ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - บังเอิญ -
บทที่ 2
“มะ มาร์ฮยอ”
“แบมแบม” เราทั้สอน่าอึ้ับสิ่ที่เอ
ผมรีบวิ่หนีารนั้น ้อเป็นฝัน ฝันแน่ อะไรมันะบัเอินานี้
นี้ฟ้าเล่นลับผมใ่ไหม ไม่สนุนะ
“เี๋ยวสิ รอฮยอ่อนแบมแบม”
“นี้ ุอย่ามาพูเหมือนสนิทับผมนะ ุเป็นใร”
“มาร์ ้วน ไมาร์ฮยออนาย”
“มาร์ฮยออผมหรอรับ มาร์ฮยออผมน่ะเาไปเมาแล้ว เาทิ้ผมไปแล้ว”
“ฮยอไม่ไ้ทิ้นายนะ”
“ถ้าไม่ทิ้แล้วทำไมไม่ิ่อมาล่ะ เห็นในที่รอไหม”
“ฮยอ ะ”
“ไม่ฟัแล้ว ไม่้อพูแล้ว ิสะว่าเราไม่เยเอันและนี้ือรั้แร และในานพี่รหัส น้อหรัส”
“แ่แบมแบม”
“เลิเรียผมอย่านั้นเถอะรับ รุ่นพี่ มันูสนิทเินไปุวรเรียผมว่า ัน์พิมุ นะรับ”
“ไม่ันไม่เรียนายอย่านั้นแน่นอน อะไร ัน ัน ไม่เอายา”
“ุวรฟัผม”
“แบมแบม แ่นาย้อเื่อฮยอนะว่าฮยอไม่ไ้ทิ้นาย”
“ทำไมผม้อเื่อ”
“เพราะเรารัันไ ฮยอรันาย นายรัฮยอ”
“ในรีนี้ผมอเรียว่า ‘เย’ รัีว่านะรับ”
“แ่ฮยอไม่ไ้ทิ้นายริๆนะ”
“มาร์ฮยอที่ผมรู้ัเาไม่่อยพู เพราะเาถือว่าารระทำสำัว่า”
“ไ้ ั้นฮยอะ พิสูน์ให้นายู ว่าฮยอไม่ไ้ทิ้นาย”
“ผมะรอูนะ”
“แบมแบม มานี่หน่อย”ยูยอมเรีย
“ผมไป่อนนะรับรุ่นพี่”ผมหันหลััวและรีบวิ่ไปโยไม่ฟัำพูออีน
“นี้แบมแบม พี่รหัสเรา ื่อ แ็สัน”
“สวัสีรับ”
“พี่แ็สัน นี้เพื่อนผม ื่อ แบมแบม มาาเมือไทย”
“OMG มาาเมือไทย ันเยไปเมือไทย เยไปแ่ีฬา และนั่รถรอบเมือ”
“ห๊ะ”ูยูยอมใับำพูอแ็สัน
“5555”ำให้มันเป็นมารยาทหน่อยล่ะัน
“เห้ย ทานี้”แ๊สันหันไปเรียบุลที่4 เามาร่วมในบทสนทนา
“เป็นไรหน้าปูมาเ๊ยว”แ็สันที่ำลัุยับเพื่อนอเามั้อนนี้ผมไม่สนใอะไรแล้วไ้แ่้มหน้า
“ไม่มีอะไรหรอ”เอ๊ะเสียุ้นๆ ผมเลยเยหน้สามเสีย มาร์ ริๆ้วย
“แล้วไหนน้อรหัสนาย”
“หมอนี้ไ”พร้อมี้มาทาผม”
“ห๊ะ ริๆหรอ”
“เออ”
“อัว่อนนะรับ”
“แบมแบมะไปไหน”แ็สันถาม
“เหมือนไม่สบายนิหน่อยรับ”
“ให้เราไปส่นะ”
“ไม่เป็นไร ไม่ไ้เป็นอะไรมา”
“อื้มๆ เินทาีๆล่ะ”
“บาย”
ผมเินเลี่ยออมาาลุ่ม
เิน เิน เินมาเรื่อยๆนถึร้านายไอศรีม ร้านประำที่มา้วยันับเา วามทรำ็ย้อนเาสู่โนประสาท
“แบมแบม ูนั้นสิ”
“ไหน”
“อ้าม”
“เห้ย มาร์ฮยอนั้นลูหนึ่เลยนั้นน่ะ เอาืนมาเลย“
“แบมแบม ฮยอเป็นพี่ นาย้อแบ่ฮยอ”
“แ่อฮยอ็มี มาแย่อผมทำไม ผมเป็นน้อนะ”
“ฮยอเิ่อนนาย โว่านาย และ็้อินเยอะว่านาย นายยัเ็อยู่ไม่รู้อะไรหรอ”
“โห่ นิทานหลอเ็ เ็อนุบาลที่ไทย็รู้ เอาืนมาเลย “
“ไม่ ไม่ แน่ริามให้ทันสิ “
พอนึถึเรื่อเ่าที่เยผ่านมา้วยันทำไมผมถึยิ้มล่ะ ผม้อโรธไม่ใ่หรอเาทิ้ผมไปนะ
แล้วอะไรถึทำให้ผมใแ็ับเานานั้นล่ะ ทำไม ทั้ๆที่เาลับมาหาแล้ว
เาที่ผมรอมาโยลอ ลับมาแล้วหรือที่ทำไปเพราะผม
อนที่เาไม่ิ่อมา ผมนี้มันี่เาริๆเลยแหะ
ผมวรทำยั ผมสับสน ผมวรยอมเา หรือ ใแ็ับเา่อไป
“ไม่่อยสบายแล้วทำไมไม่ลับบ้าน มานั่าลม ินไอศรีมเียว็เป็นไ้หนัหรอนายไม่อบไม่ใ่หรอเป็นไ้น่ะ”
ผมหันามเสีย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น