คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : +*+Part33+*+
Title : Forbidden Love
Author : +*+HanminhyuK+*+
Part : 33
รถยนต์คันหรูจอดเทียบหน้าบันไดหินอ่อนของบ้านทรงยุโรปสไตล์เรอเนซองส์ ชายชราผู้ทำหน้าที่สารถีรีบกุลีกุจอออกมาเปิดประตูด้านที่ร่างบางนั่งอยู่ แล้วชายหนุ่มมาดเย็นชาอย่างคิบอมจะเป็นฝ่ายเร็วกว่าพยุงฮยอกแจให้ขึ้นบันได โดยมีสายตาไม่พอใจของฮันคยองที่สะพายกระเป๋าใบโตของคนตัวเล็กกับของตนเองตามหลังอยู่
“มงแท็ก! มาขนกระเป๋าซิ อยากโดนตัดเงินเดือนเหรอไง” เสียงห้าวตวาดลั่นบ้าน ตามมาด้วยชายหนุ่มร่างผอมบางที่วิ่งออกมาจากสวนด้านข้างรีบวิ่งมาช่วยขนกระเป๋าอย่างหวาดกลัวกับน้ำเสียงนั้น
ขายาวก้าวตรงไปยังร่างบางที่เดินไม่ค่อยถนัดถนี่นักทันที แล้วคว้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่า
“อ๊ะ! ปล่อยนะ นายจะบ้าเหรอ” เสียงเล็กร้องลั่นพลางใช้มือข้างเดียวที่ไม่มีบาดแผลทุบไหล่แกร่งแรงๆ แต่ฮันคยองไม่สนใจกลับหันหน้ามาหาคิบอมที่ตอนนี้กัดฟันกรอด สายตาถมึงทึงจ้องเขาจนแทบจะฆ่าจะแกงกัน
“หมดธุระของแกแล้ว กลับบ้านไปพักผ่อนไป ส่วนฮยอกแจฉันจะดูแลเอง” เสียงห้าวออกปากไล่อย่างไร้เยื่อใยไมตรีความเป็นเพื่อน พยักเพยิดใบหน้าไปทางประตูที่เพื่อนรักเพิ่งเดินเข้ามาเป็นเชิงให้ออกไป
“ปล่อยฮยอกแจลง” น้ำเสียงที่เย็นเยียบเฉียบขาดเล็ดรอดไรฟันขาวของคิบอม มือหนากำหมัดแน่น
รอยยิ้มแสยะเหยียดยิ้ม ดวงตาที่จ้องกลับกับศัตรูหัวใจเป็นเชิงท้าทาย ต่อต้านคำสั่งนั้น
“ป้าโบรัม ส่งแขก!” เสียงห้าวตะโกนลั่น เล่นให้ผู้ใหญ่อย่างเจ้าของชื่อสะดุ้งวาบสุดตัว รีบเดินจ้ำอ้าวมายังชายหนุ่มร่างสูงคิบอมให้กลับบ้านไป ก่อนที่คนอารมณ์ร้ายอย่างฮันคยองจะทำอะไรในสิ่งที่ไม่คาดฝันก็ได้
“ฉันบอกว่าให้ปล่อยฮยอกแจ!” คิบอมคำรามลั่น
ฮันคยองยอมปล่อยให้คนตัวบางได้ยืนกับพื้น ก่อนจะหันมายิ้มเหยียดเย้ยสายตาห่วงใยของคิบอมที่มีต่อฮยอกแจ มือหนากระชากไหล่เล็กที่เตรียมจะผละจากเขาให้เข้ามาแล้วประกบปากทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่อยู่ในนั้น
ไม่มีการแทรกลิ้นใดๆทั้งนั้น มีเพียงริมฝีปากที่เบียดบดกับปากอิ่มสีสวยเนิ่นนาน ก่อนที่คนตัวเล็กจะรวบรวมกำลังผละออกแล้วสะบัดข้อมือฟาดลงกับใบหน้าคมคายอย่างแรง
เพี้ยะ!
ฮันคยองหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาสบตากับคนที่ฟาดมือใส่เขา มีเพียงแววตาที่ฉายความรู้สึกเจ็บปวด แต่รอยยิ้มแสยะยังคงฉาบอยู่
ถึงนายจะเกลียดฉัน.............................ฉันยอมให้นายเกลียด
เพราะนายจะได้มีแต่เรื่องของฉัน............................อยู่ในหัวสมองของนาย
จนไม่ต้องเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้นายคิด
แต่ใบหน้าหวานกลับปรากฏร่องรอยเจ็บปวด กี่ครั้งกี่หนที่เขาต้องทนเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนตรงหน้า
แล้วมันอีกนานแค่ไหน ที่เขาจะได้หลุดพ้นจากที่ตรงนี้เสียที
นายจะทรมานฉันไปถึงไหน
ทำไม...ฉันถึงต้องร้องไห้ให้นายทุกครั้งด้วย
มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาในวงแขนอีกครั้ง ก่อนจะรัดแน่นไว้ไม่ยอมปล่อย แม้ฮยอกแจจะยังดิ้นขัดขืน แต่ชายหนุ่มยังคงประกาศก้องราวเสียงฟ้าคำราวลั่น
“ต่อไปนี้ฮยอกแจเป็นของฉัน ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไป!”
“ปล่อยฮยอกแจเดี๋ยวนี้!” คิบอมตะโกนเสียงกร้าวพร้อมกับตรงเข้ายื้อยุดร่างบางให้กลับมาอยู่ในการดูแลของตน แต่ฮันคยองอาศัยความเร็วหลบหลีกตัวบางให้อยู่ในอ้อมกอดได้แล้วกระทุ้งศอกกับท้องของคนที่จู่โจม
“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ใช่ของนาย ปล่อยฉัน!” เสียงเล็กร้องพลางทุบอกแกร่งอย่างแรงจนลืมความเจ็บที่ข้อมือซึ่งบัดนี้ผ้าพันแผลถูกย้อมสีแดงของเลือดอย่างน่ากลัว หยาดน้ำใสๆไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ทั้งเจ็บปวด เสียใจ ว่าคนๆนี้ทำไมยังไม่เลิกทำให้เขาเสียใจและสับสนอีก
ใบหน้าคมหันมามองคนในวงแขนก็ต้องตกใจ เพราะที่ข้อมือนั้นเริ่มมีเลือดซึมผ้าพันแผลจนชุ่ม อีกทั้งน้ำตายังนองแก้มเนียน ชายหนุ่มร้องให้คนในบ้านรีบหาอุปกรณ์ทำแผลมาโดยเร็ว ก่อนจะพาฮยอกแจไปยังโซฟา โดยมีคิบอมตามมาด้วย
“แกออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!” ฮันคยองตะคอกเสียงกร้าว ดวงหน้าฉายชัดว่าเกลียดคนตรงหน้าแค่ไหน
“คุณหนูคิบอมคะ ป้าว่าคุณหนูกลับก่อนดีกว่านะคะ เห็นแก่คุณหนูฮยอกแจเถอะนะคะ” หญิงชรากล่าว พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบคนที่ร้อนเป็นไฟพอๆกับเจ้านายของเธอ
สายตาคมของเจ้าชายที่บัดนี้ไม่ได้เย็นชาอย่างที่ใครๆเห็น หันมาสบมองดวงตาคู่หวานที่ฉ่ำน้ำตาด้วยความห่วงหา คล้ายกับร่างบางเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของแม่บ้านนั้น ร่างสูงจึงล่าถอยออกมาก่อน ด้วยความเจ็บปวด
“ฮยอกแจ เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อทำแผลเสร็จแล้ว ดูท่าทางในตอนนี้ ชายหนุ่มอ่อนไปมาก ดูมีความเป็นห่วงเป็นใยคนตัวเล็กมากขึ้น และไม่เสแสร้งแกล้งทำ
แต่ก็ยังไม่เป็นที่เชื่อใจของฮยอกแจอยู่ดี
เพราะประสบการณ์ที่ร่างบางผ่านมา มันเกินกว่าที่เขาจะให้อภัยได้ แม้จะรักมากแค่ไหน แต่ไม่อาจที่จะมีความเชื่อใจให้กับคนๆนี้อีกต่อไปแล้ว
เจ็บปวดจนไม่อยากหายใจ
รับรู้จนไม่อยากมีชีวิตอยู่
ทุกอย่างมันรวดเร็วจนเขาไม่สามารถตั้งรับอะไรได้อีกต่อไปแล้ว
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เขาไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของฮันคยองได้เลย
เพราะผู้ชายนี้ ไม่เคยมีความรักให้ใคร สิ่งที่เขาได้รับมันคือความรุนแรง ป่าเถื่อน การกระทำที่ทารุณซาดิสม์ และบดขยี้ศักดิ์ศรีความเป็นคนของฮยอกแจไปหมดแล้ว
หากจะให้เขาเหลือความรู้สึกดี
ในตอนนี้คงไม่เหลือแม้เพียงเสี้ยวเดียวที่ชายคนนี้จะได้รับ
ค่ำคืนที่เหน็บหนาว กับนภาที่ไร้เงาจันทร์ มีเพียงแสงดาวประปราย ไม่สุกสว่างเหมือนคืนวันวานที่เขาเคยเห็นที่เกาะแห่งนั้น ในตอนนี้เขากลับรู้สึกอ้างว้างและเจ็บปวดเกินบรรยาย แขนเรียวเล็กกอดอกตนเองให้ความอบอุ่น แต่มันคงแทนกันไม่ได้สำหรับอ้อมกอดที่เคยได้รับจากคนๆนั้น
ก๊อกๆๆ
“ฮยอกแจ นี่แม่เองนะลูก”
“ครับ ประตูไม่ได้ล็อก” ร่างบางละสายตาจากท้องฟ้า เดินออกจากระเบียงเข้ามาภายในห้องพร้อมกับที่นาริมเปิดประตูเข้ามา ยิ้มอ่อนโยนนั้นทำให้หัวใจที่เจ็บปวดของเด็กหนุ่มคลายความเศร้าได้บ้าง
หญิงวัยกลางคนโผเข้ากอดลูกชายที่แสนคิดถึง มือบางลูบผมนุ่มที่ห่างหายไปนาน
“ไปเที่ยวพักผ่อนมา เป็นยังไงบ้างลูก” ผู้เป็นแม่ถาม เมื่อคลายอ้อมกอด พลางจ้องมองดวงหน้าใสๆของลูกชายคนนี้ว่ามีแววเศร้าสร้อยเล็กน้อย “มีปัญหากับฮันคยองรึเปล่า?”
“เอ่อ...เปล่าครับ” ฮยอกแจพยายามตอบให้คนเป็นแม่สบายใจ ซึ่งเขาคาดเดาไม่ได้ ว่าผู้เป็นแม่จะรู้อะไรบ้างหรือเปล่า เรื่องราวระหว่างเขากับฮันคยองที่นั่น ที่ๆมันคือนรก
เด็กหนุ่มจึงต้องสวมเสื้อแขนยาวเพื่อปกปิดรอยแผลที่เกิดจากการที่เขาต้องการจบชีวิต เพราะไม่อยากให้มารดาต้องเสียใจ หรือรับรู้เรื่องราวเลวร้ายนี้ แม้เขาอยากจะรู้แทบขาดใจ
เพราะเหตุใด ฮันคยองถึงได้จงเกลียดจงชังแม่และเขาขนาดนั้น
+*+………………………………………………………………………………………………......+*+
TBC
ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายค่ะ ก็เลยไมค่อยได้อัพ อีกอย่างเม้นกันน้อยจังเลย
น้อยใจแล้ว อิอิ
ตอนนี้เรากำลังเตรียมเก็บเงิน(ถ้าเป็นไปได้จะเก็บเสื้อผ้า)หนีไปตามเอสเจที่กำลังจมา ฮ่าๆๆๆ
อยากหนีไปอยู่บ้านป๋า เกาะแข้งขาฮยอก ลอบเข้าห้องคยู เป็นชู้กับเฮนรี่ซะเรยยยย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย หื่น^^
รักษาสุขภาพนะคะทุกคน แล้วก็หนุ่มๆ13กะแฮมสเตอร์ตูดใหญ่เฮนรี่น่ารักของเราด้วย โฮะๆๆๆๆ
โชคดีรับปีเก่าที่กำลังจะมาเยือนด้วยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น