[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #9 : +*+Part7+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               7

 

ร่างบางค่อยๆเปิดประตูอย่างเงียบที่สุด แล้วแทรกตัวเข้ามา ในมือถือถาดยาและแก้วน้ำอุ่น ดวงตาเรียวเล็กมองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าคมคายนั้นมีเหงื่อผุดขึ้นมาเพราะพิษไข้ ทำให้เขาต้องรีบวางของลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

 

หลังมือบางอังกับหน้าผากของชายหนุ่มก็ต้องชักกลับ เพราะว่ามันร้อนมากทีเดียว

 

“ตัวร้อนแบบนี้ทำไมไม่มีใครพาไปหาหมอนะ?” เสียงหวานพึมพำ นิ่วหน้าน้อยๆ

 

ฮันคยองส่ายหน้าน้อยๆคล้ายกับคนเพ้อเพราะพิษไข้ ฮยอกแจจึงจัดการเดินไปที่ห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูและขันน้ำ ใช้ผ้าชุบน้ำซับหน้าให้ฮันคยอง

 

ทั้งที่รู้ว่าคนที่นอนป่วยอยู่ทำไม่ดีกับเขามากมายขนาดไหน

 

แต่เพราะคำสอนของแม่นั้นมันดังก้องในโสตประสาท ทำให้เขาต้องทดแทนบุญคุณกับคนที่มีจิตใจเลวร้าย

 

“หลับอย่างนี้จะกินยายังไงนะ” ฮยอกแจนึกสงสัย ในใจไม่อยากให้ชายหนุ่มที่นอนป่วยอยู่หายไข้เลยด้วยซ้ำ เพราะถ้าหากหายไข้ ก็ต้องกลับมาทำเรื่องเลวร้ายกับเขาอีก

 

แล้วฉากๆหนึ่งในหนังที่เขาเคยดูก็แวบเข้ามา ตอนที่นางเอกไม่สบาย แล้วพระเอกป้อนยาด้วยปากนั้น ฉายขึ้นในความทรงจำ

 

ฮยอกแจมองใบหน้าที่นิ่งสนิทของฮันคยองที่หลับใหลอยู่ แล้วต้องส่ายหน้าอย่างแรงกับความคิดและภาพแบบนั้น

 

“อึ๋ย...ขนลุก” มือบางลูบแขนป้อยๆ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมา แล้วบิแคปซูลยาเทผงที่อยู่ข้างในลงช้อน เทน้ำเล็กน้อยคนให้ละลาย

 

แขนเล็กค่อยๆประคองร่างสูงให้อยู่ในท่านั่ง ค่อยๆป้อนยาช้าๆ

 

หมับ!

 

“อ๊ะ!” ร่างบางร้องเสียงหลง เมื่อถูกฮันคยองกอดจากด้านหลังแล้วจับเหวี่ยงลงกับเตียง พร้อมกับทาบทับร่างเขาเอาไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหน

 

“หึหึ ไม่ยักรู้ ว่านายก็เป็นห่วงฉันด้วย” น้ำเสียงเย้ยหยันแบบฉบับของร่างสูงเอ่ยออกมา ใบหน้าคมคายแต้มด้วยรอยยิ้มเหยียดหยามเล็กน้อย

 

“สำคัญตัวผิดไปแล้วแหละ ฉันไม่มีวันห่วงคนชั่วๆอย่างนายหรอก รู้ไว้ซะด้วย ว่าที่ฉันทำไปเพราะเป็นคำสั่งของอี๊เม่ย และแม่ฉันก็สอนมาดีให้มีเมตตาต่อสัตว์โลก” คำตอบที่แสนเจ็บแสบของร่างบางทำให้ฮันคยองแทบจะทนไม่ได้ในทันที

 

“เมตตาต่อสัตว์โลกงั้นเหรอ?...” เขาทวนคำด้วยน้ำเสียงต่ำน่ากลัว พลางหัวเราะในลำคอ “นั้นช่วยเมตตาต่อไปละกันนะ เพราะฉันรู้สึกหิวกระหายเรื่องบนเตียงซะแล้วแหละ” พูดจบพร้อมกับก้มลงซุกไซ้กับลำคอระหง

 

“อย่านะ ปล่อยฉัน! หยะ...อย่า อ๊ะ” ร่างบางพยายามขัดขืน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งอยู่ในวงแขนแกร่งมากยิ่งขึ้น ลำคอของเขาเต็มไปด้วยรอยสีชมพูเข้มที่ฮันคยองเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยความใคร่และกระหาย

 

“จะดิ้นทำไมล่ะ? ไหนบอกว่ามีเมตตาต่อสัตว์โลกไง ฉันมันเป็นสัตว์โลกที่หิวกระหาย นักบุญอย่างนายก็ควรจะมีเมตตาต่อฉันสิ” เสียงห้าวกล่าว กดยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นมีความหวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด มือหนาปลดกระดุมเสื้อของฮยอกแจออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขบเม้มยอดอกสีชมพูอ่อน พร้อมกับแต้มรอยเก่าที่เริ่มจางให้กลับมาสีเข้มใหม่

 

“ปล่อยฉัน ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยด้วย” เสียงหวานตะโกนลั่น พลางดิ้นขัดขืนทั้งทุบทั้งจิกอย่างไรก็ไม่ได้ผล

 

“ร้องสิ ร้องออกมา คนที่มาช่วยเขาจะได้รู้ไง ว่านายมันร่านเข้ามาให้ท่าฉันถึงห้อง ร้องสิ หึหึ” เสียงห้าวกล่าวอย่างมีชัย รอยยิ้มเหยียดที่ฮยอกแจสุดจะเกลียดนั้นแต่งแต้มใบหน้าคมคายที่แฝงแววปิศาจ

 

มือบางควานหาของใกล้ตัวในขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มถูกริมฝีปากหนารุกรานไม่เลิก และต่ำลงเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงแล้ว

 

เพล้ง!

 

ฮยอกแจคว้าแก้วน้ำฟาดเข้าที่ท้ายทอยพอดีแล้วผลักร่างหนาให้ถอยออกไป

 

“อีฮยอกแจ!” เสียงห้าวเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเรียกชื่อร่างบางที่รีบคว้าเสื้อมาใส่ แล้วกระโจนเข้าทางด้านหลังฮยอกแจ ทั้งที่เลือดออก และด้วยน้ำหนักตัวของฮันคยองที่มีมากนั้นทำให้ร่างของเขาเซล้มทับร่างบางล้มลงกับพื้นไปด้วยกันทั้งคู่

 

“อ๊ะ! ปล่อยนะ” ร่างบางร้องลั่น พยายามจะที่ดิ้นหนีมือใหญ่ที่กดไหล่เขาไว้ให้เป็นอิสระ ของเหลวสีแดงสดไหลมากขึ้นเรื่อยๆจากท้ายทอยของร่างสูงหยดลงบนใบหน้าของร่างบาง

 

“ยังไงวันนี้นายก็ไม่รอดไปจากน้ำมือของฉันหรอก” ฮันคยองกล่าวเสียงเหี้ยม พลางตรึงข้อมือบางทั้งสองไว้กับพื้น

 

“หยะ...อย่า” เสียงหวานเริ่มแผ่วลง ก่อนจะหมดสติไปเพราะความกลัวเลือด

 

ร่างสูงชะงักเล็กน้อย ใช้มือตบหน้าเรียวเบาๆเรียกสติ แต่ดูเหมือนฮยอกแจจะสลบไปแล้ว เขาเลยได้แต่สบถอย่างหัวเสีย ที่ยังจัดการอะไรกับคนตัวเล็กไม่ได้เสียที มือหนาเช็ดเลือดที่ใบหน้าขาวซีดนั้นแผ่วเบา โดยไม่สนใจแผลของตนเองเลยสักนิด ก่อนจะอุ้มร่างบางออกไป

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

มือบางใช้ส้อมเขี่ยอาหารไปมาอย่างคนเหม่อลอย จนร่างสูงที่นั่งทานอาหารอยู่ถึงกับวางช้อนส้อมลง เพราะเป็นห่วงเพื่อนหน้าหวานตรงหน้าขึ้นมา

 

“ทงเฮ นายไม่สบายเหรอ?” ชีวอนถาม ก่อนจะเอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากมนของทงเฮ

 

“เปล่าหรอก” คนตัวเล็กเอี้ยวหนีฝ่ามือหนานั้น แล้ววางช้อนส้อมลง

 

“อย่างนี้นี่เอง ที่นายผอมอย่างกับเด็กขาดสารอาหารเพราะไม่ยอมกินข้าวนั่นเอง” ชายหนุ่มพูดติดตลก ลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือบางให้ลุกขึ้น

 

“ไปไหน?” เสียงหวานเอ่ยถาม

 

“ไปบ้านไอ้บอมกัน เผื่อว่ามันจะทำให้นายกินอะไรได้บ้างไง”

 

“ไม่ไป” ร่างบางสลัดข้อมือตนเองให้เป็นอิสระ

 

“ทงเฮ ฉันรู้นะว่านายคิดยังไงกับไอ้บอมมันน่ะ” ชีวอนพูดอย่างรู้ทันความรู้สึกของทงเฮ

 

“ใช่...ฉันรู้สึกเกินเพื่อนกับคิบอม แต่...เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉัน” ร่างบางเริ่มพูดติดๆขัดๆ ใบหน้าก้มต่ำลงเพราะทำนบเริ่มจะแตกแล้ว

 

“แล้วนายจะถอดใจเหรอ?” ร่างสูงถาม

 

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นอย่างนั้นมั้ง” มือทั้งสองข้างเริ่มบีบกันแน่นมากขึ้น

 

“ฉันว่า นายต้องทำอะไรบางอย่างให้ไอ้บอมมันสนใจนายบ้างแล้วแหละ” เสียงทุ้มกล่าวอย่างใช้ความคิด นั่นก็ทำให้คนหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

*TBC

โอมมมมม จงเม้นๆ

โอมมมมม จงโหวตๆ

ฮ่าๆๆ

รักฮันฮยอกที่ซู้ดดดดด