[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #3 : +*+Part2+*+

 Title                       :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+
 

Part                         :               2

 

ร่างเพรียวของอาจารย์ประจำชั้นและอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ประเทศเกาหลีเดินเข้ามาในห้อง เอ-1 เธอขยับแว่นกรอบสีแดงสดเล็กน้อย พลางกระแอมไอด้วยเสียงอันดังราวกับมีหลอดเสียงสำรองอีกสิบแปดล้านหลอด จึงทำให้เหล่านักเรียนที่เล่นซนเป็นลิงกันเมื่อครู่รีบกลับมานั่งประจำที่นั่งแทบจะในทันที

 

หากแต่มีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งไม่ได้สนใจในเสียงอันทรงพลังนั้นเลย กลับร้องเพลงร็อกเสียงดังและตบโต๊ะให้จังหวะอย่างเมามันส์

 

“ฮันคยอง ชีวอน คยูฮยอน” เธอเรียกกลุ่มนักเรียนชายสามคนที่นั่งอยู่หลังห้องด้วยความโมโห ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะของกลุ่มที่ว่านั้นด้วยท่าทางหมดความอดทน

 

“ล้า...ลาๆ บลาๆๆ ชีวิตมันจมดิ่งสู่ห้วงนรก ชีวิตมันไร้ค่า ล้า...ลาๆ บลาๆ~” ทั้งสามยังคงประสานเสียง(นรกแตก)ต่อไปไม่ได้สนใจร่างของอาจารย์สาว(แก่)เลยสักนิด จนคิบอมที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างชีวอนนั้นต้องสะกิดเพื่อนๆทั้งสาม

 

“หลังเลิกเรียนออกไปพบครูที่ห้องด้วย” เธอกล่าวเพียงแค่นั้น สายตาที่มองมายังเด็กทั้งสี่(รวมคิบอมด้วย)นั้น เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน เพราะกลุ่มนี้ได้ชื่อว่าเป็นอันธพาลที่ร้ายกาจที่สุดในโรงเรียนมัธยมปลาย

 

“แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ อาจารย์จะทำอะไรผมได้?” เสียงทุ้มยียวนของฮันคยองเอ่ยขึ้น ก่อนจะยืนประจันหน้ากับอาจารย์ที่อยู่หน้าโต๊ะของพวกเขา

 

“ฉันจะรายงานให้พ่อและแม่ของเธอได้รับทราบน่ะสิ” เธอกล่าวอย่างมีชัย แต่ผิดคาดชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกสะท้านหรือกลัวอะไรเลย ตรงกันข้ามร่างกายของฮันคยองกลับสั่น...จนเพื่อนสนิทอย่างคยูฮยอน ชีวอน และคิบอมนั้นต้องรีบมาช่วยจับเขาเอาไว้

 

“ผมไม่มีพ่อ และแม่ผมก็ตายไปแล้ว!” เสียงห้าวเอ่ยอย่างเคียดแค้น ดวงตาคู่คมดูดุดันราวกับปิศาจร้ายที่สิงร่างเขาอยู่ จนอาจารย์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าของหนุ่มเลือดมังกรนั้นดูน่ากลัวว่าเดิมมาก เส้นเลือดข้างขมับปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กรามขบกันแน่นจนคนที่เห็นนั้นต่างต้องหลบหน้าหนี โดยเฉพาะอาจารย์นั้นถึงกับรีบวิ่งไปหน้าห้องทันที เพราะฮันคยองนั้นมีท่าทีว่าจะล้มโต๊ะตรงมาหาเธอ หากแต่เพื่อนรักอีกสามคนนั้นรั้งร่างของเขาไว้ก่อน

 

“เฮ้ยไอ้ฮันใจเย็นๆสิวะ” ชีวอนกล่าวพร้อมกับล็อกแขนอีกข้างไว้

 

“ฮะ...ฮันคยอง เธอไม่ต้องไปพบแล้ว ครูไม่อยากเจอเธอแล้ว” อาจารย์กล่าวก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันที เพราะเกรงว่าจะได้รับอันตราย

 

หลังจากที่เสียงฝีเท้าของอาจารย์ที่วิ่งออกไปนั้นเงียบลง ใบหน้าของชายหนุ่มกลับมาเป็นอย่างเดิม พร้อมกับยิ้มน้อยๆ

 

“ฉันแสดงละครเก่งป่ะ?” เขาหันมาถามเพื่อนๆอีกสามคน

 

“อ้าว!นี่แกแกล้งทำเป็นโมโหเหรอวะ ไอ้ฮัน?” คยูฮยอนถามเสียงสูง

 

ฮันคยองไม่ตอบได้แต่ยักคิ้วกวนๆให้แทนคำตอบ

 

“วันนี้ฟรีทั้งวัน ไม่ต้องเรียนนะทุกคน อยากทำอะไรก็ทำเลย เฮ้!” ชายหนุ่มหันไปบอกกับเพื่อนร่วมชั้น ก่อนจะหันมาร้องเพลงร็อกนรกแตกอีกรอบด้วยเสียงอันแสบหู

 

“นี่ๆฮยอกแจ งั้นเราไปห้องสมุดกัน เห็นแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่มเจ็ด แปลเกาหลีเข้ามาแล้วล่ะ เราไปอ่านแฮร์รี่กัน” เสียงเล็กของชายร่างบางหน้าหวานที่นั่งข้างฮยอกแจกล่าว มือบางจับแขนเพื่อนร่างพอๆกันเขย่าน้อยๆเรียกความสนใจ

 

“อืม” ฮยอกแจตอบสั้นๆ ก่อนจะแบกกระเป๋าขึ้นพาดบ่า หากแต่มือหนาของใครบางคนกลับกระชากกระเป๋าของเขาเหวี่ยงกระเด็นไปที่กระดานไวท์บอร์ด

 

“ทงเฮ ออกไปรอข้างนอก” น้ำเสียงเย็นยะเยียบที่คุ้นหูของฮยอกแจดังขึ้นจากทางด้านหลังในทันที เด็กหนุ่มหันไปมอง และเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนที่สามารถทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ มีเพียงคนเดียว...ฮันคยอง

 

“อะ...เอ่อ” ทงเฮลังเลใจอยู่สักครู่ ก็ถูกร่างสูงของคยูฮยอนดันออกไป

 

ดวงตาคู่เรียวที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังมองร่างสูงต้นเหตุ มือเล็กกำหมัดแน่น

 

“ทำไม จะต่อยฉันเหรอ? ไอ้ลูกเมียน้อย” คำซ้ำๆเดิมๆเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของฮันคยอง มันช่างเย้ยหยันและแสดงความเดียดฉันท์เขามากเหลือเกิน

 

ห้องทั้งห้องเหลือเพียงแค่เขาและฮันคยองสองต่อสอง เพื่อนร่วมชั้นที่เมื่อครู่ขว้างปากระดาษใส่กันหายไปอย่างรวดเร็ว ซ้ำประตูห้องยังล็อกไว้ทั้งสองบานอีกต่างหาก

 

ความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจของร่างบาง เขาได้แต่อดทนอดกลั้นกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญมาตลอด

 

อดทนต่อความเกลียด

 

อดทนต่อการถูกรังแก เพื่อไม่ให้แม่ของเขารู้ว่า ลูกชายอีกคนที่แม่เขารักและเป็นห่วงนั้น...

 

..................ที่แท้มันก็แค่ไอ้สารเลวตัวหนึ่ง ที่เกลียดเขาและแม่เขามากแค่ไหน..................

 

มือหนาผลักไหล่บางอย่างแรงให้ล้มไปนอนหงายกับโต๊ะเรียนที่ต่อกันสองตัว ร่างบางพยายามดิ้นขัดขืนเมื่อถูกร่างหนาทาบทับร่างกายเขาไว้

 

ทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ทำไมพละกำลังมันถึงได้น้อยกว่ากันไม่ถึงครึ่งหนึ่งของไอ้ชั่วนี่เลยนะ

 

คิดแล้วก็เจ็บใจตัวเองที่เกิดมาบอบบางเหมือนผู้หญิง

 

“ปล่อยฉัน!” เสียงเล็กที่เต็มไปด้วยโทสะและแรงเกลียดชังเอ่ยขึ้น พลางดิ้นขัดขืน มือหนาของฮันคยองค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น รอยยิ้มแสยะเผยบนใบหน้าหล่อเหลาหากแต่แฝงความเหี้ยมโหดเอาไว้

 

“ฉันอยากจะรู้นักคนปากดีอย่างนาย มันจะมีอะไรดีๆให้ฉันได้เห็นอีกบ้าง?” น้ำเสียงที่น่ากลัวผสมกับความกระหายนั้นทำให้ฮยอกแจถึงกับผงะกลัว ร่างกายสั่นน้อยๆอย่างควบคุมไม่อยู่

 

“ไอ้ชาติชั่ว อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” มือบางพยายามทุบอก หากแต่ไม่สามารถทำอะไรร่างสูงได้เลย

 

ผิวอกขาวอมชมพูเผยให้เห็นแก่สายตาของชายหนุ่มที่นั่งคร่อมทับตัวฮยอกแจอยู่ มือสากไล้ตามผิวกายเนียนละเอียดดั่งผู้หญิงอย่างแผ่วเบา เพิ่มความเสียวซ่านและทรมานให้กับผู้ถูกกระทำยิ่งขึ้น

 

“ปล่อย! ไอ้คนสกปรก” ฮยอกแจกร่นด่า ดูเหมือนว่าไม่อาจจะทำให้ฮันคยองรู้สึกเลยสักนิด นิ้วเรียวบดขยี้ยอดอกสีหวานอย่างแรงทั้งสองข้าง ทำให้เขาต้องแอ่นอกพร้อมกับบิดเร่าร่างกายด้วยความเจ็บปวดและทรมาน ชายหนุ่มนึกสนุกอย่างลองสัมผัสร่างกายนั้น ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆก้มลงมายังอกเล็ก ลมหายใจอุ่นๆรดผิวกายขาวๆจนขึ้นเลือดฝาด ลิ้นสากไล้เลียผิวเนียนนั้นอย่างละเลียดค่อยเป็นค่อยไปด้วยความย่ามใจ

 

มือหนาล้วงเข้าไปในขอบกางเกงนักเรียนของร่างบาง เค้นคลึงส่วนอ่อนไหวผ่านกางเกงชั้นในตัวบางอย่างแรง เรียกเสียงร้องของร่างข้างใต้ได้เป็นอย่างดี และเพิ่มอารมณ์ให้เขาอยากสัมผัสกับร่างกายนี้มากยิ่งขึ้น

 

“ไอ้โรคจิต ไอ้สวะ...แฮ่กๆ...ออกไป ฉันเกลียดแก!” ฮยอกแจร้องเสียงหลง เมื่อมือที่บีบเค้นส่วนตื่นตัวของเขากำลังทำให้เขาลืมหายใจ สัมผัสที่ไม่เคยได้รับจากใครและเป็นครั้งแรกในชีวิตทำให้เขารู้สึกกลัวและรังเกียจกับการกระทำที่ต่ำช้าเช่นนี้ ร่างกายท่อนล่างที่อยากจะบิดเร่าเพราะสิ่งเร้านั้นก็กลับทำไม่ได้เพราะถูกทาบทับด้วยร่างที่ใหญ่กว่าเขาเท่าตัว

 

 

ร่างบางของทงเฮถูกชายหนุ่มร่างสูงทั้งสามควบคุมตัวไปที่โรงอาหาร มือหนาของชีวอนกดไหล่เล็กให้นั่งกับเก้าอี้ พลางดึงกระเป๋าสะพายไว้บนโต๊ะ

 

“ชะ...ชีวอน ฮันคยองเขา..เอ่อ...มีเรื่อง...” เสียงหวานถามอย่างกล้าๆกลัวๆ หากแต่ผู้ถูกถามย้อนกลับมาเสียก่อน

 

“ไม่ใช่เรื่องของนาย!” ชีวอนตอบเสียงเรียบ “ไอ้คยู วันนี้ร้านป้ามีอะไรให้กินวะ? ไปดูดิ๊” ชีวอนรองหัวหน้าแก๊งค์(อันธพาลครองโรงเรียน)เอ่ยกับเพื่อนผู้ไร้ตำแหน่งอย่างคยูฮยอน

 

“เออๆ ทุกทีเลยไอ้นี่” คยูฮยอนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เพราะถูกใช้งานอยู่เรื่อย เดินหัวเสียไปยังร้านอาหารประจำ

 

“เดี๋ยวฉันมา” คนพูดน้อยที่สุดอย่างคิบอมเอ่ย พร้อมกับเดินออกจากโรงอาหารไป

 

“อะไรวะไอ้นี่?” ชีวอนได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความระอา วันๆคิบอมพูดไม่ถึงสิบประโยค แถมยังจับใจความไม่ได้เสียด้วย ถามสี่ประโยคตอบคำเดียว...นี่แหละคิม คิบอม

 

ขายาวของคิบอมวิ่งตรงไปยังตึกเออย่างรวดเร็ว...

 

+*+……………………………………………………………………………………………………………………..+*+

 

*TBC

 

อ๊ากกกกกกก OoO

 

ป๋าจะกดฮยอกสำเร็จมั้ย เม้นๆกันเยอะๆนะ โหวตๆกันด้วยเน้อ ขอบคุณจ้า