[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #24 : +*+Part20+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               20

 

ร่างบางออกมาจากห้องน้ำ หลังอาบน้ำเสร็จ(อาบหลังฮันคยองนั่นแหละ) ก็พบว่าร่างสูงกำลังง่วนอยู่กับการกับข้าวในครัวเล็กๆ กลิ่นหอมของอาหารลอยมาตามสายลมเย็นๆที่พัดเข้ามาจากทางหน้าต่างที่เปิดอ้ากว้าง

 

“นั่งสิ อาหารใกล้จะได้แล้ว” เสียงทุ้มกล่าว โดยที่เขายังง่วนอยู่กับการใส่ซีอิ๊วลงในกระทะ เพิ่มความหอมและกระตุ้นความอยากกินของฮยอกแจได้เป็นอย่างดี

 

“ฉัน...ไม่เคยเห็นนายทำอาหาร” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ นึกประหลาดใจอยู่หน่อยๆที่เห็นคนที่วันๆปั้นหน้าโหดและชอบรังแกเขาอยู่เรื่อย จะมีมุมการเป็นพ่อครัว

 

“ก็...ช่วงที่ม้าฉันเสีย ป๊าทำงานหนักเพื่อลืมเรื่องการตายของม้า ฉันต้องอยู่บ้านคนเดียว ฉันไม่กินกับข้าวที่ป้าโบรัมทำให้ เพราะฉัน...คิดถึงฝีมือของม้า” น้ำเสียงสั่นๆของฮันคยองเอ่ยได้แค่นั้น ก่อนที่เขาจะจัดการตักเส้นรามยอนผัดจากกระทะขึ้นใส่จานสองใบ แล้ววางมันลงกับโต๊ะตัวเล็ก

 

ร่างสูงเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะรีบจัดการล้างหน้าที่มีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ เช็ดหน้าให้แห้งก่อนจะเดินออกมา นั่งลงตรงหน้าร่างบาง ก้มหน้าก้มตาตักเส้นรามยอนเข้าปากคำโต

 

“นายคง...เหงาสินะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างระวังคำพูดไม่ให้กระทบกระเทือนคนฟังมากที่สุด ลอบมองฮันคยองที่มีสีหน้านิ่งเฉย

 

“ชิน” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจ สูดเส้นเข้าปากเสียงดัง ริมฝีปากของชายหนุ่มเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมัน และซีอิ๊วดำ

 

มือบางหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดมุมปากให้คนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ทำให้ร่างสูงถึงกับชะงัก เงยหน้าขึ้นมองฮยอกแจที่มีสีหน้าขึ้นสีระเรื่อ

 

ภาพซ้อนของหญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้าใจดี และงดงาม ยิ้มน้อยๆให้กับเด็กชายตรงหน้า กำลังใส่ใจกับการเช็ดปากให้ลูกชายคนเดียวที่เปรอะเปื้อนจากคราบอาหาร ภาพนี้ซ้อนทับกับใบหน้าเรียวงามของฮยอกแจ จนฮันคยองอดที่จะเผลอคิดว่าคนตรงหน้าคือแม่ของเขาไม่ได้ ชายหนุ่มดึงมือนุ่มนั้นเข้ามาใกล้ๆ แล้วกอดร่างบางไว้แน่น พร้อมกับปล่อยโฮ

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

เวลาล่วงเลยมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว คิบอมยังคงนั่งรอฮยอกแจอยู่ข้างสนามบาสเช่นทุกวัน ในขณะที่ทงเฮเองก็ไม่ละความพยายาม แม้ตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มจะหมดหวังบ้างแล้ว แต่สิ่งๆนี้มันได้กลายเป็นความเคยชิน ที่เขาต้องยืนดูร่างสูงอยู่ห่างๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มร้องไห้ในทุกวันเช่นเดิม

 

ชายหนุ่มหวนคิดถึงวันแรกของการเจอกันระหว่างเขากับฮยอกแจ ตรงนี้...ข้างสนามบาส

 

ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กนักเรียนชั้นป.3 วันแรกของการเปิดเทอม รถยนต์คันหรูสีดำแล่นเข้าจอดหน้าประตูโรงเรียน พร้อมกับที่ร่างของเด็กชายสองคนลงจากรถ และหญิงวัยสามสิบต้นๆหน้าตาสะสวย เธอหอมแก้มเด็กชายตัวน้อย และยิ้มแย้มให้กับเด็กชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป

 

เมื่อรถยนต์คันนั้นแล่นลับหายไปจากสายตา มือหนาของเด็กชายร่างสูงก็ผลักเด็กตัวเล็กล้มลง ก่อนจะจับไหล่บางนั้นมาเขย่าอย่างแรง ใบหน้าของผู้กระทำนั้นดูน่ากลัว และโหดร้ายเกินกว่าเด็กอายุแปดขวบจะทำได้...แต่เด็กชายคนนั้นยังคงรังแกเด็กตัวผอมบาง จนเนื้อตัวของร่างบางนั้นแดงเป็นจ้ำด้วยรอยนิ้วมือ น้ำเสียงที่ดุดันและตะคอกใส่ร่างเล็กนั้นราวกับเด็กน้อยเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจ ก่อนที่เขาจะผลักเด็กน้อยที่น้ำตานองหน้าแต่ไร้เสียงสะอื้นนั้นลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี แล้วเดินจากไป

 

เด็กชายตัวเล็กใช้หลังมือปาดน้ำตา พร้อมกับเดินกะเผลกไปหยิบกระเป๋าสะพายที่เปื้อนฝุ่น ขึ้นมาปัดแล้วค่อยๆเดินผ่านผู้คนที่ได้แต่มองเหตุการณ์มาอย่างเงียบๆเข้าประตูโรงเรียน หากแต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องล้มลง ขาเรียวเล็กนั้นมีรอยแผลและเลือดสีสดไหลย้อยตามแนวขา คิบอมที่นั่งอยู่ข้างสนามบาสและเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงเข้าไปช่วย มือหนาช่วยพยุงไหล่เล็กที่สั่นสะท้านพร้อมกับพาเดินไปยังเก้าอี้ม้าหิน

 

ไม่มีการสนทนาระหว่างเด็กชายทั้งสอง คิบอมใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวซับเลือดที่บริเวณแผลให้เท่านั้น

 

“เดี๋ยวครูพาไปทำแผลให้นะ” เสียงครูสาวเอ่ยขึ้นด้านหลังเด็กชายร่างสูง เธอยิ้มอย่างใจดีให้เด็กชายร่างบาง พร้อมกับพาเขาไปห้องพยาบาล คิบอมได้แต่ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินไปกับครู มองการเดินกะเผลกของเด็กตัวน้อย ที่หันหลังมาพร้อมกับขยับปาก...ขอบใจนะ...

 

ในช่วงพักกลางวัน คิบอมที่อยู่ห้องข้างๆมักที่จะเดินมาอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องซี-7ที่เด็กชายร่างบางคนนั้นเรียนอยู่ เด็กชายเดินเข้ามาในห้องและหยุดอยู่ที่โต๊ะของร่างบางโดยไม่มีการส่งเสียงใดๆ

 

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามอง เอียงคออย่างสงสัย

 

“นาย...คนเมื่อเช้า?” เสียงหวานเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรกของการเจอกัน

 

สายตาคมก้มมองที่ขาเรียวเล็ก ก่อนจะเอ่ยปากถาม

 

“ขานายเป็นไงบ้าง?”

 

“ดีขึ้น ขอบใจนะ” ร่างบางตอบก่อนจะก้มหัวให้เป็นเชิงขอบคุณ

 

“ทำไมไม่สู้เจ้านั่นล่ะ? ให้มันรังแกทำไม” เสียงทุ้มถามด้วยความสงสัย

 

“ช่างมันเถอะ” เด็กตัวเล็กตอบก่อนจะก้มหน้าหยิบกล่องอาหารมาเปิด

 

“นายเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”

 

“ใช่”

 

“ฉันชื่อคิม คิบอม นายล่ะ?” ร่างสูงแนะนำตัวพร้อมกับเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย

 

“อี ฮยอกแจ” ร่างบางตอบพลางยื่นข้าวปั้นส่งให้เด็กชายตัวโตที่ตอนนี้ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงเรียบร้อยแล้ว

 

การสนทนาระหว่างเด็กชายทั้งสองจะเป็นแบบถามคำตอบคำ และเงียบไปส่วนใหญ่ แต่มิตรภาพได้ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ หากแต่ในใจของคิบอมนั้น...เด็กชายรู้ดีว่ามันมากกว่านั้น...มากกว่าคำว่าเพื่อน

 

หากแต่ความสัมพันธ์ของฮยอกแจและคิบอม มีเหตุต้องชะงัก เมื่อถึงวันที่ต้องขึ้นชั้นม.1 ฮยอกแจ คิบอม และฮันคยองต้องเรียนร่วมห้องกัน...สิ่งที่ทำให้ความเป็นเพื่อนยุติลงเพราะคิบอมตัดสินใจเข้าไปอยู่ในกลุ่มเดียวกับฮันคยอง

 

ในขณะที่เด็กชายหน้าหวานอีกคนที่เพิ่งย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี่เองก็ดูจะสนิทสนมกับฮยอกแจได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งเพิ่มความห่างเหินระหว่างฮยอกแจและคิบอมมากยิ่งขึ้น

 

 

ย้อนเหตุการณ์ก่อนจะขึ้นม.1 ในขณะที่คิบอมกำลังโดดเรียนเพื่อเกมส์เซ็นเตอร์ เขาก็เจอกับอันธพาลกลุ่มหนึ่งที่ชอบรีดไถเงินของคนที่อ่อนแอกว่า

 

“เฮ้ย! ไอ้น้องมีตังค์ให้พี่ยืมป่ะ ซักพันวอน” หัวโจกของกลุ่มเอ่ยด้วยท่าทางที่คล้ายกับคนเป็นโรคสันนิบาต

 

เด็กชายเงียบไม่ตอบ เดินผ่านกลุ่มนั้นไป แต่ก็ถูกลูน้องของแก๊งค์รีดไถนั้นล็อกตัวไว้ ส่วนอีกคนทำการรื้อค้นกระเป๋านักเรียนของคิบอม

 

“เฮ้ย! เอาของฉันคืนมานะ” เด็กชายร้องห้ามแต่ก็ถูกชายคนที่จับตัวไว้ต่อยเข้าท้องไปทีหนึ่งจนจุกตัวงอ

 

“ลูกพี่ มันมีเงินตั้งเก้าพันวอนแหน่ะ!” คนที่ค้นกระเป๋ากล่าวด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะชักเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาหมด

 

+*+……………………………………………………………………………………+*+

 

โอ๊ะโออออออออ ย้อนอดูด เอ๊ย! อดีตกันมึนเลย

 

แถมยังมีฉากเศร้าของป๋าอีก

 

มะไหวแล้วอ่า

 

ช่วงนี้สมองตีบตัน

 

เม้น โหวตเป็นกะละมังใจด้วยเน้อ

 

ไปแล้วจ้า

 

รักฮันฮยอกสุดขั้วตับไตเน้อ