายใจ แล้วทำลายให้ตายทั้งเป็น!!!!!!

 

“ฉัน...เอ่อ...ทำเองได้” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อยิ่งชวนให้สายตาคู่คมนั้นจ้องมองอย่างเปิดเผย มือบางแย่งผ้าผืนนั้นมาอีกครั้งก่อนจะเช็ดผมเอง

 

กลัวว่าคนตัวโตจะรับรู้ว่าเขาหน้าแดง

 

กลัวว่าคนตัวโตจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรง

 

กลัวว่าคนตัวโตจะรับรู้ว่าเขาได้อ่อนไหวไปกับความอ่อนโยนเสียแล้ว

 

มันห้ามไม่ทันแล้ว...มันสายไปเสียแล้ว

 

เมื่อคำว่ารักมันแทรกมาอยู่กลางใจของร่างบาง

 

 

ชายหนุ่มเดินหายเข้าห้องน้ำไป เพียงไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมา ฮันคยองมองดูร่างบางที่นอนหันหน้าเข้าหากำแพง ตัวเล็กๆผิวขาวๆยามต้องแสงจันทร์อ่อนๆสีนวลนั้น ทำให้เขาไม่อาจสายตาไปมองสิ่งใดได้เลย ฮยอกแจนอนคดคู้ตัวงอ ไม่ยอมห่มผ้า ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าคนๆนี้ดูเหมือนเด็กตัวน้อยๆ ทำให้เขานึกเอ็นดูอยู่บ้าง

 

แต่เพราะความแค้นที่มีมากเช่นกัน จำต้องละสายตา สะบัดหัวไล่ความคิดและความอ่อนโยนที่เกิดจากก้นบึ้งของหัวใจทั้งหมด

 

การทำให้เหยื่อตายใจ ต้องใช้เล่ห์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น!

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ย้อนกลับไปที่ทงเฮ หลังจากที่เขาสิ้นสติสลบไสลมาตลอดทั้งวันทั้งคืน เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้น ความอิดโอยและความเจ็บแสบจากการถูกทารุณกรรมที่ช่องทางด้านล่าง ทำให้เขาหวนนึกถึงความโหดร้ายของชายที่เขารักถาโถมกำลังและความเกลียดชังใส่

 

พลันน้ำใสๆก็ไหลรินออกมา ช่างน่าสมเพชตัวเองสิ้นดี

 

ยิ่งรักเขามากเท่าไหร่ ก็ได้ความเกลียดกลับมาเท่าทวีคูณ

 

ยิ่งเราทำดีกับเขาเท่าไหร่ ก็ได้รับความรุนแรงทรมานจากเขามากเท่านั้น

 

แม้แต่ตอนนี้ เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นนั่งก็ไม่มี หมดสิ้นแล้วทงเฮ เขาทำกับเราขนาดนี้ยังจะรักเขาทำไม?

 

น้ำตาโง่ๆนี่ล่ะ? จะหลั่งให้คนพรรค์นั้นทำไมกัน ยังจะรักเขาอยู่อีกเหรอ ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรเลยกับเรา

 

มีเพียงความเกลียด และความเฉยชาเท่านั้นที่เขาให้เรากลับมา

 

ยิ่งเราทำดีกับเขา เขายิ่งทำรุนแรงและป่าเถื่อนใส่เรา

 

“คิม คิบอม...ฮึ่ก...ฮือ...ฉัน...เกลียด...นาย...ฮือ” เสียงแหบแห้งผะแผ่วเอื้อนเอ่ยจากริมฝีปากบาง เหมือนกับจะบอกคนที่กระทำทารุณกับตน แต่มันเป็นการย้ำหัวใจที่ช้ำซ้ำซากของตนเองมากกว่า ว่าต่อจากนี้ต้องเกลียดเขาให้ได้ ลืมมันให้หมด

 

ไร้เรี่ยวแรงที่จะยกแขนขึ้นปาดน้ำตาด้วยซ้ำ

 

หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง

 

เพียงเพราะรักคนไร้หัวใจอย่างคิม คิบอม

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

เศร้าเค่อะ อิหมวยมันน่าสงสารเสียนี่กระไร T^T