[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #50 : ขอระบายความเส็งเคร็งของชีวิต (ไม่ต้องเข้าก็ได้ค่ะ แต่มันก็เกี่ยวกับการอัพค่ะ)

อยากจะบอกเหลือเกิน

ว่าช่วงนี้เจอปัญหาอะไรมาหลายอย่าง

จนแทบจะไม่มีแรงเหลือที่จะทำอะไรแล้ว

ทำไมล่ะ? ทำไมต้องเป็นเรา

อยากทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีนะ

แต่แบบนี้ก็ยากเกินจะรับไหวเหมือนกัน

บางครั้งการเป็นที่ปรึกษา

ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเข้มแข็ง

เพราะที่ปรึกษาก็มีปัญหาชีวิต ไม่ต่างจากคนที่มาเล่าปัญหาให้ฟังหรอก

ไหนจะต้องสอบซ่อม

ความกดดันที่ต้องพยายามเรียนให้จบ

ทั้งที่รู้สึกท้อเหลือเกิน

และอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง

จะได้ทำในสิงที่รักมั้ย

เพราะยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลย

แต่นี่มันก็เกินไปนะ

การที่ไหล่ของเราต้องแบกรับคนสองคน

เพื่อนสองคนและสนิทกันพอสมควร

ทั้งสองต่างเล่าปัญหาเรื่องความรักที่เราไม่เคยเผชิญกับมันสักครั้งให้ฟัง

ร้องไห้ให้เราฟัง ทั้งที่เรายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ

ว่าทำไมต้องเสียใจให้กับคนที่ไม่รักเรา?

ต้องการคำปรึกษาจากคนที่โง่และด้อยประสบการณ์อย่างเรา

สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปจนหมดสิ้น

เพราะคนที่ทรยศความรู้สึกรักและเทิดทูนยิ่งกว่าสิ่งใด

ทำไมล่ะ?

เมื่อเราบอกว่าให้เลิก ให้ตัดใจ

แล้วทำไมไม่ฟังกันบ้าง

ถึงเราจะแนะนำวิธีหักดิบและเถื่อนเกินคน

แต่เราจะหลอกตัวเองทำไม

รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ได้รัก

แล้วจะยื้อให้เค้าอยู่ข้างๆกายเราทำไม

ทั้งที่ใจเค้าไม่รักแล้ว

เพราะคำว่ารักตัวเดียวเท่านั้นเหรอ?

สุดท้ายเพื่อนทั้งสองก็ไม่ฟังเราเลย

ต่างคนต่างทิ้งภาระ และปัญหามากมายให้เราตามแก้ไข

แล้วโบยบินไปตามคนที่หมดใจให้กลับมา

โง่สิ้นดี

แล้วจะมาปรึกษาเราทำไมกัน?

เพื่อนทั้งสองคน ทำให้เรากลัวสิ่งที่มองไม่เห็น

ความรักเป็นยังไง เราไม่อยากสัมผัสมันเลยจริงๆ

ฟังคนอื่นๆร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะเรื่องนี้

มันหดหู่จนไม่กล้าที่เสี่ยงจริงๆ

สุดท้ายไหล่ของเราก็มีแต่ปัญหามากมาย

ที่สลัดทิ้งยังไงก็ไม่ออกไปเสียที


ช่วงนี้หายไปนาน ฝนตก เน็ตเต่า

ขออภัยในหลายๆสิ่งที่ทำให้การอัพฟิคและการประกาศรวมเล่มนั้นล่าช้าอย่างแรง

จะพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็งนะคะ

แล้วพบกันใหม่

อีกนิด ช็อตฟิคคิเฮ กำลังเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่ค่ะ

เพราะเรื่องเก่าท่าทางจะไม่ช็อตฟิคอีกต่อไป อิอิ

รักษาสุขภาพกันนะคะ

จุ๊บๆ